Ik ben lid van een muziekvereniging en ben daar onderdeel van het bestuur. Eerder is aangekondigd dat we een bepaald muziekstuk gingen spelen. Ik heb toen meteen aangegeven dat ik dat stuk niet ga spelen. Toen nog niet met de reden erbij. Ik was hiervoor lid van een andere vereniging samen met mijn moeder. Mijn moeder is overleden en tijdens een herdenkingsdienst is dit muziekstuk gespeeld voor haar. Zij vond dit toen ze nog speelde heel mooi. 2 weken geleden kwam dit stuk nog eens ter sprake. Ik heb toen wederom aangegeven dat dit voor mij geen optie is. Dit keer met reden. Vanavond stond het op de stander. Ik heb er niets over gezegd en er geprobeerd door te komen. Maar het was eigenlijk niet te doen. Ik heb het bespreekbaar gemaakt bij iemand en die vindt dat je niet kunt vragen om het weer in de kast te doen. En iedereen heeft wel eens bepaalde emoties bij muziek. Ja, oke dat is misschien ook wel zo.. We zijn geen professioneel orkest maar eigenlijk een heel hecht amateur groepje (niet veel mensen). Is het idd te veel gevraagd om te vragen of we dit stuk niet kunnen spelen?
Hoe was de reactie de twee keer dat je aangaf het niet te kunnen spelen? En kunnen ze het zonder jou spelen? Hoe lang gaat zo’n stuk mee voordat jullie overgaan op een nieuw stuk?
De 2e keer waren de reacties: ‘oh wat naar’ ‘ja begrijpelijk’ in die trant. Het staat op de planning voor een concert in mei. Ze kunnen het idd zonder mij spelen.
Je kunt het altijd vragen, wat je ook al gedaan hebt, maar ‘de ander’ kan natuurlijk weigeren//vasthouden aan wel spelen. Wel fijn als diegene dan uitlegt waarom per se dit stuk gespeeld moet worden en niet een ander. Vervolgens is het aan jou om te bepalen wat je er mee doet.
Het is jouw gevoel en dat mag er zijn. Niemand anders dan jij weet hoe het voelt, dus ik vind het niet teveel gevraagd om een ander stuk te kiezen. Nu er al is geoefend snap ik wel dat het lastiger is om dit te wijzigen. Ik zou bij de volgende oefening van te voren aangeven: zoals jullie weten, vind ik dit stuk emotioneel moeilijk om te spelen, ik heb het geprobeerd maar ik ervaar het als te zwaar, dus ik zal niet meespelen als we dit stuk kiezen. Dat vind ik wel erg jammer, mocht een ander stuk mogelijk zijn, dan sluit ik graag weer aan. Ik vind het wel vreemd dat zo’n hechte groep zo voorbij gaat aan jouw gevoelens. Al had je het de eerste keer misschien wel duidelijker kunnen toelichten. Aangeven dat je het stuk niet gaat spelen zonder reden zal voor hun ook wel wat merkwaardig geweest zijn.
Dit! al moet ik zeggen dat ik de muziek van de uitvaart van mijn vader en schoonmoeder de eerste paar jaar emotioneel vond om naar te luisteren, dat dat minder wordt met de jaren. Misschien dus ook kwestie van wennen
We hebben hem alleen nog maar een keer doorgespeeld om te kijken of het wat is. Oefenen nog niet. We zitten nog volop in de fase om keuzes/wijzigingen in te brengen. Ik ben eerder idd niet duidelijk geweest. Ik vind en vond het heel lastig om zoiets op tafel te gooien. Dat valt ook niemand anders aan te rekenen.
Zo je het ook nog kunnen omdraaien? Dat je dit stuk speelt met je moeder in gedachten? Dat je het speelt voor je moeder? Ik heb ook wat muziek dat me heel erg aan mijn vader herinnert. Maar als ik ze afspeel voel ik me ook heel dicht bij hem. Hij heeft met een koor een muziekstuk gezongen, dit staat op YouTube. Soms pak ik mijn fluit en speel mee met die opname. Dan kan ik wel janken maar ik vind het ook fijn om te doen. En hoe vaker ik het speel, hoe ‘makkelijker’ het wordt.
Dit is een heel mooi advies! Ondanks het je nú moeilijk valt zal dat uiteindelijk wel slijten. Het is natuurlijk wel heel jammer dat er totaal voorbij gegaan is aan jouw gevoelens en verzoeken. Het was op zn minst netjes geweest als men je dit op voorhand wel had verteld en ook verteld waarom ze dit stuk zo graag willen spelen. En vooral dat laatste zou ik wel proberen uit te spreken zodat je weer oke bent met elkaar.
Ik denk dat jij te ingewikkeld denkt. Het kan niet anders dan dat dit een teken is van je moeder, één van haar favoriete muziekstukken. Helaas is ze er niet meer bij, maar hierdoor is ze dichterbij dan ooit! Jullie hadden samen dezelfde passie, op deze manier deelt ze alsnog de passie met jou, niet meer fysiek, maar des temeer in je hart tijdens het spelen van dit prachtige muziekstuk. Muziek is één van de weinige manieren om iemand recht in het hart te (ge)raken en dat is jouw moeder met dit muziekstuk gelukt.
Als jullie een heel hecht klein clubje zijn had ik echt meer begrip verwacht. Heb er eigenlijk geen woorden voor. Als het een grotere vereniging was geweest waar dingen ‘van bovenaf’ geregeld worden dan geef ik die ander gelijk. Dan kun je alsnog kiezen om het niet te spelen (altijd eigen keuze), maar snap dat je dan niet met iedereen rekening kan houden. Nu ligt dat anders vind ik. Wél vind ik dat je vanaf dag 1 aan had moeten geven waarom het stuk je zwaar valt. Dan hadden de plannen eerder gewijzigd kunnen worden en waren de partijen waarschijnlijk nog niet uitgeschreven. Ik snap dat als er al veel werk ik zit, dat weinigen er dan nog op zitten te wachten om het weer in de koelkast te zetten.
Misschien is het juist een mooi moment om door je emotie heen te gaan en is dit een (klinkt zweverig|) wel een boodschap van je moeder?
Ik denk dat zij eerst dachten dat je het gewoon geen mooi stuk vond toen je aangaf het niet te willen spelen? En dat er toen werd gedacht dat de meerderheid het wel mooi vindt, dus spelen we ‘t. Of er werd gedacht dat jij het bv prima vond als het gespeeld werd, maar dat jij dan dat nummer niet mee zou spelen. Ik denk dat er gewoon sprake is van een soort miscommunicatie en zeker niet dat ze je hiermee willen kwetsen of passeren. Misschien kun je als middenweg inderdaad dit stuk overslaan, maar je moeder erbij herdenken als zij het spelen? En wie weet dat je het uiteindelijk wel kunt spelen en dat het je kan troosten…
Ja het voelt ook een beetje als een persoonlijke afwijzing ofzo. Maar omdat ik best gevoelig ben wilde ik dat niet zo benoemen. En over dat laatste gedeelte.. er wordt niets uitgeschreven en er zit nog geen werk in. Hij is letterlijk alleen uit de kast gepakt.
Dan kan het dus nog gewoon gewijzigd worden. Ik zou dat vragen. En als de rest een goede reden heeft om het wel te spelen dan geef je aan dit niet te kunnen. Wanneer de rest het speelt, heb je er dan ook moeite mee? Of is het alleen/heftiger met zelf spelen? Ik merk met de uitvaartmuziek van mijn vader dat ik er in het begin meteen door in tranen was. Maar nu, bijna 9 jaar verder, is die heftige lading er wel af. Al blijft het voor altijd verbonden met emotie. Zou een van de stukken gekozen worden voor mijn muziekgroep dan zou ik het nu juist mooi vinden. Maar ja.. spelen en halverwege het stuk in tranen uitbarsten werkt natuurlijk niet. Dat snap ik ook wel.
Ik weet niet of het een heel gangbaar nummer is, maar de kans is groot dat je vaker in je leven met dit nummer wordt geconfronteerd. Waarom hier niet gewoon doorheen gaan. Oefen het nummer dan eerst veel thuis, waar je je tranen de vrije loop kunt laten. Ik denk dat de zware lading er steeds meer vanaf gaat en dan kun je het daarna wellicht gewoon spelen.
Bedankt allemaal voor jullie reacties. Ik heb mijn best gedaan om er ook op een andere manier naar te kijken. Het oefenen thuis heb ik bijvoorbeeld gedaan zodat ik mijn emoties erin kwijt kon. Vooral het stukje dat ik me niet gehoord voel is wat blijft knagen.
ik kan me dat wel voorstellen - dat dát eigenlijk het grootste probleem is, buiten de gevoelens. Als er wat erkenning en begrip voor was, dan had je je misschien ook meer gesteund en gesterkt gevoeld als het wel voorbij kwam. Hoe fijn voel je je verder bij het orkest? Wil je het nog eens ter sprake brengen of sta je misschien toch nog niet dicht genoeg bij de rest, ook al zit je in het bestuur? (geen idee hoe lang je iedereen al kent) . Ik zou zelf ook denken dat je van een groep wel wat steun mag verwachten hier in uiteindelijk - zonder dat ze gelijk het stuk schrappen - maar wel wat begrip naar jou toe.
Maar hebben ze door hoe groot dit voor jou is? De eerste keer heb je de reden niet benoemd, de tweede keer wel, maar ben je daarbij duidelijk geweest in hoe dit echt voor je is en dat het je om die reden echt niet lukt? Zo niet, dan zou ik dat alsnog doen, zodat mensen ook de kans kríjgen om je te kúnnen horen.