Dat is heel slecht en onbegrijpelijk van je ledinggevende! ik zou zeker niet gaan en ook geen brief schrijven. Je weet niet hoe de brief overkomt, je krijgt niks van de reacties van anderen mee en ze kunnen jou ook geen vragen stellen als iets onbegrijpelijk voor ze is. Het kan nog meer onduidelijkheid opleveren (voor iedereen). Ik zou wel bij je casemanager en de arboarts aangeven dat je ledinggevende werkdingen aan je doorgeeft en dat het jou dan bezig houdt. Dat is niet goed voor je herstel. Ik zou arboarts advies zeker opvolgen en afstand van je werk nemen. Naar die meeting gaan zit je herstel in de weg.
Dit zou ik ook doen hoor. Want het is niet netjes dat ze dit direct met jou communiceert. Is zij ook deel van het probleem?
Ik denk dat je daar ook wel de spijker op z’n kop slaat. M’n hoge verantwoordelijkheidsgevoel, gevoel van onrecht, (ongezonde) patronen die doorbroken moeten worden. Maar ergens ben ik mezelf ook wel bewust dat ik dat niet kan oplossen, maar dat de organisatie dat moet doen. Alleen is de vraag hoe serieus nemen ze de situatie… Er komt vanuit de bedrijfsarts ook een maatschappelijkwerker waar ik mee kan gaan praten. Het punt is dat ik normaal echt wel weerbaar ben en geen blad voor m’n mond heb, maar nu ben ik mezelf echt even helemaal kwijt.
Heel normaal! Je komt hier sterker uit, echt waar. Daar heb je NU niks aan, maar je gaat hier heel veel van leren. Alles komt weer op z'n pootjes terecht
Mijn eerste reactie was (met aanwezige achtergrondinformatie) zet inderdaad je punten op papier, ter ondersteuning van je collega's die wel aanwezig zullen zijn bij het overleg. Gezien de situatie begrijp ik wel dat de leidinggevende alsnog die uitnodiging heeft neergelegd bij G89, het is in dit geval denk ik ook geen "lompheid". Goede beslissing om niet te gaan en ook geen brief te schrijven. Sterkte en hoop dat je je snel weer beter/sterker mag gaan voelen. Anderzijds: been there done that, as we speak zit ik ook thuis, maar dan met een hele andere achtergrond. Ook ik herken heel duidelijk het gevoel dat je er voor anderen wilt zijn, het gevoel van anderen tot last zijn, omdat ze jouw werk moeten gaan opvangen.
Antwoord op je eigen vraag Ik snap je, ik heb zelf een burn out gehad. En continue de onrust om wat te doen uit plichtsgevoel. Je kan pas weer naar werk als je helemaal hersteld bent. Dat ben je nu niet. Jouw aanwezigheid gaat niet t verschil maken in 1 vergadering. Als je straks weer "fit to fly" bent kan je ihkv je reïntegratie in gesprek gaan over de problemen en knelpunten. Nu niet. Gun jezelf de tijd. Toen ik net thuis kwam te zitten, kreeg ik na 6 weken een vervolg bij de bedrijfsarts. Ik dacht ha! Dat kan ik wel afzeggen. Dan ben ik allang aan t werk. Uiteindelijk ben ik 8 maanden thuis geweest....
Dank je wel! Dat plichtsgevoel herken ik heel erg, zeker omdat andere collega’s ook op hun tenen lopen en ik wil er ook voor hun zijn. Maar besef mezelf ook wel dat ze weinig aan me hebben als ik mentaal niet 100% mezelf ben. Gevoel vs verstand…
Je kunt op dit moment jezelf niet gezond houden maar je wilt er wel voor je collega’s zijn? Dat gaat niet samen. Mijn advies aan jou is het advies van de arbo opvolgen. Ongezonde situaties worden niet 1,2, 3 opgelost en de vraag is of jouw aanwezigheid daar wel voor zou zorgen. Als het antwoord daarop nee is dan weet je dat je daar niets te zoeken hebt op dit moment. Sterkte met de situatie. Mijn werksituatie is op dit moment ook niet heel gezond te noemen, ondanks dat ik mijn werk heel erg tof vind. Er zijn bizar veel mensen al mentaal uitgeklapt en ik zelf heb het ook pittig gehad. Ik weet dus hoe het kan voelen. Juist daarom wil ik je dit advies geven.