Nou dat laatste vind ik zeker wel hoor. Aan de ene kant fijn dat dat kan, maar voor kinderen kan dat ook heel naar voelen. Waarom nu wel en eerst niet?
Ik heb wel het idee dat dit tegenwoordig sneller gebeurt wanneer het even tegenzit of niet lekker loopt. Natuurlijk is iedere situatie weer anders en van de zijlijn is het makkelijk praten dus ik zal er ook niet over oordelen. Maar ik vind het jammer om te zien dat de woorden 'in goede en slechte dagen' nog zo weinig betekenis lijken te hebben.
Nou heel netjes geregeld beide zijn en tevreden mee. En de kinderen hebben het goed zo. En petje af dat het geheim gaat en dat er eerst gevoeld word of de ander Wat is. En wat een mazzel met het huis het heeft echt zo moeten zijn.
Natuurlijk komt het tegenwoordig vaker voor. Vroeger had je namelijk gewoon geen keuze. Vrouwen waren financieel afhankelijk van hun man. Kinderopvang was er eigenlijk nog niet. En maatschappelijk was het niet geaccepteerd. Ook voor mannen was het een probleem Ze moesten flink alimentatie betalen en co ouderschap was vrij onbekend. Je zag je kinderen om het weekend. Ik ken de verhalen van mijn moeder en oma wel. En bij de oudere generatie zie ik dat nog steeds. Bij elkaar blijven maar geen goed huwelijk hebben (of ronduit slecht). Ik ben blij dat je in deze tijd bij elkaar bent omdat je daar voor kiest. Elke dag opnieuw. Om wie de ander is als persoon. Niet vanwege een belofte die ooit is gedaan of vanwege praktische omstandigheden (waarbij je je partner voor lief neemt).
Ik weet nog dat toen er bij ons in het dorp kinderopvang kwam, mijn ouders daar schande van spraken. Zo zielig voor de kinderen. Jaren 90tig Toen ik en de vader van mijn zoontje besloten uit elkaar te gaan viel er ook echt een last van onze schouders en konden we weer normaal met elkaar omgaan en werden we weer een team. Scheiding is perfect geregeld. Kregen complimenten van de advocaat. Met de vader van mijn dochter ben ik te lang gebleven en werd het een vechtscheiding. En dat is nu nog steeds kommer en kwel. Dus ik ben echt team, beter op tijd uit elkaar, dan blijven voor de kinderen.
Ja en als je die belofte wel belangrijk vind dan wordt je tegenwoordig als ouderwets bestempeld, nou ja dan maar ouderwets
Of jij onderschat hoe negatief een relatie kan worden, en dat het veel slechter kan zijn dan een paar minder leuke dagen, dat het je hele zelf op kan slurpen. Ik vind die belofte namelijk óók belangrijk, maar moet mijzelf daarin niet gaan wegcijferen omdat dat oh zo goed zou zijn voor mijn kinderen. Het gaat niet altijd om bv dan maar wat minder je eigen geluk nastreven, maar bv juist om echt doodongelukkig worden in een relatie - wie help je ermee om zelf maar doodongelukkig door te blijven bikkelen? Mensen die zo’n huwelijksbelofte breken, doen dat met goede redenen die de buitenwereld lang niet altijd ziet of ervaart.
Heel netjes maar het is sws al uitzonderlijk dat het kan. Hier zou het toch echt een lastige situatie worden. Ik zou op zich wel de hypotheek van onze huidige woning kunnen betalen maar dan blijft er weinig over wat dus inhoudt dat ik meer uren moet gaan werken. Ik geloof toch niet dat ik daar gelukkiger van wordt en de kinderen ook niet. Mijn man zou dan ergens een flat moeten huren (particulier) want sociaal niet ingeschreven of te kort en je dan een godsvermogen moeten betalen. Dus ja dit is natuurlijk wel een ideaal beeld maar ik ken ze niet hier in de omgeving. Uitkopen, nog even een huis kopen etc
ik ben 2 jaar geleden uit elkaar gegaan en had binnen een maand een ander huur huis. Heb me jaren daar voor ingeschreven gewoon voor als er wat zou gebeuren (you never know). Dat zou ik iedereen aanraden om te doen.
Nou, dit inderdaad. Het feit dat mijn kinderen er zo makkelijk mee omgaan zegt al genoeg. Zij hebben onbewust ook de spanningen meegekregen, ook al was er geen ruzie. Ze zijn nu blij, en vrij en voelen zich echt fijn bij de situatie. Misschien kan @Nellie4 zich dat niet voorstellen, dat kan ik alleen maar hopen.
Eens. Mijn eerste gedachte wanneer scheiding ter sprake komt is altijd "en de kinderen?" Maar als je alle hebt geprobeerd en het zit er niet meer in, dan is dat wel de enige uitweg. En als je het dan goed kunt regelen met elkaar. En ook nog zo dicht bij elkaar kan blijven wonen. Dan is dat voor iedereen beter, lijkt mij.
Niks sorry. Je hoeft je niet te verantwoorden. Kom op hoor. Fijn dat alles zo goed is verlopen en nog loopt. Ik ben blij voor jou/jullie. En wens je/jullie alle goeds en geluk voor de toekomst.
Nee, natuurlijk niet. Maar de meeste mensen hebben bij hun hypotheek ook een overlijdensrisicoverzekering. En ze zijn echt niet van plan dood te gaan. Over simpel gesproken, zeg, jeetje.
Iedereen moet voor zichzelf bepalen hoe hij leeft. Zolang je die standaard maar niet aan een ander oplegt. Wat is een belofte bijvoorbeeld waard bij ontrouw? En moet je het dan maar uitzitten als je blijvend ongelukkig bent alleen omdat er ooit een belofte is gedaan?
Het is ook een feit dat je niet weet wat er zal gebeuren. Een overlijdensrisicoverzekering geldt ook maar tot de hypotheek afgelopen is, de kans dat je daarvoor overlijdt is niet zo groot. De kans is groter dat er iets gebeurt waardoor je wil scheiden. Dus zeg jij maar wie de wijste is.
Nou ik vind het top gedaan zo. En de kinderen blijkbaar ook. Wie zijn wij dan om te oordelen? Iemand in mijn omgeving had na 7 maanden bank slapen en al daten (echt waar) een huis. Asociale huurwoning maar wel geaccepteerd. Nu 7 man daar waar kind alles telkens van mee kreeg. Verder 1 kind bij vader, 1 bij haar heeft ze een man. Deze heeft losse handjes maar omdat kind goed overweg kan blijft ze. Kwaad spreken over de vader van kind 1 en 2 maar wel met zo'n man. Weet je dit is het mooiste elkaar weer terug vinden als team.
Toch helemaal niet te vergelijken? Niet van plan, maar wel de zekerheid dat het een keer gaat gebeuren. Scheiden niet.