Pff echt rot voor je. Ik denk dat velen dat gevoel wel kennen, maar andersom zou je het voor je collega's ook met liefde opvangen; 't is niet anders. Hoop dat jij ook wat rustiger kunt wordt m.b.t. dat schuldgevoel. Sterkte!
Vandaag controle vk gehad. Bloed geprikt voor Rhesus factor en de andere dingen worden ook direct gecontroleerd. Vk gaf aan dat de moeheid ook kan komen door mijn lage bloeddruk. Hij was 100/52. Erg laag, zelfs voor mij.. Maandag moet ik de prikset ophalen voor de diabetestest. Kan ik dat ook doen volgende week. En de afspraak wordt gepland voor de controle van de ligging van de placenta. Het is ook lastig om positief te blijven als je je niet fijn voelt @laatje. En inderdaad, voel je niet schuldig. Je werk krijgt gewoon een vergoeding voor jou, ze kunnen dus iemand anders inhuren.
Mijn partner zegt gisteravond op de bank ineens tegen me: "Sorry, maar ik word helemaal onrustig van hoe buiten adem jij bent." Thanks! Het is ook niet makkelijk voor die partners hè, zo'n zwangerschap...
Hahaha nou lekker dan! Al merk ik zelf ook steeds meer dat ik wat buiten adem ben/mijn conditie écht minder is dan ie was, en ik ben er ook nog niet echt over uit wat ik daar nou precies van vind
Ik weet heel goed wat ik er van vind, en ik snap hem ook heel goed, want ik word er zelf ook echt gek van Maar ik weet dat het ook per dag verschilt, én ben nu ook nog kneiterverkouden, dat helpt niet.
Ahh, welkom bij de club hier al een maxipack zakdoekjes er doorheen gejast, ben blij dat ik morgen vrij heb en dus lamlendig op de bank kan hangen... Of ja, nee, ook niet, want dat doet weer pijn aan m'n ribben Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik tel toch (niet zo heel) stiekem de weken al af tot ik bevallen ben hoor.. Leuk, zo'n baby, maar jezus wat een gedoe voor je daar bent!
Oh ja hoor, ik tel ook out in the open af tot mijn verlof überhaupt, en dan scheelt het al zooooveel dat reistijd, meetings, en verantwoordelijkheden t.o.v. werk zijn weggevallen. Laatste dagen beweegt die kleine man ook zooooooveel en ik denk dat ie nog steeds dwarsligt, af en toe word ik er echt al gek van Och ja, alles voor het goede doel. Maar als ik het kon uitbesteden aan m'n partner dan deed ik het meteen.
Wij hebben gisteren een 3/4D pretecho laten doen en de vrouw die dat deed heeft zelf 6 kinderen (geen meerlingen)... Ik kan me daar zo weinig bij voorstellen, 6x zwanger: Ik vind nu die 1e keer al zwaar Ik kan me eerlijk gezegd nu echt niet voorstellen dat ik dit in de toekomst wellicht allemaal nog een keer zou doen Mochten we in de toekomst voor een 2e willen gaan en mijn vriendin wil het dan graag dragen: Mijn zegen heeft ze Ik tel ook openlijk af tot mijn verlof ja. Heerlijk dat dan in elk geval die verantwoordelijkheid van het werk even wegvalt.
Oh dit doet me ECHT even goed om te horen. Ik voel me de laatste paar weken ZO schuldig dat ik niet echt... blij ben? Als in, iedereen zegt dan steeds 'ohhh ja nu is het echt genieten' en ik denk alleen maar, genieten? Mijn lijf is niet van mezelf, ik ben constant licht tot flink oncomfortabel, buiten adem, constant dichte neus, m'n ribben zijn bont en blauw, ik kan m'n kleren niet meer aan (enz enz enz).. Wie vindt dit in gods naam leuk ?? En het stomme is, doordat we uit zo'n intens traject komen voel ik best wel de verplichting dat ik dan maar heel gelukkig en sereen moet zijn, terwijl.. ik vind het maar helemaal niks. En dan heb ik niet eens een moeilijke zwangerschap :') Ik wilde vroeger altijd supergraag 2 kinderen en nu denk ik, ik weet niet eens of ik het dit waard vind voor één kind, laat staan twee. Is misschien heel egoïstisch van me, maar poeh, ik denk niet dat ik ooit écht had kunnen inschatten hoeveel je allemaal opgeeft.. Voor alle dames hier die dit niet voor de eerste keer doen, respect hoor!
Had het bij de eerste ook hoor, maar scheelde voor mij al veel om er geen geheim van te maken dat het mijn hobby niet is Inderdaad; ondanks zorgeloze zwangerschap. En al die gedachtes over een tweede etc heb ik ook gehad. En ja, had er eerlijk gezegd ook weer geen zin in om zwanger te worden, maar de kinderwens was dus wel zo sterk dat ik daar 'gewoon' weer voor wilde gaan, ondanks dat ik wíst, rationeel, dat ik zwanger zijn echt niet leuk vind. En ik ken meer van dit soort verhalen in onze vriendengroep, dat scheelt ook. Maar ik ervaar een zwangerschap een groot deel van de tijd ook maar gewoon als een extra baan waar je niet om gevraagd hebt, die veel meer van je vraagt dan je normale baan En belangrijk: het zegt echt niks over de liefde voor je kind zometeen! Of over je dankbaarheid dat het überhaupt is gelukt.
Wat wel grappig is, want ik heb voor deze partner ook vriendinnen gehad, en heb altijd gezegd ALS er kinderen komen, dan mag zij ze dragen. Mja, het lot besliste dat die kinderen er dan in een relatie met een man moeten komen, dus ik was het bokje
Lief, dankjewel! Je raakt inderdaad een zorg die ik toch eigenlijk al sinds het eerste moment bij me draag. Ik denk dat je een heel goed punt hebt - zwangerschap is niet hetzelfde als straks moederschap. Ik maak me inderdaad best zorgen dat ik het moeder zijn straks kut vind, of dat ik geen goeie moeder ben, of dat ik niet van mijn zoontje ga houden, puur omdat ik zwanger zijn niet leuk vind. Het is denk ik ook vooral angst voor het onbekende, en dat in combinatie met een bepaalde mate van doemdenken.. lekkere combi ja Al vind ik het ook wel eens moeilijk als ik zie hoe enthousiast mijn man is. Hij kan echt niet wachten tot de kleine man er is en ergens maakt me dat wel eens boos (lijkt me héérlijk als je er zelf niks voor hoeft te doen tot die tijd, terwijl ik met al die ongemakken zit) maar ergens ben ik ook gewoon jaloers dat hij alleen maar hoeft te wachten. Of ja. Ik ben vooral jaloers dat hij wél nog goed slaapt En dat allemaal met een cocktail aan hormonen! Feest
Weet dat het óók oké is als het ná je bevalling nog niet direct als je roeping voelt Of überhaupt... Ik kan natuurlijk alleen vanuit mijzelf spreken, maar ik geloof dat ik na de bevalling ook nog 10-14 dagen niet 'het' gevoel heb gehad dat ik daarna wel kreeg. Gewoon, dat intense liefdesgevoel, van trots zijn op dat je zo'n frummeltje hebt. Het kan zomaar dat dat er wél ineens is, maar als dat er niet ineens is, betekent dat niet dat 1) het nooit komt, 2) er sprake is of gaat zijn van een postpartum depressie oid. Het kan ook 'gewoon' ff duren. En ookkk langer dan 14 dagen, en dat is óók oké. Hormonen zijn echt fucking raar. (Ennn ik wou dus dat iemand dit de eerste keer tegen me had gezegd, want ik had echt de overtuiging baby eruit -> alles voelt weer als mezelf behalve fysiek herstel. Nope nope.) Betekent overigens wel dat die hormonen nu in de zwangerschap me EXTRA trots laten zijn op die peuter die er al rondloopt. Gut, ik jank elke dag wel weer om iets liefs/schattigs/grappigs wat ze doet... Slaat ook nergens op. Haha ja die partners hebben het maar makkelijk. Betekent wel dat ie zometeen in jouw herstel wél een extra stap kan zetten, wat ie nu niet kan, voor de baby specifiek Maar dat jaloeziedeel herken ik ook hahaha. Vooral dat hij alle sociale activiteiten nog kan doen.. Voor hen verandert het leven gewoon echt nog niet zo zo lang die baby er nog niet is... En wij onderschatten hoe snel dat leven al wel verandert, dat maakt het dubbel zo zuur (is mijn theorie).
Oh hahaha, ja dat zal je dan altijd zien! Het is grappig, want ik was dus degene van ons twee die heel graag zwanger wilde worden... Mijn vriendin had wel een grote kinderwens, maar niet per sé de wens om ook zelf zwanger te zijn; nu snap ik dat een stuk beter Het leek mij heel bijzonder en dat IS het natuurlijk ook, maar poeh, het is soms ook wel echt pittig. Maar goed, ik besef me ook heel goed dat het echt luxeproblemen zijn, want 1. Ik ben heel dankbaar dat we überhaupt zwanger zijn geworden en dan ook nog heel snel. 2. Een vriendin van mij was bijna tegelijkertijd met mij zwanger geraakt, maar dat werd met 10 weken helaas een miskraam en 3. Na wat er in december met me is gebeurd, ben ik bovenal héél erg blij en opgelucht dat ons kindje ongedeerd is gebleven en het zo goed blijft doen in mijn buik. Die kwalen en het feit dat 9 maanden toch echt best lang is, neem ik dan maar op de koop toe
DIT. Als collega's dan vragen hoe het met de zwangerschap is, verwachten ze blijkbaar allemaal een hosannaverhaal, want als ik dan begin van 'Nouuu toch wel flink rugpijn al een week of 8, slaap vaak slecht, voel me net een walvis, blabla' dan kijken ze je echt aan of je een soort ontaarde moeder bent Je MOET het blijkbaar helemaal fantastisch vinden de hele tijd En die collega's hebben zelf vaak ook (oudere) kinderen, maar blijkbaar zijn ze het dan zelf helemaal vergeten ofzo.
Jep, toen de baby op me werd gelegd na de bevalling was ik zo van de wereld dat ik er helemaal niets bij voelde. De eerste paar dagen ook nog niet, daarna pas begon ik te bedenken 'he dit is mijn baby' en begon ik langzaam te hechten. Nu kan ik me het leven zonder haar niet meer voorstellen. Hoor dit trouwens van heel veel vriendinnen en niemand had een postnatale depressie . Pff en die hormonen inderdaad, heb deze avond nog zitten huilen omdat m'n bijna-peuter zo verschrikkelijk lief zelf een boekje aan het lezen was en er lekker bij zat te kletsen. Het hoort er beetje bij denk ik dan maar.
Je gaat ontdekken dat oudere collega's (en familieleden, kennissen etc) écht vergeten zijn hoe het was. Nu zijn het zwangerschapsdingen en als de baby er is dan komen de 'mijne sliep meteen hele nachten door' opmerkingen en dat blijft gewoon doorgaan haha. Het brein blijkt dan toch vrij selectief in wat je onthoudt .
Dit vind ik grappig. Ik ben dus zwanger van ons 6e kindje, geen meerlingen ook. Dat zwanger zijn is ook niks voor mij. Maar ik ben dol op de babytijd, alhoewel het ook pittig is. En dol op onze kinderen, terwijl elke leeftijd zo zn uitdagingen kent. Voor mijn gevoel duren die zwangerschappen eindeloos als je er in zit. Maar ik ben ook weer nuchter. Je zit er in, dus je moet wel, het zijn maar 9 maanden. Wat is dat nou op je mensenleven. En ik vind het absoluut de moeite waard. Ik geniet echt van het moederschap. Ook herkenbaar wat iemand zegt dat het best even kan duren voor dat het landt als je bent bevallen en je daar aan gewend bent en dat oermoedergevoel hebt. Vooral bij de eerste heb ik daar echt aan moeten wennen. Dan is alles natuurlijk zo nieuw en onwennig. Je lichaam heeft vanalles meegemaakt en je hormonen gaan alle kanten op. Dat alleen al is een heel ding om te verwerken. En dan ook nog wennen aan dat minimensje, die totaal afhankelijk van jou is en die je nog moet leren kennen. Het is echt niet niks. Voor mij is dat 1 van de redenen dat ik altijd wil weten wat het geslacht van de baby is. Zodat ik niet daar ook nog aan moet wennen, dat moet gaan doordringen en beseffen. Dat stukje heb ik nu in de zwangerschap al en hoef ik niet straks ook nog te verwerken. Het helpt mij echt...
Precies dat meegemaakt. Ik was bij de eerste zwangerschap tijdens een echo bijna flauwgevallen. Voelde mij altijd op gemak bij bepaalde collega's. Zei er een tegen mij dat ik niet zo negatief moest doen want het kan overkomen als zeuren terwijl het een wonder is. Ik was destijds echt wel dankbaar en blij maar toen ik bijna out ging tijdens een echo wilde ik dat open en eerlijk delen... Kennelijk mag je alleen vertellen dat alles fantastisch is Ik denk zelf dat dankbaarheid en eerlijkheid samen moet gaan maar kennelijk niet iedereen...
Gaaf hoor 6 kids! Lijkt mij zelf ook heel leuk, een groot gezin. Geen idee of het mij ooit gegund is in de toekomst maar altijd tof om te lezen bij andere hoe ze het doen ect. Vind het maar knap!