School vindt mijn dochter te stil

Onze oudste was ook “stil” op de basisschool. Overigens zeker niet onzeker, maar vooral in het eigen hoofd bezig door ADHD. Kreeg vanaf groep 7 daardoor steeds meer moeite om aansluiting te vinden/houden. Ik ben extreem extravert dus heb lang moeite gehad met hoe zij is. Ik begreep het gewoon niet.

Inmiddels weet ik dat dit de aard van het beestje is. Na 2 jaar middelbare school komt er echt genoeg geluid uit als ze met haar vriendinnen is. Opvallend genoeg kreeg ze op de middelbare wel direct aansluiting bij een leuke groep. Ook allemaal niet verlegen, maar gewoon niet de schreeuwers van de klas.

Als ik terug kijk dan had ik gewild dat ik haar niet had willen proberen te veranderen naar een extravert persoon. Niet elke keer benadrukken dat ze meer out going moet zijn als ze gezien wil worden. Dit is totaal niet helpend. Dat wil ik je vooral meegeven. Laat haar zijn wie ze is. In groep 7 en 8 veranderen verhoudingen heel erg, dat zie ik ook aan mijn enorm extraverte tweede. Alle banden in de klas wijzigen. Met de een krijg je meer aansluiting dan met de ander.

 

Wat herkenbaar.
Er is m’n hele schoolleven tegen mij gezegd dat ik stil en verlegen was. En op de middelbare school zelfs dat ik te weinig sociale vaardigheden had.
Heeft een boel angst gecreëerd. Verschillende hulp gehad wat niet hielp. Was allemaal gericht op mij veranderen.

Heb een tijdje gedacht dat er sprake was van ass.
Ondertussen ben ik erachter dat ik hoogbegaafd ben. Dat m’n interesses gewoon anders waren. Dat veel wat er gebeurde me niet boeide, dat het niet klikte.
Ook weet ik ondertussen dat ik mensen voel, ben niet zo goed in filteren, dus voel wat een ander voelt. Dat kost veel energie. Ben daarom niet graag in groepen.

Eén op één ben ik totaal niet stil (bij de juiste personen). Ga liever met iemand koffie drinken dan een feest in.
Maar me goed voelen bij die persoon is wel belangrijk.

Wat betreft hulp is het lastig. Zoek inderdaad naar iemand die kan helpen met jezelf zijn. Dat het prima is om stil te zijn. Dat je niet hoeft te zijn als de anderen. Juist niet.
Daar valt het meest te behalen, want doen alsof je een ander bent kost alleen maar veel energie

 

Wat @Nefkens81 en @Fristi2012 schrijven, heel herkenbaar! Herken het bij mezelf en ook bij de oudste.

Kwam zelf pas rond m'n 16e meer los, wat in stappen ging vanaf de brugklas, oudste gelukkig al direct op het VO, trof precies de juiste meiden.
Maar daar buitenom dan weer niet zo.
Bij oudste wel zorgen gemaakt, nu soms ook nog wel, maar ik kan het wel los laten.
Weet inmiddels wel dat ze aansluiting vindt, maar lang niet bij iedereen / heel veel mensen. En dat is gewoon oké.

We kunnen allebei ook goed op onszelf zijn, lekker lezen ofzo, heerlijk. Ik geniet op de twee dagen dat ik niet aan het werk ben echt van de rust in huis, ondanks de vervelende huishoudelijke klusjes, haha!

 

Ik vind dit een lastig topic om als buitenstaander op te reageren. Ik denk dat jouw gevoelens over de situatie belangrijk zijn. En jou kunnen helpen om een beslissing te nemen.

Mijn achtergrond die ik meeneem in mijn reactie is dat er veel hb voorkomt in mijn familie. Ik heb zelf adhd en misschien ook autisme. Als het om mijn kind zou gaan zou ik een breed onderzoek willen bij een organisatie die ook goed is in het herkennen van hb. Dit laatste kan een reden zijn waarom aansluiting moeilijker is. Ik denk dat er algemeen genomen te weinig aandacht is om dit eruit te filteren.

De aanpak die nodig is verschilt. Of het neurotypisch is of iets anders. Als je een idee hebt waar het vandaan komt dan heb je misschien ook meer succes bij de hulp die geboden wordt. Op dit moment heb je nog geen idee hoe het gaat lopen. Het kan bijtrekken, maar misschien ook niet. Je hebt nu wel een signaal dat zij ermee zit. En hoe goed bedoelt adviezen ook kunnen zijn. Als er misschien iets gevraagd wordt waarvoor zij de tools niet in handen heeft vergroot dat niet haar zelfvertrouwen.

 

Ik snap niet waarom stil zijn altijd als zoiets negatiefs wordt gebracht. Kijk zit je niet lekker in je vel en ben je daarom stil, kun je er wat mee doen, maar sommigen zijn gewoon introverter of rustiger dan anderen en dat is helemaal prima.
Mijn man is ook stil en mijn dochter (net haar vader) ook. En dat is helemaal ok. Daar hoef je niks aan te veranderen, zo mag je gewoon zijn.
En ook als je stil bent kun je prima vriendinnen maken hoor. Daarvoor hoef je je niet anders voor te doen.
Wel is het vaak voor meiden rond 12 dat heel veel vriendschappen veranderen en er wat strijd komt. Loopt gelukkig vaak weer los en vinden ze andere mensen die beter passen.

Hier kregen we ook vaak de opmerking van de leraar: ze is wel stil, je moet opletten of ze er wel is etc. Nou niet iedereen wil graag haantje de voorste zijn.

 

Ik zou hulp zoeken wanneer je dochter zelf een probleem ervaart. Stil zijn is niet een probleem voor de omgeving (tenzij ze niet durft te spreken in bepaalde situaties).
Wij hebben voor onze zoon ook begeleiding gezocht omdat hij het zelf lastig vond dat hij niet goed voor zich zelf op kon komen, veel dingen spannend vond en dan ook snel moet huilen. Omgeving heeeft hier geen last van (behalve dat hij niet altijd durft te zeggen wat er aan de hand is, dat is voor omstanders wel eens lastig). Op school is hij het braafste jongetje ooit dus die kwamen echt niet met een hulpvraag. Maar omdat hij zelf een probleem ervaarde, hebben we hulp gezocht.
In dit geval zou ik je dochter dus vragen wat zij prettig zou vinden. Wat heeft ze nodig, wat zou ze willen leren en zou ze daar hulp bij willen hebben.

 

Poeh dit roept een hoop op zeg. Altijd commentaar gehad. Ik heb er jaaren voor nodig gehad en therapie om te leren dat ik ok ben zo als ik ben. Kreeg altijd te horen of ik wel een mening had, of ik wel gevoelens had. Maar ik had gewoon niet de behoefte om dat ik een klas te delen. Ik ben erg rustig, stil.Maar kan met de juiste personen een hele gezellige tijd hebben. Maar echt no way in een klas, zeker op die leeftijd niet. Wanneer je dochter een probleem ervaart of bijvoorbeeld geen hulp durft te vragen, zou ik verder kijken.

 

Heel herkenbaar. Ik was ook "zo'n kind dat de leraar vergat" en nu bij nr3 krijg ik ook al 7 jaar hetzelfde horen. Ja, ze is stil maar niet ongelukkig (voor zover ik zie/hoor/merk ). Heeft vriendinnen op school en dat zijn ook de wat rustigere meiden.
Wat ik wel fijn vind is te horen dat ze wel van zich afbijt op het moment dat ze dat nodig vindt, laat zich lang leiden maar niet over zich heen lopen.
In groep 5 was de directrice, die ze 1 dag in de week als juf had, helemaal trots dat ze een meisje aan het huilen had gekregen Zij volgde het van een afstandje hoe het ging en nr3 liet zich niet ompraten waardoor dat meisje ging huilen. Nr3 had al afgesproken met een meisje en bleef voet bij stuk houden dat ze niet ging afzeggen voor haar. Maar volgens de directrice deed ze het heel netjes maar standvastig
Vond ik fijn om te horen maar na de "ze heeft ... aan het huilen gekregen, ik ben trots op dr" had ik wel even een "huh? Wat zeg jij nou "

Maar helemaal mee eens dus dat stil niet persé verkeerd is.

Heeft ze meishes waarmee ze wel wilt afspreken? Dat je haar daar in helpt? Bij nr3 is er ook een vriendinnetje die wel wil maar er moeite mee heeft, dus krijg om de zoveel tijd appje van de moeder. En sprak met andere moeder van de week uit die klas (groep 7) en die zei ook dat ze echt nog wel moet begeleiden en sturen in afspraakjes dus dat is niet raar.

Wat ik wel raar vind is de opmerking vsn de juf. Juist op school kan er heel laagdrempelig geholpen worden. "Oke, ik snap je. Heb je zelf een idee hoe ik ksn helpen? Wat vind je van idee A? Of zullen we idee B proberen?"

 

Pfff herkenbaar. Ik heb tot op het HBO aan toe te horen gekregen dat ik assertiever moest zijn, meer op de voorgrond, blabla. De maatschappij is helaas echt niet ingesteld op introverte mensen. Zoals je zelf hierboven al zei: ik had meer last van de opmerkingen dan van het stiller zijn zelf. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om mensen juist duidelijk te maken dat ik mezelf accepteer zoals ik ben. Ik hoef geen bitch met een grote mond te zijn om het te maken in het leven.
Mijn zoon lijkt veel op mij: speelt best wel graag met vriendjes maar is gewoon meer op zichzelf en blij als hij gewoon thuis de hele middag kan tekenen. Bij hem ben ik meer gaan inzetten op zichzelf accepteren ipv hem socialer of assertiever te willen maken. Als hij zichzelf meer accepteert geeft dat ook zelfvertrouwen en straalt hij dit ook uit naar buiten. Is dat misschien iets waar je met haar aan kunt werken? Dus dat je het (bijv mbv een coach) net vanaf de andere kant aanvliegt?

 

Lastig hoor. Niet iedereen is zo aanwezig. Hoe is ze thuis of wanneer ze wat leuks doet?

Ik was vroeger heel onzeker en verlegen. Als ik aandacht kreeg op school klapte ik dicht. Ik kletste veel wanneer ik me prettig voelde bij mijn vriendinnen. Was ook gevoelig voor omgeving. Als er spanning in de klas was dan had ik er last van.

Goed om te blijven praten en kijken wat je voor je dochter kan doen. Aangeven als je er verdrietig of boos van word om dan in gesprek te gaan met iemand die dat begrijpt. Speltherapie kan ook helpen om dingen te overzien.

Heeft onze zoon inzicht gegeven.

 

Klinkt heel herkenbaar. Lastig om dan te moeten oordelen waar je goed aan doet.
Ikzelf was (en ben) ook zo stil, verlegen en onzeker. Heb daar zelf wel echt veel last van gehad, en nog steeds met vlagen. Ik had gewild dat mijn ouders dit meer hadden gezien. Op de basisschool verliep het allemaal wel prima, maar tijdens de middelbare heb ik mij echt ellendig gevoeld, maar heb dit nooit echt laten merken.
En inderdaad de opmerkingen 'wat ben je stil' werken averechts. Ik zou dus wel echt alert zijn en ondanks dat dochter aangeeft geen hulp te willen of nodig te hebben, is dit misschien wel beter om in ieder geval zekerder te worden over zichzelf of meer weerbaar. En inderdaad zoals hierboven ook is genoemd; om jezelf helemaal te accepteren zoals je bent.

 

Heeft ze wel vriendinnen in de klas ? Misschien wat vaker buiten schooltijd afspreken ? Of 1 op 1

 

Klinkt heel raar maar vechtsport, hoeft geen krav maga gelijk te zijn of kickboxen maar een gemoedelijke groep met niet te veel haantjes.

Karate, judo er is van alles.

Heeft mij enorm geholpen en had een ontzettend leuke groep die het vooral om de lol deden (zwaardvechten). Sparwedstrijden deed ik zelden aan mee.

Individuele sport maar wel in groepsverband. Dus niet dat je "de zwakste in t team" kan zijn, iedereen wordt getoest op diens eigen niveau en prestaties zijn individueel.

G zou eigenlijk naar een proefles karate gaan maar gezien krentenbaard laten we dat maar even uitstellen. Ik kan daar op de bank blijven zitten in de zaal, zolang zij zich op de les bljjft concentreren en geen optreden voor mij doet. Moest er ff een rondje voor rondbellen om uit te vogelen of het geschikt was niet alleen de sport en de cultuur maar zeker ook de instructeurs.

En nee je veranderd niet gelijk in Karate kid, het gaat er ook niet om dat je iemand in elkaar mept. Het gaat er om dat je leert weten wat je kan en wat je grens is, waar je staat en vooral waarvoor je staat. Die lessen zijn giga belangrijk in heel je verdere leven.

En, gek genoeg, daar is een vechtsport heel goed in. Discipline, respect, focus, grenzen/regels.

 

Pffff..lastig hoor.
Je bent wie je bent.
Ik snap alleen niet zo goed waarom er overal hulp bij moet worden “gezocht” .
Als er verder geen problematiek is dan ga je dat toch niet creëren of zoeken?

 

Ze heeft er toch zelf last van? Ze voelt zich er buiten vallen en dat maakt haar onzeker. Dus ik zou hier zeker hulp bij zoeken zodat ze zekerder wordt van zichzelf en wel die aansluiting kan vinden die ze nu mist.

 

Zo zijn mijn kinderen ook, ze willen liever geen hulp van buitenaf maar gewoon een luisterend oor en tips van papa en mama. Wij hebben vanaf het begin aangegeven dat ook oom en tante en oma er zijn mochten ze eens niet met ons willen praten. En tot nu gaat dat goed.

Precies de beschrijving die bij mijn dochter past. Ze heeft waarschijnlijk ADD maar heeft er zelf geen behoefte aan om dit en eventuele hoogbegaafdheid te laten onderzoeken, zij vind het prima zo.

Van leraren krijgen we verschillende geluiden te horen. De een vind haar een heerlijke meid, komt voor haar mening op en is gezellig aanwezig. De ander maakt zich zorgen omdat ze zo stil is dat ze haar bijna vergeten.

Een grote vriendengroep is er (nog) niet ze heeft de tijd na school echt nodig om te ontprikkelen , de vrienden die ze heeft zijn ook allemaal rustige personen.

Mocht je wel hulp zoeken voor haar zou ik wel iemand zoeken die haar ondersteund in hoe ze is en niet iemand die je helpt veranderen (tegen je natuur in)

 

Maar voelt ze dit omdat ze vaak te horen krijgt dat ze te rustig/stil is, ze te horen krijgt dat ze weinig vriendjes heeft?
Of voelt ze dit puur uit zichzelf?

Als je altijd maar hoort dat je vrienden moet hebben, je je meer moet laten horen,...dan wordt die onzekerheid gecreëerd door anderen en niet uit haarzelf.

Ik vond mezelf altijd maar raar, werd altijd overprikkeld en probeerde maar zonder dat ik rust kreeg.
Was zo blij toen ik uiteindelijk gewoon doorhad dat je extraverte en introverte mensen hebt en ik bij de introverten hoor. Dat ik niet raar ben en dat ik niet hoef te voldoen aan de verwachtingen van de extraverten om me heen. Het had me heel onzeker gemaakt.

Toen de coronatijd er was moesten de extraverten heel even leven in een wereld van de introverten en ze vonden het alles behalve leuk.
Mensen moeten stoppen met verwachten dat introverten extravert horen te zijn.

 

Ja,maar dochter wil geen hulp zegt TS. Daarop baseer ik mijn antwoord.