Wat fijn dat er snel resultaat was! Vervelend dat je er best lang mee moet lopen. Hopelijk herstel je snel!
O jakkes ja dat hangt als een zwaard van damocles boven je. Ik snap je vader. Maar ja je kan er niets aan doen meer.... ik kan dat stuk nu wel loslaten, want de kinderen zijn er al. Als we dit vooraf wisten, hadden we mogelijk wel een andere keuze gemaakt maar we weten het nog maar net door onderzoek bij een direct familielid. als hij het niet heeft kunnen de kinderen er ook geen drager van zijn dus in het gunstigste scenario ontspringen ze allemaal de dans.
Ons jaar was nog maar 8 dagen oud en toen moesten we (toch vrij onverwachts) onze kat van bijna 15jaar in laten slapen. 3 weken daarvoor zei mijn gevoel er klopt iets niet hij word oud en ik vertrouw het niet. Ik werk zelf op een dierenkliniek en heb hem toen een dagje gezellig meegenomen. Niks geks gevonden, bloed onderzoek netjes. Wel wat afgevallen. 3 weken later acute nierfalen en 8ons afgevallen (en dat is veel voor een kat). Omdat het in z'on korte tijd zo achteruit is gegaan besloten om hem te laten gaan. Ondanks dat we er vrede mee hebben, missen we onze lieve schat. Bijna 15jaar heeft hij ons plezier, knuffels en liefde gegeven.
Ja, ondanks dat we nog een kat hebben rondlopen is het stil. Hij was nogal een aanwezige spinner (volume standje hard zodat je zelfs de tv harder zette ).
Hier gingen we het jaar uit met R die SSSS had (systemische stafylokokken infectie, maar niet met blaren). Die lag 3 dagen in t ziekenhuis en kwam dag voor kerst thuis. Vervolgens G met hoofdluis, verjaardagscadeautje van schoolgaand familielid. En op R na iedereen geknuffeld en lief gedeeld. Maar dat komt ondanks XT luis en kammen kammen kammen nog terug. Mama die zich in t nieuwe jaar met zo'n kam actie scalpeert zowat aangezien man niet weet waar op te letten. En je raad t noooooit, krentenbaard krijgt (in lang haar!!!!) maar dat viel niet op, want lang haar en ja zere plek (logisch) dus dat verspreidde zich tot een plakkaat van 8x25, wat ook niet echt triggerde want stress periode gehad (reageert mijn lijf altijd op), chemische meuk van XTluis en bij denken aan luis krijg je overal kriebel. Dus inmiddels aan de antibiotica, maagbeschermers en probiotica. Intussen maar hopen dat die mini krengen mij verder even overslaan want kammen wordt m ff niet althans niet op zinvolle wijze (hele rechterzijde bijna). Wel al een eind van mn haar afgeknipt (ong 20cm) want "hurts like hell" als het nat is. Zelf maar gedaan want geen kapper die begint aan een klant met potentieel hoofdluis en in elk geval krentenbaard. G die 2 plekjes kreeg van de week en nu op fusidinezuur. Man nog van de trap af gekletterd en zn schouder aan gort heeft geholpen, nouja opgerekte banden. En nu komt menstruatie er nog bovenop, want maag/darm was nog niet genoeg over de zeik en welke energie? En R kan zn kamer uit, met een to-do list in de nacht, dus slaap was van zichzelf al een issue. Op zich ben ik helemaal voor bundelen van ellende, onder voorwaarde dat het dan wel weer klaar is. Alleen dat vertrouwen op "klaar" is in de loop er jaren niet zo hoog meer. Eerder oke "next challenge!" En op de grand scope is dit nog niks, het is niks blijvends of invaliderend. Maar de timing en het bij elkaar komen van factoren is alleen beroerd dat je denkt "jaaaaa het is wel weer even klaaaaaaaar zo!!!" Maar positieve noot: ik kamp al jaaaaaaren met acne en kennelijk weerhield dat de verspreiding van krentenbaard naar mn gezicht (waar het logischer te verwachten was). In bijna 30 jaar zowaar een eerste "positief puntje" van acne.
Hier hetzelfde. 2024 een rotjaar. Man had een ander, wilde scheiden (totaal niet zien aankomen). Trigger voor mij voor onbehandelde depressie en burnout van afgelopen jaren. Zwaar therapie traject gehad. Man die weer voor ons koos en thuis kwam. Bijna dood gegaan aan een keelontsteking wat een keelabces werd groter dan een kippenei. De laatste twee manden van het jaar gingen bergopwaarts en ik dacht we gaan hier bovenop komen. 2025 was 5 dagen oud dat mijn man na al die maanden weer huilend op de bank zat om die andere vrouw. We vielen ineens dus met een rotklap weer van de berg af naar standje 0.
ja het houdt niet op. Ik heb hem eindelijk zo ver dat hij hulp heeft ingeschakeld. Begin volgende week hoort hij wanneer zijn eerste afspraak is. Moest er ontzettend bot en lelijk voor doen. Knallende ruzie maar wel met resultaat dat hij eindelijk hulp zoekt voor zichzelf. En dat trekt hij gelijk door in het extreme door te zeggen dat hij ons gaat verlaten als het niet gaat helpen. Soms denk ik dat het maar beter is want hij wil niet. Hij zit alleen met deze gevoelens op de bank voor zich uit te kijken maar steekt geen actieve energie in ons. Want dat kan niet tegelijkertijd zegt hij. Maar de kinderen gaan eraan kapot als het zover komt en ik erbij. Maar ja positief blijven dus wie weet wat voor wonderen 2025 nog voor mij in petto heeft.
pfff wat een ellende zeg. Ik snap dat je vecht voor je relatie maar bewaak wel je eigen grenzen ( en die van de kinderen). Hier vannacht dezelfde teen weer gestoten aan de wc pot. Ondertussen het feit dat iemand waarvan we veel houden voor iets lulligs naar het zh moest en 2 weken later te horen kreeg dat hij kanker heeft en ze alleen nog over levensverlenging kunnen praten.
Wat een rotsituatie @Krulpeterselie Hoop dat jullie eruit kunnen komen. Ik klaag even mee Schijtaambeien
dat doe ik ook zeker. Mijn man is alleen zichzelf niet maar ik kan er niet precies de vinger achter krijgen. Er is ook heel veel gebeurd de afgelopen jaren. En er zijn 100 scenario’s. Een daarvan is dat hij naar die ander gaat of nog steeds gaat. Alle andere 99 kom je erop uit dat er wat met hem is (psychisch). En precies dat maakt dat ik niet de laatste stap kan nemen om te zeggen het is genoeg geweest. Want dat gaat er iets in gang gezet worden wat niet meer terug te draaien is. Hij heeft nu eindelijk naar een psycholoog gebeld. Na 10 maanden pas!! Ik ben misschien ouderwets maar je bent niet alleen in de goede tijden getrouwd, ook in de slechte. Als hij daar ook niet ‘wakker’ wordt dan is die stap wel een stuk dichterbij. Ik wil nooit later te komen zitten met het idee: had ik maar of wat als. Ik wil mezelf aan kunnen kijken dat ik er alles aan gedaan heb en gevochten heb tot het uiterste ook voor de kinderen. En tsja mijn liefde zit er wel en dat maakt het ook moeilijk. wat heftig zn situatie! Voor jullie ook heel veel sterkte en hopelijk kunnen jullie nog heel lang en heel veel mooie momenten samen beleven voordat het zover is.
Ah nee joh! Wat vind ik dit rot om te lezen na je laatste pb bericht. Heeft hij ook nog contact met haar? Heel veel sterkte❤️