Het enige erfelijke dat er wellicht zit is autisme, maar dat heb ik zelf niet. Verder kan ik me even niet herinneren wat je precies bedoelt. Ik had ook al besloten om het even aan te kijken en het anders bij mijn psycholoog neer te leggen. Maar ik ben het voortdurende "afwachten" gewoon zo zat en hoop ergens dat er ook iets bestaat dat mij een beetje zou kunnen helpen bij die stemmingen.
Het is niet afwachten het verwerken van leed / trauma is gewoon zwaar en lichaam, hart en geest zijn hard aan het werk. Gun jezelf die tijd om het goed te krijgen, je bent ermee bezig, dat is goed genoeg
Nu ja sinds 1975 maar goed dat is al even. Helaas kunnen ze tegenwoordig niet altijd meer de zorg en begeleiding bieden waar vroeger wel ruimte voor was. Het aantal mensen dat AD ontvangt is wel door de jaren heen flink gestegen. Maar goed daar gaat het topic niet over
Gelukkig dat er meer voorgeschreven wordt, vroeguhrrr kwamen mensen helaas nauwelijks met hun psychische klachten. Je moet eens weten hoeveel mensen jaren maar dan ook jaren onbehandeld rondliepen. En nu zelfs de 65plus generatie vindt nog steeds dat ze het niet met de omgeving moeten delen, de schaamte is nog steeds heel hoog. Wat moet iedereen wel niet denken dat ik gek ben??
We hebben duidelijk een andere kijk op. Maakt niet uit. En psychische klachten moet je altijd serieus nemen. De vraag is alleen of een pilletje de oplossing is. Blijkbaar heeft maar 2% van die 1.2 miljoen mensen die het in NL slikt echt baat bij AD. Dat vind ik best heftige cijfers voor pillen die je emotioneel helemaal plat slaan.
Heel herkenbaar en ik vind het echt zwaar. Ik zit bij een psycholoog die mij (vind ik) best hard aanpakt en ik weet nou niet of ik daar blij mee ben. Ik zou zelf toch (als het niet erfelijk/ aangeboren is) met cognitieve gedragstherapie kijken of je stappen kunt maken, het is zwaar, maar dan pak je wel de oorzaak aan. Tenzij het dus wel echt in je lichaam zit. Mijn vader heeft dus wel (zware) medicatie, maar is zwaar depressief zonder (en is gedeeltelijk aangeboren en groter geworden). Ik ben niet depressief, ik heb angstklachten door een heftige ervaring/ trauma. Als je de aanleiding weet dan zou ik zeker in gesprek gaan of medicatie iets kan doen. Ik hoop het zonder te redden, ik zie ook hoe zwaar het is om over te stappen (na 10 jaar werkt medicatie minder/ je lichaam raakt eraan gewend is mij verteld).
Nou zo heb ik het niet ervaren tijdens de paar jaar dat ik AD hebt gebruikt. Mijn emoties waren er nog steeds, maar de AD hielp wel om het harde randje, het constante moeten van mijzelf, het zware ed eraf te halen. Het was een prettige ondersteuning naast de gesprekken die ik met mijn psycholoog had. Maar ik was emotioneel zeker niet plat geslagen, dat vind ik wel een beetje kort door de bocht gesteld. En ja, het zijn zeker flinke cijfers van mensen die AD slikken. Ik denk dat er veel meer gekeken mag worden naar de leefstijl, de maatschappij waarin we heel veel moeten. Mensen worden geleefd en het is voor velen moeilijk om hun eigen rust te vinden en hun grenzen te bewaken.
Het is duidelijk dat je geen idee hebt hoe het werkt en er wordt zeker niet zomaar een pilletje voorgeschreven. Voordat dat gebeurt gaat er heel wat aan vooraf. Zoals activatie psychotherapie etc. Deze statement is ook heel jammer voor de mensen die de medicatie echt nodig hebben/ dan wel er baat bij hebben. Die zitten al vaak in het hoekje van wat erg dat ik het moet gebruiken etc. Terwijl met diabetes/hoge bloeddruk neem je zonder te twijfelen meteen de medicatie die ervoor staat. Zeker voor zo’n topic als dit en ook de reacties van mensen daarin in die daar baat bij hebben.
Ik snap wat jij zegt, maar er zijn wel huisartsen die het heel makkelijk voorschrijven en vervolgens echt veel te weinig begeleiding geven kan ik helaas uit persoonlijke ervaring vertellen. Ik heb mezelf zowat tegen een boom gereden en had niet door dat het door de AD opstart kwam en had ook geen pammetje erbij gekregen oid. Alleen een afspraak voor over 2 weken.. In onze huisartsenpraktijk zijn diverse artsen echt heel makkelijk met voorschrijven als je een paar keer aangeeft dat het niet zo lekker gaat, zelfs als je zelf duidelijk aangeeft liever therapie te willen. Mijn schoonmoeder is zo iemand die dan gewoon doet wat de arts zegt en als ze weer een keer terugkomt, wordt het pilletje weer opgehoogd en ondertussen vind ik haar echt wel behoorlijk zombie-achtig/afgevlakt overkomen. Ik zeg niet dat AD nooit een goede keuze zijn en ook zeker niet dat alle huisartsen te weinig begeleiden hierin. Maar het valt echt niet te ontkennen dat dit voorkomt..
TS: Ik snap echt heel goed dat je het zat wordt, maar vanuit mijn ervaring zou ik de therapie wel eerst een kans geven. Ik reageerde sowieso heel slecht op AD, het opstarten daarvan moet je echt niet onderschatten. Daarnaast ben ik persoonlijk wel heel blij dat ik nu een heel fijn leven heb (met soms een klein dipje) dankzij die therapie en de tijd en moeite die ik daarin gestoken heb. Dat is voor mij voldoende geweest om niet de rest van mijn leven afhankelijk van medicatie te hoeven zijn. Ik snap echter heel goed dat situaties verschillen en dat iedereen andere afwegingen hier maakt. Ik bedoel het ook zeker niet om iemand vervelend weg te zetten die er wel voor kiest om medicatie te gebruiken, soms is het gewoon nodig. Ik wens je veel sterkte want het is een lastige keuze en sowieso zwaar om in die situatie te zitten.
Als eerste het dichtgedrukte zeker niet. Althans ik niet, ik zou eerst kijken of het met lifstyle en voeding op te lossen is. Wat dus ook geregeld gewoon mogelijk is. Tenzij je type 1 hebt, dan is het een ander verhaal. Eigenlijk vind ik AD een beetje in dezelfde categorie vallen. We proberen een ongezonde lifestyle op te lossen met pillen. En helaas zie ik in mijn omgeving echt niet altijd verbetering. Er vanaf komen is soms bijna onmogelijk. Ik ben blij dat jij totaal andere ervaring hebt. Maar de vraag was zou je het doen, nee ik niet en ik heb ze zeker aangeboden gekregen in de tijd dat ik heel beroerd in mijn vel zat. Ik heb ook iemand in mijn familie die ze echt nodig heeft gehad vanwege zeer zware psychische klachten waar niet mee te leven viel. Zij was wel compleet afgevlakt. Gelukkig heeft ze ze door ritme, regelmaat en goede voeding haar ziekte zonder pillen onder controle.
Ik wil hier toch even op reageren. Ik ben het met je eens. Ik ben onlangs net gestart met AD (ik bouw langzaam op ivm de bijwerkingen) Ik schrok namelijk best van de andere berichten en voelde me er rot onder, van doe ik er wel goed aan om dit te nemen etc. Toch weer die twijfel. En ik heb er zolang onder getwijfeld te starten. Ter verduidelijking ik ben onder behandeling bij een instelling en eerst gesprek gehad van psychiater. Ik heb het niet van de huisarts voor geschreven gekregen. Helaas heb ik er nog geen baat bij. Maar ik zit ook nog maar op 5mg. Ik hoop dat ik me snel beter voel. Ik heb onwijs veel lichamelijke klachten (al 5 jaar inmiddels!) en voel me vaak gespannen en ben snel angstig. Wellicht voor andere die eindelijk de keus hebben gemaakt om te beginnen laat je niet van je stuk brengen door de mening van andere....
AD is wat mij betreft iets dat alleen door specialisten zou moeten worden voorgeschreven. En dan als onderdeel van een actieve behandeling. Want uiteindelijk kan je herstellen dmv behandeling. En gedrag en leefstijlaanpassingen zijn daar ook onderdeel van. Een huisarts geeft geen behandeling. Dat is niet zijn taak en hij heeft er ook geen tijd voor. Ik begrijp wel dat sommige huisartsen het makkelijk voorschrijven. Het kan een tijdelijke oplossing zijn en de patiënt is weer even rustig. Maar uiteindelijk is er natuurlijk veel meer nodig en dat moet je zelf doen. Pillen kunnen ondersteunen maar zijn niet de oplossing.
Wat een scherpe meningen weer allemaal. @ts Ik heb ad niet gekregen voor piekeren etc, maar ik merk als bijwerking wel zeker dat dat minder is. Enne ik voel alles hoor ben totaal niet afgevlakt. Ik ben een ander mens met een lage dosis ad, eindelijk leef ik ipv overleef ik.. Ik kán zonder maar een fijn leven heb ik dan niet. En uiteraard óók therapie gehad, ad alleen is nooit de oplossing of een snelle fix. Maar het kan zeker wel een leven aangenamer maken zonder negatieve bij effecten.
Ik denk dat wat je hier zegt treffend is. Het pilletje is zeker niet de oplossing, maar soms wel de sleutel om tot de oplossing te kunnen komen. In mijn eigen voorbeeld; ik kwam niet meer tot handelen terwijl ik dondersgoed weet waar de kern zit (en daar dus ook actief aan wil werken). Nu de medicatie een beetje is gesetteld, ik rustiger ben en weer een redelijk heldere visie heb, kan ik weer door.