Ik vraag me net als meer hier af of ze inderdaad echt, van zichzelf dus, onzeker is of dat ze niet gewoon meer introvert is. Groep 7 is, denk ik, een jaar waarin veel gebeurt, de verhoudingen veranderen zoals iemand al schreef erg. En zeker met meidenvenijn, denk ik dat er kinderen zijn die zich daar buiten voelen vallen. De vraag is of dat gek is. Ik denk het eigenlijk niet; sommige kinderen doen daar gewoon (bewust of onbewust) niet aan mee. Haar aanpraten dat het aan haar ligt, en daarmee ook dat ze ‘niet goed is zoals ze is’, is denk ik het laatste wat je moet doen (niet dat jij dat doet, maar de juf dus kennelijk wel…). Om die reden zou ik daar dus ook geen hulp voor zoeken, tenzij ze dat zelf wil. Wel zou ik met haar op zoek gaan naar een leuke hobby, als ze die nog niet heeft. Bv. een sport, scouting, muziekles, een teken- of knutselclub ofzo, iets wat ze leuk vindt en waar ze andere kinderen kan ontmoeten waar ze hopelijk meer aansluiting mee heeft dan met haar klasgenoten. En anders in ieder geval samen iets kan doen wat ze allemaal leuk vinden en zo hopelijk ook positieve sociale ervaringen op kan doen. Mijn jongste dochter was altijd heel verlegen. Anderen begonnen daar steeds over. Ik heb me nooit zorgen gemaakt, heb altijd het gevoel gehad dat het vanzelf goed zou komen. Op school was ze stil en stond ze niet op de voorgrond; ze stelde zich observerend en afwachtend op. Ze doet dingen pas als ze weet hoe het zit en als ze een inschatting heeft gemaakt van hoe de ander zal reageren. Er moet eerst vertrouwen zijn, in haarzelf, maar zeker ook in de ander. Op de basisschool ging ze al niet met Jan-en-alleman om, maar heeft altijd aantal vaste vriendinnen gehad. Nu had ze ook (heel) veel geluk met een deel van haar klas, dat scheelt enorm. Ze rijdt al heel lang paard en dat heeft haar enorm geholpen. Eerst deed ze daar haar mond niet open en deed ze niets zelfstandig, maar na verloop van tijd is dat veranderd. Ook daar heeft ze een aantal vaste vriendinnen. Ze is heel trouw en verwacht dat ook terug van haar vriendinnen. En ook van volwassenen trouwens. Ze heeft het ook direct door als iemand niet gemeend is en kan daar heel slecht tegen. Bij vriendinnen is ze inmiddels wel vrij aanwezig, maar op school is ze nog steeds behoorlijk braaf en volgzaam. Dat is gewoon wie ze is en dat is prima; ze is goed zoals ze is. Haar zus is overigens enigszins het tegenovergestelde.
Ik gun haar vooral dat ze zichzelf accepteert zoals ze is. Want daar heb ik vroeger erg mee geworsteld en ik denk dus vooral door de opmerkingen die ik kreeg over verlegen zijn enzo. Het werd ook vaak negatief benaderd, terwijl je ook kan zeggen: wat kan ze zichzelf goed vermaken, wat luistert ze goed naar de ander, etc. Ik hoop dat we juist de sterke kanten van haar introvert-zijn kunnen benadrukken. Maar dat is het stuk waar wij invloed op hebben, niet op hoe anderen reageren. En laatst vertelde ze dat een meisje uit haar klas had gezegd (toen ze uit de klas liep): is niet erg dat jij weggaat, jij zegt toch niks. En dan hoop ik dat ze sterk genoeg is om dat soort opmerkingen te incasseren en op waarde in te schatten. (Dat leek ze wel goed te doen, maar wat doet het van binnen..). Overigens is het ook niet zo dat ze nooit wat zegt, ze is gewoon rustiger en stiller dan veel andere kinderen in haar klas.
Hoe kan je hier het best mee omgaan? Door te vertellen dat ze goed is zoals ze is. Wat anderen ook zeggen. Heeft ze wel één of meer vriendinnetjes? Ze heeft misschien gewoon de klik niet zo met de rest, dat kan. Het kan zomaar zijn dat dit op het VO verandert. En het kan dat het langer duurt of altijd zo blijft. Als iedereen continu meldt dat ze dingen spannend vindt of timide is, dan ga je ook denken dat er wat mis is met je en word je vanzelf nog onzekerder in sociale situaties. En heel eerlijk voor andere kinderen is het vanaf een bepaalde leeftijd ook moeilijk spelen met anderen die niks of weinig terugzeggen. Laat het thuis gaan, niet teveel nadruk leggen op het sociale aspect. De juf kan haar om te oefenen een keer een theekopje naar de lerarenkamer laten terugbrengen of iets bij de concierge laten halen. Dan hoeft het niet voor het oog van de groep, maar moet ze wel praten. Geef haar de kans zichzelf op haar eigen manier te ontwikkelen, zonder de nadruk op haar ontwikkelpunten te leggen.
Eigenlijk vind ik dat iets voor de juf; dat kinderen elkaar (leren) accepteren en respecteren, dat ze leren dat het prima is als iemand anders is dan zij. Ik weet niet de juf de opmerking gehoord heeft, als dat wel zo is, mag ik hopen dat ze er op gereageerd heeft… Ik ben een paar keer wel het gesprek aangegaan op school, omdat ik het niet eens was met hoe ze haar zagen. Alleen in groep 3 had ze leerkrachten die het echt begrepen, hoewel de meester van groep 6 het op zich ook wel begreep, maar haar soms net wat meer voor het blok zette. Wat op zich toen gelukkig wel kon (en ze kende hem al, ze wist hoe hij was, dat scheelde een berg). Maar nu nog (VO) laat ze haar beste vriendin vaak het woord doen op school (en die heeft er totaal geen problemen mee ).
Dit is gewoon gemeen en dat zou een volwassen iemand al moeilijk vinden laat staan een kind Fijn dat ze dit met jullie deelt maar ik denk dat het haar meer doet dan ze dan laat blijken ik had al eerder gereageerd met hoe ze 1 op 1 is met vriendinnen en dan daar misschien meer de nadruk op leggen Samen afspreken etc
En juist daarom zou ik dus wél hulp zoeken, dat kan bv ook via weerbaarheidstraining of bv een sport waarbij ze groeit in zelfvertrouwen. Ja, ze mag zijn wie ze is! En het zou voor haar zó fijn zijn als ze bv negatief commentaar van zich af kan laten glijden, of dat ze bv leert hoe ze er op kan reageren, zonder zich gedwongen te voelen te veranderen in wie ze is.