Het was superleuk! Stuk heet "het paradijs". Deel 2 van een drieluik over de schepping. Er zat een verteller die op heel mooie wijze vertelde over het leven in het paradijs. Zonder stichtelijke te worden. Ook zonder geloof erbij te trekken. En daartussen de muziek, die gewoon steengoed was. De middag was ik nog gestresst. Vanaf de eerste klanken van het concert kwam de ontspanning En lekkere borrelhapjes na . Ook nog even met 1 van de muzikanten staan praten.
Je past u idd aan en ik vind de veranderingen ook voor iedereen lastiger dan voor mijzelf. Vooral voor onze 2 oudste dan, die hebben vol in de puberteit alles zien veranderen. Buitenstaanders is een dubbele ( trek er mij sowieso niet te veel van aan). Ik deel het maar beperkt dus veel mensen hebben geen idee. Sommige familieleden en goede vrienden weten het (de verbloemde versie) en in mijn omgeving zeg ik wel eens vluchtig tussendoor maar laat ze maar snel over wat anders babbelen . Dus dat grote begrip blijft uit maar dat is een eigen keuze, als mensen niet op de hoogte zijn kunnen ze niet altijd vermoeden wat er speelt. Zo sta ik aan school met een ex -collega. Ik heb na mijn kanker periode een opleiding gevolgd en die zei: wanneer gade werken jong. Ik zeg dan gewoon: alles op zijn tijd (ik ken haar dus kan al bedenken wat ze gaat doorvertellen) Tja ze moest eens weten natuurlijk. Tijdens de laatste 6maand van mijn opleiding ging ik tijdens mijn middagpauze schokwave therapie gaan halen, bloedafname laten doen, beetje vroeger vertrekken om richting echo of mri te gaan.
Helaas hebben wij met veel oordelen te maken, grootste gedeelde van kennissen of buren. Mijn vriend werkt niet meer, en dan via via moet je horen dat er gezegd word "nou die jongen heeft zeker nooit een dag gewerkt in zijn leven" terwijl niemand weet hoe heftig alles is. Moet er ook meer lak aan hebben maar het steekt. Familie was in het begin ook zo, joh niet klagen gewoon doorgaan. Hij zelf ook, tot hij tegen de lamp liep. Familie is nu wel/pas overtuigd dat het dus echt serieus is maar je houd altijd het gevoel jezelf te moeten verantwoorden. Vind het echt heftig wat je mee hebt gemaakt en snap je positieve mindset die heeft mijn vriend ook. Maar alles is echt niet niks.
Mensen weten altijd wat hoor. Ben je thuis; allé jong nog zo jong, luierik, je ziet er niets aan. Wil je een aangepaste opleiding doen: allé jong al die stress erbij, gaat moeilijk zijn ze, ah dna kunde werken ook, zal wel meevallen als ze dat kan,... Ga je een minimaal aantal uren werken: ja dat is gemakkelijk zo een paar uur, ja tis de moeite niet, ze zal wel meer kunnen, ... Buitenstaanders hebben namelijk geen idee en daar maak ik mij niet druk in. Ivm tegen de lamp lopen. Ik ben echt niet zo gevoelig aan stress MAAR als ze mijn rijbewijs afnemen word ik gek . Ik heb nu een medisch rijbewijs en dat zal jaarlijks bekeken worden en dat ik een ander rijbewijs moet halen vond ik al niet tof. Laat staan dat als ze zeggen: je mag het indienen. Maar zolang ik met aanpassen iedereen en mijzelf gelukkig hou zal de trein blijven rijden.
Is ook, mijn vriend kan geen eens een rijbewijs halen. Is maar goed ook. Soms iewat vermoeiend voor mij. Hij heeft een waslijst aan problematiek. Hierdoor is hij vaak ontslagen, zijn vertrouwen en zelfvertrouwen zijn daardoor enorm geschaad. Maar elke keer weer proberen elke keer weer dezelfde strijd. Op een gegeven moment heb ik ingegrepen. We hebben heel veel gesprekken gehad en gekozen om naar het UWV te stappen. Helaas is dat al 4 jaar een strijd. Vraag mezelf vaak af of wij er wel goed aan gedaan hebben. Maar een dood ongelukkige vriend die elke dag een strijd met zichzelf voert is het niet waard. Dus dan maar dit. Wij zijn gewoon niet altijd goed gewapend tegen de oordelen en heb er ook echt enorme hekel aan. Laat iedereen lekker. Belangstelling is meer dan prima, maar voor de rest, leef je leven.
Hier zit ik sinds zaterdag ineens in een enorme dip qua chronische vermoeidheid. Lang geleden dat ik met minpunten opstond. Maakt me ook wat angstig omdat ik vele jaren zo geleefd heb. De tips van de ergo er bij gepakt weer. Dus actief en rust heel bewust afwisselen en echt rust inbouwen, niet hangen/liggen op de bank. Ik snap echt wel dat het gebeurd (hormonen door de warm door miskraam, minder eten en beweging weer opbouwen) maar het is even wat angstig.
Moet je eens je man vragen of iemand anders uit de naaste omgeving. Die zien het altijd wel is mijn ervaring!
Kan ik hier ook meeschrijven? Begin vorig jaar 18 kilo afgevallen. Helaas daarvan weer 5 eraan. Maar goed, toch nog -13 in 2024. Nu wil ik verder. Ben begonnen met wandelen en nu al 2 week elke dag gewandeld. Dat wandelen doe ik overigens niet voor het afvallen, maar voor mijn mentale gezondheid en ik moet zeggen dat het nu al lijkt te schelen.
Ik! Heb bijna 15km hardgelopen. 2 volkoren boterhammen met gebakken ei op net als lunch. Ontbijt kwark met noten en fruit.
Bij mij zag alleen mijn man het en dat was 18 kilo. Ik zag het zelf ook nog niet. Nu ben ik wel véél te zwaar hoor, dus dat niet is hetzelfde.
Hoeveel te zwaar ben je? hier ook echt veel te zwaar maar toch vind ik het altijd redelijk snel te zien.
Toen toch nog wel ruim 40 kilo. Ik merkte wel verschil hoor. Kledingmaat eraf en kleding zat al ruimer na een week of 4, maar het echt zien niet.