Ze wilt geen broertje of zusje

Ik zou me eerst gaan focussen op het gezin wat je nu hebt en de verhoudingen daarin. dat een kind van 6 erg claimt is niet ‘normaal’ zoals dat bij een kind van 2 wel is . Je zegt ook dat je haar misschien ook teveel hebt geclaimt. Ook dat klinkt niet gezond.

zou zorgen dat jullie daar eerst stappen in hebben genomen voordat je de dynamiek van je gezin op zijn kop gooit met een baby. Wat ik hier heb gezien is dat zelfs wanneer een broertje of zusje zeer gewenst is het met periodes pittig kan zijn voor het oudere kind. Ze moeten ineens wachten op aandacht, steeds maar weer begrijpen dat de baby/peuter dingen doet die niet fijn zijn (huilen, dingen stuk maken).

 

Lastig zeg, ik sluit me wel aan bij anderen als het gaat om het specifieke stukje dat je jongste dochter zo aan jou hangt. Ik vind dat niet helemaal normaal klinken, maar daar gaan jullie therapie voor volgen dus ik zou afwachten hoe dat loopt. Daarbij weet alleen jijzelf hoe je angststoornis vorige keer vorm kreeg en hoe groot dat risico zou zijn op herhaling. Wellicht kan je dit nog bespreken met je behandelaar van toen?

Verder... Hier waren de oudste 2 bijna 9 en bijna 6 toen hun zusje geboren werd en het was/is heel dubbel. Ze zijn dol op d'r, maar was (en is) niet heel makkelijk. Ze heeft veel gehuild als baby zijnde waardoor ik maanden het gevoel heb gehad de oudste 2 tekort te doen, hoe we ook ons best deden alle aandacht te verdelen. Ook de oudste 2 zelf hebben het daar bij tijden echt wel lastig mee gehad. Of bijv. het wakker worden 's nachts of 's morgens vroeg door het gehuil.

Eerlijk gezegd heb ik het zelf ook wel een beetje onderschat denk ik, maar het hangt ook echt af van je baby/kind en dat weet je niet van tevoren. De aandacht die we dan hadden voor de andere 2 voor dat ze er was, de vrijheid die we hadden (geen luiers/slaapjes/kinderwage etc.) en nu weer een behoorlijke stap terug, waarbij we best beperkt zijn omdat ze bijv. niet slaapt in de auto of de kinderwagen en zonder slaap echt niet te genieten is. Maar goed dat hangt dus echt van je kind af. Ik hoor (gelukkig) ook heel van dat je die 3e er 'zo even bij doet', maar omdat je die garanties niet hebt komt er hier dus geen 4e meer.

 

G moet er ook niet aan denken, ze wil wel nog graag een broertje of zusje maar dan moet die ouder zijn dan R. Dat is wat lastig Het was wel het originele idee maar met M* liep het helaas anders.

Tussen haar en R zit 5 jaar verschil en ze is mesjokke van hem en hij van haar. Het heeft alleen niet veel aan elkaar qua spelen al wordt dat in de loop der jaren minder een issue. Maar G is wel echt een verzorgend type dus toen R baby was, kon je er geen betere zus voor bedenken. Hielp maar al te graag mee.

Wij zijn er overigens dan wel klaar mee, maar naast R zou ik ook geen baby willen hebben. Mama is alles en mama delen is echt wel lastig (maar goed 3 jarige jongen). We hebben onze handen ook wel vol genoeg aan deze twee.

 

Mijn oudste zou ook geen broertje of zusje meer willen hebben. Heeft jaren gezegd dat ze liever enigst kind wilde zijn. En toen ik per ongeluk zwanger bleek baalde ze ook echt. Het is misgegaan, maar stel ik zou nu in tweestrijd zitten zou ik geen derde willen. Puur om het geluk van de twee die we al hebben. Een kleine in huis is ook voor hen een behoorlijke belasting. En ook het gevoel van je kinderen moet je toch serieus nemen.

 

Ik heb nooit de mening van de kinderen gevraagd hierin. Niet aan de 1ste of hij een broer of zus wou en niet aan de 1ste 2 of zij nog een broers of zus wouden.
Ook hou ik geen rekening met vragen om wel nog broers of zussen .

Maar heb wel altijd gekeken naar kunnen we hen elk een eigen kamer geven (voor onze kinderen ook zeer belangrijk gebleken).vinden we het oké om een tijdje op te splitsen tijdens uitstapjes, gaan we genoeg 1 op 1 tijd kunnen bieden, gaan we het financieel redden en goed blijven houden,....

 

Wij hebben bewust gekozen voor 1 kind ( vroeggeboorte/ reflux daarna andere struggles)

Naast de voldoende geld om te sparen, een eigen kamer, mogelijkheden tot 1 op1 dingen te doen zou ik niet vragen of het kind er wel of niet mee eens is. Het is een beslissing wat een kind niet kan maken. Ze kunnen het niet overzien.

Wat wel heel belangrijk is dat elk kind goed in hun vel zit, gaat alles goed lichamelijk als psychisch. Dan heb ik het niet over de standaard fases maar de extreme.

Een baby kost veel meer tijd/ energie en minder 1 op 1 tijd voor een langere periode. Het moet niet ten koste gaan van de andere kinderen.

Je geeft aan dat het al zo lang duurt en legt behoorlijk wat druk op door te zeggen ze is echt mijn moppie. Beide elkaar zo claimen. Hopelijk niet in de buurt van de oudste want dat zou niet al te best zijn.

Ik snap de hechte band hoor. Zoon en ik zijn ook echt hecht. Door vroeggeboorte en door de reflux heel veel moeten dragen en vasthouden. Dat is ook speciaal.
Ben ook echt thuis gebleven voor hem.

Maar liet hem niet bepalen wat ik wel en niet ging doen. Stelde grenzen om te zorgen dat papa ook alles kon doen. Ging soms even alleen weg om er voor te zorgen dat ze samen wat gingen doen. Zorgen dat de band met papa ook goed is.

Ik zou wel een afspraak maken met jeugd en gezin. Kijken of er bij haar meer speelt. Klinkt toch wel als extreem gedrag.

Overigens ook geen standaard kind , hij zat met 6 in groep 4. Maar door te weten wat er is kun je soms afstand nemen en verder bouwen op de relatie. Stel dat er meer speelt geeft dat haar ook meer rust en minder onderzekerheid.
Labels zijn handvaten en kunnen deuren openen en helpen.

 

Pfoe lastig! Ergens denk ik, als je geen kinderen "mag" krijgen voor een al bestaand kind, vindt ik ook niet dat je het "mag" laten voor een al bestaand kind. Even de (medische)uitzonderingen daargelaten. Hier waren ze eigenlijk allemaal heel enthousiast altijd maar nu wil nr 2 echt niet meer want het is nu druk genoeg/soms veel te druk, het is veel werk. Natuurlijk heb ik last van mom guild (gehad) maar goed, ze hebben ook heel veel aan elkaar.
In jouw geval zou ik ook willen weten waarom ze niet wil. Het kan ook het onbekende zijn. Gelukkig heeft ze, als het lukt, ook 9 maanden de tijd om aan het idee te wennen..

 

Dat vroeg ik me ook al af. Wat nu als je het omdraait: "ze wil heel graag ern broertje of zusje, maar ik wil niet"
Ik denk dat dan de meesten zullen zeggen dat de ouders daarover beslissen en niet de kinderen.

 

Zo is het ook gewoon.
Je moet toch vooral als ouders kunnen inschatten of je meer kinderen aankan (neen niet alleen liefde genoeg hebben).

 

Hoe lang is lang? Wij vertelden het altijd rond de 10/12 weken aan de familie en aan de kinderen.
We hebben 1x (volgens mij de 3e zwangerschap) pas laat aan de kinderen verteld. Ze waren toen nog heel klein, 1 en 2 jaar oud. We dachten het duurt toch nog erg lang voor ze. Maar heel veel mensen hadden de neiging om te beginnen tegen de kinderen over het feit dat ze een broertje of zusje kregen. En dan zeiden wij weer: ze weten het nog niet. Dat werkte dus niet.

Tot een week of 12 is het vaak nog wel te verbergen voor je omgeving, maar daarna eordt het vaak al zichtbaar, dus zul je het wel moeten vertellen.

Spannend hoor de speltherapie, hopelijk gaat het goed en helpt het haar (en jullie) heel erg.

 

Tja… toch zou ik zelf wat meer aangeven dat zij hierin gewoon geen stem heeft.

dus als zij aangeeft en zegt geen broertje of zusje wil hebben benoemen dat dat een beslissing van papa en mama is. Dat jullie dan nog net zoveel van haar houden als nu

 

Het gedrag van je dochter is herkenbaar. Hier ook een claimende dochter gehad. Onze dochter is geboren na een zeangerschap met veel spanning, daarna postnatale depressie en zij was een huilbaby. Coronatijd waardoor peuterfase toch anders is verlopen. Vervolgens krabbelde we weer op en kreeg ik een ongeluk. Zij was toen 3 jaar oud. Dit heeft veel.impact gehad waardoor haar claimgedrag nog meer versterkt werkt. Richting mij. Theraplay, speltherapie heeft haar en ons enorm geholpen. Het heeft echt wel tijd gekost en belangrijk om thuis er ook echt mee.aan de slag te gaan. Verder heb ik ook traumatherapie gevolgd. Hard werken was het voor ons als gezin, maar het heeft ons veel inzicht gegeven en haar veiligheid en vertrouwen.

Het krijgen van een kindje in een enorm grote verandering binnen het gezin. Ik zou dit ook met de therapeut bespreken welke invloed dit op jullie dochter kan hebben.

Sterkte en succes! Ik hoop dat het jullie ook rust gaat brengen!