Ik zeg kamer omdat wij de slaapkamer naast de woonkamer hadden op die leeftijd. Nu zou de gang ook prima zijn. Weetje als je alles hebt geprobeerd mag je als ouder ook wel eens streng zijn. Dus ja als de sfeer niet leuk is, je op bent omdat je het gewoon even niet weet, mag het echt wel. Soms moet je ook je eigen grens aangeven en er is echt een verschil tussen huilen en waneer je die kent dan kun je veel doen en voor elkaar krijgen. Dus ja ik ben moeder die afentoe ook op haar strepen staat. En ja dat heeft c nodig ja en nee en huilen mag altijd maar niet om je zin te krijgen.
klinkt bekend. Ik had zelf dit gevonden wat heel erg overeen kwam met mijn dochter. Misschien herken je er ook wel wat in. https://gevoeligheidgrootbrengen.nl/welk-gedrag-kenmerkend-hooggevoelig-strong-willed-kind/ Ik heb toen hier haar meegenomen in het picto bord van haar broer (autisme) waardoor de dag dmv plaatjes werd uitgebeeld.. Daardoor werd de dag voor haar heel erg duidelijk, niet dat ze het er mee eens was maar zowel ik als mijn man konden dan gewoon terug vallen op de picto's en haar daar op wijzen. Eten is hier niet verplicht, maar wel even met zijn allen aan tafel (zonder telefoon want het zijn nu pubers, ook die van ons liggen in de kamer). Ligt er iets op je bord wat je niet wil/lust/lekker vind dat kun je dat gewoon aan de kant schuiven en de rest wel opeten. En ja dochter eet nog steeds soms alleen aardappelen, of alleen groente, dat zijn vaak de dagen dat ze overprikkeld is. Ze is nu ouder en vaak eet ze dan s' avonds haar (zoals wij dat noemen) safefood. ( een boterham, of yoghurt of noodles, voedingsmiddelen die haar weinig prikkels geven omdat ze dat er gewoon even niet bij kan hebben.) Ook speelt mee dat op die leeftijd onder woorden brengen wat je nu eigenlijk voelt gewoon erg moeilijk is. Wij speelden dan het "vis" spelletje. Ik stelde vragen die je alleen met ja of nee hoefde te beantwoorden. b.v Ben je boos, ben je verdrietig etc. Zodra ik een ja had ging ik er dieper op in. Je bent boos want je mocht geen ijsje etc. En als het antwoord dan ja was kon ik uitleggen waarom niet. Dus je mocht van mij geen ijsje want...... maar zullen we voor het weekend een ijsje op het picto bord zetten, dan eten we dan een lekker ijsje.
Het is voor mij niet herkenbaar, maar mijn jongste is een meisje en pas 1,5, dus wie weet wat er nog komt. Ik geef maar even aan dat het niet herkenbaar is, omdat je ook niet het gevoel hoeft te krijgen dat het "gewoon" is wat je meemaakt. Misschien helpt het je juist als je hoort dat je peuter mogelijk intenser is dan een gemiddelde peuter. Ik denk dat er al veel adviezen gegeven zijn @Lovieyou, met ook wel een redelijk gelijke tendens: - Grenzen - Pick your battles - Opvang en daarmee zelf kunnen opladen - De lat lager leggen - Autonomie geven En misschien heb je een deel daarvan al geprobeerd en word je nog steeds moedeloos van het vooruitzicht van weer een dag met je peuter. Zet dan ook eventuele andere hulptroepen in. Praat met JGZ, regel dat iemand kan oppassen, zodat je zelf kunt opladen en laat je kind zichzelf maar ondersmeren met het eten. En als je denkt dat het ondanks de herkenning hier meer is dan een dwarse peuter of meer dan jij nu aankan, regel dan zeker opvang of oppas en praat ook echt eens met een jeugdverpleegkundige oid.
Het is er sowieso één voor de lange adem, want resultaat zal er niet in 1 dag zijn. Maar het is vooral erg belangrijk om de emotie (bij jezelf) niet te hoog op te laten lopen. Ik heb ook heus weleens mijn kind op de trap gezet of even op schoot genomen om schadelijk gedrag te stoppen. Net zo veel minuten als de leeftijd om het vervolgens rustig uit te praten. Schoenen gooien heb ik toen genegeerd, dat stopt vanzelf. Maar ik deed dat wel voordat ik krankjorum werd van het gedrag. Zodat ik op een rustige manier de keuze kon geven en indien nodig op een rustige manier op de trap kon zetten en het op een goede manier af kon sluiten met uitleg en een knuffeltje en troosten van de emoties ook m’n kind. Soms komt er dan ook uit wat maakte dat ik tips kon geven hoe m’n kind de situatie op een betere manier aan kan pakken een volgende keer. Ik moet overigens zeggen dat nu mijn kinderen tieners zijn, ik het lastig te bedenken vind hoe het precies ging. Ik heb een hoop geprobeerd en gedaan. Maar ik ben wel echt gaan investeren in de band met elkaar en ben steeds gaan proberen te begrijpen waarom hij deed wat hij deed en ben dan alternatieven aan gaan bieden. Die site die Pluk hierboven benoemd is ook een goede. Daar hebben ze ook video uitleg over de “innerlijke familie” waarbij je tips krijg hoe je goed bij het innerlijke jongetje of meisje kan aansluiten. Daarmee kan je soms ook wat gewicht van een situatie afhalen. Dit artikel is trouwens ook een mooi artikel: https://usercontent.one/wp/www.geweldloos-verzet.nl/wp-content/uploads/2020/03/Artikel-Ilse-Probeer-niet-het-kind-te-veranderen....-POM.pdf?media=1738320405
Bedankt voor het delen van dit artikel! Ik had dus geen intense peuters, maar m'n 6-jarige kan behoorlijk intens zijn en mijn 8-jarige helemaal in z'n eigen wereld, met bijbehorende frustraties af en toe van mijn kant. Het ijzer smeden als het koud is, weet ik ook wel, maar als je zelf niet lekker in je vel zit, ben ik ook niet altijd de ouder die ik wil zijn. Zo zie je ook weer, en dat illustreert het artikel ook wel, dat zorgen voor jezelf en daarin op tijd rust inbouwen, super belangrijk is.
Nou inderdaad! Ik denk dat het pittige van elke leeftijd kan zijn. Ik herken het ook hoor dat van niet altijd de ouder zijn die je wil zijn en soms ben je eerder toe aan rust dan je had verwacht. Maar dat kan je ook bespreekbaar maken. Als ik even niet de rustige relaxte mama ben, benoem ik ook wel dat ik moe ben of het te druk heb gehad en dat het dus bijvoorbeeld niet aan hun ligt, maar dat ik even minder kan hebben. Mijn zoon van 10 kan inmiddels zeggen: ‘mama, ik denk dat je vanavond lekker op tijd moet slapen, want je bent een beetje chagrijnig’ en dan moet hij lachen en aait hij me. Die weet dus inmiddels heel goed wanneer het aan mij ligt en wanneer aan hem Dat vind ik echt wel fijn dat we elkaar ook kunnen accepteren met onze imperfecties en er open over gesproken kan worden. Fijn dat je wat aan het artikel had
Dit viel mij ook op. Ik had toen de stokke met alleen nog de rugleuning en zo konden ze zelf in hun stoel gaan zitten. @Lovieyou kan je iets met alle adviezen?
Ik heb zelf wel eens gezegd ik ga op de trap zitten want ik ben toe aan een time out. Wat ik heel erg had is dat je op elkaars boosheid aan het voeden bent, ook al liet ik mijn boosheid zo min mogelijk merken, dochter pikte het feilloos op en dan ging het gewoon van kwaad tot erger. Zij was toen nog te klein om zelf uit de situatie te stappen dus was dat mijn taak door b.v zelf even op de trap te gaan zitten om af te koelen . Ze is nu 15 en haalt zichzelf wel uit de situatie maar kan nog steeds van heel vrolijk naar boos etc gaan in een record tempo.
Ik zou in jouw schoenen ook overlopen.. dat gezegd hebbende en los van alles denkend: hoe ziet jouw ideale weekplanning eruit? Waarin tijd is voor jezelf, je met aandacht kan werken, er ruimte is en weinig prikkels. Waardoor rust in het moederschap ontstaat. Zet dat op papier en ga dan kijken hoe je dit kan behalen. Zeker 2,5-4 jaar is intensief, zoooo belangrijk dat je rust, ruimte en oplaad momenten creeert naast werk en kinderen. Dan wordt alles lichter. Tijd voor actie en andere beslissingen nemen, dan komt het wel goed
Oh en het boek Supermama's bestaan niet , kan ik je ook zeker aanraden! Dat was voor mij een eyeopener in de leeftijd fase waarin je zit met je kids.
Mijn zoon was een pittige dreumes en peuter. Ik kon hem regelmatig achter het behang plakken, vooral van 3,5 tot 4 jaar. Maar echt, meestal gaat het steeds beter. Met eten; eet je niet te laat? Mijn kinderen zaten er toen ze klein waren gewoon doorheen eind van de middag. Ik ging niet wachten tot mijn man thuis was, we aten gewoon vroeg; 5 uur ofzo en later at mijn man. Dat verkortte de vermoeide, overprikkelde periode. Onder het koken mochten ze t.v. kijken of helpen met koken. Komkommer, tomaten snijden, roeren, klutsen en weet ik wat, kinderen kunnen echt al zoveel hoor en vaak vinden ze het leuk om wat verantwoordelijkheid en taakjes te hebben. Is het niet gewoon teveel voor die kleine maagjes, eerst nog soep vooraf? Ook om zelf als kind al in te schatten hoeveel je van alles moet eten als je genoeg wil hebben aan soep, hoofdmaaltijd en toetje? Ik zou even laten gaan hoeveel ze eet en zelfs niet of ze eet (dat laatste natuurlijk uitgezonderd als ze echt ondervoed zijn en amper tot niets eten), maar rond etenstijd zit je gewoon aan tafel en we eten wat de pot schaft. Ze mochten van mij 1 ding doorgeven wat ze echt smerig vonden en daar wou ik rekening mee houden met koken, maar meer niet. Ik maakte het wel gezellig, soms een leuk muziekje op, gezellige gesprekken voeren en wat grapjes maken ofzo. Nou konden mijn kinderen toch al behoorlijk veel ouwehoeren zodra ze konden praten, dus dat scheelde. Verder zou ik inderdaad kijken of je meer opvang kunt regelen. En dan gewoon een ochtend ofzo daarvan echt voor jezelf inplannen. Al ga je op de bank Netflix kijken, gewoon even doen waar jij zin in hebt, zonder dat je rekening hoeft te houden met de kinderen. Wees ook niet bang om hulp te vragen, sterkte, het gaat vaak beter met de tijd.