Denk je dat een borderline of antisociale persoonlijkheidstoornis niet complex is? Juist als er scheiding en kinderen in het spel zijn? Geloof mij maar, dat is héél complex. Niet voor niets speelt hier een rechtszaak over voogdij al bijna 3 jaar en is de kinderbescherming erbij betrokken. Daar heb je echt wel een advocaat met goede kennis voor nodig. Genoeg mensen met borderline die ook narcistische trekken hebben bovendien.
Eigenlijk bevestig je hier mijn punt. Er is wel degelijk een andere aanpak nodig bij de diverse persoonlijkheidsstoornissen. Ik zeg niet dat ‘die andere’ niet complex zijn, in tegendeel juist. Daarom vind ik niet dat je kunt zeggen dat het niet uitmaakt welk ‘label’ je eraan hangt want het vraagt gewoon echt wel een andere aanpak in een scheiding en alles daaromheen.
Edit: heel verhaal, maar laat zitten. Als je mijn stukje als bevestiging ziet, dan ben ik uitgesproken.
Tuurlijk maakt dat uit. Zou niet goed komen als je een cluster a hetzelfde aanpakt als een cluster b. Daarom zijn er natuurlijk ook diagnoses. En neen dat gaat niet over therapie waarin dit van belang is maar ook binnen een gesprek, waar kan je u aan verwachten, hoe ga je om met .... In een situatie waar het rond kinderen en scheiding gaat is het dus van alle belang om een advocaat te vinden met kennis of die zich wil inlezen rond wat speelt. Maar er word gezegd dat topicstarter bevestigde dat het om narcisme ging ( al lees ik dat zo niet) en dat heb je meer mogelijkheden want ik vermoed dat Nederland net zoals België advocaten heeft die hierin gespecialiseerd zijn.
Die zijn er. Veelal dezelfde die ook werken met borderline en anti sociale. Vandaar ook dat ik zei dat dat wat betreft niet uitmaakt.
Ja heel veel, te veel. Toen ik tiener werd heb ik er heel bewust voor gekozen nooit zo te worden als haar. Het was een verschrikkelijke jeugd.
Eventjes uw tekst ook weggehaald. Wel ik ben ook opgegroeid met een nogal bijzondere moeder. Of het NPS is weet ik niet maar ze heeft toch wel veel trekjes. Ik ben geen psychiater en zich laten testen zal ze nooit doen maar toen ik in mijn opleiding een deel les kreeg over zo zaken dacht ik constant JA DAT IS MIJN MOEDER. Gewoon voorbeelden die ze ook doet, deed of zou doen. Hoe langer ik aan het opvoeden ben, hoe vaker ik besef dat hij het vroeger ging niet normaal was/
Wat heftig! Hier ook een narcist in de familie die mijn leven echt wel zuur gemaakt heeft. Waardoor ik een vrij onzeker persoon geworden ben. Nu veel bezig met familieopstellingen en dat soort dingen. En leer ik steeds meer dat ik er gewoon mag zijn zoals ik ben.
Wat weet een advocaat nu precies van hulpverlening? Dat is niet hun vakgebied. Ze zijn er voor de juridische dienstverlening. Gezien de genoemde problematiek lijkt mij dat hulp voor to en haar kinderen heel erg belangrijk.
De meeste advocaten met specialisatie familierecht weten helaas veel over hulpverlening. Dat zijn de verhalen van cliënten, de instanties waar ze mee moeten schakelen en oprechte zorg om het welzijn van hun cliënten waarin ze mee proberen te denken. Dus ja ze zijn er voor het juridische aspect maar dat wil niet zeggen dat ze niets weten over het menselijke aspect.
Wat ik bedoel is dat een advocaat geen hulpverlener is. Die persoon is juridisch geschoold en is er voor de afhandeling van de scheiding. Het is geen welzijnsorganisatie. Echt een totaal ander vakgebied. Ze zullen er vast wel wat van weten. Maar ze doen geen behandeling of hulpverlening. Daar zijn anderen voor. Ook bijzonder kostbaar om je advocaat hier voor te gebruiken.
Ik zeg ook niet dat ze een advocaat moet gebruiken als plaatsvervangende hulpverlening. Dat maak jij ervan. Ik zeg dat ze advies moet inwinnen over hulpverlening. En waar je voor het gemak overheen leest: In de hulpverlening zijn ze met grote regelmaat niet in staat om door de manipulaties van iemand met een persoonlijkheidsstoornis heen te kijken. Met als resultaat dat de kinderen niet geholpen worden. Het tegenovergestelde zelfs. Dan schiet de hulpverlening zijn doel voorbij, lijkt me.
Een advocaat heeft toch geen verstand van welke behandeling of hulp to en haar kinderen precies nodig hebben? En die heeft waarschijnlijk ook geen overzicht over de sociale kaart binnen de regio. Het is dus vrij zinloos je advocaat te vragen of jij hulp nodig hebt en waar je dan moet zijn. Als ik advies wil over medisch zaken of mentaal welzijn ga ik naar de huisarts. Die is daarvoor opgeleid en een advocaat niet. Andersom bespreek ik de juridische details over de scheiding ook niet met mijn huisarts. Ieder zijn vakgebied. Natuurlijk zorg je bij het zoeken naar een hulpverlening voor iemand met kennis van zaken op een bepaald gebied. In dit geval een persoonlijkheidsstoornis. In het geval van to weten we trouwens niet of de stoornis officieel is vastgesteld en wat dat dan is. Tegenwoordig heeft iedere man narcisme en is iedere vrouw een borderliner.
Je doet familierechtadvocaten denk ik behoorlijk tekort. En je bent zelf nogal kortzichtig, met het kaderen van vakgebieden. Er zullen zat advocaten te maken hebben gehad met misstanden in de jeugdzorg en de zgn hulpverlening die daarvandaan komt. Dus advies vragen kan altijd. En een advocaat zal zeker kunnen vertellen wat de juridische gevolgen kunnen van bepaalde routes in de hulpverlening. Want die zijn er ontegenzeggelijk. Verder heb ik je in eerste instantie niet per se gequote om met jou in een discussie terecht te komen. Maar simpelweg om ts te adviseren (en dat advies is gebaseerd op basis van ervaring en kennis met hulpverlening in de jeugdzorg). Dat advies blijft staan en de discussie met jou laat ik nu verder voor wat het is.