Ik weet precies hoe jij je voelt.... Het is voor mij nereen paar dagen geleden en idd ik moet enorm wennen dat ik niet meer kan bellen over van alles en nog wat...
SoubhanAllah, is ze toch overleden? Inna lillahi Wa inna ilaihi Raji'oen. Moge Allah haar vergeven en jou en je familie heel veel sabr geven. ❤️❤️❤️ Een hele dikke knuffel voor jou, heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Ze is dus overleden. Dat had ik nog niet meegekregen. Gecondoleerd en heel veel sterkte. Voor mij is het bijna 9 jaar geleden dat ik mijn vader verloor. En nog steeds wil ik zo graag dingen met hem bespreken. Of met hem delen. Het rauwe verdriet slijt. Maar dit gemis blijft voor altijd.
Ja ze is woensdagavond overleden... Het ging de laatste 2 weken heel snel achteruit. Ze had ook veel pijn mijn arme schat. Ze was echt letterlijk vel over bot geworden de tumor had haar echt "opgegeten". Alvleesklierkanker is een hele agressieve soort en eigenlijk heel weinig tegen te doen.
Wat een verdriet ook voor jou. Heel veel sterkte. Moeten jullie nog veel regelen voor de uitvaart? Ik weet niet hoe dat voor jou is, maar ik vond dat een heel intense week. Weinig ruimte nog eigenlijk om emoties toe te laten, omdat er zoveel gedaan moet worden. Ik hoop dat je veel steun hebt aan de mensen om je heen. Bedankt iedereen voor de lieve berichtjes, echt heel waardevol.
Heel veel sterkte. Gemis blijft je hele leven bij je, omdat ze zo belangrijk was. Knuffel! (En het gemis komt ook ineens weer terug: bij het lezen van jouw bericht denk ik weer gelijk aan het moment toen ik mijn vader onverwacht verloor en dat het een soort identiteitscrisis opleverde: wie ben ik zonder mijn vader?)
Het is ook een hele intense week. De neiging om steeds eventjes te bellen.... Er word idd veel geregeld en de begravenis straks is ook weer heftig vooral omdat heel veel familie dan bij elkaar komt is het alsof ze net weer is overleden..... Kan pas rouwen als ze begraven is voor mijn gevoel maar mis haar enorm..... Vooral nu suikerfeest eraan komt dat was altijd met haar erbij ... Niet dat ik het gevoel heb uberhaupt het te kunnen vieren maar het is zo "leeg" dan zonder haar . De routine die we normaal hadden is er dan nooit meer.... Tranen stoppen maar niet voor mijn gevoel
Het voelt wat raar en ongevoelig na bovenstaande/voorgaande berichten, maar zo is het niet bedoelt. De 1-aprilgrap van de school van onze 3 jongsten is binnen: dit najaar was er op de locatie van de bovenbouw een muizen/rattenplaag en is er een ongediertebestrijder geweest (heb zo gelachen, precies op het moment dat -de meiden van- groep 7 en 8 naar binnen liepen, kwam hij naar buiten met een muis). Volgens de brief die nu op Parro kwam, is er nu op de onderbouwlocatie een beginnende muizenplaag. Omdat de ongediertebestrijder best duur was, mogen de kinderen hun katten na schooltijd komen brengen en mogen de katten een aantal nachten op school rondlopen en muizen vangen. Er is zelfs een heel vragenformulier dat je in kunt vullen (welke nacht, hoe je kat er uit ziet, naam, hoe je em roept). Onze kinderen vinden het nu ontzettend jammer dat we geen katten hebben, want dat hadden ze wel leuk gevonden als de kat een nachtje op school mocht zijn. Zoon vroeg zich af of hij dan nog wel kaas op zijn brood mee kan nemen, want straks eten de muizen dat op. Ik vond em toch wel leuk bedacht.