Ik heb altijd gedacht dat ik 2 kinderen wilde. Nu heb ik 2 kinderen en tot een paar maanden geleden voelde het ook echt compleet, maar nu begint het toch te kriebelen voor een derde. Mijn man twijfelde bij de 2e al. Ik heb het wel voorzichtig verteld dat ik die wens wel heb, waarop hij meteen soort van in de aanval schoot en letterlijk zei: ik geloof dat je gek bent geworden! Waarop ik het maar even heb laten zitten, maar nu toch wel even terug ben gekomen op zijn opmerking. Ik zei dat ik het niet normaal vond dat hij zo reageerde. Oke, misschien in eerste instantie wel, maar je moet er toch op zijn minst op een normale manier over kunnen praten. Waarop hij zei dat hij 3 gewoon teveel vindt en hij blij is als dat "gejank" voorbij is. (Van onze 2 kinderen dan ) Ik begrijp hem ook echt, want we zijn gezegend met 2 gezonde kinderen, we kunnen over een paar jaar met ons gezin vanalles doen, wat weer anders wordt als we weer een baby krijgen. (Kinderen zijn nu 5 en 1,5 jaar trouwens) Ik twijfel bij mezelf ook of het ook niet vooral komt dat ik weer dat gevoel wil hebben van een positieve zwangerschapstest, zwangerschap, zelfs de bevallingen vond ik erg mooi en speciaal. Het eerste jaar met baby zou ik het liefste overslaan, daar zou ik wel tegenop zien. Maar mijn man wil dus niet meer, helaas. Ik weet ook voor 99% zeker dat hij bij die gedachten blijft. Dus ik weet niet zo goed wat ik van jullie wil, maar zou wel graag soort gelijke ervaringen willen horen. Hoe ben je omgegaan met het gegeven dat je partner geen kind meer wil?
Heel herkenbaar, maar dan met de 5e. Man wilde 100% niet meer en heeft een knip laten zetten. Ik vond dat in de aanloop ervan moeilijk, maar heb er helemaal vrede mee nu. Jongste hier is ook 1,5 en ik vind zo'n 1e jaar ook pittig, vooral door telkens weer slaapjes. Daar straks vanaf zijn en dat jongste nu ook meer begint te kletsen, is erg leuk. Ze zijn als baby zo lief en schattig, maar groter eigenlijk nog veel leuker. Het komt wel goed met je gevoel. Geef het de ruimte.
Hier is het andersom. Mijn man zou wel een elftal willen, terwijl ik echt gillend wegren bij dat idee. Meer dan twee gaat hier niet gebeuren en het klinkt heel lullig, maar daar kan hij zich bij neerleggen of niet. Als zijn wens groter is dan de liefde voor mij/ons gezin dan zal hij echt op zoek moeten naar een andere partner die hem wel dat gene kan en wil geven. Nu heeft mijn man zich er bij neergelegd, omdat hij ook wel beseft dat dit op meerdere vlakken niet verstandig zou zijn, maar er zal altijd een kriebeltje bij hem blijven.
Hier andersom We hebben er 3 en mn man wil doorgraag een 4e maar ik niet Hij heeft het inmiddels geaccepteerd maar soms voel ik me ook schuldig Maar ik trek 4 kinderen echt niet De zwangerschappen van de meiden ben ik ook opgenomen geweest met hg Dat nog een keer meenemen met de zorg van een gezin trek ik echt niet
Je wil wel graag positief testen en zwanger zijn. Maar eigenlijk liever geen baby. En over het beeld van een gezin met 3 kinderen schrijf je helemaal niks. Ik denk dat je vooral over dat laatste goed moet nadenken. Hoe zie je dat voor je? Dus na dat eerste jaar. Want als je enige gedachten over een 3e gaan over het zwanger zijn. Tja.... Dan is het denk ik niet zo 'n goed idee. Mijn eigen ervaring. We wilden een groot gezin. Maar nummer 1 liet 3 jaar op zich wachten en nummer 2 deed er 4 jaar over. Dus tien man over nummer 3 begon schoot ik meteen in de stress. Die jaren van proberen en al die teleurstellingen. En heftige menstruaties. Dat wilde ik nooit meer meemaken. Ik wilde eindelijk een einde aan de maandelijkse ellende en kreeg een spiraal. Bij ons allebei kriebelt het nog steeds. Ook al zijn we nu echt te oud daarvoor (49 en 54). En ook al is het zwaar genoeg met 2, waarvan 1 met autisme. Op kraamvisite krijgen we allebei weer die onnozele blik in de ogen. Dat is nooit echt verdwenen.
Ik zit nr 2 al groot te kijken naar de basisschool. LUCHT! Maar nu moet ik zeggen dat wij geen kinderen maar hackers hebben. En R is van "2 = nee" naar de fase "3 = nog steeds nee maar met meer woorden". En traphekje naar zolder (chemicaliën, gereedschap, 3d printer, werkplek, naaimachine spul etc niet geschikt voor kinderen) krijgt binnenkort een cijferslot...Naar school gaan is niet zo zeer een "grote stap/afsluiting van een fase" maar "past een airtag ook in een schoen?" (G is 3x uit school ontsnapt, R is zo mogelijk nog erger). Dan heb ik t nog maar niet over de nachten vanaf 3 jaar oud... Zou man hier roepen dat hij een derde wil dan zou ik heel hard wegrennen of het delta bellen dat mn man een psychologische inzinking heeft. Zou ze niet willen missen, maar mijn hemel wat ben ik blij als die jongste een jaar of 8 is. (Al is G dan een volle puber, nieuwe uitdaging)
Ik merk aan mijzelf dat ik graag een 4e zou willen... maar alleen omdat de laatste zwangerschap zo traumatische was. Alsof ik nog een goed einde wil. Want ik zie mijzelf niet met 4 kinderen, het is met 3 al zo lastig om oppas te regelen, de auto zit al vol en met al die vriendjes over de vloer heb ik t huis echt al vol genoeg. Maar toch... nog een 1e x die trapjes voelen.... ♡
Hier zit er tussen de 2de en de 3de, 7 jaar. Reden een man die wat tijd nodig had om de knoop door te hakken. Uiteindelijk zei ik er niets meer over en kwam hijzelf aan met ik zou er voor willen gaan . Had het niet zo geweest had ik dat zeer jammer gevonden maar hij moest echt zelf een 3de willen. Over pittig en drukte wil ik nog net zeggen dat iedereen dit anders ervaart. Wij hebben 3 kinderen met adhd en 2ervan hebben ass en vinden niet zo snel iets druk en pittig
Eerste stukje had ik zo kunnen schrijven. Hier zit bijna 6 jaar tussen nummer 2 en 3 en met de oudste 9 jaar verschil.
Wel herkenbaar, hier ook heel lang dat gevoel gehad. Mijn man wilde altijd 2 kinderen. Hij ziet de meerwaarde niet van meer. 1 is alleen, dus 2 is prima. Inmiddels ben ik bijna 44, de kids 12 en 10 dus wel gepasseerd station. Als ik nu kijk denk ik dat ik wel heel graag nog eentje van 7/8 jaar had willen hebben, maar niet jonger. Dus nog meer gepasseerd station Wel heel dankbaar voor de 2 die we hebben hoor, zijn wel echt de 2 leuksten
Haha ja dat zeiden wij ook al, ik wil van 12 tot 24 weken nog wel zwanger zijn want ervoor is ruk en erna ook, dan wil ik wel de 6 weken kraamtijd maar dan zonder dus bevalling. En dan door naar uk van 16 maanden zodat het kind mobieler is en ik minder hoef te slepen en kind nog maar 1 dutje nodig heeft (En dat was voor ons ook duidelijk t teken dat t wel goed is zo haha)
Is bij mij ook in de zin van dat het dan eerder had gemoeten zeg maar, niet een heel groot leeftijdsverschil.
Herkenbaar. Ik wilde heel graag een derde, maar mijn man absoluut niet. Hoe moeilijk ik dat ook vond, ik ben wel van mening dat een kind door beide ouders gewenst moet zijn. En wat G89 al schrijft: de liefde voor mijn partner is groter dan de wens. Of misschien vooral ook: ik heb ooit voor hem gekozen en op dat wisten we natuurlijk niet eens of er kinderen zouden komen (wel dat we dat allebei heel graag wilden, maar je weet nooit of dat je ook gegeven is). En ik heb liever twee gewenste kinderen met hem, dan drie zonder hem. Dus zat er weinig op dan het te accepteren. En sowieso, ik héb twee kinderen, dus wilde ik genieten van wat ik wel ‘had/heb’ ipv ‘treuren om wat niet is (en ws ook nooit zou komen)’. Dat vond ik ook niet eerlijk tegenover mijn kinderen. Die gedachte heb ik steeds bewust in mijn hoofd ‘gestopt’. Wel duidelijk aangegeven dat ik het dus wel heel graag wilde en dat zodra er bij hem een opening was, hij dat dus aan ‘moest’ geven. Ik heb het er heel lang moeilijk mee gehad, maar sinds de jongste een jaar of tien is, ben ik het meer gaan accepteren. Hoewel ik echt nog wel graag een derde wil (maar geen zwangerschap en bevalling ed), is het wat het is en ben ik blij met de twee kinderen die er wél zijn!
Sorry voor de late reactie, is iets voorgevallen in de privésfeer de laatste dagen. (Niet in mijn huwelijk) Maar ik weet dat dus niet, of ik écht nog een kind wil of dat ik nog een keer alles wil ervaren: positieve test, schopjes, zwangerschap, zelfs de bevallingen vond ik zwaar maar prachtig. Maar dat is dus echt geen goede reden om nog een kind te krijgen. Ik twijfel of een derde kind echt zoveel meerwaarde heeft. We zijn nu al heel gelukkig met 2 kinderen, een 3de maakt me niet ineens gelukkiger. Maar het gevoel komt soms opzetten, van wat als. Maar aan de andere kant: onze jongste van 1,5 heeft nog nooit 1 nacht doorgeslapen, wat ik niet zo erg vindt, maar daar weer een baby achteraan krijgen.. weer slaapjes en alle niet leuke dingen (ik hou niet echt van baby's) vanaf peuter wordt het leuker vind ik. En het belangrijkste natuurlijk mijn man die geen derde wil. Ik denk dat het vooral tijd nodig heeft om me erbij neer te leggen. Ik wil geen kind als mijn man er niet 100% achter staat, dat vind ik alleen maar egoïstisch. En ik begrijp de redenen van mijn man ook, we kunnen nu erop uit, de wereld verkennen, met nog een baby wordt dat weer een aantal jaren een stuk minder. Ook financieel (we hebben het prima op orde) en voor de eerste jaren is het niet zo duur, maar wat als ze willen gaan studeren, huis kopen etc. Dat gaat tegenwoordig amper zonder hulp van de ouders. En stel mijn man doet het voor mij (waar ik dan al niet mee in zou stemmen) maar stel dat het kindje iets mankeert of een zorgenkindje is, jeetje wat zou ik me dan schuldig voelen tegenover mijn man en zelfs tegenover dat kindje en de kinderen die we al hebben. Dus het is goed zo. Dus ik denk dat ik me er de komende tijd beetje bij beetje meer bij neer ga kunnen leggen en ondertussen ontzettend genieten van de 2 gezonde kinderen die ik al heb. Ik vond het wel erg fijn om jullie ervaringen te lezen, bedankt daarvoor.
Bedankt, fijn om te horen! Groter is idd leuker, dat kletsen is echt leuk nu. Mijn man wil geen kind meer, maar durft geen knip te zetten. Dat vind ik ook zoiets.. ik heb 2 zwangerschappen en bevallingen gehad, ik vind dat hij nu die knip wel mag zetten. Zou ik zelf 100% zeker doen als ik geen kind meer zou willen en ik aangegeven heb die hele hormonentroep niet meer te willen, dus ik gebruik nu niks hormonaals meer, we gebruiken nu condooms.
Ik wil heel graag een 3e. Manlief wilde niet, uiteindelijk toch voor gegaan. 4 jaar verder iui en ivf gedaan. 6 miskramen en het is niet gelukt. Nu 38 jaar, we kunnen nog 1 icsi doen, man wil echt niet meer. En ik wil nog steeds een 3e kindje. Het moet ook maar lukken.
Hier net zo. Pff man zet die knip dan maar gewoon. Na al die ellende voor een vrouw, is de knip nog te overzien
Wat heftig wat je hebt meegemaakt. Zelf zou ik denk ik niet zover gaan, zo groot is de wens ook weer niet bij mij. Al is dat natuurlijk makkelijk praten als je niet aan het proberen bent zwanger te worden. Maar zelf zou ik het niet willen als mijn man het eigenlijk niet wil, een kind moet echt gewenst zijn bij beide vind ik.
Ja inderdaad, die mannen hoeven op dat gebied echt helemaal niks. Maar mijn man durft echt niet. En ik heb al een aantal keer gezegd dat ik die zooi niet meer ga gebruiken, dus dan maar condooms. En meneer wist dat laatst ineens niet meer tijdens de seks. Echt waar joh, soms kan je net zo goed tegen de muur praten.