Mijn oudste is 5 jaar en ik vond de leeftijd 2 of 3 jaar echt niet zwaarder dan nu. Ze zijn nu zelfstandiger dat wel, maar vanaf het moment dat ze naar school gaan vond ik het qua gedrag en vooral qua slechte woordenschat echt een tikkeltje erger geworden haha. Die kinderen leren alles van elkaar, ook de slechte dingen.
Nou echt he, die 5 jarige smurf stak zn middelvinger op, k#t vader en daarachteraan 'dat boeit mij niets!' Omdat hij straf kreeg omdat hij zn broertje om niets duwde. Eeeeenig. (En die straf werd wel verlengd met 2 dagen tablet verbod) Onze oudste zei dat met 5 niet. Leeftijdsverschil heeft een nadeel want meneer leert hem stiekem stoute woorden
Haha echt hé. Ik ben bang dat de 2de inderdaad nog een tikkeltje erger wordt met het voorbeeld van haar broer.
Nee die had ik nog niet gehoord, maar dekt de lading ook wel. Er zijn dagen bij (vooral nachten) dat ik de fast forward zoek naar "hoera ik kan lezen". In de hoop dat dat bij R net zo goed werkt als bij G...man man man wat is dat ventje uitgekookt.
Zo gingen wij er ook in. Als het ons gegeven is willen we nog wel een 3e, maar we gaan er geen traject voor in en bij een bepaald leeftijdsverschil hadden we ook gestopt.
Ja bij een bepaald leeftijdsverschil, maar ook bij een bepaalde leeftijd voor mezelf en mijn partner. Als ik zie tot welke leeftijd mensen tegenwoordig vaak pas het huis uit kunnen ivm dat een huis kopen moeilijk is, ga ik zelf ook wel tellen. Ik was 30 bij mijn eerste, maar stel dat ik 40 zou zijn bij de 3de (waar niks mis mee is hé) maar dan zou ik misschien 70+ zijn als mijn oudste het huis uit zou gaan. Niks mis mee, ik hou van mijn kinderen. Maar nog even wat jaartjes met mijn partner lijkt me ook wel heerlijk, mochten we allebei nog gezond enz zijn natuurlijk. Maar misschien denk ik te ver na. en mijn man wil nog steeds niet dus ik denk dat dit hoofdstuk gesloten gaat worden en we verder gaan leven en genieten van ons gezin. Ik zie ook wel steeds meer voordelen van 2 kinderen (of zelfs 1) als ik er echt goed over nadenk.
TO, ik heb in dezelfde situatie gezeten. Ik zu eerst voor jezelf helder krijgen of je het echt wilt. Zie het voor je, box in de kamer, baby erbij, nog een kindje aan tafel, hoe zou het zijn. De slapeloze nachten met een baby. Ik wilde het heel graag en mijn man reageerde bijna gelijk met die van jou. Ik ben met hem gaan praten en heb gevraagd of hij er écht over wilt nadenken. Dus hoe het zou zijn, niet alleen de niet leuke dingen (het gejank wat je zei) maar ook hoe leuk het kan zijn, of wat het na de babytijd brengt. Alleen maar hard nee roepen vond ik ook niet eerlijk naar mij. Ik ken ook vrouwen die doordrammen, dat zou ik ook zeker niet eerlijk vinden naar de man (en uiteindelijk het kind) Bleek dat mijn man vooral praktische bezwaren had en uiteindelijk vond hij het leuk (inmiddels is onze jongste 5 en is ze het stralende middelpunt van ons gezin). Als hij nee had gezegd, na er zo goed over nadenken dab had ik sat moeten accepteren in ons huwelijk (en had dat ook gedaan).
Wat fijn dat het uiteindelijk zo gelopen is bij je. Ik moet eerlijk zeggen dat het idee van een 3de me de laatste dagen best wel tegen is gaan staan. Ik wil bijvoorbeeld vakanties, dagjes weg en dat gaat een stuk minder fijn met nog een baby erbij. Ik vind het middagslaapje dat mijn jongste nu nog doet al zwaar irritant als we op vakantie zijn bijvoorbeeld. slaapt slecht in de kinderwagen. Ik wil er echt op uit met mijn kinderen en kijk mijn jongste al wat groter. Als ze 3 is dan kunnen we nog meer leuke dingen doen. En dan is er weer een baby bij.. nee het is goed zo. Ik denk dat het gewoon een opvlieging was, het gevoel van een positieve test tot de bevalling nog eens over willen doen. Maar dan stopt het ook. Vooral de babytijd wil ik echt never never never nooit meer overdoen, vind ik niks aan. En ook financieel: nu als ze jong zijn is het makkelijk te betalen, maar ik wil mijn kinderen later ook kunnen helpen met hun toekomst. Wat tegenwoordig al moeilijk gaat zijn met 2 kinderen, laat staan 3. Dus ik denk dat ik er wel uit ben.
Ik herken het heel goed. Na de tweede wilde ik heeeeeel graag een derde. Mijn man absoluut niet. Ik heb daar drie jaar echt verdriet van gehad. Toen ging mijn jongste naar de kleuterschool en begon ik er vrede mee te krijgen. Ik begon de 'vrijheid' ook wel weer te waarderen en we voelden als compleet. Nu, nog twee jaar later, heb ik het gevoel onverwachts zwanger te zijn! Ik heb nog niet getest maar ik voel me heel zwanger en ik durf ook niet te testen omdat ik er helemaal niet meer mee bezig was en even ook helemaal niet weet hoe hier mee om te gaan als het echt zo is! Ik ben inmiddels ook (te?) oud en mijn kindjes dus ook alweer ouder. Maar mijn gevoel gaat nu alle kanten op... ik weet t allemaal effe niet meer!
Ja dat bedoelde ik dus met toen jongste naar de kleuterschool ging, toen zag ik ook de positieve dingen van geen baby meer... maar goed, even kijken hoe de vlag er vanavond of morgen bijhangt want ben nu best van streek
Hier had ik het toevallig vandaag over in de winkel, toen ik een gesprek aanging met de verkoopster over de mooie collectie. Van t 1 kwam het ander: zij had t met 39 op de heupen om toch niet nog 1x een kleintje erbij te hebben. Maar de andere 2 waren al 9 en 14. Dus ze is er niet voor gegaan, want weer terug bij af en met tijd heeft ze er absoluut geen spijt van. En dat was ook wat in mij opkwam.... leuk een 4e maar ik vind t middagslaapje nu al lastig: hij slaapt nog als ik 1 en 2 op moet halen van school. Laat staan weer helemaal terug naar meerdere slaapjes. Nu zit t ons al eens in de weg met uitjes: we kunnen pas na 14:00 wat doen... Ik verlang er zo naar om gewoon lekker makkelijk eens weg te gaan. Met de oudste stap ik zo de deur uit: heerlijk!
Ooh wat spannend.. wat voel je dan op dit moment dat je denkt dat je zwanger bent? En hoe denk je dat je man zou reageren? En ik heb natuurlijk geen idee hoe oud je bent, maar tja wat is te oud tegenwoordig.. komt ook allemaal wel weer goed al kan ik me de schrik en niet durven testen wel goed voorstellen. Al zou ik denk ik juist wel testen dan heb je ook meteen duidelijkheid.
Ik wilde ook graag een derde en man dus absoluut niet. Konden er ook niet normaal over praten. Hij wilde het niet en dus hoefden we er ook niet over te hebben. Heb het stukje bij beetje los moeten laten. Focussen op de dingen die fijn zijn, zoals een groot deel van het babyspul wegdoen (ruimte in huis!) en de wetenschap dat al die vervelende fases (vooral die met slaapgebrek) de laatste keer waren. Natuurlijk vraag ik me wel eens af hoe nummer 3 eruit zou zien, wat voor persoontje. Maar dat kan je ook hebben voor een 4e, 5e of 6e, denk ik. Jongste is bijna 8 en ik zie de 40 dichtbij komen. Ik vind mezelf te oud om nu nog een kind te krijgen. Het leeftijdsverschil zou ook erg groot worden. Ik heb nu zoiets van: als er een 3e moest komen dan had die er al moeten zijn, dan was het veel meer in de flow meegegaan. Nu moet ik er niet aan denken om nog weer opnieuw te moeten beginnen. En het is goed zo. De oudste sport veel en daar zijn we tijd aan kwijt. Jongste heeft TOS met de nodige problemen. Mijn gezondheid is niet 100%. Het is net aan in goede banen te leiden. Ook financieel is het nog leuk. Nog een kind erbij zou best een kostenpost betekenen. Die moet ook schoenen en kleding, schoolgeld, eten, zwemles, sporten. Wat je zegt over weer een positieve test hebben en een zwangerschap herken ik goed! Maar zie je ook echt 3 kinderen voor je? Niet alleen de babytijd (die is kort) maar ook met 3 op vakantie, met 3 naar school, weer de zwemlessen, 3x sport, de aandacht verdelen over 3? Ik hoop dat jij er wel met je man over kan praten. Ook al blijft het een nee, dat je wel je gevoelens kan delen.
Nee, ik kan er met mijn man ook niet over praten en dat begrijp ik ook volkomen. Als ik zeker geen 3de wilde, waar moet je dan telkens over praten. Je kan zeggen dat je het vervelend vindt voor de ander, maar degene die nee zegt beslist vind ik. Al zou ik er wel totaal anders over denken als het om de 2e ging. 1 kind heb ik nooit gewild. Altijd 2. Of het moest niet lukken natuurlijk. En nee, ik besef nu dat het me vooral om alles eromheen ging. Ik mis het zwanger zijn (zelfs met de kwaaltjes) het bevallen, de kraamweek. Maar 3 kinderen, nee eigenlijk niet. Nog meer drukte, nog meer kosten, ik werk nu parttime en zou nooit fulltime gaan werken omdat ik meer kinderen wil bijvoorbeeld. Dat zou juist de omgekeerde wereld zijn. Dus ik besef dat het zo goed is. Ik kan niet wachten om erop uit te gaan met mijn gezin of alleen met mijn 2 kinderen. (Wat nu soms lastig is met de kleinste) lekker genieten samen. Ik moet wel even bedenken wat ik ga doen qua anticonceptie, we gebruiken nu condooms maar dat vind ik niks. Ik wil geen pil of spiraal meer. Mijn man durft zich niet te laten steriliseren dus ik twijfel om het zelf ooit te gaan doen.
Heb je dan niet juist dat je wat makkelijker wordt? Ik vond die slaapjes ook heel belangrijk en nog steeds, maar als we een dag weg willen nu, doen we dat gewoon. Slaapt ze dan wel is dat fijn, slaapt ze niet, dan heeft ze pech. Ik ben daar dus echt wel makkelijker in geworden en gaan nu dus eigenlijk juist sneller weg als vroeger
Ik haak hier even op in, ik begrijp wat je bedoeld, ik ben ook makkelijker geworden bij de 2e. Maar toch moet je er echt nog wel rekening mee houden, vooral bij vakanties merk ik. Een dag niet in bed slapen dat gaat goed, maar een week lang mijn kind 's middags niet in bed leggen werkt hier echt niet. Of als je bijvoorbeeld op een vakantiepark met zwembad bent, zwaar irritant dat je dat om de dutjes heen moet doen want mijn dochter slaapt daar echt niet in zo'n box, ook al ben je als ouder makkelijker, wil niet zeggen dat je kind dat ook is. Veel kinderen worden ook juist lastiger als ze slechter slapen. Ik zou er zelf echt zeker niet aan moeten denken om nog een baby te krijgen als mijn kinderen al ouder zijn, ik zou dat echt zwaar zonde vinden van de kindertijd van mijn oudere kinderen. Ongepland zwanger worden niet meegeteld natuurlijk.
Dit dus. 1 dag is nog wel te doen maar 2 week op vakantie is echt minder. En het is gewoon lastig voor de andere kinderen. Weer later naar t strand/zwembad of eerder terug.... weer rustig rondom caravan/huisje tijdens slaaptijd want t is zo gehorig. Weer maar opsplitsen zodat ze wél naar de speeltuin kunnen en de andere ouder maar de tijd uitzit bij de caravan/huisje.
Ik ben zeker makkelijker. Ga de deur uit met alleen luier en doekjes. Maar qua slapen is t: middagdutje overslaan? Red ie het avondeten al niet. Dus moeten we alsnog vroeg naar huis. Hij slaapt namelijk minimaal 3 uur. Zijn dutje wegnemen kan... met genoeg afleiding is t te doen. Maar dat lukt 1 dag. Dag 2 is hij gewoon moe nog, dutje overslaan dan is geen optie. T is ook geen autoslaper helaas. Dat konden we nog bij de oudste doen. Hij is nog steeds een autoslaper. Nr2 was een slechte slaper. Dus dutjes waren kort en vanaf 2 besloot ie dat dutjes voor kleine kinderen was. Dat maakte ons flexibeler (minus de medische problemen). Nr3 is net als nr1: lange slapers tussen de middag. Noodzaak zelfs.