Ik denk dat mijn dochter overspannen is. Ze werkt veel te hard voor school, maakt avond aan avond leer-en huiswerk. Is heel erg snel op haar tenen getrapt, ziet er 90% van de tijd ongelukkig uit. We kunnen hier in huis nog geen grapje maken. Denk dat ze overal de schuld van krijgt. Daarnaast is ze ook afgevallen en heeft hoofdpijn Ze heeft wel hobby's, vriendinnen waar ze met plezier mee omgaat, maar ook daar kan ze over de top op reageren (in negatieve zin). Vindt (bijna) iedereen in de klas kinderachtig. Ze kan op dit moment moeilijk relativeren. Nu moeten we volgende week toch naar de huisarts met haar en daar wil ik dit op tafel leggen. Heeft iemand hier ervaring mee en wat kunnen we thuis al doen? Ik heb er genoeg van elke keer op mijn tenen te moeten lopen en de boel elke keer te moeten sussen.
Hoe oud is ze? En wat vervelend dat ze zichzelf zoveel druk oplegt. Is het niveau passend? Heeft ze voldoende rust en ontspanningsmomenten? Dingen waar ze wel blij van wordt? En valt er op een rustig moment met haar over te praten?
Ik wil het helemaal niet afzwakken hoor! Jij kent je dochter het beste. Maar ik zou op bijna al je punten ook een V kunnen zetten. . Maar hier is het "gewoon" de puberteit. Vind er niks aan.. maar de oudste begint nu te minderen, heerlijk
Ze is 15, bijna 16. Het niveau is passend, maar ze is perfectioniatisch, dus vindt dat het nooit goed genoeg is. Ik vind dus ook dat ze op haar hobbymonenten na, niet genoeg rust heeft. Helaas valt er niet echt over te praten, want ze zit meteen in de 'het ligt dus altijd aan mij' modus.
gaat ze voor haar fysieke klachten naar de huisarts? Of voor iets anders? soms luistert iemand beter naar een buitenstaander, dan naar iemand dichtbij - die zegt; doe je niet te veel? Is het geen signaal van je lichaam dat je wat rust moet nemen? Maar mogelijk is er ook wat fysieks aan de hand -iets met de schildklier ofzo . Wat zowel de fysieke, als de mentale klachten veroorzaakt... Dus ik zou de klachten wel benoemen. Ik herken het wel een beetje - maar onze dochter was 13/14 en zat misschien wel te hoog qua school. Nu ze een niveau lager is gegaan en daarbij ook dichterbij op school zit - zit ze veel beter in haar vel.
Ze gaat voor fysieke klachten idd. De schildklier was al getest de vorige keer, de waarde was prima. Ik heb al aangegeven hij dochter dat een niveau lager meer rust geeft, maar daar wil ze niets van weten. Ze haalt nu hele goede cijfers, maar daar werkt ze ook hard voor. Één of twee punten minder en ze zou nog allemaal voldoendes staan, maar het zit nu nog niet in haar om wat minder te doen.
Hoe lang geleden is ze getest op de schildklier? Onze oudste is meerdere malen (op verschillende leeftijden) getest op schildklier, en bij de laatste keer bleek dus toch dat haar waarden te laag waren. Nu is het met medicatie gelukkig wel beter geworden. Achteraf bleek ze ook nog te vapen wat ook zijn invloed had op gezondheid en schoolprestaties. Ze is sinds iets meer dan een jaar een nivo lager gaan werken/leren, wat haar wel meer rust geeft.
Ze is 3 maanden geleden getest. Kan snel gaan, maar omdat de lichamelijke klachten sindsdien iets zijn afgenomen, verwacht ik niet dat het de schildklier is. Bij jouw dochter is meerdere jaren gemeten begrijp ik. Wat waren haar klachten? Niet prettig als je erachter komt dat je dochter vaped. Had ze het zelf toegegeven of heb je het ontdekt? Dochter hier is anti, dus het zou me heel erg verbazen als ze zou vapen.
Het klinkt niet als een puber die lekker in vel zit, nee... En ja, kan fase zijn, maar kan ook begin zijn van opbouwende mentale problemen. Lastig. Wat vindt ze zelf van hoe het gaat met haar op het moment? Zou het lukken om in gesprek te gaan, vanuit een 'neutraal' perspectief, zoals 'ik heb vaak het idee dat je niet zo gelukkig bent, klopt dat?' of 'ik krijg het gevoel dat je vaak hoofdpijn hebt, klopt dat?' etc. En dan zonder te zeggen waarom jij denkt dat dit is en met oplossingen te komen, alleen te vragen naar haar mening/visie/ideeën hierbij? Heel open en nieuwsgierig naar haar ervaringen (luisteren zonder oordeel)? En dat misschien wat later in het gesprek benoemen dat jij je zorgen maakt en dat je er voor haar bent als ze je nodig heeft. Misschien dat het haar toch aan denken zet, of dat ze zich eerder prettig voelt om iets te vertellen? Ik heb zelf een moeilijke fase gehad in puberteit (14-15 jaar) waarin ik allerlei lichamelijke klachten had en met regelmaat 'ziek' thuis was. Terugkijkend is het een combinatie geweest van hormonen/puberteit, zoekende en onzeker in de sociale hiërarchie op school, onzeker over uiterlijk, en niet helemaal lekker voelen in de klas. Dit kon ik toen helemaal niet onder woorden brengen (volledig onbewust), ik zag alleen de lichamelijke klachten en had geen benul van stress en wat dit doet met je lichaam. Voor mij is het vanzelf weer overgegaan, mede doordat ik ook meer mijn plek en mijn eigen (goede) vriendengroep vond. Ondanks dat ik hardwerkende perfectionist was, was het niveau niet het probleem. Mijn perfectionisme was niet helpend... die ben ik nog regelmatig tegengekomen in het verdere verloop van mijn leven en na ieder dal/mindere periode weer wat beter me weg in kunnen vinden...
@Kache, dank voor je reactie. Ik kan zeker met haar in gesprek. Ze durft aan te geven wat haar dwars zit. Ze ziet alleen niet dat haar gedrag een probleem kan worden (als het dat niet al is), maar dat is ook logisch. Ik hoop dat de huisarts morgen een en ander doorziet. Officieel mocht ik al geen afspraak maken voor haar (volgens de assistente moest ze zelf bellen op deze leeftijd), dus is vraag me af of ik er überhaupt bij mag zijn.
Hoe oud is ze? Tot 16 mag je er sowieso bij zijn, en daarna ook als je dochterdat fijn vindt. En tot 18 mag je gewoon afspraken maken hoor, zelfs nu maak ik nog afspraken voor mijn volwassen dochter en ook voor mijn man. En omdat ze weten dat dochter autisme heeft staat in het systeem dat ik ook gewoon mag bellen voor uitslagen enzo. Dat verwerkt ze zelf allemaal nog niet snel genoeg in zo'n gehaast gesprek. Ook als je een puber bent zonder autisme is dat allemaal nog lastig te verwerken. Ik vind dat jullie assistente wel iets minder rigide daarin mag zijn.
Goed om te horen dat de uitslagen goed waren. Ik durf niet te zeggen hoe snel iets kan omslaan. Mijn dochter is op meerdere leeftijden getest, rond 3 jaar ivm struma in de hals (die dikke rand thv adamsappel) Bij mijn zusje was dit hèt signaal dat ze schildklierproblemen had. Dus dan ben je er meer alert op denk ik. Toen ze een jaar of 7 was, op advies van de kinderarts op de SEH. We kwamen binnen met verdenking op blindedarm ontsteking. Ze had een forse verstopping bleek bij onderzoek. Daar werd aangegeven dat dit ook mogelijk kon liggen aan een evt te trage schildklier. Dus bij de HA opnieuw onderzoek. En nu een jaar geleden omdat ze zo'n mega slecht weerstand had, vaak keelontsteking etc. De vervangende HA schreef een stevige AB-kuur voor, daarnaast Zink en Selenium voor de weerstand. Plus het advies om bloedonderzoek te laten doen ivm de weerstand. Daar moest ik er zelf nog om vragen of ze dan ook ajb de schildklierwaarden wilden meenemen..... en voilá... te lage waarden. Klachten: slechte weerstand, veel moe, concentratie problemen, niet uit bed "te slaan", slechte cijfers op school (mede veroorzaakt door vaak zien zijn, maar ik vermoed ook de schildklier die meespeelde) veel hoesten (wat achteraf dus de vape bleek te zijn) We vonden twee vapes op haar kamer. Die zijn vernietigd na een stevig gesprek over de ongewenstheid daarvan en de schadelijke gevolgen van vapen. Vrij snel daarna knapte ook het zware hoesten op.... In de tussentijd heb ik nog twee keer een vape gevonden op dr kamer.
Ah jullie hebben inderdaad een hele geschiedenis met aanwijzingen met haar schildklier. Hier is dat niet zo, dus ik verwacht eigenlijk ook niet dat dat het alsnog is. Wat vervelend als je zelf moet ontdekken dat je kind vaped, dan is toch je vertrouwen een beetje weg. Hier zouden ze het trouwens ook niet zeggen hoor, want ze weten dat ik er een hekel aan heb.
Nee hoor vanaf 14 mag een kind alleen naar een dokter en ook zelf al medische beslissingen nemen. Is bijv ooit een rechtszaak geweest waarbij een kind van 14 geen chemo meer wilde en de ouders wel. Uiteindelijk heeft de rechter toen het kind gelijk gegeven.