Het gaat zijn gangetje hoor, onze zoon heeft zijn diagnose, dat geeft wel rust! Nu vooral even kijken hoe we alles in gaan delen en wat er nodig is voor de toekomst. ❤️
Hier een stille meelezer maar wel altijd heel erg met je meegeleefd. Wat is het jou gegund! Van harte gefeliciteerd! Eindelijk jouw wondertje in je buik!
Het is je gewoon gegund na al dat wachten Buikpijn had ik in het begin ook. Bij nummer 1 dacht ik "bah, weer (bijna) ongesteld" en maakte samen met een vriendin een fles wijn leeg. Wist ik veel dat het gerommel in de baarmoeder door een vruchtje wat zich daar aan het innesteling is hetzelfde gevoel veroorzaakt.
Had een kennis van mij ook. Die dacht ook oke ik word weer ongesteld. Helemaal zat geworden. Dag erna positieve test
Zoals jullie weten zijn we al een hele tijd aan het proberen zwanger te geraken. Nu is een van mijn beste vriendinnen na 3 keer proberen al zwanger. Door omstandigheden ging dat niet op een natuurlijke manier en ik had dus heel kort een fertiliteitsmaatje wat ik best wel fijn vond, iemand in hetzelfde schuitje. Ik heb vooral haar veel ondersteund (ze zegt wel eens dat ik mijn factuur als psych maar moet sturen als grapje omdat ik haar zo kan geruststellen en kalmeren, altijd al zo geweest) Ik vind het echt zo moeilijk deze keer Dat er weeral iemand eerder dan mij succes heeft. Al gun ik het haar natuurlijk hé. Ze wou graag afspreken maar heb gezegd dat ik dat nu even niet wil. Voel me een klein beetje egoïstisch. Wat vinden jullie? Mag ik hier even aan mezelf denken en even niet de altijd steunende en klaarstaande vriendin zijn? Ik heb door mijn ziek zijn al nauwelijks nog vrienden over dus ook wel bang om er nog 1 te verliezen. Maar als ik er aan denk kan ik precies alleen maar wenen momenteel dus lijkt me ook niet zo gezellig om af te spreken. We zien elkaar sowieso maar weinig want ze woont bij neuzeke in de buurt en wij eerder aan de andere kant van Vlaanderen Zouden jullie als zwanger zijnde vriendin mij het kwalijk nemen is dus eigenlijk mijn vraag.
Lijkt me compleet begrijpelijk dat je tijd nodig hebt. Ik zou het je niet kwalijk nemen, maar ik zou het wel communiceren naar je vriendin dat je haar de wereld gunt maar dat jij het gewoon even moeilijk vindt vanwege je eigen situatie. Een goede vriendin zal dat echt wel snappen en het onderwerp niet al te veel bespreken totdat jij er klaar voor bent.
Ach lieve meid, natuurlijk is dat even slikken, daar mag je ook best eerlijk over zijn tegen een vriendin. Een goede vriendin zal dat zeker snappen.
We sturen sowieso nog best regelmatig en heb het haar ook zeker zo uitgelegd. Zou het zo zonde vinden om haar terug kwijt te raken hierdoor. Merk alleen wel dat ze niet meer zo snel uit zichzelf durft te sturen nu. Maar jullie reacties stellen me toch wel wat meer gerust dat ik ook aan mezelf mag denken hierin. We kennen elkaar vanaf het middelbaar en erna elkaar redelijk wat jaar uit het oog verloren.
Ik denk dat dat vanzelf wel weer komt. Het is nu even ongemakkelijk want zij wil jou geen onprettig gevoel geven en neemt daardoor even afstand, en jij zit gewoon met je eigen gevoel waardoor je geen toenadering kan zoeken nu. Dat trekt vanzelf wel weer recht naarmate de tijd vordert en jij je inner vrede weer hebt gevonden Niet te hard zijn voor jezelf hoor! Het is goed om jezelf serieus te nemen <3
Ach wat sneu voor haar! Voor jou ook maar niet jezelf de schuld geven hoor. Kinderen kunnen soms zo goed doorgaan. Dat kan je soms niet doorhebben
Ik zou het je zeker niet kwalijk nemen. Maar mij heeft wel geleerd dat er fases zijn in het leven die anders zijn. En soms heel moeilijk maar echte vriendschap bouwt zich op eerlijkheid en zijn wie je bent en voeld. Sterkte.
Absoluut niet. En uitgaande van het feit dat het ook bij haar niet vanzelfsprekend was ga ik ervan uit dat zij dat ook heel goed kan begrijpen. Denk dat het haar beurt is om de ondersteunende vriendin te zijn.
@artie Eerlijk gezegd weet ik niet of ik het je kwalijk zou nemen. Ik ben van mening dat vreugde en verdriet er beide mag zijn en dat er over en weer empathie moet zijn. Dus waarom niet afspreken en samen vieren dat zij zwanger is en daarna samen huilen dat het jou nog niet is gegund? Ik zou me als vriendin hier veel fijner bij voelen dan dat ik even “on hold” gezet word. Ga ervan uit dat zij ook de behoefte heeft om de vreugde met je te delen en negeer haar daar niet in.
Eens. Ik ben in een van mijn zwangerschappen de vriendin zoals in dit verhaal geweest. Mijn vriendin koos ervoor me volledig links te laten liggen nadat ik zwanger bleek te zijn en dat heeft me ontzettend gekwetst. Ik heb haar altijd zo goed mogelijk geprobeerd te steunen, een luisterend oor en een schouder om op te huilen te zijn - vóór ik zelf zwanger was én daarna en dat was ik blijven doen, als ik de kans had gekregen. Zelf zwanger of niet. Het is niet alsof haar verdriet me niets meer deed omdat ik zwanger was - eerder het tegenovergestelde. Ik denk dat gevoelens van teleurstelling, verdriet, en misschien zelfs jaloezie, hartstikke normaal en begrijpelijk zijn. Die gevoelens moet je ook gewoon de ruimte geven. Maar ook háár gevoelens mogen er zijn. Ik zou vooral open kaart spelen (“ik ben heel blij voor jou, maar het is confronterend en ik vind het daarom erg verdrietig voor mezelf”), en niet je vriendin uit de weg gaan. Ik kan me niet voorstellen dat ze niet begrijpen zal dat het een hartstikke moeilijke situatie voor je is. Het is ongetwijfeld even een weg vinden voor jullie, binnen deze nieuwe situatie en voor haar zal het misschien (ook) vreemd en ongemakkelijk zijn. Ik zou erover proberen te praten met elkaar.