Dat vind ik een bijzondere redenatie. Is namelijk gewoon een lening en waarschijnlijk ook nog de hoogste die je ooit in je leven zult afsluiten.
Dat is ook een lening natuurlijk, maar ik vind een hypotheek van een andere orde. Ten eerste heeft de bank het huis als onderpand mocht ik niet betalen. Dus dan hou je bij verkoop normaal gesproken geen schuld. Ten tweede is het op den duur goedkoper dan huren, en of ik huur of koop: betalen voor een huis moet ik hoe dan ook En ten derde : je bouwt financieel wat op aangezien huizen doorgaans stijgen in prijs. Bij verkoop hou je normaal gesproken wel weer over ik vind een hypotheek dus om die reden geen lening zeg maar
Ik ben op kamers gegaan toen ik 17 was. Het was in die zin niet eens echt nodig, ik had ook dichterbij kunnen studeren, maar ik ben lekker het studentenleven in gedoken. Ik ben geen feestbeest, maar heb me meer dan uitstekend vermaakt bij de sportvereniging met behoorlijk intensief teamsporten en commissiewerk, en later ook bij een internationale activistische studentenvereniging inclusief bestuurswerk. En werkte er ook nog 8u/wk bij. Ik leerde minstens zoveel buiten de collegezalen als er binnen. Studeren is zoveel meer dan punten halen. Zonde om je te laten beperken door angst voor een lening of een beetje vertraging.
Nou nee hoor, als je huis dan per veiling wordt verkocht grote kans voor minder dan je hypotheek. En dan blijf je dus met een giga schuld achter. Behalve ofc als je aan het einde van je leentijd zit, maar dan heb je eigenlijk altijd dus heel duur gehuurd achteraf.
Klopt, dat bedoel ik ook. Het is zeker niet onmogelijk, maar ik denk wel dat je een achterstand hebt die door veel mensen wel onderschat wordt.
Hoe je het als overheid ook regelt: kansengelijkheid zal altijd blijven bestaan. Je kunt proberen om de financiële kansenongelijkheid zo klein mogelijk te maken. Maar een factor die minstens net zo belangrijk is, kun je niet beïnvloeden. Je kunt er namelijk nooit voor zorgen dat alle ouders net zo veel voorlezen, net zo vaak echt met hun kind praten, musea bezoeken etc. Daar zit wat mij betteft de echte kansenongelijkheid. Ouders die aandacht hebben voor hun kind. Ouders die dingen uitleggen - en dan bedoel ik niet huiswerk maar 'het leven'. Dus als je samen met je kind in een stad of een bos of over het strand loopt, samen praten over wat je daar nu allemaal ziet. Wat meer informatie geven over geschiedenis, wat groeit en bloeit etc. Maar ook dingen zoals zakgeld geven: kinderen laten ervaren hoe je met geld omgaat. Zowel door het uit te leggen als door ze fouten te laten maken. En ik weet dat niet iedere ouder dit kan. En ook dat er ouders zijn waarbij veel van dit soort dingen niet eens in hun hoofd opkomen, omdat ze zelf niet zo opgevoed zijn en geen idee hebben dat het een optie is. En dat het voor hun kind zo'n verschil zou kunnen maken. En er zijn ook ouders die dit soort dingen simpelweg niet belangrijk vinden. Die hebben een kind omdat... tja, je nu eenmaal kinderen krijgt. En dan heb ik het nog niet eens gehad over helpen met schoolwerk. Idealiter richt je je onderwijs zo in, dat ouders voor dat stukje niet nodig zijn. Ik werk nu op een school met erg prestatiegerichte ouders. Die verwachten huiswerk, werkstukken, spreekbeurten en de hele rataplan. Ik vind het persoonlijk te veel, maar goed: dat soort dingen zijn teambesluiten en het is me nog niet gelukt om het naar beneden bij te schroeven. En voor de meeste kinderen op onze school is het ook prima. Want ouders bemoeien zich er stevig tegenaan, begeleiden hun kind en helpen ze met plannen en ondersteunen inhoudelijk waar nodig. Alleen de kinderen die ouders hebben die dit niet kunnen of willen, zijn wel de sjaak. Die moeten het zelf maar uitzoeken. Ik bied natuurlijk wel wat extra ondersteuning aan deze kinderen. Maar kan er niet net zoveel 1 op 1 tijd op investeren als de meeste andere kinderen thuis nog krijgen. Daar zit je dus al, met je ongelijkheid. Dat verschil in ondersteuning thuis komt soms door een taalbarrière, zelf geen ervaring met dit soort zaken of doordat sommige ouders onderwijs simpelweg niet belangrijk vinden. Er zijn scholen waar deze ouders de meerderheid vormen. Daar wordt dus veel minder verwacht dat kinderen thuis nog dingen doen. En doen ze niet of veel minder aan werkstukken, spreekbeurten, boekenbeurten, huiswerk e.d. Of ze zorgen ervoor dat kinderen dit niet thuis doen, maar op school. Ook prima. Maar uiteindelijk gaat elk kind een X aantal uren per jaar naar school. Dus als je onder schooltijd aan een werkstuk werkt, doe je iets anders niet. En als je het niet doet, missen kinderen die ervaring wel als ze later gaan studeren en ineens wel dat soort dingen moeten doen.
Iets andere situatie maar zelf zat ik op het VWO en door mishandeling thuis werden mijn cijfers minder. Van school moest ik naar de mavo (havo kwam niet eens ter sprake, achteraf vind ik dat dus echt belachelijk want ik vond een paar jaar geleden de cijfer lijst waar dit op was gebaseerd terug) en mijn ouders deden niets want mijn broer zat ook op de mavo en zelf had m’n moeder alleen de huishoudschool gedaan. Plus dan zou ze moeten toegeven dat het thuis niet veilig was…. Na de mavo was mijn enige gedachte: weg van huis, zo snel mogelijk. En dat was mbo zo ver mogelijk van huis en daarna werken. Achteraf had ik natuurlijk door kunnen studeren maar dat vlucht gevoel zat zo diep… Thuissituaties kunnen zo veel verschil maken! En voor de een misschien juist een drijfveer om hoger op te komen maar een ander remt het af
Wij doen dat ook niet. Mijn oudste dochter doet het HBO en we betalen 253 euro per maand, die krijgt ze van ons. Ze betaald zelf haar zorgverzekering met haar zorgtoeslag en mag haar studiebeurs houden. Ze verdiend ook nog een aardig centje met haar bijbaan en stagevergoeding en dit regelt ze allemaal zelf. Ze betaald daarvan ook haar kleding, kapper etc en het minste wat wij dan kunnen doen is haar studie betalen. Op kamers gaan is niet aan de orde, ten eerste zou ze dat nooit willen en ook totaal onnodig want ze zit hooguit 2 dagen pw op school en zit er met het OV met een half uurtje. Mocht je nu meerdere kinderen tegelijk hebben die studeren dan kunnen kosten best oplopen maar ook dan vind ik dat je als ouder zijnde de verantwoordelijkheid heb om dit te ondersteunen. Vanaf het moment dat je kind wordt geboren weet je immers dat dit geld gaat kosten en dan is het een kleine moeite om maandelijks een klein bedrag voor later opzij te zetten en niet je kind op te zadelen met een onnodige lening waar je tig jaren aan vast zit.
Btw ik begrijp sws niet hoe sommige mensen aan tienduizenden euro's studieschuld komen. Ik weet niet wat je dan al die jaren heb zitten doen maar ik denk dat er weinig van studeren terecht is gekomen, de eeuwige lang zal ze leven Student want die zijn er natuurlijk zat en of die het nu zo lekker gaan doen op de arbeidsmarkt vraag ik me ook werkelijk af.
Een neef van mij studeert dus al 10+ jaar. Heeft veel tijd gestopt in allerlei andere dingen die die op dat moment belangrijker vond. Voorzitter studentenvereniging, stappen, hobby’s enzovoort. Is nu begin 30 en nog niet klaar.
Mijn zus had/heeft dit ook. Bij haar kwam het o.a door bepaalde jaren niet kunnen afmaken door psychische problemen (depressie, eetstoornis o.a). Daarbij kwam dat halverwege haar studie ze ongepland zwanger werd en na ongeveer een jaar bleek dat het niks werd met de vader van mijn neefje (neefje is nu alweer 14 trouwens). Daarna deed ze nog een korte studie erbij om op de hogeschool les te kunnen/mogen geven, wat haar als alleenstaande moeder wel extra zekerheid gaf omdat een studie in de kunst (haar eigenlijke opleiding) je nou niet per se zoveel zekerheid geeft. Mijn zus was nooit zo van het uitgaan en "studentenleven" over het algemeen, maar soms loopt het leven nou eenmaal anders dan gepland. Al geloof ik best dat er ook gevallen eeuwig studentenleven bij zitten hoor, maar is dus lang niet altijd zo.
Allemaal zaken waar ze absoluut geen behoefte aan heeft, zelfs van gruwelt, ze wil juist alleen maar met haar neus in de boeken zitten. Het liefst een dubbele bachelor en een dubbele master volgen. En zeker niet op een half uur treinen van huis in een stad wonen die ze niet leuk vindt. Dat heeft niets met angst voor lenen of vertraging te maken.
Dat de meeste mensen het beroep van verpleegkundige echt onderschatten, wat je allemaal moet kunnen en kennen. Je hoort wel overal 'ja ik weet dat het zwaar is' Maar veel mensen lijken toch te denken als je er dan mee praat dat het vooral bestaat uit billen wassen en bedden opdekken, en dat er altijd a la seconde een arts langs je staat om te zeggen wat je moet doen. Maar je moet echt wel best een grote kennis hebben, ook kunnen inschatten of wat de arts voorschrijft wel klopt (foutjes in dosissen vb of medicatie die niet samen mag, gebeurd vaker dan je denkt hoor dat je naar de arts moet bellen voor een correctie), inschatten wat spoed is en vaak alvast zelf voorstellen wat er moet gebeuren, kunnen reageren op een dringend iets want er staan ook niet altijd artsen direct langs je, op intensief een hele hoop levensbelangrijke machines kunnen bedienen en in elkaar kunnen steken enz. En ik denk ook dat de verantwoordelijkheid wordt onderschat. De arts is eindverantwoordelijk, klopt, maar een groot deel van wat er wordt uitgevoerd bij de patiënt is toch afhankelijk van hoe de vpk het doet, en dan heb ik het niet over een openhartoperatie natuurlijk. Maar na die operatie ligt die patiënt wel in de handen van het vpk team en die periode is net zo belangrijk om te herstellen. Oja en een groot onderdeel is weten hoe je welke arts moet benaderen de ene kan echt niet hebben dat ie door een vpk wordt aangesproken die iets weet en de andere is dan weer net heel dankbaar als je meedenkt. En mijn bescheiden mening is dat daar ook een veel hoger loon tegenover mag staan, en niet enkel applaus om 20u zoals bij corona. Ohh en nog op vpk vlak, ik heb het altijd heel raar gevonden dat medisch rekenen zo moeilijk werd gevonden. Dat is echt rekenen niveau groep 5 ofzo de regel van 3 het overgrote deel van de tijd. Ik werkte met kinderen dus dat was elke dag nodig ook, bij volwassenen meestal iets minder.,
Eens. Hier is werken voor haar geen optie om lichamelijke redenen icm haar autisme maar ook zonder dat geld redt ze zich prima. Na de zomer studeert ze in de binnenstad van Utrecht, krap aan een half uur met de trein. Geen kamer voor nodig. Dit jaar zit ze in Amsterdam maar ze heeft soms wekenlang geen les dus dan is geld uitgeven aan een kamer totaal zonde van het geld. Als je überhaupt al een betaalbare kamer vindt tegenwoordig, dat is haast onmogelijk. Haar sociale leven speelt zich wel al een paar jaar daar af (los van haar studie) maar over het algemeen rijden de treinen gewoon en is dat geen belemmering. Toevallig eergisteren op 5 minuten rijden van ons huis op een bankje tussen de weiland naar de zonsondergang zitten kijken met haar. Ze vindt onze woonplaats an sich behoorlijk oninteressant (wat helemaal klopt, dooie boel hier, weinig te beleven voor kinderen en jongeren als je niet van sport houdt), maar ze is enorm gehecht aan de omgeving met zowel weilandengebied als uitgestrekte bossen op 5 minuutjes fietsen. En een zeer centraal gelegen station op 5 minuten fietsen. Dus dat wil ze helemaal niet opgeven voor een kamer in een drukke stad. Onze tweede is 9 jaar jonger, dan is man inmiddels zo'n beetje met pensioen, hij zal onder de huidige regels dan wel recht hebben op aanvullende beurs.
Natuurlijk zijn er altijd uitzonderingen en dat geldt voor veel dingen in het leven maar het type student waar ik het over heb is toch echt het type lang leve de lol en niet verder kijken/ denken dan hun neus lang is.
Helemaal mee eens. Ben zelf 12 jaar vpk geweest. Maar mijn onpopulaire mening is ook dat je als vpk ook prima verdient Lag wel aan de werkgever maar ik zat de laatste jaren in schaal 50 met mijn mbo diploma en verdiende gewoon goed.
Mijn dochter ook, alleen het idee al om op kamers te moeten wonen maakt haar onpasselijk, haar sociale leven heeft ze hier en dat zal ze echt nooit willen opgeven voor een vies hok van een paar vierkante meter, totaal onnodig ook in haar situatie en gelukkig is zelf ook zo slim om dat te bedenken.