Dat blijft gewoon lastig. Wij hebben de oudste van groep 1 in covid tijd naar groep 3 laten gaan. Maar hij is wel de jongste van de klas en je merkt met ouder worden wel verschil tussen de emotionele ontwikkeling. De oudste is 11, meesten zijn al even 10 en hij is nog heel lang 9. En ik merk het ook thuis, dat zijn klasgenoot die een vol jaar ouder zich toch iets anders ontwikkeld op sociaal gebied. Niveau kan mijn kind makkelijk aan, zit hoog op de toetsen. Maar heel slim zijn komt wel met een prijs en dat is gewoon zo moeilijk. Elk jaar twijfel ik: doe ik er goed aan? Moet hij een jaar blijven zitten om te rijpen zodat hij niet als guppie op de middelbare school zit? De middelste heeft totaal geen zin in leren dus hem verlengd laten kleuteren was een no brainer haha. Er zit 4 jaar tussen de jongens maar in leerjaren 5.
Kan ook bij elk kind anders zijn...R doet t niet, die is veel meer geboeid door elektra Bij G zie je t nog steeds ook nu ze 8 is, schijnt een sensorisch dingetje te zijn. Pulkt aan alles, maar goed mama en bierfles etiketjes waren destijds ook een ding.
Lastig hè? Ik zelf heb er destijds voor gekozen om niet sneller de klassen door te lopen. Om school dan vooral te gebruiken als sociale en emotionele leerschool. Dat had ik nodig, dan zat ik de verplichte uitleg gewoon uit en ik leerde gewoon met extra boeken alvast verder. Ik mocht op de middelbare dan 1 dag in de week naar de uni, voor iets meer uitdaging. En toen ik eenmaal 18 was, naar de uni, meerdere studies gedaan en afgerond, en een heerlijk sociaal netwerk opgebouwd. Het helpt dan wel om met leeftijdsgenoten te zitten denk ik. Dus kan me ook wel voorstellen dat sneller school doorlopen niet altijd makkelijker is. Maar ik snap de overweging ook om wel versneld de klassen te doorlopen hoor.
Ik had een klasgenootje basisschool die een klas oversloeg en naar t gym ging, maar toch bleef zitten en weer bij mij in de klas kwam op t vwo: weer tussen de leeftijdsgenoten. Hij had eindelijk weer plezier ook op school. Blijft zoeken... nr 3 zal ook makkelijk zijn: stoomt pas na de meivakantie tzt in. Dus kan lekker ruim 2 jaar kleuteren zo ging t ook bij mij destijds. Maar ik was ook wel echt kind. Onze oudste vond de opvang al een ramp omdat het kinderen waren en de korte tijd op de kleuterklas was ook niets voor hem haha 'mama die kinderen spelen gewoon!' Gelukkig is hij wel speels geworden ipv zo'n mini volwassenene zoals ie toen was
Het is volledig tegennatuurlijk om een kind in een eigen kamer met deur dicht te hebben slapen. Kinderen hebben van nature behoefte aan nabijheid. Sommige kindjes slapen prima alleen (blijft onnatuurlijk), maar sommige kindjes hebben nu eenmaal (periodes) meer behoefte aan nabijheid van de ouder(s). Ja, je bent je avonden dan (even) kwijt, maar een kind is toch belangrijker dan dat? Probeer het eens door een niet zo westerse bril te bekijken, maar vanuit de natuur van het kind. 'Haakje op de deur', daar krimpt m'n maag van ineen. Je kindje opsluiten op z'n kamer omdat je anders je avond kwijt bent. Je kindje is geen last. Je kindje vertoont geen vreemd gedrag. Je kindje vertoont normaal gedrag, namelijk bij jou willen zijn! In alle veiligheid kunnen slapen. En ik snap de frustratie, hier ook al 3 jaar lang een extreem slechte slaper, structureel slaaptekort, en echt met m'n handen in het haar gezeten. Maar altijd mocht hij met mij zijn en dan sliep hij wél. Tuurlijk slaapt hij ook wel eens alleen, maar zodra hij mij nodig heeft ben ik er. Gisteren wilde onze zoon ook niet slapen, zoals zoveel avonden. Het was al 21u en wij waren een serie aan het kijken. Na een aantal keer teruggaan hebben we de serie afgekapt en mocht hij bij ons in bed. In 30 seconden was hij vertrokken, in een diepe veilige slaap. En zo zien sommige avonden er uit. En andere avonden kunnen we wel een serie kijken. En soms wisselen we af. Dit is het óók om een kind te hebben. Je krijgt geen kind dat gemaakt is om in een eigen kamer te slapen, een paar maanden na geboorte. Je krijgt een kind dat van nature gewend is om bij de veilige ouder te zijn. In onze maakbare westerse wereld past dat niet. En daar gaat het mis. Verander niet je kind, maar je eigen wereld. Met je kind is niks mis. Die is gewoon normaal kind.
Dank voor je reactie. Ik begrijp jouw visie ook. Ik ben het eens dat kinderen nabijheid nodig hebben, maar tegelijkertijd vind ik het ook belangrijk om voor mezelf te zorgen, in de zin van, tijd voor mezelf inbouwen. Ik merk namelijk dat ik zo al ruim twee jaar mijn avonden (= tijd voor mezelf) kwijt ben, en dat begint zn tol te eisen. Misschien niet hoe het 'hoort',, maar wel echt wat ik voel. Vandaar dat ik opzoek ben naar ideeen en ervaringen van anderen. Vooralsnog heb ik meerdere reacties gehad met de suggestie dat ik me meer kan verdiepen in zn gedrag, dus dat zal ik ook doen. Jouw reactie is daar ook een variant op, dus dank daarvoor. Voor nu hebben we een bed op zn kamer erbij gezet; dat vindt hij de afgelopen avonden prima. Als hij snachts ook uit bed gaat spoken en zn broertje (baby) weer uit bed gaat halen of over het traphek begint te klimmen, dan komt er zeker wel een haakje. Niet voor in de avond, maar voor als wij ook slapen. Bij mij in bed slapen is geen optie door gezondheidsproblemen, dat is niet veilig voor ons allebei.
ik wil je vooral veel sterkte wensen. Het klinkt als een intrnse tijd met jullie kindje.En tuurlijk is nabijheid bieden belangrijk Maar in mijn opinie is rust creeren voor alle gezinsleden zeker o belangrijk. Helpen om de regulatie van jullie kindje te verbeteren waardoor er meer kalmte en rust kan ontstaan voor hem en ook voor jullie. Want het klinkt wel als een uitputtingsslag. Ik heb ook niet de gouden tip. Zeker niet Maar ik zou me ook neit vd wijs late brengen door opmerkingen van anderen dat dit 'normaal kinder gedrag is'. Zeker niet alle kindjes zijn zo onrustig. Wat niet wel zeggen dat hij afwijkend is. Maar wel dat zijn gedrag intens is en jullie op de proef sfelt. En het is dus echt helemaal niet gek dat je hier dood op van bent.
Thanks. Het voelt ook echt als een hele lange uitputtingsslag. We hebben net ook 3 maanden intens en lang huilen van de baby achter de rug (was met 12 weken gelukkig opeens over), dus dat heeft natuurlijk ook z’n effect gehad (kan peuter uiteraard niets aan doen, maar heeft wel effect op mij).
Als je kind een perfecte doorslaper is geweest kunnen mensen niet begrijpen hoeveel impact het heeft op je gemoedstoestand. Die van ons begon met verborgen reflux en moest ik het doen met 4 uur slaap verdeeld over 4 keer. Mensen zeggen dan ook het is tijdelijk. Daarna ging hij nog steeds moeilijk slapen. Dus ken die periode ook. Slecht gaan slapen , midden in de nacht uren wakker en smorgens begon de dag tussen 5 en 6. (Overigens geen of maar en , en en en) Pas met 4 jaar ging hij beter slapen Voor de veiligheid zou ik geen haakjes op de deur doen. Snap het hoor we hebben het ook overwogen. Overigens zou die van ons doorslaan omdat hij er niet uit zou kunnen, in paniek schieten en dan duurt het nog langer. Overigens zit die van ons nu in gr8 en is nog steeds een knuffelbeer. Alleen zitten is niet gezellig. Vroeger maakte ik mijn huiswerk beneden omdat ik me anders eenzaam voelde. Dus het kan ook een persoonlijkheid zijn.
Kan je de eigen tijd niet op een andere manier zoeken? Ik loop bijvoorbeeld hard 2 a 3 keer in de week. Dat is echt even mijn eigen tijd die ik mentaal nodig heb. Hier 2 jongens die nooit veel slaap nodig hebben gehad die van 5 valt tussen 20:30 en 21:00 uur in slaap, met een van de ouders ernaast, de oudste is blij als hij 22:00 uur slaapt, beide sliepen ze overdag niet meer vanaf 2 jaar. Dag avonden… vind het stuk van @Achterkantvandemaan erg mooi geschreven. Het is uiteindelijk ook maar een fase.
Ben ergens heel blij met dit topic! Hier ook slaap issues met onze zoon die in juli 4 word. Hij gaat naar de opvang maar alle vriendjes gaan al naar school. Mist echt nu geestelijke uitdaging en slaapt daarom ook echt enorm beroerd. Heeft nog een broertje van bijna 2 die in de peuterpubertijd zit en we slapen al nachten maar een paar uur. Met de combi werken is het regelmatig aanpoten.
Ik ben het in grote lijnen met je eens. Kinderen hebben niet altijd probleemgedrag, maar ouders hebben dan een probleem met het gedrag. Tegelijkertijd is onze maatschappij heel Westers ingericht en daarmee vrij individualistisch. Je voedt vooral zelf (met partner) je kind op en hulp van anderen is minder gebruikelijk. En juist dat kan nodig zijn voor een goede balans, om even dat rustmomentje te hebben, waarin je niet hoeft aan te staan voor een ander. Aangezien we dat niet zo hebben als vroeger/in de natuur, kan ik me voorstellen dat @Knut10 in de avond wel graag een moment voor zichzelf wil. Om alleen al even te kunnen plassen zonder dat je antenne hoeft aan te staan. Maar jouw bericht kan wel helpen in het alternatief en misschien toch een "moment voor jezelf" vinden, daar in die kamer bij de peuter. En dan zij er ook nog mensen die zeggen dat een kind juist zelfvertrouwen krijgt als het leert om zelfstandig in slaap te vallen Ik heb geen intense peuters gehad. Wel niet zelf in slaap vallen-kinderen. Afhankelijkvan het kind en dus de situatie toen, was het soms geen straf even erbij te liggen (geen afwas hoeven doen ). Ook onze 4-jarige kroop nog regelmatig bij een van ons in bed. Ik ben vooral een voorstander van slaap en een kind niet (te lang) laten huilen. En zo zijn we allemaal best tevreden hier
Dat is precies het probleem. Dat zijn loze kreten, niet onderzocht, door mensen die geen idee hebben waar ze het over hebben. Vanuit evolutionair of biologisch oogpunt is dat natuurlijk nonsens en bouw je door andere zaken zelfvertrouwen op. Maar eens hoor, onze westerse maatschappij is niet gebouwd om te voldoen aan de behoefte van je kind. Door allerlei factoren bestaat hier geen 'it takes a village' meer. Je moet het alleen doen. Een of andere idioot heeft vroeger geroepen dat kinderen in een aparte kamer moesten slapen, met loze onderbouwing, en wij gaven daar massaal gehoor aan. Zo is er vroeger ook door een idioot geroepen dat je baby's snachts niet mag voeden. Dat zou ook beter zijn voor het kind. Woest maakt dat je toch? Of wat dacht je van de theorie: laten huilen hoor! En zo nog veel meer voorbeelden van ideeën van westerse mannen die dachten het wel uitgevogeld te hebben. En helaas hebben we veel van die ideeën overgenomen, alleen vraagt het wat verdieping en onderzoek om er achter te komen hoe onnatuurlijk we bezig zijn met z'n allen. Gelukkig komen we er langzaam steeds meer achter en staan steeds meer ideeën als achterhaald te boek. Maar instincten en oerbehoeften kan je niet negeren. En ja, dat is zwaar, want je bent alleen en je moet de dag erna gewoon werken want zo is onze maatschappij ingericht. Maar probeer te kijken naar wat wél kan. Het kind wil alleen maar nabijheid en vraagt niets geks. Door acceptatie kan de wereld er ook wat minder heftig uitzien. Accepteer dat je een tijdje géén avonden hebt, maar ga bij je kind liggen en ga daar netflixen. Niet zo gezellig voor je relatie, maar iedereen krijgt zo genoeg slaap en het is dus ook keuzes maken. Andere keuzes waarbij in ieder geval het kind niet de dupe is (opsluiten?! Wat?!). Moet je je toch eens voorstellen hoe dat moet voelen als klein kindje. De afwijzing. De verlating. Het niet mogen doen en zijn wie je in de kern bent, namelijk een kind met behoefte aan nabijheid. Je wordt keihard afgestraft voor een behoefte die er van nature is. Dat is dus slecht, wordt hem geleerd. En zo geven we alles van kleins af aan weer over aan onze kinderen en zullen we nooit uit deze maakbare maar onnatuurlijke situaties komen.
Op zich mee eens maar ik vond dit soms wel onhaalbaar. Toen mijn dreumes zo was zat ik echt in de knel omdat ook nog 2 oudere kinderen had. Ik kon er dus helemaal niet zomaar steeds bij gaan liggen want die van 10 bleef toch echt langer op en had dan zijn aandacht nodig. Dus ik heb daar toch echt wel moeten middelen. Toen ik alleen mijn oudste had was die veel makkelijker. Dan lag of zat ik er hele avonden bij. Gisteren kwam mijn peuter bij me liggen. Ze wilde eerst gelijk gaan kletsen en feesten maar het was 430 dus ik zei dat ze wel gewoon nog moest slapen. Ineens staat ze op en loopt ze weg. Dus ik denk huh? Ik loop naar haar kamer en denk oh nou dan ga ik wel even bij haar liggen. Ligt ze ineens naar me te kijken en zegt ze: ik wil dat je weggaat ik wil alleen slapen Was ik serieus teleurgesteld hahaha. Mijn kinderen zijn ondanks periodes van nabij willen zijn nu alledrie zo dat ze alleen willen slapen. Als de jongens op vakantie samen op een kamer moeten vinden ze dat oprecht vervelend omdat ze dat niet lekker vinden slapen. Uiteindelijk gaan alle fases voorbij. Dat is ook mijn mantra geweest als ik het even niet trok. En ze gaan sneller dan je denkt want nu ben ik dus een soort van teleurgesteld als ik van mijn peuter weg moet