Hoi allemaal, Afgelopen donderdag had ik de 8wk echo en die bleek niet goed te zijn. Meteen erna kwamen ineens de krampen en savonds begon de bloeding. Sinds gisteren is het bloeden minder en lijkt het langzaam oud bloed te worden. Echter ben ik nu super moe. Sinds vanmorgen ook hoofdpijn. Gisteren dacht ik ik fiets 5 min op en neer en op de terugweg werd ik duizelig. Nu ben ik heel erg van het doorzetten en weer snel op willen pakken, maar ergens weet ik ook dat ik rustig aan moet doen. Hoe lang bleven de moeheidsklachten bij jullie en wanneer hadden jullie het idee dat je er weer op uit kon of aan het werk kon gaan? Verdwijnt de moeiheid vanzelf of moet je er op een gegeven moment doorheen? Mijn hoofd zegt telkens dat ik nu al op pad moet en donderdag gewoon weer moet beginnen, maar ben dan bang dat ik mijn lichaam weer voorbij ren.
Het is pas een paar dagen geleden. Niet alleen lichamelijk maar ook mentaal gebeurd er een hoop. Luister goed naar jezelf en naar je lichaam en probeer niks te overhaasten. Sterkte ❤️
Ten eerste, veel sterkte ❤️ Wees niet te streng voor jezelf, het is zo kort geleden. Je lichaam heeft heel wat te verduren en ook mentaal is het niet niks, dus geef het echt de tijd. Ik kreeg 4 weken geleden het slechte nieuws en de miskraam is nu 3 weken geleden. Vanaf de slechte echo heeft de hoofdpijn 3 weken lang dagelijks aangehouden en ook nu komt het nog regelmatig op. De vermoeidheid lijkt sinds deze week wat minder te worden, maar gisteren was ik na 5 uurtjes op mn werk echt volledig uitgeput. Ook ik ben iemand die vind dat ik zo weer op de been moet zijn en moet doorgaan. Gelukkig heeft mijn omgeving en mn werk me op het hart gedrukt om de tijd te nemen. Want zelf besef ik mn grenzen vaak pas wanneer ik er overheen ga (zoals gisteren). Hier leer ik nu wel van en dan doe ik een stapje terug. Luister dus vooral goed naar je lichaam, overhaast niks. Ook kun je evt nog bloed laten prikken, ik blijk bloedarmoede te hebben erbij.
Dankjewel allebei! Vervelend dat de klachten bij jou zo lang aan blijven houden Salsera sterkte/beterschap! Hopelijk is dat de moeheid nu wat verdwijnt een teken op (sneller) herstel. Probeer er aan toe te geven en op andere manieren afleiding te zoeken. Al vind ik dat soms lastig met zo weinig energie. Merkte dat gisteren een uitstapje naar mijn moeder al te veel was dus dat zegt ook wel dat ik er nog niet ben. Heb mij deze week nog ziekgemeld en dan maandag met de verloskundige kijken of alles schoon is en bloedwaarden testen. Herken dat grenzen beseffen als je er pas overheen bent gegaan heel erg. Dus maar denken dat dit weer een goede les is om niet altijd aan het mentale toe te geven, maar meer naar je lichaam te luisteren. Fijn om dit te horen van mensen die hetzelfde meemaken (al wens ik het niemand toe). Mijn hele familie heeft geen miskramen gehad dus niemand begrijpt me echt, wat het soms ook lastiger maakt. Vandaar mijn vraag hier