Wat dan? Mijn man (46) zit in dit schuitje. Werkt in de metaalsector. Begonnen als 16jarige stagiar en nooit meer weggegaan. Door overname v/h bedrijf, het werk dat niet goed is voor de gezondheid, verandering van besturing, is hij er helemaal klaar mee. Hij is goed in wat hij doet, maar hij wordt er doodongelukkig van. In zoverre merk je het nog niet in dat hij chagerijnig oid is. Maar hij is moe, gaat vroeg op bed 's avonds. Hij wil al jaren wat anders, maar wat dan. We zijn een tijdje terug op een banenbeurs geweest en daar stond wel een standje met een soort loopbaancoach, die je kan helpen zoeken naar wat bij je past en wat je zou wilen. Daar hebben we een tijdje mee gepraat. En ik wil/denk dat het goed is, dat hij nu op korte termijn een afspraak maakt met zo'n persoon, om echt uit te zoeken, als ik heel anders wil, wat zou dan bij mij passen. Maar het is ingewikkeld, dit verdiend goed. Een vast contract krijg je zo niet weer terug. En het helpt niet dat ik zelf een hele instabiele baan/inkomen heb. Dan draag je de last van het inkomen van het gezin, en dat geef je zomaar niet op. Toch is ongelukkig zijn in je werk niet goed. En de weg naar een burnout denk ik. Het is iets dat al jaren speelt. Nu kwam er binnen het bedrijf een andere functie, maar dat lijkt het ook niet helemaal te zijn. Ze verwachten te snel te veel van hem. Hebben jullie ervaring met een grote carriereswitch op latere leeftijd? Durfde je dat aan en hoe ging dat?
Toen ik als leerling verpleegkundige begon had ik 3 'oudere' vrouwen in mijn klas zitten (ik meen 2 van 40+ en 1 van 50+) Kwamen alle 3 uit een andere sector en zijn de BBL gaan doen (krijg je direct een (beetje) salaris. Ik meen dat dat trajecten zijn (bestaat in meerdere sectoren) dat je soms kan overleggen over je begin/ start salaris.
M’n man is een stuk jonger maar die heeft 2 jaar geleden een banen switch gemaakt. Is de beste keus die hij kon maken. Hij was in een burn-out terecht gekomen. Moet wel zeggen dat hij bij z’n werk heel goed is weggegaan, en ze hem daarbij ook hebben geholpen om z’n vervolgstap te kunnen zetten. Ja hij is er qua salaris best flink op achteruit gegaan. Maar hoe m’n man zich steeds voelde en met hoe hij nu in z’n vel zit is onbetaalbaar . Ik begrijp wel dat je het moet kunnen bekostigen en dat het de keuze niet makkelijk maakt als je er qua salaris op achteruitgaat. Hier is dat uiteindelijk (gelukkig) allemaal goed gekomen.
Is hij het werk zat of het bedrijf? Zou hij hetzelfde werk bij een ander bedrijf willen/ kunnen doen (of iets in het verlengde) of wil hij gewoon helemaal iets anders? Wat betreft het laatste. Mijn man heeft een kleine 10 jaar geleden het roer omgegooid. Maar ik had een stabiele baan, dus daarom kon het. Zou jij een paar jaar voor een stabiel inkomen kunnen zorgen, zodat hij zich kan laten omscholen?
Mijn man is wel een stukje jonger. Had 12 jaar bij de zelfde baas gewerkt als steigerbouwer. De kans gekregen zich om te scholen en tijdens dit traject ontstond er wrijving tussen hem en huidige baas. Toen vond hij een ander bedrijf die hem over wilde nemen en een vast contract wilde bieden. Dit heeft hij gedaan en ondertussen zijn MVK gehaald. Nu heeft hij echt weer plezier in zijn werk!
Mijn man heeft 2 jaar geleden deze stap genomen. Wel zo'n 10 jaar jonger dan jouw man. Het engste punt hier was dat ik niet werk en we dus lang getwijfeld hebben of het niet te spannend was om dit te doen want "wat als". Hij vond het niet meer leuk op zijn werk, er begonnen steeds meer dingen negatief uit te pakken voor de mensen die daar werkte door een overname. En toen heeft hij de stap gewaagd. Heel ander werk maar wel in hetzelfde veld. Hij heeft een nieuwe baan, beter salaris en heeft weer zin om er naar toe te gaan. Wel heeft hij net zijn opleiding afgerond die hij moest doen voor dit werk om weer verder te kunnen/mogen groeien daar. Dus het geld puntje snap ik heel erg! Maar ik vond het hier niet opwegen tegenover de mentale gezondheid van mijn man. Was het helemaal anders gelopen dan hadden we ook wel een manier gevonden om het te redden. Maar als hij in een burnout terecht was gekomen waren we veel verder van huis geweest en daarom heb ik hem echt aangemoedigd het te doen.
Mijn man zit momenteel in die fase, maar hij is midden 30. Zijn gezondheid zit ook niet mee en door allerlei bijkomende dingen is er een arbeidsconflict ontstaan helaas... we hopen dat de zaken dit jaar nog afgerond kunnen worden bij zijn huidige werkgever en dat hij fysiek in staat is om ander werk te zoeken. Hij denkt in de richting van de installatie techniek. Heeft ook bekenden die daarin werken en hem eventueel op weg kunnen helpen. Een carrièreswitch blijft altijd spannend denk ik, maar wanneer je huidige baan je niet meer gelukkig maakt, is dat wel het beste wat je kunt doen.
Hi! Ik maak vanaf juni een carrière switch met opleiding. Hartstikke spannend natuurlijk maar heb er zoveel zin in. Ik ben echt gewoon gaan zoeken, kijken, reageren en in gesprek gegaan. En uiteindelijk zon leuke match/baan gevonden. Hoe het in de toekomst zich uitpakt geen idee ik hoop dat alle puzzelstukken goed vallen. Maar er is zon last van mijn schouders gevallen dat ik niet meer bij het oude bedrijf terug hoef.
Is iets van vak gericht onderwijs/coaching niet geschikt voor hem? Mijn vader zat in de metaalindustrie en had jongelui naast hem lopen voor de kennisoverdracht. Jaren ervaring leer je niet zomaar uit een boekje en de oudere generatie was niet meer zo soepeltjes in rug en knieën, zo hielp dat elkaar. Mijn vader is inmiddels overleden, maar een van de jongens die hij onder zn hoedde nam (ik ging met hem mee bij bedrijfsdingen toen zn gezondheid achteruit ging en werken niet meer kon.) heb ik contact mee. Eventueel andere werkgever in die industrie is ook een optie. Al is t huidige klimaat qua energieprijzen/vergunningen/importheffingen USA wel redelijk een domper op de industriesector (ook qua aanbesteed onderhoud etc)
Hier was het zo dat man het werk niet zat was maar wel het bedrijf. In de 25+ jaren dat hij er werkte ging het van een klein familiebedrijf via diverse overnames naar een behoorlijk groot bedrijf. En hoewel mijn man meerdere talen spreekt (engels en duits) werd het communiceren met collega's steeds moelijker omdat de meesten nederlands/engels/duits niet machtig waren, waardoor er soms dingen niet goed gingen en dit dan op mijn mans bordje terecht kwam. Uiteindelijk is hij op een bankje in het bos beland met de gedachten (was hoog zomer) wat jammer dat het niet vriest dan was ik gewoon blijven zitten . Hij is de ziektewet in gegaan , naar de huisarts, maatschappelijk werk en er toen achter gekomen dat hij liever weer naar een klein (familie) bedrijf wilde met een positie met minder verantwoordelijkheden. Het solliciteren viel hem best zwaar maar uiteindelijk heeft hij hetzelfde soort werk gevonden in een klein bedrijf en niet meer in een leidinggevende rol. Hij draait nu minder uren maar heeft wel hetzelfde loon. Achteraf veel eerder deze keuze moeten maken, had een burn out bespaard, maar het is ook best eng om een vast contract op te geven voor iets minder vast. (al is na 1 jaar contract het meteen omgezet naar een vast contract.)
Mijn schoonmoeder werd na jarenlang werken wegbezuinigd en werd door haar leeftijd ook zowat nergens meer uitgenodigd. Ze is uiteindelijk de beveiliging ingegaan, haar opleiding werd betaald en er zat echt vanalles, zelfs nog ouder dan zij. Ze vond het echt leuk werk, ze werkte in een hectische omgeving. Dat heeft ze toen tot haar pensioen gedaan, was echt totaal wat anders.
Er wordt echt geschreeuwd om vakmensen overal, zeker in die branche die jij noemt dus als hij wel in die branche wil blijven maar het type werk e/o het bedrijf zat is, zou ik me geen zorgen maken. Als ie echt iets heel anders wil dan zou je eens kunnen beginnen met online kijken bij bijv uwv kansberoepen en wat hem dan aanspreekt, of direct een jobcoach inzetten kan ook. Ik vind hem nog jong genoeg om te switchen hoor..nog 20 jaar ongelukkig door ga je toch niet doen!
Maak de afspraak met de loopbaancoach. Wie weet zijn 1 of 2 gesprekken al voldoende om je man op weg te helpen. Zou een andere functie in hetzelfde bedrijf hem liggen of wil hij vooral weg bij dit bedrijf. Of beide? Wat vindt hij nog meer leuk en wat kan hij. Omscholing is zo gek nog niet, ook op latere leeftijd. Nederland staat te springen om vakmensen. Hij heeft nog 20 jaar te gaan! En wat je eigen baan betreft: overal is tekort. Overal zoeken ze mensen. Dus stel dat je contract niet verlengd zou worden dan hoeft het niet lang te duren voordat je weer iets hebt. Ga ervoor! Het is spannend maar zo doorgaan is het ook niet.
Hier wel in dezelfde sector maar een andere functie van verzorgende ig met wat plannen van medewerkers en cliënten, teveel bij elkaar voor mn uren en de wijk alleen te zwaar lichamelijk. Naar vorig jaar geswitcht naar medewerkersplanning van veel meer wijken door medische redenen. Hele leuke collega's al merk ik dat ik de clienten zorg mis en niet alleen een kantoor Miep ben. Muren komen soms op mij af. Maar eerlijk wat positief is is dat het met mn gezin makkelijker te combineren is. Als ze iets ouder zijn misschien dan toch kijken voor iets creatievers (in de zorg). Maar nog niks tegengekomen dat zegt yes dat is het.
Ik heb zelf zo'n 3 jaar geleden besloten om het roer om te gooien. Was wel zo'n 10 jaar jonger als jouw man maar waren afhankelijk van mijn inkomsten. Ik ben een dag per week naar school gegaan en uiteindelijk mijn eigen bedrijf begonnen. Had ik veel eerder moeten doen. Ik heb een succesvol bedrijf neergezet, nu zijn de tekorten in mijn sector enorm in het hele land. Bij mij heeft het best een tijdje geduurd eer ik voor ogen had wat ik wilde. Maar ben zo blij met mijn keuze. Ik ga NOOIT meer voor een baas werken.
Dit inderdaad! Andere werkgever, net wat ander werk maar wel met dezelfde ervaring. Waarschijnlijk kan hij er dan ook nog een fijne salarisverhoging en direct een vast contract uitslepen.
Mijn man heeft vorig jaar het roer omgegooid, van de logistiek naar de zorg met opleiding betaald door het nieuwe werk met volledig salaris. Het is wel iets minder maar prima te doen. En heel eerlijk had hij dit 10 jaar eerder moeten doen. Hij werkte bij dat bedrijf ook vanaf z'n 16e dus echt een grote stap. Hij is nu 40 jaar maar de blijdschap die hij nu toont als hij gaat werken heb ik echt jaren niet gezien. Maar als hij niet weet wat hij wilt zou ik dat eerst uitzoeken met een loopbaancoach of mogelijk een kijkdag ergens..
Ik heb zelf 1,5 jaar geleden de stap gemaakt om wat anders te doen. Kom uit de detailhandel (ruim 20jaar gewerkt) en werk nu bij de overheid op kantoor. Totaal iets anders, maar ben heel blij met de stap. Heb n een jaarcontract een vast contract gekregen. Ik verdien wel iets minder, maar heb er zoveel meer rust en plezier (en waardering) voor teruggedreven, en dat is mij veel meer waard.
Je zegt het is ingewikkeld maar eigenlijk is dat het niet. Je man is doodongelukkig in zijn werk, juist heel duidelijk dat hij iets anders moet gaan doen! Dit is geen leven zo. Maar ik snap de ingewikkelder ook wel hoor, heeft hij een idee wat hij wel zou willen? Misschien goed eens rond te gaan kijken. Een vast contract, ik snap het is fijn maar ik zou toch de gok wagen als ik je man was. Ongelukkig zijn in wat je doet is zo zonde! Hebben jullie spaargeld om een tijdje te overbruggen? Mijn man heeft een paar jaar geleden ook zijn vaste (goed betaalde) baan opgezegd omdat hij niet gelukkig was. Beste beslissing ooit. Inmiddels doet hij ander werk, betaalt een stuk minder maar hij is zoveel blijer.