Sinds dat onze zoon een beetje goed kan praten, zegt hij zo af en toe dat hij een meisje is/meisje wilt worden. Verder is het een jongen in zijn doen en laten. In de afgelopen maanden gaf hij aan een bikini te willen (is anderzijdsg heel blij met zijn groene zwembroek), wilt langer haar en een prinses worden. Verder wilt hij geen meisjeskleding en speelt hij ook als jongen. Wie herkent dit ook. En als dit al langer dan een jaar duurt, is dit dan alsnog een fase?
Het is een heel normale fase, betekent echt niet meteen dat hij bv genderdysforie heeft. Mijn neefje wou altijd eenhoorntruien met glitters, vond jongenskleding maar niks, was dol op bv poppen, nagellakken etc. Hij zei ook vaak dat hij een meisje was. Nu is hij 16 en is daar geen sprake meer van. Ik denk wel dat hij bv een hele zorgzame man zal worden, dat zorgen zat er ook al vanaf heel jong in, iets wat mensen vaak ook associëren met meisjes. Maar de glitters en nagellak zijn voorbij.
Onze zoon is ook heel zorgzaam en zachtaardig. Dus dat zou ook passen. Maar als dit langer dan een jaar duurt, is dit dan nog wel een fase? Hebben alle kinderen dit?
Met 4 kan dit een normale fase zijn. Mijn oudste wilde alles roze op die leeftijd, had glitter schoenen gezien bij een meisje en vond dat fantastisch en wilde die ook graag. Mijn jongste draagt nagellak, prinsessenjurken etc. Mijn oudste is nu 17 en is echt een jongen (met lang haar ) maar inderdaad ook heel zachtaardig. Mijn dochter heeft kort haar en draagt de helft van de tijd jongenskleding. Mensen zijn minder “rechtlijnig” dan we denken. Bij een kleuter zou ik er helemaal niets achter denken. Wordt het meer als hij ouder wordt kun je altijd een gesprek aangaan met de huisarts. Die kan je doorverwijzen naar iemand die er meer verstand van heeft.
Ik kan niet spreken voor alle kinderen. Maar mijn zoon heeft dit wel lang gehad. Hij is inmiddels 10 en in zijn eigen lijf. Hij is ook zorgzaam en zachtaardig. Is nog steeds dol op roze. Dat past wel echt bij zijn persoonlijkheid. Maar hij is prima tevreden met zijn gender. Deze fase kan best lang duren. Met 9 jaar vond hij de kleding van mijn dochter nog steeds leuker dan kleding die hij zou kunnen krijgen. De fase is net een jaar voorbij. Wat hij vooral jammer vond is dat hij linksom of rechtsom nooit een kindje in zijn buik zou hebben. Wat ook meespeelt is dat hij dat gevoelige meer bij mij herkent. Onze band is ook veel sterker. Ik denk dat het meer zegt in hoeverre een kind tevreden is met zijn/haar lichaam. (Zo niet waarom niet.) Dan de verwachtingen die er zijn over mannen en vrouwen. Dochter heeft het dan weer andersom. Maar ze zou de gave om kindjes te kunnen dragen niet kwijt willen. Ze mag de kleding van de jongens dragen en ravotten. Als zij een jurk aan wil is dat prima. Ik ga mij pas zorgen maken als zij, langdurig, gaat vinden dat haar lichaam niet bij haar past. Dan hangt het nog af van de argumenten waarmee ze zou komen. Wat is bijvoorbeeld het voorbeeld waaraan zij wil voldoen? Ik moet er wel een kanttekening bij plaatsen. Wij hebben minimaal 1 persoon met autisme in huis. Daarbij komt, zover ik weet, vaker verwarring bij kijken als het gaat om gender. Misschien heb je een kind dat buiten de hokjes denkt en nog geen reden ziet om zich te gedragen zoals stiekem verwacht wordt van jongens en meisjes.
Hoe mannen en vrouwen zich gedragen en kleden dat is ooit zo ontwikkeld. Dat zal nog veranderen met de tijd. Daar heeft een kleuter vaak (hopelijk) nog weinig boodschap aan.
De mijne wordt november 4 en kan er helemaal in op gaan. Moet ook nagellak, mét glitter en ja ALLE vingers mama en OOK tenen. Loopt in de rondte met de kroon van zn zus (en de toverstaf) en is de koningin. Zn zus is prinses en papa is koning (aha, dus je weet het ergens wel) ohja mama is ook konin-in. Vergeet ook niet het parmantig zwaaien en de prinsessenschoenen mét hakje uiteraard. Vervolgens gaat hij verder met zn auto's...Hij is de hulpdienst die alle auto's redt. Hele verhalen. Maar hij kijkt wel af van zn zus en nichtje. En bij de kdv sluit het spel van de meiden ook beter aan. Zijn niet van die wildebrassen, daar moet hij niks van hebben. Maar de pop is al snel uit de wandelwagen en vervangen door auto's om vervolgens te racen door t huis. Tenzij er iets technisch is, dan moet hij van niks en niemand iets hebben want dat is zn alles. Denk dat het op die leeftijd nog net zo onschuldig is als de meiden die gaan "trouwen met papa". En dat wat je niet hebt/niet bent/niet mag (voorwerpen) de grootste interresse zijn. Ik laat m hier maar gaan, tot zekere hoogte dan. Verbaal is hij niet de sterkste maar mama en G zijn zn alles en tussen zn ondeugende draakstreken door is t een heel lief gevoelig en zorgzaam mannetje, echt een knuffelkous. Altijd aan t "helpen", al heb je aan zijn "hulp" aanzienlijk minder dan aan die van G toen ze zijn leeftijd had. Maar in de basis zit het er in, nu de uitwerking nog. Overigens hebben ze hier in huis ook een lekker voorbeeld aan mama, die is een alles-in-1-solution en heeft maling aan wat typisch mannen of vrouwen dingen zijn. Papa heeft 2 linker handen, mama vindt kluswerk he-le-maal geweldig, doet eigen auto onderhoud, legt elektra aan (tot bepaalde hoogte), schaven reviseren en kom niet aan MIJN gereedschap. Om vervolgens een jurk voor G te tekenen en in elkaar te rammelen op de naaimachine...
Precies! Mensen kijken naar kleuters door de ogen van volwassenen die al die “regeltjes” al geleerd hebben. Een kleuter kijkt naar de wereld en ziet daar zo veel nieuws!
Gewoon een fase Heel normaal voor kleuters om soms iets anders te willen zijn dan wie/wat ze daadwerkelijk zijn. Mijn dochter (3) was vanmorgen een hondje. Een jongenshond zelfs (Chase, van Paw Patrol). Ze zegt wel vaker Chase te zijn en gaat zelfs blaffen en anders praten. Gewoon fantasie natuurlijk, niets in haar identificeert zich als hond. Het is gewoon spelen, uitproberen, ontdekken, ontwikkelen, iets willen toe-eigenen dat ze aanspreekt, enz. Niet anders is wanneer een kleuter het andere geslacht wil zijn.
Heel normaal: jongste zoon was op die leeftijd dol op roze, shirts met glitters en nagellak. Ook had hij een baby pop in een wandelwagen. Als we buiten gingen nam hij zijn baby mee
Onze zoon liep op de peuterspeelzaal rond in al het roze/ glitter spul wat je kon vinden. Helmaal prima. Als kleuter had hij ook wat speelgoed van de kringloop wat meer past bij meisjes. Het roze en de glitter is er al jaren af maar knuffels met glitter ogen van de ty zijn nog steeds leuk. Doet hij ook nog niet weg. Wat andere ook zeggen het is een zachtaardige jongen (inmiddels gr 8) wil nog heel veel knuffelen en is heel behulpzaam. Een zeer eigenwijs kind maar een schatje
Ik lees op zich niets geks @Maro88. Mijn 4-jarige wil later moeder worden . Als je je toch zorgen maakt, kan je altijd eens in gesprek met iemand van de JGZ.
Mijn zoon zijn roze-fase heeft ook jaren geduurd. Het ging over toen hij van de andere kleuters hoorde dat "roze voor meisjes" was. Zonde vond ik dat. Laat hem zelf kiezen wat hij mooi vind Toen koos hij rood als lievelingskleur " want dat lijkt het meest op roze". Zelf heb ik een een lange periode aan iedereen verteld dat ik een jongetje wilde zijn. Speelde met lego en bouwde hutten. Nog steeds voel ik mij meer thuis in een mannenwereld dan met alleen vrouwen. Maar ik voel mij wel 100% vrouw. Geen twijfel over mogelijk. Als we zelf de stereotypen wat meer zouden loslaten dan denk ik dat kinderen zich veel vrijer kunnen ontwikkelen, en minder snel het gevoel krijgen van het verkeerde geslacht hebben. Échte genderdysforie komt zeker wel naar boven vroeg of laat. Ook zonder deze stereotypen. En zal ook voorkomen bij jongens of meisjes die juist wel de "juiste" interesses voor hun geslacht hebben.