Hallo allemaal! Gisteren sloeg de schrik me om het hart. Ik ben onverwacht zwanger van een derde en ik weet echt niet hoe ik me moet voelen. Ene moment ben ik best ok met een voorzichtige glimlach op m'n gezicht. Ander moment staan de tranen in mijn ogen. Onze oudste gaat ruim 9.5 zijn bij de geboorte. Dat is echt veel... Voel me schuldig ten opzichte van hem, kunnen wij hem en zijn vier jaar jongere broer wel alles geven wat ze nodig hebben? Nu moeten we ook een nieuwe auto, onze bureaukamer zal een nieuwe slaapkamer moeten worden, ik zal een derde keizersnede moeten ondergaan waaraan dus meer risico's gekoppeld zijn,... kortom mijn gedachten schieten van hier naar daar. Soms overvalt het praktische me, dan weer het emotionele. Zijn hier nog zwangeren van wiens gevoelens ook van hier naar daar slingeren? Ik zou het heel fijn vinden om bij elkaar wat gevoelens en gedachten kwijt te kunnen...
Hopelijk inmiddels meer aan het idee gewend. Die gevoelens van ja/nee zijn heel logisch. Die hebben zat vrouwen al bij een "geplande " zwangerschap, bij een onverwachte nog meer. Ik had dat bij nr4. Hoe staat je man (?) er in?
Herkenbaar. Hier een geplande nr 3 met nieuwe relatie. Mijn oudste zoon is straks ook 9 als het kleintje er is, dat vind ik helemaal niet raar. Ken meer gezinnen waarbij er meer jaren tussen zit.
Ik ben ook onverwacht zwanger van de derde...een nakomeling mijn 2 andere zoons zijn 9 en 11....mijn man schrok het meest. Maar het is nu geland en kan er nu wel echt van genieten. De jongens kunnen niet wachten op hun broertje
Inmiddels ben ik al meer aan het idee gewend geraakt! Al overvalt het me soms nog wel hoor, de gevoelens van angst. M’n vriend had er geen moeite mee en reageerde heel blij toen we het nieuws kregen. Hij pakte me ook gelijk vast en zei dat we het echt wel gaan kunnen samen.