Thanks allemaal! @Lieke2022 afgelopen week van nog een redelijke hoeveelheid bruin verlies naar nu enkel nog maar licht bruin/grijs en voornamelijk utrogestan. Ben ook de utrogestan veel strakker precies om de 12u gaan gebruiken, weet niet of dat nog wat uitmaakt. Misselijkheid etc blijft wel toenemen, dus denk dat dat ook een goed teken is. Maar blijft spannend tot de eerste echo. @Panda95 klopt inderdaad! Alleen bij jullie destijds niet succesvol helaas.. ben wel benieuwd: denken jullie er nog vaak aan terug hoe het zou zijn als jullie kind wel genetisch van je partner zou zijn? Deze ronde werd wel echt duidelijk dat de opties met het TESE zaad van mijn man steeds beperkter worden namelijk.. (sorry als de vraag heftig is, je hoeft er niet op in te gaan)
@Wildflower welkom en super Gefeliciteerd!! Wat ontzettend fijn zeg dat je op dit punt bent. Het is zo onwerkelijk na zo lang en zo'n opluchting he? Wij hebben samen een kindje dat genetisch niet afkomstig is van mijn man. Ik vind t soms wel spannend wat zij er later zelf van gaat vinden. Verder vergeet je soort van dat het kindje niet genetisch van jezelf/je man is, in ons geval. Omdat de papa gewoon echt de papa is. Mijn partner heeft ook genetisch eigen kinderen, maar hij is stapelverliefd op deze inmiddels peuter. Ik zie ook absoluut geen verschil in liefde of aandacht ofzo tussen zijn genetisch eigen kinderen en onze dochter. Hij is echt helemaal in love haha. Dus mocht t zover komen dat je een tweede kindje krijgt, en het zou van een donor worden, maak je daar alsjeblieft op voorhand geen zorgen over. Ook dat komt goed, en bij zovelen inmiddels al
Geen probleem hoor, mag je gerust vragen! Het moment waarop het dan duidelijk werd dat er geen genetische verwantschap met mijn partner zou zijn was wel even heftig. Zeker voor mijn man. Maar hij zegt dat hij er nu niet echt meer zo bij stil staat aangezien het toch geen optie is. Tijd heelt alle wonden en zo'n donorwachtlijst en verplichte psychologische gesprekken doen de tijd enerzijds aantikken maar zorgt er ook wel voor dat alles een plekje krijgt. Ik vraag me nu vooral af hoe ons kind eruit gaat zien. Er is de helft van DNA waar je niks van weet dus dat maakt het fantaseren ook moeilijker. Niet dat het uiterlijk mijn liefde of moedergevoel zou veranderen, het is gewoon nieuwsgierigheid en ben toch ook benieuwd Af dat alles met mijn man gaat doen. Ook nu ben ik degene die dus wel boeken leest over andere koppels die ook kinderen verwekt met donorzaad hebben. Om wat herkenning te zoeken en misschien handvaten van hoe ze ermee omgaan ook naar de buitenwereld. Voor mezelf was het vooral in het begin van de zwangerschap dat ik het wel eens vreemd vond de gedachte dat ik zwanger ben van iemand die ik helemaal niet ken. Maar nu is het echt een mensje in mijn buik dus dan valt dat aspect wel wat weg omdat ik mijn man meer kan betrekken in de zwangerschap. Hebben jullie nog zaad over? Of is een tweede TESE nog een optie moesten er toch nog pogingen nodig blijken (of een eventueel brusje moesten jullie dat willen)?
Wat bijzonder trouwens dat jouw man zijn oudere kinderen wel genetisch van hem zijn. Mag ik vragen waarom bij jullie kindjes een donor nodig was?
Ik wou hier nog even delen dat ik trouwens mijn suikertest opnieuw had afgelopen vrijdag. En stiekem ben ik zooo fier op het resultaat de resultaten zijn gewoon in de app geplaatst zonder interpretatie, maar alles zit binnen de referentiewaarden en ze zijn zelfs nog lager dan bij mijn vorige suikertest. Ik ben eigenlijk zo fier op mijn lijf. Want ik had verhoogd risico met mijn pcos en dan ook beginnende insulineresistentie die ik had voor aanvang zwangerschap. Heb daar toen medicatie (metformine) voor genomen en daar moest ik gewoon mee stoppen vanaf dat ik een positieve test in handen had. Met de medicatie wist ik dat mijn insuline uiteindelijk oke was, maar had geen idee wat het ging doen zonder. Dus ben nu gewoon zo blij dat mijn lichaam precies wel weet wat het moet doen. En dat ik niet nòg meer op eten moet letten.
Dankjewel! Ja echt heel onwerkelijk! Ik merk dat ik echt nog heel terughoudend ben in er echt in durven geloven.. Denk dat dat pas komt als ik eenmaal een kloppend hartje heb gezien. Oh dat wist ik niet! Ja we zijn ook wel echt oké met een donor als dat uiteindelijk het scenario zal zijn denk ik, precies om de redenen die jij noemt, maar wel spannend omdat je wel een keus maakt voor je kind en hij/zij daar misschien wat van gaat vinden.
Ja snap ik echt dat dat moment heftig is. Wij vonden die TESE ook echt een van de spannendste momenten in het hele traject. En dat stuk van de tijd die jij omschrijft kan ik me heel goed voorstellen. Wij denken ook al een tijd over donor na omdat het traject ná de TESE bepaald niet vanzelf is gegaan helaas: 4 pogingen waarvan 2 in NL met de 1e keer geen embryo’s en alle andere slechts 1. Dus wij werden opnieuw ‘verplicht’ daarover na te denken en herken ook wel dat je er hoe langer je er over nadenkt hoe meer je er aan gewend raakt. De laatste ICSI poging werd wel duidelijk dat we echt aan de grenzen lijken te lopen.. 1 bevruchting op 10 rijpe eicellen en ze hebben dus met 4 mensen 2 uur gezocht naar de juiste zaadcellen. We hebben nog wel rietjes maar die zijn van mindere kwaliteit. Hebben nu nog een afspraak staan bij de uroloog om te bespreken of opnieuw een TESE doen zinvol lijkt. Hopelijk is dit voorlopig allemaal niet nodig en blijkt dat dit een gouden embryo is. Maar mega spannend.