Ik vond het wel vermakelijk hoor, deze serie. Lijkt inderdaad sterk op de luizenmoeder en alles wordt overdreven en uitvergroot, maar toch grappig en lichtelijk herkenbaar.
Dat is toch geen excuus. Het gaat erom dat je daar bent voor je kind. Niet om wat jij wilt. Of mijn kind nu doet aan vissen, vechtsport of kantklossen. Ik ben betrokken en moedig hem aan. Ook als ik niets heb met de activiteit.
Precies dat dus! Prima oplossing. Ik doe en laat genoeg voor mijn kinderen dus deze schuif ik door naar papa. Het is een win-win voor mij. Mijn kind is een zorgenkind dus ik hoef en niet naar de voetbal maar heb dan ook direct even een paar uur voor mezelf!
Triest als je jezelf ZO in dienst stelt van je kind en het dus blijkbaar niet draait om wat jij wil. Moeders zijn ook nog een individue he
Ik denk niet dat ze bedoelt dat daar elk weekend moet staan, maar je gaat toch weleens een keer kijken neem ik aan? Maar moet ook wel zeggen dat als het daar zo vreselijk is zoals geschetst werd ik heel snel een andere club ging zoeken. Ik ga mijn kind niet laten spelen bij een plek waar ik zelf zulke akelige gevoelens van krijg.
Nee bijna nog nooit in de 9 jaar dat hij voetbalt, hooguit 2 of 3 keer. Ik heb gewoon echt een enorme hekel aan voetbal. En niet perse zijn club hoor want das niet anders dan andere clubs maar wel het feit dat je ieder weekend toch wel in de krant leest of hoort dat het ergens op een of meerdere velden mis is gegaan. En al dat gezeik en gedoe eromheen. Wellicht dat dat hier in de randstad meer is, dat weet ik verder niet. Zelfs de profs kunnen zich met regelmaat niet gedragen is op tv terug te zien. En dan de “ supporters “ daaromheen. Overigens ben ik al meer dan 20 jaar met mijn mannen bij hem uberhaupt nog nooit wezen kijken.
Mijn kinderen gaan naar een clubje. Positieve dingen hoor ik ervan. Maar ik vind het ook heerlijk om dit deel aan mijn partner te geven. Hij werkt veel doordeweeks. Ik regel en doe al veel met de kinderen. Ik moet toch ergens even wat rust krijgen. Dat is geen desinteresse. Dat is oplaadtijd om daarna weer veel te kunnen geven.
Ik probeer toch wel op beide clubs van de kinderen regelmatig te zijn en wat bij te dragen. Grofweg ben ik meer bij de hockey van de oudste en man meer bij de rugby van de jongste, maar we proberen toch allebei bij beiden regelmatig langs de lijn te staan. Ik vind het ook echt leuk om de kinderen bezig te zien en aan te moedigen. Bij de rugby helpen we beiden bij evenementen, bij de hockey ben ik meer betrokken bij dat soort dingen.
Regelmatig gaan kijken bij je eigen kinderen is wat mij betreft onderdeel van het ouderschap. Oprechte interesse in wat hij of zij doet. Betrokken zijn en er gewoon voor je kind zijn. Dat hoeft echt niet wekelijks. Maar helemaal nooit? Dat je dat niet voor je kind over kunt hebben. Kan er gewoon niet bij... Welke boodschap geef je dan af? Mama heeft geen interesse in jou en je teamgenoten? Wat jij doet is stom/gek of gevaarlijk?
Kijk en dit is dus precies wat internet doet, mensen laten oordelen zonder dat ze weten over wie en wat. Mijn kind heeft kanker gehad, 16 maanden onafgebroken zat ik dag en nacht aan zijn bed. De 2 jaar daarna bleef hij zorg intensief zoals dat heeft. Ik nam een sabbitical van een jaar om te zorgen, daarna viel ik terug vanuit mijn hoge functie om te kunnen zorgen. Hij viel uit in onderwijs, 2 jaar lang was hij 7 dagen per week thuis en buiten mijn 2 werkdagen om had ik hem non stop om me heen. 3 jaar later kreeg hij een herseninfarct. 2,5 jaar lang ging ik 3x per week met hem naar het revalidatiecentrum. Daarnaast moest hij naar speciaal onderwijs en kozen mijn man en ik ervoor onze dagen zo aan te passen dat we altijd zelf konden halen en brengen. Dus nee, ik ben totaal geen betrokken moeder. Super egoïstisch dat ik ervoor kies nooit bij de voetbal te zijn omdat ik daar een hekel aan heb. Mijn kind zal wel een trauma hebben dat ik er nooit voor hem ben….
Bij ons op het voetbal heb ik van 2 jongens ook alleen de vader gezien in al die jaren terwijl ik weet dat er een moeder bij hoort. Tja ik vind dat dus ook raar. Ze spelen 3 keer per week. Waarom zou je niet eens in de zoveel tijd gaan kijken naar hoe je kind plezier heeft met sporten en vrienden. Verbaas me er dus echt over.
Maar wat maakt het nou uit wat een andere moeder doet, heb jij er last van dat ze er niet is? Misschien is moeder wel depressief, of werkt ze elk weekend waardoor ze niet kan kijken, of is ze juist de rest van de week druk met haar gezin dat haar man deze taak op zich neemt, misschien hebben ze nog wel 3 kinderen die op dat moment ook sporten.. Of misschien vind ze er wel geen reet aan en gaat ze in die tijd lekker Netflixen.. who cares. Ik word echt zo moe van dat oordelen..
Nee, daar heb ik geen last van. Ik heb er wel een mening/oordeel over en die deel ik hier, omdat het ter sprake is gekomen.
@sidmick, afschuwelijk dat je kind ziek is geweest. Maar dat staat nog steeds volledig los van nooit naar zijn sport willen gaan. Enkel omdat jij toevallig een hekel hebt aan voetbal. Ik zou denken wat geweldig dat mijn kind er nog is en überhaupt in staat is om te sporten! Natuurlijk wil ik dat zien. Nu worden er tal van zaken bijgehaald. Maar uiteindelijk heb jij een hekel aan de betreffende activiteit en toon je op dat vlak geen interesse.
Hoe krijg je het uit je vingers... @sidmick , leg deze reactie alsjeblieft naast je neer. Het oordeel van een random internet persoon zegt niets over wie jij bent als moeder. Je hoeft jezelf niet te verdedigen, zeker niet tegenover iemand die niet verder wil kijken dan haar eigen waarheid.
Ik vind voetbal ook niets,heb er niets mee, behalve het EK en het WK, dat kijk ik wel en dan ben ik ook heel fanatiek, maar met normaal voetbal heb ik niets. Echter, mijn zoon zit er sinds kort op. Hij wilde dit al zoooo lang maar ik wilde hem in onze vorige woonplaats niet op voetbal hebben ivm de mentaliteit daar. Hij is heel beïnvloedbaar en ik wilde hem daar absoluut niet tussen hebben. Pure zelfbescherming voor hem. Heel erg maar daar was ik echt heel resoluut in. Nu we in een dorp wonen en hij hoorde dat hij op voetbal mocht, nou... hij sprong werkelijk een gat in de lucht en ik vind het serieus heerlijk om hem zo ontzettend te zien genieten tijdens het voetballen, te zien groeien en te zien lachen. Daar kan echt serieus niets tegenop. Ik ga ook altijd kijken, ik breng hem naar elke training en blijf ook bij elke training, elke wedstrijd en zelfs voetbalkamp. Hij is zoooo dedicated, bizar gewoon. Voetbalkamer, voetbalsokken, voetbalpyjama, voetballampen, alles... Had ik nooit van mezelf verwacht. Mijn man trouwens ook hoor, als ik moet werken gaat hij ook zonder problemen mee ondanks dat ook hij een hekel heeft aan voetbal hahaha.