Op mijn 14e/15e een relatie aan gaan met iemand van 23. Dat had ik natuurlijk nooit moeten doen, maar HIJ had helemaal beter moeten weten.
Een andere aannemer gebruikt voor onze verbouwing in de plaats van onze oplichtende die ook nog eens geen vloer bleek te kunnen leggen. Heeft ons uiteindelijk toch best wel in de problemen gebracht. Ik zou ook harder voor mezelf opgekomen zijn en meer onderzoeken gevraagd hebben. Dan had ik er misschien 15 jaar eerder achter gekomen dat mijn darmen van het padje waren en zat ik nu niet met zoveel onherstelbare restschade. Maar ja het was zogezegd pds en teveel stress altijd. En als laatste was ik eerder in het fertiliteitstraject gestapt. Ze vonden nooit iets mis waardoor we een paar keer de keuze kregen nog een half jaar zo proberen of toch al starten. Omdat ik al zoveel medische dingen heb wou ik zo zo zo graag dat dat natuurlijk zou gaan. Niet dus
-Ik zou mijn 1e studie, die ik niet leuk vond en waar ik ongelukkig was niet hebben afgemaakt. (Daarna iets heel anders gaan doen in de sector waar ik nog in werk) -meer sparen en minder studiegeld lenen
Na mijn 2e paard had ik geen paard meer moeten willen. Geen klik mee, veel energie ingestopt, weinig terug gekregen. Na mijn studie had ik een jaar rond willen reizen, ik vind het heel jammer dat ik dat niet heb gedaan.
Dan had ik nog een paar kinderen gehad. Nu is het helaas te laat... En ik was eerder uit de kerk gestapt.
Ik zou niet bij de eerste afspraak bij de keukenboer meteen een handtekening hebben gezet. We zijn wel heel blij met onze keuken nu, maar het was even stressvol daarna binnen x aantal dagen alles perfect krijgen, omdat we die handtekening al hadden gezet.
Het valt voor mij niet onder het kopje ; waar heb je spijt van, want elke beslissing maakt hoe ik nu in het leven sta. maar er is 1 ding wat ik anders had aangepakt als ik van tevoren wist hoe het zou lopen. Ik had een familielid waar ik heel close mee ben opgegroeid , als kind zag ik hem minstens 2/3 x in de week. Maar door dingen die hij deed ben ik enorm boos geweest en weigerde nog om ook maar 1 woord te zeggen, overigens is dat absoluut terecht van mijn kant, maar toch. Blijkbaar kon hij niet meer met zichzelf en de dingen die gebeurd zijn leven en heeft zelfmoord gepleegd. Een week daarvoor waren we gezamenlijk op een verjaardag en wilde met mij praten. Ik heb dat afgekapt omdat ik dat echt niet wilde en ben weggelopen. nog steeds denk ik: wat als ik wel in gesprek was gegaan? Had hij dan nog wel geleefd? Ik heb geen spijt an sich, maar had het wel anders aangepakt nu.
In Rotterdam gaan studeren in plaats van in Leiden. Misschien had ik dan wel de Universiteit afgemaakt. In Leiden zal ik tussen de kinderen van hartchirurgen en advocaten etc en ik moest 4 dagen per week werken (geeft niets!) dus ik kon niet mee naar Minerrrrrrrva of dat soort onzin. Wel 3 hbo diploma's gehaald in Rotterdam, ach misschien past dat onderwijs gewoon beter bij mij. Verder heb ik een leuk leven gehad en nog steeds.
Niets eigenlijk. Het leven gaat zoals het gaat en overal leer je weer van als het goed is. Zaken gebeuren nu eenmaal met een reden. Dus geen spijt.
Ik had veel minder voor lief willen nemen toen ik nog samen was met mijn overleden vriend. Ik waardeer nu veel meer de zogenaamd simpele dingen in een relatie, die dus helemaal niet zo simpel zijn, wat maakt dat ik met een stuk minder gelukkig kan zijn.
Ik zou veel eerder met mijn man getrouwd willen zijn. We hebben nu vrij lang verkering gehad en we wilden echt wachten met trouwen tot we een huis konden kopen. Achteraf had ik liever een studentenhuwelijk gehad. Mijn leven is zoveel beter nu we getrouwd zijn en dus samenwonen. ♥️
Ik vind het nog steeds jammer dat we een x aantal jaar terug niet een huis hebben gekocht in onze oude woonplaats. Ik vond het lastig om de beslissing te nemen. En dat moest toen zo snel dat we telkens mis grepen. We hebben nu een groot huurhuis. Maar na 7 jaar mis ik nog steeds de oude omgeving.
Deze, ik ben blij dat mijn kinderen wel de kans krijgen om met hun hoogbegaafdheid om te gaan en te leren leren. Zelf ook wel mijn VWO gedaan maar op de universiteit echt enorm vast komen te zitten, studie niet afgemaakt, hoge studieschuld daardoor. Had ik toen maar geweten waar mijn gedrag vandaan kwam, dan had ik het echt heel anders aangepakt.