moeder-angsten...wie ook?

Ik begrijp je gevoelens wel hoor. Ik vlieg binnenkort voor de eerste keer met Elian en ik vind het nou al doodeng. Terwijl ik helemaal geen vliegangst heb. Naar het vliegveld gaan we met een touringbus vanaf Stockholm, dat is ongeveer anderhalf uur in de bus en ik betrap me ook erop dat ik denk: oei, stel dat er iets gebeurt? Bij een vriendin van mij ging al liever niet in de auto zitten toen ik zwanger was en no way dat ik haar zou laten rijden met Elian erbij terwijl ik er vroeger veel minder problemen mee had. Ben blij dat we op Eindhoven vliegen want anders zouden mijn ouders ons vanaf Amsterdam b.v. moeten halen en dan daar in de spits.. brrr... Dan had ik wel de trein gepakt. Suf eigenlijk he?

Zo ga ik thuis ook niet zomaar meer op een wankele stoel staan om een lamp te vervangen als mijn vriend niet thuis is. Want dan denk ik: ligt die kleine alleen te brullen als ik me nek breek.

Ik snap ook niet waarom ik af en toe zo nerveus ben. Ja een beetje: mijn zoontje is het meest waardevolle in mijn leven en ik moet er niet aan denken dat er wat met hem gebeurt. Ik probeer het maar zoveel mogelijk te rationaliseren en er mee om leren gaan. Ik wil die angst straks niet op Elian overbrengen. Heb ik straks een kind wat niet eens in de auto durft te stappen!

 

Hier ook hoor... het liefst zou ik veilig thuis blijven of alleen met de kinderwagen op pad, want zelfs als ik Eva in de draagdoek heb ben ik bang dat ik struikel en op haar val . En het liefst zou ik ook niet met de auto gaan. Maar ik wil me niet laten leiden door die angst en dat gaat gelukkig wel aardig. Denk dat iedereen die angst wel een beetje heeft. Gewoon verstand op nul en gewoon maar doen, dat werkt voor mij het beste . En hoe ouder ze worden, hoe zelfstandiger ze worden en je ze toch steeds meer een beetje los moet laten. Dat is heel moeilijk, maar wel heel nodig.

 

Heej nou ik had dat ook best erg tot ik van de trap viel met Lee Ann toen zei 6 maanden was. Maar weetje wat er gebeurt? Nou het valt ook eigenlijk niet uitteleggen het kwam er op neer dat Lee Ann nix had en ik mijn stuitje gebroken had en mijn pees in mijn hand gescheurd had ga nou maar gewoon lekker op vakantie geloof me je beschermt je kind met je leven als het nodig is!

 

Misschien een beetje een dooddoener, maar de kans dat je thuis de trap af glijdt omdat je -haast haast- niet oplet is groter dan dat er iets gebeurt met een vliegtuig of zelfs een auto. Ben hier zelf gelukkig redelijk nuchter in maar vind het dan wel weer veel enger als m'n man bijvoorbeeld op een dag heen en weer naar Groningen ofzo moet rijden en vroeg opstaan, k zit dan echt niet lekker hoor.... Ben altijd zoooo blij als ie dan weer belt dat ie er aan komt!

Heb wel, sinds Lena er is dat ik zooooo kwaad kan worden als ik dingen hoor over bijvoorbeeld dat 'gezin' in Oostenrijk. Ik denk als iemand ook maar op een verkeerde manier zou wijzen naar Lena ik hem bij wijze van spreken eigenhandig de nek zou kunnen breken. Vroeger vond ik dat soort dingen ook wel erg zielig maar nu moet ik er echt niet te veel over denken hoor, dan draait mijn maag zich al om...

Maar denk wat Loulappie zegt idd gebeurt, je doet uit reflex alles wat nodig is om je kind te beschermen!

 

Ik heb dat ook hoor. Durfde in het begin niet met Jesper in de auto en durf nog steeds alleen maar met hem in een auto als ik zelf of mijn vader rijd. (mijn vriend heeft nog geen rijbewijs)Bij mijn zusje zou ik niet met hem ingaan.

 

Oh bah.. ja ik heb dat verhaal van die engerd in Oostenrijk ook gelezen..

Hier in Zweden zijn een tijdje terug twee kindjes door messteken om het leven gebracht, hun moeder heeft de aanval ternauwernood overleefd. Voor Elian zou ik dat heel erg gevonden hebben maar nu kan ik al wel janken als ik eraan denk hoe die vrouw uiteindelijk wakker moet zijn geworden. Wordt er misselijk van als ik er aan denk.

Op een Zweeds ouderschapsforum stelde iemand de vraag wat je zou doen als je kind vermoord werd (lekker morbide). Of je de moordernaar van je kind zelf om zou kunnen brengen. Er waren een paar mensen die schreven: nee, dat is aan de staat om die persoon te straffen.

Uhmmm... ben ik dan zo bloeddorstig? Als iemand opzettelijk Elian zou mishandelen of erger... dan moet ik die persoon niet in mijn vingers krijgen, ik breek zijn/haar nek met mijn blote handen! Wordt al link bij het idee alleen al.

 

Het is volgens de wet natuurlijk aan de staat en je moet het recht niet in eigen hand nemen..

maar als ik puur op mijn gevoelens afga en ik zou een vrijkaart krijgen... dan zou die persoon een heeeel erg vervelende tijd te wachten staan...

 

Nee... ik denk dat heel veel mama's die gevoelens met je delen. Ik probeerde alleen wat 'verstandig' uit de hoek te komen omdat ik vond dat mijn laatste reactie toch wel heel erg morbide was..

Maar ik zou die persoon ook niet in bij me in de buurt moeten hebben, dan kunnen ze me waarschijnlijk (proberen) om me met de halve sportschool tegen te houden

 

Pfff stelletje hippies daar in Zweden! Nee, ik zou zoiets echt nooit (alleen) aan de staat overlaten, gezien het feit dat de gemiddelde kinderverkrachter hier wegkomt met 1 jaar waarvan 6 maanden voorwaardelijk en okee tbs, maar na een jaartje mag ie gewoon weer in een kinderrijke buurt gaan wonen om beter met zijn 'afwijking' om te gaan want dat is beter volgens z'n therapeut ofzo.

Nee hoor, als idd iemand het ook maar zou proberen om haar pijn te doen of wat dan ook dan heeft ie aan mij een heel slechte En inderdaad, met de blote handen iemands nek breken (nou ja, hangt van de mate van pijn af he ) klinkt dan als iets dat ik zeker zou overwegen...

 

goh
ik dacht dat het aan mij lag dat ik in eens zon bangeschijterd ben geworden sinds ons meisje er is, gelukkig niet dus

ik benook veel banger in de auto dan ik nog ooit geweest ben
en ik heb ineens hoogtevrees heb ik ookn og nooit gehad

maar ik heb wel van meer dingen last sinds ik moeder ben bv dat ik het zo ontzettend warm hen altijd terwijl ik daarvoor een koudkleum was hebben jullie ook zoiets?

 

Ik heb het ook hoor, in de auto. En wat te denken van de angst dat ons, ouders, iets overkomt? De angst dat je kind alleen achterblijft, of dat jij jouw kind niet groot ziet worden? Getverdegetver, wat een nare gedachten... De beelden van weeskinderen in China, Birma etc. komen nu ook extra hard binnen. Of van ouders die hun kind verloren hebben. Brrr...

 

Gister had ik een heel ander soort van moeder angst.... was op tv een documentaire en daar was ook een jongen die op 16 jarige leeftijd zijn moeder had vermoord... dan heb ik zoiets van, ik hou zoveel van mijn lieve kleine meisje, ik hoop zo dat ze later net zoveel houdt als ik van haar hou! Wat zo triest is, die moeder hield zoveel van haar zoon en omschreef dat zo mooi in haar dagboek, hoe moet zij zich gevoeld hebben toen haar zoon haar neerstak .
Maar goed, ik hoop dat Eva later net zo goed terecht komt als ik , alleen hoop ik haar wel te zien opgroeien, dat heeft mijn moeder niet gekund.

 

Ik krijg alweer buikpijn als ik dit topic lees.. heb er een tijdje geleden ook een topic over geplaatst:

http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... sc&start=0

Ben echt een bange schijtert geworden. Ook in het verkeer bijvoorbeeld.
terwijl ik vroeger best wel roekeloos of in iedre geval onbezorgd was. Nu ben ik echt bang omdat ik best onhandig ben, het een keer misgaat. Brrr.

Heb dat topic geplaatst toen Annie een maand oud was. En nee, het gaat nog niet beter hoor inmiddels, komt vast nooit meer goed..

 

Ik heb toch al vliegangst! Ik haat vliegen! Maar heb toch een vakantie voor november geboekt met het vliegtuig! Ik maak me er nu al druk om! De eerste keer vliegen met laura! Maar ik weet dat mijn man er geen last van! Dus die mag laura lekker entertainen!