hallo allemaal wilde even mijn ei kwijt, want loop mezelf zo langzamerhand op te vreten. hoe dichterbijer het komt ,hoe zenuwachtiger ik word... terwijl ik de hele zwangerschap helemaal niet zenuwachtig ben geweest.. ook het wachten en het idee dat het elk moment kan gebeuren bezorgt me de laatste dagen slapeloze nachten.. en merk dat het kindje sinds gister ook weer veel aan het bewegen is.. pffff, verder merk ik eigenlijk niks, af en toe een steekje hier of daar..
Is heel normaal hoor, heb ik ook! Heb het zelf nou ook op het laatst, droom er zelfs van Maar probeer een hoop andere dingen te doen dat help vind ik. Afleiding is het beste medicijn. En ik weet het klinkt flauw, je moet maar denken alle vrouwen kunnen het waarom ik niet! 8) En als je eenmaal begonnen ben dan ga het vanzelf joh moet je maar denken! Ik voel me op dit moment ook een wandelende tijdbom Succes met de laatste weekjes! Nog even en dan hebben we ons wondertje in onze armen en zijn we deze weekjes weer vergeten
Ja dat heb ik ook! ik wordt gek van het wachten, wachten en wachten. Heb erg veel last van voorweeen en krampen en gerommel. Ben net de 37 weken voorbij en voor mij lijkt het nog een eeuwigheid voordat ik onze uk dalijk kan vasthouden. Maar idd dat voelt nu zo en als het dalijk zo ver is kan je je niet meer voorstellen dat je je zo hebt gevoeld. Makkelijker gezegd dan gedaan Maar goed het allergrootste deel is voorbij dus het kan nu echt niet lang meer duren. Succes met de laatste loodjes, voor je het weet is het zover!
Ook gehad - en het is waar: als het zover is, ben je opgewonden en blij dat het eindelijk gaat gebeuren Probeer je gedachten te verzetten, ga leuke dingen doen (niet té inspannend, he ) En ik wens jullie alvast een mooie bevalling toe!
Ik kan ook niet meer wachten en slaap slecht de afgelopen dagen. Vraag me steeds af wanneer het nu begint. Vooral als ik wat vreemds voel.
bedankt voor jullie reactie's, ik droom er ook over, en bij het kleinste gerommel denk ik dit is het... maar het komt goed hoop ik.. jullie ook succes allemaal
Hier is het juist andersom. Toen ik nog niet zolang zwanger was, dacht ik; 'ow jee...nu moet 't er ook nog uit'. Nu het steeds dichterbij komt, ben ik er helemaal klaar voor en is het een soort berusting. Omdat ik nu over de 40 weken heen ben, zit ik echt te 'wachten' tot het zover is...
Hee, nog 2 die de 40 weken voorbij zijn! Ik reken er al niet meer op dat ze komt haha. Dat was vorige week wel anders, die hele week heb ik steeds schrikmomenten gehad (bij kramp ed) van 'nú gaat het gebeuren! ik weet het zeker!' Maar nu denk ik 'ik weet zeker dat ik morgen weer met die buik opsta.'
Anabella; heel herkenbaar hoor... Ik dacht met 38 weken; dat duurt niet lang meer... allerhande krampjes en dergelijke. Nu ga ik elke nacht slapen met 't idee; 'het zal vannacht toch wel weer niet'. En dan word ik inderdaad weer wakker met een dikke buik. En dat valt steeds toch weer tegen. Dus laat die pijn maar komen .
Zeker weten dat wachten lang duurd. Maar ja hooguit nog ruim een week en dan heb ik die kleine toch echt wel in mijn armen. Liefs Mariska
Ik ben nu ook wel zenuwachtig. De harde buiken zijn nu toch echt wel weeën geworden, ik ben maar begonnen met klokken. Brrr ik heb er zin in, maar toch ook weer niet. Ben heeeeeeel benieuwd naar mijn dochter!
Wow, spannend! Hoop dat het eindelijk gaat gebeuren ! Hier nog niks, behalve dat ik niet kan sla-ha-pen! Terwijl mijn middagdutje er vanmiddag toch bij in is geschoten Mijn mannetje zei dat ik van hem wel mocht bevallen, hij had wel zin in vakantie. Haha, nou als gebroken nachten zijn idee van vakantie is Maar goed, hier dus nog niks. Aan de ene kant wil ik wel heel graag bevallen, maar aan de andere kant ook weer niet.. dit is waarschijnlijk toch de laatste zwangerschap en dan is het ineens wel heel erg definitief. En ik zie gewoon op tegen de bevalling; continue buikkrampen gedurende een uur of 10 met als toegift waarschijnlijk een 9-ponder naar buiten mogen persen is niet mijn idee van een leuk dagje uit... maar ja, je krijgt er wat moois voor terug, he? Mijn eerste kwam 3 dagen te vroeg, dus als Junior hetzelfde schema volgt, dan zou ie dinsdag moeten komen.
hoe spannend! ik wil ook heb er ook wel zin in mij man zegt ook telkens dat ie mag komen want hij wil ook vakantie hihi
Haha, wat herkenbaar! Vanaf de 37 weken zat ik er een beetje op te wachten, toen ik een paar dagen overtijd liep had ik helemaal niet het idee dat ik snel zou bevallen, inderdaad, alsof het nooit zou gebeuren. En met precies 41 weken braken 's ochtends vroeg opeens mijn vliezen! Ik had het nooit verwacht!
Nou, ik kan me helemaal indenken dat jullie zenuwachtig zijn! Ik had het gisteren opeens ook en ik ben pas 30 weken. Had echt zo iets van "oh help, nog maar een paar weken, nog maar 8 zondagen" (ze gaan hem waarschijnlijk met 38 weken halen) Vind het allemaal zo onwerkelijk. Denk dat het in de loop van de weken alleen nog maar erger gaat worden. Hadden jullie dat ook al zo vroeg? Of maakte je je daar toen nog helemaal niet druk over?
Vanaf 29 weken begonnen bij mij de zenuwen-verheug-kriebeltjes. Angst en blijdschap gaan heel goed met elkaar samen Bij 35 weken kreeg ik constant last van voorweeen en iedere keer dacht ik "ja, nu is het zover!" (want men zegt dat wel dat je het verschil wel merkt tussen voorweeen en echte weeen, maar daar ben ik het dus niet mee eens!) , maar nee hoor. Toen het eenmaal echt begon met 40 weken en 2 dagen had ik geen zin meer hahahaha.. Mijn man en mijn vader hebben me onder mijn oksels de auto in gesleurd want ik wilde niet naar het ziekenhuis! " AAUUU AAUUUU IK_KAN_NIET_MEER!" " Judith je moet naar het ziekenhuis..." " Ik wil niet.." " Judith misschien is het nu wel zover, kom nu naar het ziekenhuis" " IK WIL NIET NAAR HET ZIEKENHUIS IK WIL IN DE DOUCHE EN IK WIL ETEN !" Manlief samen met zijn schoonvader nog eten voor me gemaakt, stiefmoeder had me in de douche geholpen en daar heb ik gehurkt en met heftige ontsluitingsweeen nog een bord eten naar binnen gewerkt (dat er in het ziekenhuis toch weer uitkwam). Ja en vanaf die autorit zat ik in 1 grote roes tot de volgende ochtend bij het moment waarop ik mocht beginnen met persen. Toen werd alles weer helder en kwam ik uit mijn bevallingstrance, zoals ik het maar even noem. De natuur neemt het gewoon over. Je denkt niet meer na, je bent alleen nog maar bezig met pijn opvangen en toewerken naar HET grote moment. Vanf het breken van de vliezen heb ik nog 11 uur gedaan over bevallen, maar het leek in totaal maar een uurtje of 3 voor mijn gevoel. Ik ben heeeeel erg benieuwd naar de dames die op ploffen staan! Ik ga deze topic volgen, en wens jullie veel, heel veel succes en moois!
amai ik ben nu juist nog geen 33 weken en ik kan al geen weg meer met mezelf wat moet het dan zijn aan 38 weken ofzo ? is wss ook omdat ik heeel bang ben voor de bevalling!