he bah hope verschrikkelijk is het he... heel veel sterkte met de verwerking... en hier je hart luchten is alleen maar goed..je bent jammer genoeg niet alleen in dit soort verdriet... sterkte
jeetje hope wat een enorme grote teleurstelling. ik kan me je machteloosheid zo goed voorstellen, en ook dat je het zo zat, en er moe van ben om steeds die teleurstellingen weer over je heen te krijgen. verwerk alles maar gewoon op de manier waar jij je goed bij voelt, maar als je je hart wilt luchten kan dat altijd! knuf!
Potverdorie waarom nou... Het zwanger worden gaat bij ons al zo moeilijk, waarom nou ook nog eens tegenslag op tegenslag...je wordt er soms zo moedeloos van Heel veel sterkte gewenst meid...zoals Pekske al zei, je bent hierin helaas niet alleen, als je steun nodig hebt dan zijn wij er hier voor je.
Ach lieverd, ik weet niet wat ik moet zeggen.Alleen maar;waarom, waarom, waarom? Ik gun jullie zo erg een wondertje, en had net als jullie goede hoop dat het nu eindelijk goed mocht gaan. Het MOET toch een keer goed gaan? Geef dit verdriet weer een plekje, en blijf vertrouwen hebben. Ergens schijnt ook voor jullie een lichtpuntje! Ik wens jullie weer heel veel sterkte met dit verdriet. Je weet ik ben er voor je! Liefs en een hele dikke knuffel,mussie
Lieve Hope, Even je verhaal hier gelezen en wat een vreselijke teleurstelling zeg. Ik zit hier met kippenvel op mijn armen. Waarom moeten sommige toch zoveel meemaken, waarom? Op deze vraag zullen we helaas nooit een antwoord krijgen, terwijl je het zo graag wilt snappen. Ik heb me ook afgevraagd of we nog wel door moesten gaan na elke x weer die enorme teleurstelling met het bijbehoorende verdriet. Nu ben ik heel blij dat we wel hebben doorgezet en ik hoop dat jullie ooit ook dit mooie grote wonder mogen gaan meemaken. Ik wil je heel veel sterkte wensen! x Ester
Lieve hope Heel veel sterkte met dit verdrietige bericht. Verwerk het samen op je gemak. liefs vruchtje
sterkte lieve hoop met het verwerken van deze enorme tegenslag.Al die moeite en dat deze enorme klap. Dikke knuffel en neem even je rust om dit een plekje te geven
Daar ben ik toch weer even, moet even wat van me afschrijven. We zijn gister spontaan vertrokken richting de zee en zijn een nachtje in een hotel gebleven. Met de bedoeling om even af te schakelen....... Nou ik heb de hele tijd met een brok in mijn keel gelopen, de tranen bedwingen. Zitten we "gezellig" te eten, komen de tranen, lopen we langs het strand komen de tranen. Vandaag gaan winkelen, wat normaal wel je gedachten kan verzetten. Overal maar dan echt overal dikke buiken, baby`s en prenatals om me heen.... En dan probeer ik maar gewoon te doen. Nu zijn we thuis, met heel veel troostende woorden en gebaren van familie en vrienden en van jullie hier op het forum. Maar ik ben nu nog verdrietiger dan gister. Ik ben ook zo boos op alles, op de hele situatie. Dit had zo anders moeten gaan. We hadden zo`n leuke verjaardag moeten krijgen, met een geweldig cadeau..... Maar nee hoor, alweer een portie teleurstelling en verdriet. ( zonder leuke verpakking en strik erom heen) Zoveel gedachten gaan door mijn hoofd. Kon ik ze maar even uitschakelen. Ik zou graag van de andere meiden horen, hoe ze het gedaan hebben na een mislukte poging. Hoe heb je jezelf weer op de been gekregen, en hoe durf je weer te denken aan een nieuwe poging? Of blijft die angst voor de teleurstelling er? Ik kan me nu even niet voorstellen dat ik gemakkelijk en positief een nieuwe poging in kan gaan. Vanmorgen werd ik nog eens geconfronteerd ermee dat het echt over is. Ik verloor een soort van weefsel leek het wel. Net als bij mijn vorige vroege miskraam. Herkent iemand dit? Maar dan wordt je wel echt met de neus op de feiten gedrukt. Pfff, ik zou zoveel meer willen schrijven, maar wat heeft het voor een zin. Ik ben zo boos, ik wil wel schreeuwen, huilen, vloeken, alles tegenlijk. Maar het helpt me niet. Ik blijf maar janken....... Hope
oja, en dan denk je: Ach ja, dan kan ik iig wel onder de zonnebank of eens een wijntje drinken, om het met jezelf maar goed te maken. Maar alsof dat troost. Iedere keer als ik nu onder de zonnebank ga zal ik denken: Nou ik was liever niet gegaan, omdat ik zwanger ben. En als ik al met mijn verjaardag een wijntje drink, zal me dat weer fijn confronteren met datgene wat ik nog steeds niet heb...... Sorry hoor, maar zoals jullie lezen, heb ik het echt even gehad. Hope
lieve hope, ik begrijp je gevoel wel hoor. ik heb vorige week de 3de ivf poging afgerond en ook ik loop nog steeds tegen dat verdriet aan te hikken. laat het er lekker uit komen en geef het een plekje... mijn ervaring is dat de pogingen erna makkelijker zijn gegaan omdat ik al een keer een telleurstelling had gehad, dus ik was er nniet meer zo van over tuigd dat het zou lukken. dan komt het moment dat je moet testen of ongesteld word en dan komen toch weer die emoties... en inderdaad , ik zie ook overal babies en zwangere vrouwen... maar ik hou me er nu aan vast dat als deze emmies waren blijven zitten dan waren ze misschien wel niet gezond geweest.. het lichaam stoot het niet voor niets af... en ooit gaat het ook ons lukken en dan zal ik een feestje bouwen en proberen te genieten van de 9 maanden die dan komen.... verwerking heeft tijd nodig en je vechtlust komt wel weer terug hoor...dat had ik ook... en nu ook weer, ik leef nu naar de ddatum toe dat ik op evaluatie mag komen en weet wanneer ik weer mag beginnen... soms is het wel heel frustrerend om het feit dat wij niet zelf kunnen bepalen wanneer we zwanger proberen te raken, maar dat dta afhangt van een arts... daarom benutten wij toch gewoon iedere eisprong die komt.....ik heb wel meer wonderen zien gebeuren...ook hier op de site.... heb vertrouwen in jezelf en geloof erin dat het ook voor jullie is weg gelegd.... het komt echt wel weer goed.....maar voor nu is het gewoon goed dat je lekker al je frustratie er uit huilt... sterkte
Lieve Hope, Alles wat je nu schrijft, is zo herkenbaar. Ik weet ook niet waar ik 2 x de kracht vandaan haalde om aan een nieuwe poging te beginnen. Wat ik hiervan wel geleerd heb, is dat hoop doet leven. Je naam is niet voor niks hope en zolang je nog hoopt houdt, heb je de kracht om weer aan een nieuwe poging te beginnen. Voor mijn laatste poging was ik onwijs bang. Stel je voor dat deze niet zou lukken, wat dan? We hebben afgesproken dat we nooit zouden opgeven, nooit! Hoewel ik vaak gedacht heb: ik kan dit niet, ik trek dit niet. Maar je bent echt sterker dan je denkt. Wat mij erg geholpen heeft is het boek: je kunt je leven helen van Louise Haye. Het is te vergelijken met The secret. Door dit boek heb ik zoveel kracht gekregen en ik geloof ook dat het mede aan dit boek te danken is dat ik nu zwanger ben. Misschien is het een tip om als je er aan toe bent dit boek of the secret te lezen? Heel veel sterkte en huil maar lekker uit, dat is ook goed voor je.
Tja Hope, ik weet bijna niet wat ik moet zeggen Ben ik een lang weekend weg en lees ik dit nare bericht als ik terugkom. Al je verdriet en manier van reageren is zo herkenbaar. Ik ben pas jarig geweest en kon alleen maar huilen toen ik s'ochtends mijn cadeautje kreeg. Mijn man begreep het niet goed, de meiden op het forum zullen het wel herkennen. Het verdriet en gemis zit zo hoog en een jaar ouder maakt het gemis weer pijnlijk duidelijk. Groetjes Flam
Hoi Hope, Tja alle mensen om je heen kunnen zoveel lieve woorden hebben, maar feit blijft dat je nog steeds met lege handen staat. Er zijn geen juiste woorden om het verdriet te minderen. Ik heb het ook nog steeds hoor, 1 keer zwanger geweest, fout afgelopen en na n og 3 pogingen verder nog steeds met lege handen. Inmiddels hebben veel vriendinnen die later dan ons gingen proberen al een 2de of zijn zwanger van de 2e. En tja wij staan nog steeds met lege handen. Inmiddels kan ik alles wel een plekje geven, maar het blijft zuur. Ik ben zo'n type van ik werk me een slag in de rondte en ga veel weg. Praten met mijn vriend helpt goed en met een aantal walvismeiden, en goede vrienden. We zijn hier echt van mening dat het ons gaat lukken. Het duurt alleen verdomd lang. Een hele dikke knuffel voor jou en je partner. Je kan me altijd mailen als je wilt. Liefs, Elvira
Lieve hope, Ik ken je situatie. Het enige dat ik kan zeggen is dat ik met tranen in mijn ogen zit. Ik had jullie dit zo gegund. Ik hoop dat je de kracht in je zelf hervind voor een nieuwe poging. En je weet het als je over PGD wilt praten dat kan altijd bij mij. Liefs en heel veel sterkte en een hele dikke knuffel Linda