Hey hey Ik ben over iets minder dan 4 weken uitgerekend en soms slaat ineens de onzekerheid toe... Het ene moment lig ik helemaal weg te dromen over hoe mooi het is dat onze kleine meid eindelijk bij ons zal zijn en we heerlijk van haar kunnen gaan genieten... Het andere moment slaat opeens de angst een beetje toe...het komt ineens zo dicht bij! Herkent iemand dat gevoel van onzekerheid/angst voor de komst van jullie kindje? Liefs
hihihi ik denk dat iedereen dat wel heeft hoor...ik ben op de helft en denk soms wel eens....oh jee nog maar 20 weken en ik moet nog zoo veel doen Mijn vriendin moet ook nog 4 weken...en die zegt precies hetzelfde...ze is zooo nieuwschierig naar die kleine maar aan de andere kant...de bevalling en hoe gaat dat straks Ik denk dat t er bij hoort
ik had er in het begin last van maar nu kan niet wachtten tot het begint. Het frustreert me dat het nog tijdje zal duren dat het gewoon niet wil doorzetten! Het komt wel goed denk dat velen er last van hebben dat ineens omslaat. Succes alvast.
Tnxx kan ook niet wachten tot ze er eindelijk is maar vind het gewoon best eng en spannend! Denk dat het komt omdat ik niet weet hoe ons leven eruitgaat zien... Een beetje kan je het je wel inbeelden maar hoe het echt zal gaan weet je natuurlijk niet... Ben in ieder geval blij te horen dat meerde het hebben
Ik denk ook regelmatig aan alle veranderingen. Gaat onze relatie erg veranderen en dan ben ik bang dat we minder gelukkig met elkaar zijn. Gaan we het wel goed doen, of kunnen we het helemaal niet met zo'n kleintje. Het komt denk ik door alle onzekerheid waar je voor staat. Je weet niet hoe het allemaal zal gaan en daar moet ik me aan proberen over te geven.
Ik moet nog een week of 5 (inleiding bij 38 weken). Maar ik moet moet zeggen dat ik er gelukkig nog niet zo'n last van heb. Af en toe bekruipt me wel ineens zo'n gevoel van "oh jee, nu komt het wel heel dicht bij". Maar als ik dat dan met mijn man bespreek is die altijd heel nuchter en hij kan goed relativeren. Ik denk dat hij een groot deel van mijn onzekerheid wegneemt. De schat!
een heel bekend gevoel vooral als je op het einde elke dag denk van : nu voel ik me goed nu mag het beginnen! en als je dan ook maar een krampje voelt en denkt dat het weeen zijn<-- dan komt die angst... ik zou zeggen..geniet nu nog maar van die momenten dat je alleen op de bank kan zitten en nog een beetje s'nachts kan slapen want als het gaat beginnen dan heb je geen rust meer<--- dan wordt het babytje verzorgen (is leuk) en kraamvisite die komt en nog meer kraamvisite hahaha erg vermoeiend allemaal grtz
zit hier ook met de laatste loodjes... elke keer voel je iets.. zou het beginnen hahaha. word gek van me zelf dus plan me dagen lekker in anders kan je me afvoeren.. verlof is daarom ook niets voor mij... ga te veel denken... dus ga nu snel maar weer in het huis bezig.. en gewoon afwachten dat het komt
Ik herken jullie gevoel heel erg goed, maar het komt allemaal goed! Bij de eerste ha dik zoiets van jeetje er gaat straks ehel wat veranderen in ons leven....hoe gaat dat eruit zien enzo. Toen ik de buik zat was (was echt heel erg groot) was ik ook niet meer bang voor de bevalling, ik had echt zoiets van als het er maar uitgaat dan ben ik al blij. De bevalling was opzich niet makkelijk (ivm zwangerschapsvergiftiging) maar echt het is waar je vergeet het meteen als je je kleintje in je armen hebt. Het aanpassen gaat ook erg snel. Voor je het weet kun je je kindje al niet meer wegdenken en hoord het er gewoon echt bij!