Ik ben morgen 38 weken zwanger, en ik word steeds zenuwachtiger. ik zie op tegen de bevalling, maar ook een beetje tegen de grote verandering in mijn leven. Ben ook ineens onzeker over van alles zoals kunnen wij het allemaal wel aan en zijn we wel goede ouders. Heb hier mijn hele zwangercshap niet aan getwijfeld het is opeens sinds ik de 37 weken voorbij ben en ze "officieel" mag komen... Aan de andere kant kan ik ook weer niet wachten tot ze eindelijk geboren is want ben ook wel heel erg nieuwschierig naar onze kleine meid... Is dit normaal? Wie had het ook en kan me geruststellen? Alvast bedankt...
Ja is heel normaal denk dat iedereen dat wel heeft hoor is ook niet niks. En je hebt dadelijk een grote verantwoordelijkheid. Maar je groeit er wel in vertrouw daar maar op
Ik kan je niet geruststellen, ik heb hetzelfde met vlagen, maar dan al heel de zwangerschap. Ik had gehoopt dat het minder zou worden, maar blijkbaar niet dus . Ik denk wel dat hoeveel we ook twijfelen en beren op de weg zien... het allemaal best goed komt hoor!
Ik had het bij mijn eerste en nu weer. Heeft denk ik toch iets met je hormoonhuishouding te maken, want zodra onze zoon op mijn buik lag was het over. Ik ga er maar van uit dat het nu ook weer zo gaat
Ik was vroeger doodsbenauwd voor een bevalling (toen ik nog niet zwanger was). Toen we voor een kindje gingen was het al minder. Tijdens mijn zwangerschap ben ik heel raar nooit bang geweest, ik had echt zoiets van , andere vrouwen kunnen het dus ik ook. Terwijl ik normaal alles zelf in de hand wil hebben altijd en dat met een bevalling niet zo is De bevalling zelf is 100% meegevallen! Het is wel heel snel gegaan in 1,5 uur (mijn ontsluitingsweeen waren niet sterk) maar ik vond het echt heel bijzonder. Het mensje wat je ongeveer negen maanden hebt gedragen dat je die dan gaat ontmoeten. En je moet maar zo denken, mensen vertellen altijd graag de rampbevallingen. Zijn ze drie keer bevallen waarvan er 1 heel erg was, vertellen ze die. Terwijl er 2 heel goed gingen... Misschien kun je de oorzaak zoeken waarom je er bang voor bent?
ooh ik twijfel ook zo erg, of ik het allemaal wel aan kan, of ik het wel leuk vind mijn manneke, of ik een goede moeder zal zijn/worden. Heb op dit moment totaal geen energie, ben dan weer bang dat ik het straks ook niet heb als mijn kindje er is, en kan zo nog heeeeeeeeel lang doorgaan. Gelukkig heb ik een vriend die een en al zelfvertrouwen is maar bij mij is het heel ver te zoeken. Wat de bevalling betreft, valt het me nog mee dat ik me daar druk om maak, ga er vanuit dat het heeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeel pijn doet. Waar ik me dan wel weer druk om maak is of het allemaal goed gaat met de kleine tijdens de bevalling, ben zo bang dat er iets mis zal gaan. pfffffff is allemaal wat he? Liefs Bojenna
Heel normaal hoor, dat je je zorgen maakt... en: goed teken! Ik werk in de hulpverlening en heb een tijd met probleemjongeren en hun ouders gewerkt, en geloof me: juist de ouders die het verkeerd doen, beweren bij hoog en laag dat ze het hardstikke goed doen en staan helemaal niet open voor adviezen enzo... Dus die twijfels, nou, die bewijzen alleen maar dat je gezonde vraagtekens bij jezelf zet. En tuurlijk, je zult fouten gaan maken. Da's ook niet erg. Je kindje zal toch ook moeten leren dat dit geen perfecte wereld is. Zou het een erg kwetsbaar wezentje van worden als jij nooit fouten zou maken... Als je maar onthoudt dat sorry zeggen tegen je kind als je een fout hebt gemaakt, dat dat is waar het uiteindelijk om gaat, (En uiteraard wel proberen het zo goed mogelijk te doen, ) En 1 geruststelling; als die kleine er eenmaal is, heb je de eerste tijd erg weinig tijd om je af te vragen of je het wel goed doet, :-D
Kijk, dat is een bemoedigende gedacht: het is juist goed om onzeker te zijn! Ik kan me ook helemaal niet voorstellen hoe ik zal zijn als moeder, maar ik heb er eigenlijk wel vertrouwen in dat er ook in mij een soort oerinstinct zit om moeder te zijn.
Ooow die onzekerheid is zooo bekend en mijn draakje is ruim 2,5 en ik heb het nu nog steeds wel eens. Ondertussen is hier de twijfel kan ik het wel aan 2 kleintjes? Zal mijn zoontje zich niet verwaarloosd voelen of boos omdat hij straks de aandacht moet delen. Volgens mij blijf je zolang je moeder bent onzeker en ik ben het met Rozemarijke eens, je blijft zo wel bewust op fouten en leert er dan van. @bojenna, die instelling had ik ook,het zal wel veeeeeeeeel pijn doen. Naderhand gezien de juiste instelling want het is me meegevallen.
heel bekend! bij de eerste was ik vooral bang voor de bevalling. Maar nu ben ik bang of ik wel genoeg aandacht voor 2 kids zal hebben. Zal delano zich niet buitengesloten gaan voelen? Hij is 6 dus kan er wel met hem over praten, hij ziet geen probleem in een zusje en vind het zelfs super leuk! Dus eigenlijk maak ik me druk om niks. Kan me gewoon wel voorstellen dat hij zich van zijn plek geduwd zal voelen en dat wil ik niet, hij moet gewoon weten dat hij net zo belangrijk is. Dus je zorgen maken over dat soort dingen of je het wel goed doet is heel normaal hoor! Kan zelfs zijn na de bevalling dat je je dat ook wel eens afvraagt.
Ik ben heel blij te lezen dat het normaal is wat ik voel! Dat geeft me alweer een lekkerder gevoel... Het is ook fijn te lezen dat er meerdere dames zijn die er last van hebben... klinkt misschien raar maar voel me daardoor wat sterker omdat het juist normaal is! Dank jullie wel dames! Jullie allemaal succes met de laatste loodjes of met jullie kleine die er al is! Liefs Kdvjuffie
Herkenbaar, ik heb het ook wel een beetje, aan de ene kant ben ik heel benwieuwd naar ons kleintje en kan ik niet wachten tot ie er is, en aan de andere kant vind ik het idee van de bevalling heel spannend.
meid, dat had ik ook! Heeeeel bang voor de bevalling en volop twijfels of ik wel een kind op kon voeden en vroeg me zelfs af waar ik aan begonnen was (puur door de twijfels) maar de bevalling viel me 1000% mee (en nee, had echt geen hele snelle super makkelijke maar het viel me allemaal toch super mee) en die twijfels zijn weg als je je kleintje vast hebt... elke dag groeit je liefde meer voor zo'n kleintje en je moederinstict (en vaders ook) is heel sterk en het gaat eigenlijk vanzelf.. tip is wel, luister er ook naar dat is het meest ontspannen!