Beste meiden, Even iets van een andere orde, maar wat oh zo veel te maken heeft met vruchtbaarheidsbehandelingen: je relatie. Hoe gaan jullie hiermee om. Momenteel verkeren mijn man en ik in een crisis. We verwerken allebei op onze eigen manier. Mijn man is heel stil, ik ben behoorlijk extravert. We zitten nu ruim 3/4 jaar in de MMM. Er is behoorlijk wat gebeurt. ICSI mislukt, afwijking bij man gevonden, etc. We maken eigenlijk nooit ruzie, respecteren elkaar, maar toch voel ik het scheef groeien. Gisteren kon ik niet meer en heb er alles uitgegooid. Ik weet niet of ik zo verder wil. Hij natuurlijk heel verdrietig, ik heel verdrietig...we willen er beide voor knokken....maar het is heel moeilijk. Vind dit eerlijk gezegd nog veel moeilijker dan het hele ICSI gebeuren. Hebben jullie hier ervaring mee, wat moet ik doen, etc etc etc? X Janne
Hoi Jantje, Jeetje wat een nare situatie zitten jullie in zeg. Wij hebben ongeveer een half jaar in de MMM gezeten. De relatie heeft niet direct onder druk gestaan, maar door de onmacht vanwege de hele situatie ben je sneller geneigd niet met elkaar te praten..want.. wat moet je soms nog zeggen? Wat ik altijd mezelf heb voorgehouden is dat wanneer ik zeker genoeg ben van mijn vriend om samen met hem een kindje te willen, dan ben ik ook verplicht om voor de relatie te knokken. Persoonlijk zou ik hulp inschakelen. Er zijn mensen speciaal voor stellen die met deze problemen te maken hebben en kunnen je vaak goed helpen. Heel veel sterkte!
hey meid heel herkenbaar je relatie komt idd onder druk te staan maar probeer te blijven praten met elkaar... ik weet het is makkelijk gezegd ik zit er hier ook mee, manlief is een binnenvetter.. en dat zorgt ook voor behoorlijke wrijving af en toe maar we komen er wel geloof erin en knok ervoor meid!
Ik moet eerlijk zeggen dat mijn man en ik juist het omgekeerde mee hebben gemaakt. Toen wij 9 jaar geleden begonnen met het hele KI gebeuren hebben wij er veel over gepraat en juist toen zijn we heel dicht bijelkaar gekomen. Na 4 jaar was het eindelijk raak en toen was het helemaal een jubelstemming, 1 jaar na de geboorte zijn we voor nr 2 gegaan en ook toen was onze relatie helemaal goed. Nu gaan we voor nummer 3 en ook nu hebben we veel gepraat (ik wilde eerst geen 3de kindje) en gaan we er samen helemaal voor... Dus tja, het kan verschillende kanten opgaan met je relatie maar blijf praten dat kan helpen (bij ons wel in ieder geval) Sterkte met alles
Beste dames, Bedankt voor jullie reactie! Het zal heel hard werken worden de komende tijd. Voorlopig laten het het kinderstuk even zitten....even geen hormonen, terugplaatsingen, cryo's etc. Eerst maar uitzoeken of het tussen ons nog goed genoeg zit om een kindje op de wereld te mogen zetten. X Janne
Ook wij doen alles op hele andere manieren. Ik praat er veel over, zie mijn berichten aantal , en mijn man niet zo. Wij zijn met iemand gaan praten: Psychotherapeut. Dit heeft ons heel veel goeds gedaan! Misschien een tip voor jullie? Hij heeft ons niet gezegd wat me moesten doen maar ons zeg maar meer op een goed spoor gezet. Heel veel succes meid! Het kan je relatie maken maar ook breken! Liefs Elmo
ik ben ook veel meer een prater dan mijn man. Maar ik zie dit niet als iets dat onze relatie in de weg zou staan. Als hij liever kijhard gaat sporten om het een plekje te geven, moet hij dat lekker doen, en kan ik hier zeuren vind hij het erg als jij er wel veel met anderen over wilt praten?
Hoi Jantje, wat moeilijk voor jullie zeg... wij zitten nu bijna 1 jr in de mmm en ook wij voelen regelmatig druk op de relatie en jawel, ook bij ons ben ik de prater en is hij dat absoluut niet... maar toch blijven proberen, praten is de sleutel voor de toekomst, zonder dat weet je niet hoe ieder erover denkt en erin staat. Ik loop inmiddels zelf bij een psycholoog (nou ja ben 1x geweest tot nu toe) en ook mijn vriend denkt erover na, want het is wel echt belangrijk om samen sterk te zijn en op elkaar te kunnen steunen als de ander het effe moeilijk heeft! Sterkte meis, Eef
heel herkenbaar... mijn man is ook geen prater en ik wel, enorm zelfs ik moet echt mijn hart luchten om door te kunnen. wij zijn nog niet bij de heftige behandelingen aanbeland waarbij ik me vreselijk goed kan voortellen dat dat in je relatie spanningen kan geven. ik denk ook of de twijfels of je samen een kindje wil ook vragen zijn die nu naar boven komen.... volgens mij is dat ook een soort mechanisme dat onbewust soms de kop op duikt, tenminste dat heb ik, er zal wel een reden zijn dat het niet lukt gedachten ... normaalgesproken was je allang zwanger geweest en hier nooit over nagedacht... tenminste niet op die manier.. ik hoop dat jullie er uit kunnen komen, dit zijn geen alledaagse situaties. ik vind het dan ook niet verwonderlijk dat er spanningen zijn.. het is ook hardstikke heftig allemaal veel iefs Jose
Hoi Joseetje, Dat klopt inderdaad. Allerlei vragen komen nu boven drijven. We zijn 21 maanden bezig en sinds 3/4 jaar volop in de MMM. Ik ben bij therapeut geweest en in aug. weer nieuwe afspraak. Hopelijk krijgen we dingen op een rijtje. Mijn man is nog niet mee geweest....ik wil eerst even wat dingen voor mezelf op een rijtje hebben. Vind het moeilijk! X aan jullie allemaal Janne
ja Janne, het is ook moeilijk.... gelukkig kan ik op dit forum wel mijn verhaal kwijt... maar mijn man praat er soms over, vooral als HIJ dat wil ,maarja de andere kant is weer dat ik iemand ben die zich het ene moment echt doodongelukkig kan voelen, twijfel over mijn relatie, mijn baan, mijn leven etc.... en dan het andere moment voel ik me weer prima... is voor mijn man ook niet makkelijk.....het is leven tussen hoop en wanhoop en ik denk dat niemand eerder echt gerust is dan dat ze een kind van hunzelf in hun armen kunnen houden.. vorige maand had ik eindelijk na 19 maanden een kans ,eindelijk een eisprong en toen kon mijn man het na een ruzie niet opbrengen om te klussen.... ja dat is echt een moment waarop je relatie zwaar onder druk komt te staan.... ik dacht als ik maar eenmaal een eisprong heb dan gaat de rest vanzelf... nooit gedacht dat het verplichte klussen zo snel op zou gaan breken.... gelukkig hebben we het uitgepraat maar ook ik heb toen met de gedachte gelopen om bij hem weg te gaan... zo ontredderd was ik... gelukkig hebben we het uit kunnen praten, we zijn 12 jaar samen en ik wil het niet laten gebeuren om dit mijn 12 jaar durende relatie kapot te maken. sterkte meis... ik hoop dat jullie eruit kunnen komen en onthoud ,dit is geen alledaagse situatie, als jullie in het gewone dagelijkse leven ruzies bij kunnen leggen en met elkaar kunnen praten dan zit het vast wel goed met jullie relatie.... veel liefs Jose
Sterkte Janne. Wat voor mij belangrijk was (wij zijn uiteindelijk 8 maanden met ICSI bezig geweest) is dat ik besefte dat ik mijn relatie niet zou beëindigen als ik niet zwanger zou raken. Bij ons ligt het probleem bij 'de man'. Het is voor beiden zwaar geweest en het heeft ons strijdbaarder gemaakt.
heey meis, ik snap je helemaal, wij zijn nu eindelijk doorgestuurd naar de gyn na 2 jaar. Mijn man hoor ik er helemaal niet over, toen ik tegen hem zei we zijn doorgestuurd was zijn antwoord " ooh ok, dan moet ik zeker ...... in zo'n kamertje" nou leuk antwoord he. Of toen ik die mk heb gehad zei hij ach joh volgende keer beter of tja dan was het niet goed he als je een mk krijgt. Steun heb ik niet aan hem, ik durf er gewoon niet met hem over te praten want hij geeft dan iedere keer van die antwoorden. Ik vraag me eigen soms echt eens af of hij echt wel kinderen wilt want hij is er zo nuchter onder. We hebben er vaak ruzie over en bij mij knaagt het heel veel. liefs Noes
Hoi Jantje, Het is natuurlijk een situatie waardoor je relatie heel erg onder druk komt te staan. Bij ons ik het weer anders om met mn man is alles in orde, het probleem ligt bij mij. Marcel kan zich niet verplaatsen in mn situatie en hoe dit voeld voor mij, als hij dit wel probeerd dan word ik boos. Maar voor hem is het ook zwaar, en daar kan ik me niet in verplaatsen. Het is iets waar voor bijde zo verschillend is en je kan je niet in elkaar verdriet verplaatsen. Iedereen verwerkt dit op zijn/haar eigen manier en wij hebben ons erbij neer gelegd dat dit zo is. Als we elkaar nodig hebben dan zijn we er voor elkaar. Vrouwen zoeken vaak ook steun bij elkaar, via een forum. Mannen doen dit niet, die praten er niet over. Ik zelf hou me vast aan het idee dat we allebij het zelfde willen en bereid zijn om hier alles aan te doen! Zodra dit veranderd ga ik me pas druk maken Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat het gaat lukken.
ja daar sluit ik me helemaal bij aan,,, als je van elkaar weet dat je dit allebij heel graag wil en bereid bent hier alles voor te doen zit je ondanks verschillende behoeftes toch samen op een lijn. verder denk ik ook dat wij ,vooral de vrouwen die op dit soort forums zitten over heel veel informatie beschikken, veel meer dan de mannen die zich hier verder niet zo mee bezig houden. mijn man vroeg zich af of we niet gewoon meteen voor ivf konden gaan, hij snapte niet waar ik me druk om maakte want dat lukt toch altijd? is het meteen gepiept... zwanger ben je dan al.....ja als ik daar zelf ook van overtuigd was zou ik me ook niet zo druk maken ja.. nadat ik hem uitlegde dat je maar 3 pogingen krijgt en dat je een grotere kans hebt dat het niet lukt dan dat het wel lukt begreep hij beter waar ik me druk om maak..... dus het is gewoon een gebrek aan info volgens mij. mijn man zei van de slechte zaaduitslagen ook dat 10 miljoen toch heel veel was, nou ja niet echt en al helemaal niet als er maar 5% enigzins beweegt.... mannen/ vrouwen het zijn echt 2 totaal verschillende werelden. gr jose
Meiden bedankt voor jullie reacties! Fijn om te horen dat ik niet de enige ben die met deze zaken in haar hoofd rondloopt. Op het forum las ik er gewoon weinig over en aangezien dit Hot item is momenteel dacht ik: laat ik het er eens opzetten. Hopelijk hebben meer meiden steun aan deze topic. We gaan vanavond op vakantie voor 11 dagen, hopelijk brengt andere omgeving, tijd voor elkaar etc meer duidelijkheid en rust in de tent. Daarna zien we maar weer verder. X aan iedereen Janne