Nou dit is toch echt een nieuwe ervaring. Mijn zoon wil me niet meer. ik ben te streng hij vindt me niet meer lief etc etc. Dat soort gedachtes gaan er door mijn hoofd. want ik hou hem vast en hij wil constant naar papa toe. Papa gaat de kamer uit en meneer gaat huilen, (ik kan zonder problemen weglopen ;( ) Maargoed ik weet wel dat dit een fase is, maar jeetje wat is dit slecht voor je eigenwaarde haha. Wel leuk voor papa, want vaker was het andersom nu weet ik ook hoe het is.
Hier hetzelfde hoor.... is ook een tijd geleden begonnen en nu met 19 mnd nog steeds NIET WEG..... en dan zeggen ze dat zonen naar hun moeder trekken....... nou hier dus niet! Hij zegt al papa, papa, papa met wakker worden... zucht.... Misschien dat de volgende een mama's kindje wordt... en blijft... succes.... ik weet hoe het af en toe voelt... xxmona
Nou, hier hetzelfde verhaal hoor, al wordt het nu iets minder. Vooral toen ze ziek was wilde ze alleen maar vastgfehouden worden door papa. Dus, ook dochters trekken naar papa toe. Af en toe wel fijn, maar ook wel eens wat minder.
nou hier andersom.. ze is wel gek met haar papa hoor maar wil wel altijd bij mij zijn.. en het is natuurlijk fijn maar soms wou ik dat ze ook wat meer naar haar papa toe ging.. het is wel erg vermoeiend soms als ze alleen bij mij wil zijn..
Hier ook een mannetje die bij het ontwaken al schreeuwt om zijn papa. Af en toe een mapa, maar mama komt er niet uit. Zwaaien als ik weg ga en huilen als papa weggaat. Maar...... Mama is de enige die een kus krijgt!
Kan me voorstellen dat je eigenwaarde zo een beetje gaat wankelen . Hier is het (gelukkig) nog andersom, maar het kan maar zo zijn dat het omgedraaid wordt.
Hier echt pappa's kleine meid... Ze is overdag wel blij met me (denk ik) En dan is ze ook heel erg lief, maar zodra ze de voordeur hoort en ze ziet pappa..... Dan bestaat deze mamma niet meer Dan is het alleen nog maar kroelen, knuffelen en kusjes geven aan pappa. Ik geniet van de momenten dat we met z'n tweetjes zijn, zo kan ik in de avonduren extra genieten van de aanblik van pappa & dochter die werkelijk waar gek op elkaar zijn
Oei, dat zal inderdaad even wennen zijn! Hihihi, ik moet er ook wel een beetje om glimlachen.. Die eigenwijze kindjes. Ze zullen het niet expres doen, toch? Ik hoop dat het een fase is! (Hier gelukkig nog een mannetje dat helemaal mama-fan is. )
Hier hetzelfde als kvp'tje. Overdag is het dikke mik met mama, kan alles met d'r doen, maar zodra papa thuis komt is de blik alleen op papa gericht en als papa wegloopt is het huilen. Gelukkig mag ik tussendoor nog wel even met d'r op schoot, maar papa is toch favoriet. Maar idd ik geniet ook volop van die twee, mijn dierbaarste personen die daar samen op de bank zitten te knuffelen met elkaar. Mooi gezicht hoor!
Hoi Allemaal, Ik merk het de laatste tijd ook dat ze meer naar papa trekt. Papa's zijn vaak wat wilder en dat vinden ze leuk. Ik voel het wel eens zo. mama is voor de verzorging en papa voor het plezier. Hij doet ook wel wat hoor, maar toch is het anders. Ik vind het ook wel leuk dat ze samen zo kunnen spelen, maar ik word ook wel eens een beetje jaloers en dat vind ik niet zo leuk van mezelf. maarja als ze maar gelukkig is met ons dat is het belangrijkste! Groetjes van Dolfijntje77
sven heeft ook zo'n periode gehad, nu gaat het beter... ik voelde me ook rot toen en dacht dat ik wat fout deed maar nu gaat het weer goed (gelukkig)
Het zijn echt fases: Daan trok in het begin veel meer naar mij toe, maar nu is papa echt zijn grote vriend (kan ook te maken met het feit dat mama nu ze zwanger is soms een beetje te kribbig reageert ) Maar dat voelt zeker niet leuk, dan krijg je het gevoel dat je het nooit goed kunt doen. Groetjes, Wendy
Jeetje, ik zou groen worden van jaloezie, hier hebben we altijd alleen maar mama'skindjes gehad, en ook deze keer weer. Wat ik heel erg vond met de oudste, het is al meer dan twintig jaar geleden maar ik weet het nog als gisteren: toen hij een jaar of tweeënhalf was, dat hij voor de eerste keer de deur dicht deed, toen hij naar de wc moest. Voorheen moest ik altijd mee en hem vasthouden terwijl hij plaste en poepte. Maar toen opeens ging PATSBOEM de deur voor m'n neus dicht, hij wilde me niet meer mee hebben! Toen voelde ik me voor het eerst echt afgedankt.
Hoi allemaal, Hier hetzelfde hoor. Mijn zoontje trekt echt naar zijn vader toe en vooral op de dagen dat ik moet werken, dan is het papa voor en papa na. Ben ook zwanger en dat is emotioneel best zwaar.... Je gaat bijna denken dat het aan jezelf ligt. Op de dagen dat ik alleen met hem ben is het gelukkig wel goed. Maar zodra papa thuis komt, is hij weer alles. Liefs Jo