Verdriet na miskraam.

Wat vreselijk voor je dat je zo verdrietig blijft. Het klinkt echt heel erg heftig. Het verdriet heeft je volledig in zijn macht, lees ik. Ik herken het helaas niet, ondanks dat ik ook een miskraam heb gehad. Er zijn wel momenten hoor dat ik heel verdrietig ben maar ik doe enorm mijn best om 'er niet in te blijven hangen.' Ik moet dan wel hard werken om mijn verstand weer de baas te laten zijn van mijn neerslachtige gevoel....
Wat mij heeft geholpen is het idee dat moeder natuur moet doet wat zij moet doen...hoogstwaarschijnlijk is ons en ons kindje een hoop ellende bespaart. Tja, het doet niets af aan het verdriet van een gemiste droom, maar van de andere kant is het wel de werkelijkheid.

Ik lees veel hier op het forum, verdrietige verhalen maar gelukkig ook heel veel gelukkige verhalen. De gelukkige verhalen laten me glimlachen. En vaak schuilt er in de gelukkige verhalen vaak een voorgeschiedenis van minder geluk. En dat geeft mij weer hoop. En hoop doet leven, nietwaar?

Meid, misschien helpt het je als je een soort van brief/dagboek/altaartje of weet ik veel creeert voor je kindje waar je al je emoties in kwijt kan. Maak het tastbaar, iets van jou alleen waar je je liefde voor je kindje in kwijt kan. Blijf niet stilstaan, ga vooruit meid, kijk naar al het moois wat je hebt. Geloof in de toekomst. Het is de moeite waard.

Ik wens je heel veel kracht toe.

Liefs, Josephine.

 

Ik begrijp wat je voelt een miskraam doet pijn en ieder gaat er mee om op zijn eigen manier. Bij mijn eerste miskraam heb ik ook veel verdriet gehad. Had toen van mijn moeder al schoentjes voor de baby gekregen. Kreeg een missed abortion met 8 weken. Heb de schoentjes erna ver weg verstopt in de kast als ik ze zag kwam alles weer naar boven.

Het klinkt raar maar tijd heelt alle wonden. Na verloop van tijd kon ik het een plekje geven en dacht ik er steeds iets minder aan. Ik richtte mij op andere dingen en vermeed dingen die mij kwetste (zoals zwangere kennissen of baby's op tv). Mijn man ging er destijds ook heel anders mee om. En ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond.

Toen ik totaal niet bezig was met zwanger worden raakte ik 4 maanden na de miskraam zwanger van mijn dochter. Ik moet wel zeggen dat dit alles weer deed oprakelen de angst en onzekerheid sloeg toe. Na de eerste echo kon ik een beetje genieten van het feit dat ik een kindje kreeg.

Neem je tijd ervoor en schrijf je gevoelens van je af. Hier op het forum heb je veel meiden die hetzelfde hebben doorgemaakt en ook weten dat een miskraam je raakt tot op het bot.

De gevoelens die jij voelt zijn dus heel normaal.

 

Sterkte meid,

Maar het gezegde is gelukkig wel waar. Tijd heelt wonden. Ik ben nu 2 maanden verder en mijn verdriet is een stuk minder geworden.

Toch zijn er zeker momenten dat het pijn doet. Ik zou nu ongeveer een buikje gaan krijgen. En als er een geboortekaartje op de mat valt krijg ik het gevoel van oneerlijkheid over me heen.

Hopelijk kun je het in de toekomst een plekje gaan geven.

 

Sterkte in deze moeilijke periode meid!

x

 

Hey, ik kan je verdriet heel goed begrijpen, net ook een (vroege) miskraam gehad. Het helpt me wel dat ik het met mijn ouders en schoonouders, (schoon)broers/zussen heb kunnen-willen delen. Je wilt het niet aan iedereen zomaar vertellen, maar er is niets mis mee om je verdriet even kwijt te kunnen.

Ik schaam me niet voor mijn miskraam, maar deel het niet aan iedereen mee omdat iedereen dan van onze kinderwens op de hoogte is. Dan komen die vervelende vragen elke maand: en is het al zover?

Maar ik vond het wel belangrijk om het met sommigen te delen en vooral met mijn man. Hij begreep me eerst ook niet dat ik me superrot voelde, maar toen ik hem uitlegde welke symptomen ik nog voelde ook al was het voorbij, welke angsten ik had voor een volgende keer, toen ik het dus rustig allemaal op een rijtje zetten, begreep hij het beter. Toch blijft hij de man die het niet zelf ondergaat...

Ik geloof dat het toch gezond is om erover te praten en als het wat moeilijker ligt, het voor jezelf op te schrijven zoals hier nog werd verteld.
Ik denk niet dat je je verdriet anders zal een plaatsje kunnen geven, als je het niet toelaat.

 

Je emoties zijn erg herkenbaar hoor. En je krampen zijn misschien wel van een nieuwe eisprong. Die kun je soms goed voelen. Dus wie weet zat het niet tussen je oren.

Mij deed het goed om er over te praten met familie. Ik was even zo gelukkig en het werd me ook veel te snel weer ontnomen.

Wat wel zo is, is dat de buitenwereld ook gaat praten. Zondag stond ik in een winkel en de vriendin van mijn man zijn neef vroeg erg gericht hoe het nu met ons ging. Blijkbaar was onze ellende al zo ver doorgedrongen in de familie. Ach ja.... Iedereen bedoelt het goed, en heeft het beste met ons voor.

 

Dat je het even moeilijk vindt dat er zoveel zwangere meiden opduiken, ken ik. Ook al liepen die er voorheen ook en ook al heb ik al een gezonde meid, toch kan ik het er af en toe ook dik lastig mee hebben.

Ik wanhoop zeker niet, maar je wil gewoon nu zwanger zijn, niet binnen 1 jaar ofzo. En dan steekt dat... Je weet ook niet wanneer en of je volgende zwangerschap er zal zijn, echt klo...!

Als je het zo moeilijk vindt om je gevoelens te laten kennen, dan vind ik dit verhaal erg moedig van jou meid!

Hopelijk helpen we je er op deze manier al stap voor stap wat doorheen...

 

Jammer genoeg ken ook ik het gevoel.

Maar ik ben er vanaf het begin heel open over geweest. Dat is zo fijn! Het wegdrukken geeft meestal meer stress als er over praten.

Ik kan het juist veel gemakkelijker een plaatsje geven door er met mensen over te praten!

Dat is natuurlijk voor iedereen anders. Maar ik hoop dat je er iets aan hebt...

 

Lieve Joh,

Wat een intens verdriet voel jij zeg! En ik denk dat het goed is om je gevoel te uiten. Huil, praat met mensen (ik praatte erover tot vervelens toe) en schrijf het van je af. Als je je gevoelens afkapt, zoals jij gedaan hebt, kom je er niet overheen. Je zegt dat je niet meer intiem kunt zijn, maar aan de andere kant denk ik dat je wel weer graag zwanger zou willen zijn (of heb ik dat mis?)

Neem de tijd voor jezelf en jawel je bent een mamma, alleen het vruchtje bij jou niet goed geweest en gunt het jou de kans om weer zwanger te mogen worden van een gezond kindje. Ik weet dat het moeilijk is om het nu zo te bekijken, maar je staat er niet alleen voor. 1 op de 7 vrouwen krijgt een MK. In mijn geval had ik een MA bij 13 weken, vooraf nog een kloppend hartje gezien bij 9 weken. Ik heb gehuild en getierd en heeeel veeel gepraat en kwam hierdoor tot de conclusie dat ik blij moest zijn dat dit me niet overkwam als het al echt een kindje zou zijn geweest. Of dat je bij de bevalling erachter komt dat het kindje het niet zal overleven omdat het nooit goed heeft gezeten.

Ik ben inmiddels weer zwanger geraakt en in het begin is het best moeilijk om te genieten, maar uiteindelijk gaat dat lukken en ben je weer mamma van je 2e kindje.

Probeer het een plekje te geven meid. Veel sterkte!

Liefs Vaam

 

Inderdaad. Ik voel me ook al mama. Ik heb een kleinte, alleen is het niet bij ons....

Heel veel succes..

 

Gisteren MK gehad, was eerder deze week erg verdrietig of misschien meer in paniek omdat ik bloed verloor en zelf al het gevoel had dat het niet goed ging.
Ik heb het vruchtje op kunnen vangen en we hebben voor onszelf een mooi afscheidsritueeltje kunnen doen. Voel me niet helemaal zoals "normaal" zeg maar. Vaag verdrietig, beetje afwezig.

Toch heb ik ook wel het gevoel of idee dat het niet voor niks mis is gegaan. Niet omdat het ons niet gegunt is, maar omdat er iets niet goed is geweest.
Het scheelt misschien wel dat we al een kindje hebben, dat we weten dat mijn lijf wel een zwangerschap kan volbrengen zeg maar. Ik had heel graag op haar eerste verjaardag aan iedereen willen vertellen dat er een broertje of zusje op komst zou zijn. Maar dat zal toch nog even moeten wachten.
Onze tijd komt wel!

 

Ik voel het net zo als jij. Ik heb ook een dochtertje van 7 maanden dus weet dat het mogelijk is. Wij zaten ons ook te verheugen op een broer of zus voor ons meisje. Helaas volgende keer beter. Jammer genoeg krijgen wij pas definitief uitsluitsel dat het mis is gegaan bij 11 weken zwangerschap. De klap is hard..maar ja we moeten verder.

 

Ik ben wel blij dat het hier uit zichzelf op gang is gekomen. Zit nog wel een beetje in afwachting of het echt helemaal weg is, want ik vind dat ik nog aardig vloei. Maar moet sowieso na het weekend nog contact hebben met de vk, dus als het niet meer wordt dan wacht ik dat eerst maar af...