Herstel na veel bloedverlies

Heej Diaantje..

Pffff heftig hoor!
Het is ook niet wat je verwacht op het moment dat je zwanger raakt of gaat bevallen.
je hoort dit ook niet echt vaak, maar naar mijn idee nu steeds vaker.
Tijdens mijn opname was er nog iemand die het had en na mij ook weer.

Ik vind het ook erg lastig als ik denk aan een tweede en weet niet goed of ik het nog aandurf.

Om me heen zegt iedereen dat ik nu eerst maar eens moet genieten maar het blijft toch knagen.

Maakt je kindje het wel goed?

xx

 

Je hoord het idd steeds vaker. Een vriendin van me werkt op de kraamafdeling en zij hoort het ook af en toe. Als ik dat wel eens hoor hebben we nog ''geluk'' gehad, want bij sommige mensen moet de baarmoeder eruit.

Ik hoor dat ook steeds je moet genieten. Dat doe ik ook wel maar toch denk je regelmatig terug aan wat er gebeurt is. Ik sta op de lijst voor EMDR, hopelijk werkt het.

Met mijn zoon gaat het gelukkig goed. Hij heeft er niks aan overgehouden.

Kunnen jullie genieten van jullie kleintje en konden jullie gelijk hechten aan jullie kleintje?

Groetjes Diana

 

Heej diaantje,

Dat was bij mij idd ook de volgende stap als het allemaal niet goed was gegaan.
Nu riep ik toen zelf dat ze hem er maar uit moesten halen maar dat was meer onder invloed van morfine en angst, dus ben blij dat ze hem nog hebben kunnen redden.

EMDR werkt zeker! ik heb nu 4 keer gehad en moet maandag weer.
het is heel appart maar je kan het er zeker beter een plekje geven dan, al denk je er nog wel veel aan, het word makkelijker.

heel veel suc6!

 

Nog een antwoord op je laatste vraag.
Ik kon in het begin helemaal niks met mijn zoontje. Ik zei zijn naam niet eens en noemde hem dat kind.
Vind ik nu heel erg als ik er aan terugdenk maar ik kon er gewoon ook echt niets mee.

Doet zeer als je dan verhalen hoort van moeders die meteen verliefd waren etc..
Gelukkig heeft mijn kindje er niets van gemerkt en is het allemaal wel goed gekomen!
Ben nu wel verliefd!

Hoe is dat bij jou?

 

Jeetje dat is moeilijk zeg dat je zijn naam niet uit kon spreken. Ben blij te lezen dat alles nu goed is.

Goed om te lezen dat EMDR helpt, ik hoop dat ik snel aan de beurt ben!

In begin dat ik naar mijn zoontje in het ziekenhuis ging deed ik dat eigenlijk voor mezelf en niet voor hem omdat zo hoort. Het koste enorm veel energie om daar naar toe te gaan en hem een flesje te geven. Pas na twee weken kon ik hem voor het eerst verschonen. Maar nu ben ik gelukkig helemaal verliefd op hem. Het is een lekker ventje.

Het kost tijd om alles een plekje te geven. Mijn psychologe vertelde mij dat het wel 1 a 2 jaar kon duren voordat je het verwerkt hebt.

Ik vind het wel heel fijn dat ik lotgenoten gevonden heb.

Groetjes Diana

 

Hoi Diana,

ik had het geluk dat ik mijn zoontje de hele 3 weken bij me mocht houden in het ziekenhuis!
Zelfs toen ik na anderhalve week weer terug moest en nogmaals geopereerd ben en nog anderhalve week in het ziekenhuis heb gelegen mocht mijn zoontje en mijn vriend bij me op de kamer slapen om toch een gezin te kunnen zijn.

Ik kan me goed voorstellen dt het een jaar of 2 duurt om dit alles een plek te geven. vergeten zal ik het in ieder geval nooit.

Als je het leuk vind om eens te msn-en laat het me maar weten dan stuur ik je mijn adres in een prive mail.

xx Lot

 

Bij ons in het ziekenhuis zeiden ze dat zo'n extreem geval 1x per jaar voorkomt (± 1 op de 1300 bevallingen) maar je hoort het inderdaad steeds vaker en dan ga je nog meer piekeren voor een tweede. Zeker als ik jullie verhalen lees dat het ook allemaal kan gebeuren bij een keizersnee.

Even tussendoor: wat is EMDR :

Bij mij was het al te laat om m'n baarmoeder eruit te halen, dat zou ik al niet meer overleven. Maar het had van mij gemogen (dan is ook meteen de keus voor je gemaakt).
Over een week of 6 heb ik een gesprek, dus ben benieuwd wat er uit komt.

 

Heej..

EMDR is een therapie.
Je moet het anders maar eens googelen daar staat het goed uitgelegd.

Ik zal proberen om het ook ff uit te leggen

Het is een therapie waarbij je teruggaat naar het moment waar je het meest last van hebt.
Je probeert dat als een foto in je geheugen terug te halen. Nu was dat bij mij het stukje dat ik op het bed lag op de uitslaapkamer en dacht dat ik dood zou gaan.
dat stukje (die foto noemen ze het dan) haal je terug en dan krijg je een koptelefoontje op met een soort metronoomgeluidje erop.
Er worden door de psycholoog dan vragen gesteld en het is heel vreemd maar je doorloopt dan eigenlijk alles wat er gebeurt is en je geeft dan aan wat je voelt. erg heftig en niet altijd even leuk om te doen.

Bij mij is het elke keer erg emotioneel en ik huil wat af maar na elke sesie is het gevoel en de angst eenstuk minder en word het beeld dat ik voor me moest halen steeds vager.

Door het geluidje wat je hoort schijnen je hersens geprikkelt te worden en sla je de gebeurtenis anders op in je hersenen.

Ik kon bijvoorbeeld neit meer naar ziekenhuisseries kijken omdat er dan op de een of andere manier iets getriggerd werd in mijn hersenen waardoor ik het op mezelf ging betrekken.
Nu is dat over en kan ik weer gewoon greys anatomy of iets anders kijken.

Het is nog lang niet helemaal weg maar hierdoor kan ik het wel beter aan en een plekje geven.


Hoop dat ik het zo een beetje goed uit heb kunnen leggen.
Als je nog wat wil weten hoor ik het wel!

xx Lot

 

Heej

Illy dat is heel herkenbaar, ik kon ook eigenlijk na een week of 3 pas van mijn mannetje genieten.
Ik vond het allerergst dat iedereen hem al vast had gehad en ik nog niet, of bijna niet.
Voor mijn gevoel klopte dat niet en daar werd ik erg boos om, toen vooral ook om de machteloosheid die ik voelde omdat ik niks kon en het eigenlijk al te pijnlijk was om hem vast te houden.

Ik doe het zeker rustig aan wat werken betreft.
Ik werk nu 2 ochtenden in de week en dat vind ik dus eigenlijk al teveel
Heb woensdag een gesprek en dan ga ik dat aangeven dat ik het nog rustiger aan wil doen.
Voel me daar wel een beetje lullig over omdat ik natuurlijk wel gewoon ook leuke dingen doe met mijn vriend en zoontje.
ben dan alweer meteen bang dat ze me neit meer serieus nemen op het werk.
Maar dat is mijn eigen onzekerheid denk ik.

Fijn weekend nog allemaal.
Heerlijk om zo je verhaal kwijt te kunnen

 

Heeey,

Zo herkenbaar allemaal. Ook ik weet niet meer dat ik sytse voor het eerst vast had. Ze hadden gelukkig een videofilm gemaakt met het moment dat ik herenigd werd met Sytse, anders was ik het allemaal kwijt geweest. Als ik naar mijn gezicht kijk op de film dan is het gewoon uitdrukkingsloos geen emotie niks.... Heel bizar om daar naar te kijken. Je kan zien dat alles langs me heen gaat.

Ik ben nog niet aan het werk. Ik ben bij de bedrijfsarts van het UWV geweest en ik hoef van haar nog niet aan het werk. Dat is echt een opluchting!

Liefs Diana

 

hoi meiden,

Fijn dat we met elkaar zo kunnen 'praten'. Ik ben blij dat mijn familie foto's heeft gemaakt toen ik op de ok was. Dan heb je toch een beetje een beeld. Ook kan ik m'n dochter niet herinneren hoe ze was die eerste paar dagen. Bij mij was het ook zo dat de verpleging haar aan moest geven en verzorgen. Na een dag of 5 zat ik ernaast in een rolstoel, te slap om ook maar iets te doen.
Gelukkig had ik veel vakantiedagen over, zodat ik 16 weken verlof had na de bevalling.
Normaal gesproken zeggen ze 9 maanden op, 9 maanden af, maar in onze gevallen kan je er zeker wel een jaar voor rekenen hoor! Nu nog ga ik vaak vroeg naar bed 's avonds.

enne: Lot, bedankt voor je uitleg.

 

Beste Illy,

Ook ik herken mezelf in jouw verhaal. Ik ben niet lang na jou bevallen, namelijk op 1 mei van ook een gezonde zoon. Ik heb al een zoontje van 2,5 jaar die middels een keizersnede ter wereld kwam (vanwege een stuit en mislukte versie). Onze tweede zoon lag niet ingedaald maar wilde heel graag gewoon bevallen dus we gingen ervoor. Maar ik was al bijna twee weken overtijd en zou ingeleid worden. Werd uiteindelijk 3 dagen lang continue weeen, een zeer pijnlijk weeenstorm. Pijn aan litteken. Pijnstilling door heftigheid niet aangeslagen. Vanwege nood baby ook nog een vacuum en knip. Hierdoor was mijn lichaam uitgeput en wilde mijn baarmoeder niet meer knijpen en placenta zat muurvast, dus binnen een paar minuten heel veel bloed verloren. Uiteindelijk was het ruim 5 liter. Ook op IC gelegen en het was kantje boord. Meteen na geboorte niet veel kunnen herinneren, pas nadat ik op afdeling mocht komen. Ik ben bijna 3 maanden verder en voel me nog erg moe soms. Veel meer als de vorige keer, terwijl dat een keizersnede was. Maar bij een tweede kind ben je toch meer ontspannen bij alles ondanks de heftigheid en neem de rust als het nodig is. De vorige keer maakte ik me toch drukker en duurde het lang voordat ik moeder-kind band had. Heb toevallig langer verlof en ben daar blij mee. Per 1 sept ga ik weer werken. Door dit alles geen trauma. We weten niet of we nog een kind willen, maar dit zal zeker geen roet in het eten gooien. Wel wil ik de volgende keer ws gewoon een keizersnede, tenzij de natuur het zelf mooi in gang zet. Geen kunstmatige ingrepen meer. Mijn advies is dan ook. De rust en band met kind zal er echt komen en die is er al denk ik en die wordt alleen maar beter. Bij een tweede nog sneller en beter zelfs bij een horrorbevalling. Kies voor jezelf. En bij een volgende zwangerschap wees erg duidelijk naar de gynaecoloog. Zeg wat je wilt en vooral wat je niet wilt.

Succes.

 

Hoe gaat het met iedereen nu?

 

Ik heb het gevoel dat je mijn gevoel precies omschrijft, ook ik krijg EMDR-therapie en vraag me af of ik ooit nog aan een tweede durf te beginnen. Hier ook ruim 2 liter bloed verloren.

 

Heej hier ook weer even een berichtje van mij.
Het gaat met mij ook nog steeds op en af. Vooral lichamelijk ben ik toch nog veel moe en dat begint me af en toe echt op te breken omdat je er gewoon zo weinig aan kan doen.
Als ik een nacht geslapen heb en ik word wakker kan ik zo nog 8 uur slapen.. vreselijk! heb dan echt een paar uur nodig om me weer een beetje fit te voelen.

Ik heb inmiddels wel de EMDR afgesloten, en het heeft echt goed voor me gewerkt! natuurlijk denk ik nog wel aan alles wat er is gebeurd maar het is niet meer zo heftig, ik kan het makkelijker van me afzetten en dus ook beter slapen en heb minder last van paniekaanvallen.
Ik heb nog wel gesprekken met de psycholoog om mijn leventje weer een beetje op een rijtje te krijgen en dit is erg prettig.

Het nadenken over een 2de kindje deed ik nog steeds heel veel, soms bewust vaak onbewust.
Ik kreeg van de psycholoog het advies om hierover met mijn vriend een afspraak te maken.
We gaan er nu dus pas in 2010 weer een keer over praten.
Best lastig om het dan zo van je af te zetten, maar ook wel goed omdat we nu vooral moeten genieten van ons mannetje
Of ik het ooit nog aandurf? de angst overheerst nog teveel, daarom dus even van me afzetten.

Ik werk op het moment 12 uur in de week (lees, ik ben lichamelijk aanwezig)
Ik merk dat er vanuit alle partijen: UWV, bedrijfsarts,werk nu toch een beetje meer gepusht gaat worden, het begrip begint langzaamaan toch een beetje naar de achtergrond te verdwijnen en mensen willen weten wanneer ik beter denk te zijn en weer voledig aan de slag te kunnen
Erg lastig omdat ik niet tegen gepush kan en ik er eigenlijk ook nog helemaal niet klaar voor ben..

16 sept heb ik een afspraak met de gyn omdat ik vorige week veel pijn in mijn buik had, ik heb ook nog niet echt een normale menstruatie gehad, elke keer een dagje en dan weer niks.
Wil mezelf gewoon nog een keer na laten kijken, alleen maar horen dat het allemaal goed is.

Heel verhaal weer..
Wel fijn om weer ff te spuien..

Hoop dat het met jullie allemaal goed gaat!
xx

 

Hoi Loeki2,

Wel fijn om te weten dat je niet de enige bent!
Hoe is het nu met je?

 

Ik moet nog beginnen met de EMDR voor mijn bevallingstrauma. Ik hoop dat dat gaat werken, want de wens vor een tweede is heel sterk, maar de angst is sterker. Ik durf dus niet meer zwanger te worden.

Werken is geen probleem gelukkig, het is puur op het sexuele vlak dat ik een blokkade voel, die me elke keer weer een schuld gevoel geeft. Ik wil heel graag een 2e, maar als dat zonder zwangerschap kan dan heel graag.