haha heel herkenbaar! ik ga as do lunchen met een kennis/ vriendin en ze blijft maar zeggen oh leuk dan kan ik ze een tenminste ee keertje vasthouden grr ( ze was de derde dag na de bevlaling op visite en vond het gek dat ze haar niet vast kon houden.. ze lag immers boven te slapen in haar bedje) Ik heb dat ook als ze het gaan opeisen vind ik het zoooo irritant! mijn schoonmoeder zegt ook continu wannneer wij weggaan en zij dus een keer kan oppassen! ze is pas drie maanden! ik zeg dan ook zteeds wannneer mama daar aan toe is!nu ga ik over 2 weken weg met mijn vriend en gaat ze naar mijn moeder en dat vind ik totaal niet erg! ( mijn schoonmoeder mag dat dus niet weten) .. ik heb het ook bij iedereen behalve bij mijn ouders en mijn zus! en als ik het zelf beslis! wanneer ebt dit gevoel weer weg he?! groetjes
stef 82.. hoezo mag je schoonmoeder het niet weten dan? Mijn ouders willen graag een keer dat Esmee bij hun gaat logeren.. ze hebben geen kamer over dus dan zou ze bij hen op de kamer moeten slapen.. NO WAY! Esmee gaat dit weekend voor de 2e keer logeren bij mijn schoonouders maar ik zou hier nooit over liegen.. Oppassen.. de gastmoeder is super en natuurlijk wij 8) .. oma's doen meer hun eigending.. gevolg is dat wij met een overstuur kind zitten s'avonds.. Het stomme is als ze bij mijn schoonouders slaapt doen ze precies zoals wij want stel je voor dat Esmee anders s'nachts wakker wordt , ja ja Vind het ook belachelijk dat andere mensen een "vreemde" baby zo bij een ander van schoot plukken
ik kan het ook heel moeilijk loslaten en uit handen geven. ben ook echt zo`n pitbull mama. ik moet nu wel meer uit handen geven omdat ik op dit moment mn rust momenten hard nodig heb, maar leuk vind ik het niet. op woensdag past mn schoonmoeder op en nu ik thuis loop gaan we daar op woensdag tegen de middag heen. ik vind het heel moeilijk als mn schoonmoeder de fles of eten geeft. ze doet het prima (na wat aanwijzingen van mij in het begin), maar ik wil het zo graag zelf doen. er zijn nog steeds veel mensen die alyssa echt bij me weg zitten te kijken omdat ze haar vast willen houden of aan dr willen zitten. in het begin kon ik dat niet hebben en nu nog kan ik het lang niet van iedereen hebben. zelfs mn schoonouders kunnen haar nog niet zomaar pakken als ik erbij ben. tis denk ik een soort instinct dat moeders hebben. je kindje heeft 9maanden in je buik gewoond en die wil je beschermen tegen de grote boze wereld. liefs doris
Het is denk ik inderdaad een instinct en voor mij voelt het goed om Senna bij mij te houden. Ik moet er niet aan denken dat iemand anders haar eten geeft, ik vind dat echt nog iets voor mamma en pappa. Ik weet dat veel mensen er anders over denken en dat mag, ik kan alleen voor mezelf spreken. Vanmiddag zei ik trouwens tegen mijn vader (bijna 80) dat ik er zo'n moeite mee heeft als ze als een havik op Senna azen en toen zei hij: meid, lekker bij je houden en niets van aantrekken hoor... dat deed je moeder ook niet (en zij heeft 10 kinderen gehad en ik ben de jongste). Zij vond het dus ook niet fijn om haar kinderen uit handen te geven. Nu, ik volg gewoon lekker mijn gevoel en als ik dan iemand voor de hoofd stoot dan is dat maar jammer.
Ik herken het ook. Gister werd ik helemaal kriegelig van mijn schoonmoeder. Onze auto stond nog niet geparkeerd of zij stond al door het autoraampjes naar mijn dochter te loeren. Pakt dat kind telkens op, houdt haar ook echt zo omklemt vast alsof ze wil zeggen dat het van haar is. Ergerlijk ! En ik 10304030303 keer uitleggen dat Yelena gevoelig is, dat de prikkels beperkt moeten blijven en zij dramt maar door over heeft ze het niet te koud ?! Dus ik weer 303020202 keer uitleggen nee, ze heeft het niet koud, kijk maar, rood hoofdje en klam ruggetje, ze heeft het eerder te WARM. En dan wordt mijn vriend boos op haar en zegt mam het komt wel goed, dan is ze weer beledigt. Gelukkig is dit niet met iedereen zo. De meesten zijn wel begripvol. De beste vriendin van mijn schoonmoeder heeft ook een beetje een aparte neiging tot claimen. Maar zij zijn beiden buitenlands dus misschien is het iets cultureels. Verzorging doen ik en mijn vriend nu gewoon lekker samen. Yelena heeft daar veel baat bij, dus einde discussie.
och, wat herkenbaar. Ik zei meestal dat mijn navelstreng nog niet zo lang was Ik gaf / geef nog steeds de kinderen niet graag uit handen. Ik kan er ook boos om worden als ik hem ergens neerleg en er hangt ineens van alles om hem heen....nou ja, in ieder geval, het reguleert zichzelf. Als ze kunnen lopen willen ze juist niet meer vastgehouden worden problem solved
ooohhhh ik dacht dat ik de enige was! Voel me af en toe zo 'schuldig' dat ik dingetjes niet wil overlaten aan anderen!
Hoi, Hier ook zo hoor. Ik krijg vooral de kriebels als me schoonmoeder of me vader even gaan melden dat ze de volgende keer alleen willen gaan wandelen met Koen. Me vriend en ik hebben dan zoiets van...waarom!?!?! Gaan ze dan iets doen wat niet mag en waarom mogen wij dan niet mee. Dat gaat dus niet door dan. Kijk, als het niet anders kan. Bijv. ze passen op en we zijn weg dan kan het gewoon, maar niet als ze op bezoek zijn of wij en dat ze opeens zonder ons, Koen meenemen. Of overdrijf ik nu? Groetjes, Kim
Ik herken het ook maar al te goed. En ik heb het niet alleen met Justin,maar met alle 4 Mijn oudste is nu 13 en owwwwwwwwh wat vind mama het moeilijk als ze een schoolfeest o.i.d. heeft Het liefste loop ik mee naar binnen,maar dat is echt NOT DONE meer tegenwoordig. Op een gegeven moment móet je ze loslaten,maar deze mama heeft daar heel erg moeite mee.
Hmm herkenbaar ja alleen is Lee Ann nu op de leeftijd dat ik haar niet meer tegen kan houden hihi zodra ze haar oma's of opa ziet gaan de armen gestrekt en stort ze zich in hun armen...achja mijn kleine meisje wordt al zo groot....
No way dat iemand anders alleen met mijn kind gaat wandelen. Bij de gedachte alleen al gaan de haren op mijn hoofd overeind staan. En ik ben bang dat ik ook heel veel moeite ga krijgen als Senna voor het eerst naar een feestje gaat, of naar school ofzo. Daar denk ik nog maar even niet aan, ben eerst druk bezig met mensen van mij en haar afslaan (haha).
@Kimsch, nee hoor, dat vind ik niet vreemd. Beetje raar juist toch als je daar op visite komt en ze gaan alleen weg met je kind? Ik herken het ook wel hoor. Mijn schoonfamilie duikt ook altijd gelijk op haar en die praten ook vaak heel hard tegen haar. Meestal begint ze dan gelijk te huilen en dan krijg ik meteen zo'n opmerking van 'oh, ze is eenkennig'! Zelfs met drie maanden oud. Ik had haast willen antwoorden van 'joh, normaal nooit, dan lacht ze naar iedereen, springt ze spontaan de maxicosi uit en rent naar ze toe! Nee, gelukkig heb ik geen kind dat iedereen de eerste seconde al leuk vindt, laat haar even bijkomen zeg! Vreemd ook altijd dat van baby's verwacht wordt dat ze het maar goed moeten vinden om door wildvreemden te worden vastgepakt en gezoend, bij volwassenen doe je dat toch ook niet. Nog nooit van een persoonlijke grens gehoord denk ik dan?
Heel herkenbaar (heb trouwens niet alle reacties gelezen, maar alleen het eerste bericht)... Ik geef mijn dochter gewoon niet als ik daar zelf geen zin in heb. En inderdaad dus niet aan 'loerders', maar wel aan mensen waar ze het duidelijk fijn vindt. Het is nu eenmaal geen pop of bezienswaardigheid, maar onze dochter.
Oh heel herkenbaar je verhaal. Hoe lief de opa's, oma's, familie en vrienden ook zijn. Het uit handen geven is zo ontzettend moeilijk. Het lijkt wel of ik gewoon jaloers werd. Haha, ik ben degene die Sem dag en nacht zie en iemand heeft hem even beet en ik word al jaloers. Ik had (en heb) ook een heel goed excuus om mensen niet teveel te laten oppassen. Ik gef nog BV en dan moet hij dus echt bij mij zijn om te drinken Gelukkig wordt het wel steeds minder, maar helemaal overgaan gaat dat gevoel nooit dat weet ik zeker.
ZO herkenbaar, Sharon ging met nieuwjaarsdag (bijna 2 maanden oud) echt van hand tot hand zonder dat het aan mama (IK de PITBULL dus ) gevraagd werd. Wie dachten ze wel niet dat ze zijn? Ik heb het dan ook duidelijk laten merken en heb het dan ook keihard gezegd; 'Ik vind het vervelend voor jullie (naja, leugentje om bestwil mag he ) maar ik wil niet dat sharon om de 5 minuten bij iemand anders zit! Ze komt gewoon lekker bij mama zitten!'. Gezien het feit dat de HELE familie hierbij aanwezig was laten ze het sinds toen wel uit hun hoofd. Ze moesten geloof ik even met hun neus op de feiten gedrukt worden dat hun grote / kleine nichtje (ik dus) mama was geworden en dat IK (nouja en mijn man natuurlijk ook) daarvoor verantwoordelijk ben en NIET iemand anders. En een ander mag vinden wat zij vinden, prima, maar ik ben haar moeder. Klaar. Dat klinkt hard, maar ik heb ondertussen wel geleerd om niet alle adviezen klakkeloos op te volgen en niet altijd naar een ander te luisteren. Mijn eigen mama-gevoel telt en alles waar ik geen waarde aan hecht; prima, laat gaan. Bij mij is het wel minder geworden moet ik zeggen. Maar hallo, het gaat om je baby die je 9 maanden in je hebt gevoeld, logisch toch dat je dat niet ineens met de hele wereld om heen wilt delen? En nu? Nu is ze lekker eenkennig en wilt ze het liefste bij opa, oma, papa of mama zijn en ik vind dat wel lekker als ik eerlijk ben . Sorry voor het lange antwoord en sorry als ik hard overkom, wil alleen duidelijk maken: Het is JOUW kindje en het eerste jaar kun je maar 1 keertje beleven (en alle jaren die erop volgen natuurlijk ), het zou zo zonde zijn als je tegen jezelf moet zeggen 'had ik maar....'. Volg je mama hart dat zit niet zo snel fout hoor . Geniet van Senna!
Bedankt allemaal, dit sterkt me wel in mijn besluit dat ik tegen iemand kan en mag zeggen: Nee! Schoonmamma is hier juist het probleem (voor mij dan). Het is een heel lief mens met wie ik (voor Senna er was) goed op kon schieten en dat is nu iets minder. Misschien is het wel jaloezie of wat dan ook, maar mijn haren gaan overeind staan als ze continue aan me vastgeplakt zit als ik Senna op schoot heb. Van de week had ze 's ochtends Senna al een half uur vastgehad (opa mocht haar van haar bij elkaar 5 seconden vasthouden) en toen we 's middags op visite waren bij de broer van mijn vriend toen pakte ze Senna van mijn schoot met de woorden: kom jij maar eens bij oma. Ik heb het toen laten gaan omdat ik geen scene wilde schoppen waar ook vreemde mensen bij waren, maar tjee... ik heb mijn kiezen op elkaar moeten zetten. Omdat ik al vaker moeite had met dat claimgedrag heb ik haar zondagavond (geheel tegen de zin van mijn vriend in, want hij is meer van: praat er maar niet over het waait wel over) opgebeld. Ik heb haar toen gezegd dat ik ruimte nodig heb en dat ik best begrijp dat ze gek is op Senna maar dat ik zelf graag wil bepalen bij wie ik Senna op schoot laat zitten. Ze had echt zoiets van: maar ik deed toch niets verkeerd en ze zei er ook nog bij dat ze het heel erg vond dat ze Senna nog nooit een flesje (ik kolf fulltime af omdat Senna de borst nooit heeft willen pakken) heeft mogen geven! Tja, sorry... maar de fles geven vind ik absoluut iets wat ik zelf wil doen (en mijn vriend dan). Dat laat ik echt niet over aan een ander. Ik heb al moeite (lees verdriet) genoeg gehad van het feit dat ze nooit aan mijn borst heeft willen drinken. Bovendien: als de borstvoeding wel goed was gegaan dan had ze Senna het eerste jaar nooit een fles kunnen geven. Wat vooraf speelde is dat, toen ik net bevallen was en opa en oma op visite kwamen in het ziekenhuis, zij Senna meteen uit haar bakje pakte toen ze Senna zag. Ik ontplofte zowat en moest wederom (nadat mijn vriend mij eens goed had aangekeken) mijn mond houden. Afgelopen zondag had ik gewoon zoiets van: ja, als ik het nu niet netjes en duidelijk en vriendelijk zeg dan schiet ik een keer compleet uit mijn slof en dan heb je de apen aan het dansen. Ik gooi er dan iets uit wat niet zo netjes is en daar doe ik mijn vriend alleen maar pijn mee. Na ons gesprek heb ik haar maandag ook nog eens een kaartje gestuurd met daarop heel netjes geschreven dat ik haar een lief mens vind maar dat ik ruimte nodig heb etc. etc. Ook nog eens duidelijk gemaakt dat ik Senna zelf de fles wil geven zodat dat ook duidelijk is voor haar. Hopelijk ga ik nu minder opzien tegen de bezoeken van hun want er ligt werkelijk een steen in mijn maag als ik weet dat ze komen. Kortweg gezegd: Ik ben denk ik een oermoeder en ik waak over mijn kind. Mensen die daar niet mee overweg kunnen die hebben dan maar pech. Nu nog maar hopen dat ik het in de praktijk ook zo duidelijk en netjes kan zeggen.
Anna71.. Mijn schoonmoeder is ook heel claimerig... is nog net niet boos als we een weekend niet komen en zegt dan tegen Esmee.. jaja oma heeft je al heel lang niet gezien Ze kunnen hier ook komen en we hebben ook ons eigen leven. Als we dan geweest zijn eist ze bij binnenkomst Esmee al op.. NO WAY! Meestal geef ik eerst fruit dus kan ze eerst wennen bij mama. Na een uurtje gaan we meestal weer weg.. en dan is het van .. ga je al weer.. umh ja.. Esmee moet ook nog naar bed zo. Goed dat je he schoonmoeder hebt gebeld. Je vriend kan wel zeggen mondje houden maar dan ga je je i.d. alleen maar meer iriteren.. Ik ben dus 1x vreselijk uit mijn slof geschoten op de verjaardag van mijn schoonmoeder. Esmee was toen 4 maanden. Sinds toen gaat het beter.. was niet leuk maar heeft wel geholpen.Ben toen ook boos weg gelopen met Esmee in de kinderwagen. ( lees hysterische huilend ) Ze is ook best wel lief.. goed dat je dat ook benoemd naar haar, ze is oma.. niet de mama. En wat betreft de bv.. vind het niet gek hoor.. wij geven ook bijna altijd de fles want anders drinkt ze het slecht.
Oh wat herkenbaar. Vond het in het begin zo moeilijk mijn kleintje af te staan aan anderen. Nu gaat dat beter maar nog steeds niet aan iedereen. Inmiddels gaat ze naar de creche en daar heb ik het weer helemaal niet. Wat nu gaat spelen is dat anderen dus ook willen oppassen of dat ze komt logeren. Nu vind ik om persoonlijke redenen de opa's en oma's momenteel niet zo geschikt dus dat is echt geen optie maar dat zorgt er wel voor dat ik me erg bezwaard voel om dan iemand anders te vragen. Ze zouden het vreselijk vinden als ze horen dat ze niet bij hun komt en ik weiger te liegen. Ik zou het nl best eens willen proberen weer even echt tijd voor mezelf en mijn vriend. Weet dat ik moet doen wat goed voelt en zal dat ook zeker doen maar makkelijk is het niet.