Mijn dochter is ziek, spugen, koortsig, snotterig. Heel zielig en naar. Het cliche 'je kunt beter zelf ziek zijn dan een van je kinderen' valt hier op zijn plaats. Hele dagen zit ik met haar op schoot, haar te wiegen en kusjes op haar kruintje te geven. Dat maakt het voor haar dragelijk en ik geniet stiekem van de heerlijke intimiteit. Deze avond word papa verbannen naar de logeerkamer en slaap ze bij mij in het grote bed. Waneer ik haar door haar haartjes strijk en haar lig te bewonderen denk ik aan vroeger, waneer ik bij mijn moeder in het grote bed lag. Ik voelde me ellendig, maar de wetenschap dat ik bij mama in bed lag, en tegen haar aan kon kruipen maakte eigenlijk alles al goed. Mijn dochter valt bijna in slaap, ze zucht nog even heel diep en grijpt daarbij mijn vinger. Heel rustig vallen haar oogjes dicht, een tevreden glimlach om haar mondje. En dan besef ik... ik ben haar moeder, zoals mijn moeder vroeger mijn moeder was. Wat een heerlijke, maar beangstigende gedachte.
wat ontzettend mooi beschreven meid, kan het me helemaal voorstellen. En wees maar lekker trots dat je haar moederbent.
Pfff....kreeg er tranen van in mijn ogen. Het is zo herkenbaar! Ondanks dat het voor haar natuurlijk vervelend is om ziek te zijn kun jij intens genieten van deze momenten.
En daar gaan de waterlanders weer.... Pfff, waar heb ik vandaag toch last van? Heel mooi beschreven meid, en beterschap met je meisje!
*pinkt ook n traantje weg* Dat zuchtje en dan die stille gelukzalige rust er achter aan...zo herkenbaar. Ook als ze niet ziek zijn maar gewoon lekker dicht bij je in slaap tuimelen.. Beterschap kleine meid.
kippenvel! hier vannacht nl exact hetzelfde... Pappa beneden op de bank en Thomas (uiteindelijk...) naast mij (na pogingen tussen 1u30 en 3u45 om hem rustiger te krijgen). Met heel kleine zachte kusjes op zijn wangetje, strelen over zijn bolletje en mijn arm zachtjes om hem heen, viel hij meteen in slaap .... Dan komt het ineens aan he? dat je dus moeder bent en dat je kindje dus voor 200% op je vertrouwd en van je afhankelijk is...
Eisprong-hormonen? @Anne: je hebt het echt zo mooi beschreven, ik kreeg ook echt tranen in m'n ogen en een brok in m'n keel! (ik heb de laatste dagen trouwens ook wel meer van die momenten pfff.We 'moeten' voor Alyna's doop zelf een tekstje schrijven...over wat we voor haar willen in het leven enzo...wat voor goeds we haar allemaal toewensen...toen die mevrouw dat zei was mijn eerste gedachten ja daag ik pluk wel iets van internet ofzo. Maar gisteren er toch serieus aan begonnen en ik moest echt een paar keer slikken toen ik er mee bezig was...Sorry voor de offtopic )
Inderdaad, ineens dat besef.. heel overweldigend. Bedankt meiden, hele lieve reacties! Ik krijg echt een brok in mijn keel. Ik ben de laatste tijd erg bezig met mijn eigen jeugd en hoe mijn moeder was en hoe ik haar zag. Heel raar om te denken dat ik nu zelf moeder ben van zo'n prachtig kindje en het waar moet gaan maken. Fijn om te weten dat iedereen zulke momenten heeft.
Mag ik dan ook even mijn emo verhaal kwijt? Hier zo veel liefde voor mijn beide kinderen, maar helaas het gebrek aan het krijgen van mama en papa liefde.... Dat is best wel eens moeilijk hoor als je geen voorbeeld hebt, maar wel een overdosis aan liefde. Gelukkig krijg je dat met kinderen gewoon terug. Kan er gewoon om blijven huilen, ik wou dat ik ook zo'n moeder had gehad. *Ben nu echt even verdrietig, ouders zijn zo belangrijk!* Misschien een beetje warrig geschreven, maar zit hier te typen met tranen. Dat soort momenten als de TO schrijft heb ik nooit gehad.