Ik hoop niet dat ik hier een heftige discussie mee aan wakker, maar er moet me wel even iets van het hart. Er schrijven verschillende vrouwen in de vruchtbaarbaarheidsbehandelingen topics die net als ik al mama zijn van een of meerdere kindjes. Ik heb onlangs van 2 vrouwen hier begrepen dat ze al kinderen hebben of iemand kennen die kinderen heeft maar dit bewust verborgen houden omdat ze bang zijn op onbegrip te stuiten wanneer ze hun machteloosheid of verdriet uiten. Mijn vraag: Is het echt zo dat vrouwen die al kinderen hebben in de ogen van vrouwen die nog geen kindje hebben minder recht hebben hun verhaal te doen in topics over vruchtbaarheidsbehandelingen of hun angsten mogen uiten? Ik vind het erg dat deze veroordelingen blijkbaar zo ver gaan dat sommigen er een geheim van maken al kinderen te hebben. Hoe denken jullie hier als je eerlijk bent over? Terecht of niet?
Ik ben er bewust eerlijk over dat ik al kinderen heb, maar heb al vaker met de vooroordelen te maken gehad. Maar ik blijf voor mijn droom vechten en vind dat elke onvervulde kinderwens er een te veel is!
Ik heb geen kinderen Maar gun iemand met kinderen net zoveel als dat ik iemand gun zonder kinderen. We moeten er allemaal voor vechten toch. wel denk ik soms de wereld is oneerlijk verdeeld maar goed dat zullen meerdere hebben die al lang bezig zijn
hmm,ik zou al blij zijn met 1 kindje,maar ik snap wel dat de wens voor een 2e of 3e kindje net zo groot kan zijn.Op het forum zou ik het niet geheim houden als ik al 1 kindje zou hebben,maar in mn prive zou ik dat wel doen,mensen zeggen al gauw dat je dan tevreden moet zijn met wat je hebt.Ik merk nu al,zonder kids,dat mensen zeggen dat we met zn 2en ook een leuk leven kunnen hebben,maar dat maakt het verlangen er niet minder om.Makkelijk praten vind ik dat. Waarom zouden mensen die al een kleine hebben dan hier niet mee mogen praten?Immers zijn de behandelingen/afwachten en de spanning hetzelfde.En daarvoor zitten we toch hier?
Ik gun het iedereen evenveel om zwanger te raken. Je hebt een onvervulde wens. Ongeacht of je al kinderen hebt of niet. Wel hebben de meiden zonder kinderen nog een onvervulde wens om moeder te worden. Vrouwen met kinderen zijn al moeder. Maar dat maakt het verlangen naar nog een kindje niet minder denk ik. Ik heb zelf overgins nog geen kinderen
wij hebben ook een zoontje van 3, maar dat neemt niet weg dat er geen erge drang naar een 2e wondertje is. Ik snap dat sommige zeggen dat je gezegend moet zijn met wat je al hebt (dat is ook zo), maar dat neemt dat gevoel echt niet weg. Ik maak er dus ook geen geheim van dat ons ventje verwekt is na een lange tijd in de MMM, en nu met een 2e zitten we er weer in....
Ik denk dat de wens naar een tweede of volgend kindje net zo sterk is als die wens naar een eerste. De wens is misschien wel anders. Als je nog geen kids hebt is je verlangen om je moedergevoelens te kunnen uiten megagroot. Heb je al wel kids, dan wéét je wat het is om moeder te zijn en is het juist je sterke wens om je moeder-zijn nog verder uit te kunnen breiden. Ik ben moeder van 2 heerlijke kids, maar de wens om deze derde te mogen krijgen was net zo groot als die wens voor die eerste en die tweede. Juist omdat ik nu weet wat moederschap inhoudt en hoe geweldig ik het vind. Maar ik kan me ook nog heel goed herinneren hoe veel pijn het je doet in je hart als je al zooo klaar bent voor kids en ze (nog) niet mag/kan krijgen. Ik heb jaren moeten wachten op onze eerste. Niet omdat het op dat moment lichamelijk niet ging, maar simpelweg omdat ik nog te jong was. Dat doet pijn. Ik verberg het feit dat ik 2 kids heb zeker niet. We zijn tenslotte allemaal ooit met een wens begonnen, dus (zeker als je al kids hebt) moet je ten volle kunnen begrijpen hoe groot die wens is. Wel zal ik niet meer zo snel vertellen dat ik mijn beide kids met 1 onveilige vrijpoging heb mogen krijgen. Dat is iets wat ik vroeger graag vertelde en nooit bij heb stilgestaan hoe ongelooflijk zeer dat mensen kan doen. Ik moet zeggen dat ik in het afgelopen jaar op dit forum en mijn eigen lichte aanraking met de mmm veel beter ben gaan begrijpen wat een ongelooflijk groot wonder een kindje is. Ik wist het al (Ik kan ademloos genieten van de kids ), maar het wonder is groter dan ik ooit heb kunnen denken! Overigens zou ik zelf ook stikjaloers zijn op moeders hoor! Was ik ook toen ik nog geen moeder was! En nu voel ik die pijn juist andersom. Ik gun het iedereen zoooooooooo erg om ook moeder (en vader!) te kunnen worden dat ik er soms verdrietig van wordt!
Ik denk dat er zowiezo wel een verschil is. Als je (nog) geen 2e of 3e kindje kunt krijgen is het verschrikkelijk maar je bent al wel moeder, je blijft niet kinderloos. Ik denk dat het voor mij nu makkelijker zou zijn als ik al een kindje had, niet omdat de wens dan minder groot is maar omdat ik dan bijv wel wist dat mijn lichaam in staat is een gezonde baby te maken en op de wereld te zetten. En nu moet ik dat maar afwachten. Dat is weer een extra onzekerheid. Dat het ooit gelukt is is natuurlijk geen garantie, maar het geeft denk ik wel iets meer vertrouwen. Dus ik denk dat we het allemaal even graag willen alleen dat het referentiekader gewoon anders is. Ik betrap me er soms wel eens op dat ik het moeilijker vind iemand zwanger te zien die al kinderen heeft dan iemand voor wie het de eerste is. Ik hoop alleen dat als iemand dat ooit zou merken (ik laat het volgens mij niet zien) dat ze zouden begrijpen dat het niet persoonlijk bedoeld is maar dat het soms wel oneerlijk kan aanvoelen; waarom krijgt zij er 2 terwijl ik er na ruim 2 jaar nog steeds niet 1 mag hebben? Ik hoop dat ik nu niet iets gezegd heb dat anderen een rotgevoel geeft ofzo, maar dit is puur hoe ik me voel. Verstandelijk of emotioneel over dit soort dingen praten is vaak toch anders. Hoe dan ook, ik ben het eens met Naatje dat elke onvervulde kinderwens er 1 teveel is! Dus op naar de dikke buiken meiden!
Laat ik voorop stellen dat ik vind dat iedereen sowieso recht heeft om zijn verhaal te vertellen en zijn kinderwens te uiten, al heb je er al vier. Je bent niet voor niets begonnen voor nog een kindje, de wens is dus duidelijk aanwezig. Maar ik betrap mezelf er wel eens op dat ik denk, ja, maar je hebt er iig al een. Net zoals ik bij iemand die een miskraam heeft gehad ook wel eens denk, je weet dan iig dat je wel zwanger kunt worden. Ik stap ook altijd meteen van deze gedachten af, want ik vind ze oneerlijk en vreselijk, maar het schiet me wel eens door mijn hoofd ja. Ik ben in anderhalf jaar tijd één keer drie dagen overtijd geweest, en die onzekerheid is geen pretje. Maar ik gun iedereen alle kinderen die ze wensen, en iedereen bij wie dat niet zomaar lukt, zijn verhaal.
Ik geloof nooit dat er hier mensen zitten die iemand anders veroordelen. Ik zelf ben ook zwanger geraakt met hulp en zal dat bij een 2de ook nodig hebben. Zou toch wat zijn dan ik dan niet meer hier mag schrijven. Omdat ik er al 1 heb? 1 waar ik ook voor heb moeten knokken? enz.. En ook al kwam nr 1 spontaan.. levens veranderen.. gezondheid veranderd.. en vruchtbaarheid veranderd! Ik denk eerder dat mensen denken dat er onbegrip zal zijn, maar dat het echt wel mee valt.
ik had al een dochter voordat we begonnen met ivf en dan krijg je van mensen ook te horen van waar doe je het voor je hebt er toch al 1 na de geboorte van tygo die door ivf is gekomen zeggen ze vaak , ik zou maar stoppen hoor en blij zijn met wat je hebt! sommige in mijn omgeving vinden dat we geen recht hebben omdat we al een dochter hebben ja ik weet dat ik gezegend ben met al een mooie dochter die gelukkig wel spontaan is gekomen, maar dat ik een 2e kinderwens heb staat buiten mijn liefde voor mijn dochter! en sinds de geboorte van tygo is het verlangen sterker geworden ik gun iedereen een kindje of ze er nou geen hebben of 10.
Ik ben ook al een mama en zit sinds juni in de mm. Ondanks dat ik al wel een mama ben, ben ik toch ook verdrietig dat onze wens voor een tweede kindje maar niet uitkomt. Natuurlijk kan ik mij troosten met mijn ventje en dan voel ik me weer zo enorm gezegend. Maar het hebben van al een kindje is zeker geen garantie op het krijgen van meerdere kindjes. Er is bij ons niets gevonden, maar toch lukt het niet en waarom.... Hier op de site ben ik wel altijd wat voorzichtig met waar ik reageer. Ik voel me soms bezwaard, omdat ik wel al een kind heb en zie hoe sommige meiden hier zo enorm moeten vechten en sterk moeten blijven ondanks vele tegenslagen (respect voor jullie allemaal) Zo heb ik ook bewust mijn topic geopend met daarin al dat het om een tweede kindje gaat. Waarschijnlijk kiezen mensen dan toch om zo'n topic te ontwijken. Ik denk wel eens wat klaag en zeur ik nou...er zijn er zoveel hier in deze topics die nog geen kindje hebben. Ik realiseer mij zeker hoe erg ik het heb getroffen. Jammer genoeg heb je dat pas vaak door als je aan deze kant staat. Maar ook het krijgen van nog een kindje kan echt een enorm deel van je leven gaan bepalen. Het is de hoop en de wens die maar niet uitkomt. Ik vind jullie allemaal super moedig en ik hoop gewoon dat we elkaar kunnen steunen in goede en slechte tijden. Met wel al een kindje of nog geen kindje. Iedereen verdiend het om (weer) mama te worden
Ik heb er ook geen problemen mee, een wens is een wens. Of je nou 1, 2 of al 3 kinderen hebt. Ik vind wel dat sommige mensen heel erg zeuren af en toe. En ja dan denk ik weleens wees blij dat je al een gezond hummeltje hebt rondlopen. Dit is dan meer een gedachtengang, maar ik heb er geen problemen mee verder. Groetjes Elvira
Zeuren als de dames net weer 1x in het ziekenhuis zijn geweest voor een controle. Zeuren omdat het na 1x niet lukt. Zeuren omdat iemand anders wel zwanger is, terwijl het voor hen net zo moeilijk was. Nog meer voorbeelden nodig?
Allereerst: Ik vind het erg dapper dat er dames zijn die er voor uitkomen er wel eens moeite mee te hebben, ik kan me dat ook voorstellen, en ik vind het eerlijk dat het wordt toegegeven. Ik heb mezelf ook lange tijd bezwaard gevoeld toen ik op het PCO topic begon te schrijven, ik was daar de enige met al kinderen. Ik ben het alleen niet eens met Elvira's mening over zeuren. Ik vind zeuren een heel lelijk woord als het gaat om teleurstelling op zwanger worden gebied. Ik denk ook wel eens bij sommige berichtjes van goh wat doe jij hier, of jij weet echt niet wat echt pijn en verdriet inhoud als ik wat lees, maar alles is relatief. Ik denk niet dat je de intensiteit van elkaars kinderwens op basis van hoe lang je al bezig bent kunt beoordelen en het verdriet daarin als het niet lukt. Maar snap wel dat het wrang kan voelen. Daarnaast denk ik dat de liefde voor bestaande kinderen net als wat Caruli zegt los staat van de wens naar een volgend kindje, het is niet zo dat je niet tevreden bent naar wat je hebt. En nee het wordt met een volgend kindje niet makkelijker. Ja je weet dat je zwanger kunt worden, maar dat is geen garantie, naar mij zelf kijkende heb ik er bijvoorbeeld na mijn bevalling nog een extra handicap (te korte luteale fase) bij gekregen. Resultaten uit het verleden zijn geen garantie voor de toekomst Ook ik heb de angst dat zwanger worden niet meer zal lukken. Het verlangen naar een volgend kindje kan net zo diepgaand zijn als naar een eerste kindje maar dat ervaar je pas als je een kindje hebt. Ik denk zelf dat het op basis van feiten onmogelijk is in te vullen hoe zeer een persoon verlangt naar een kindje of hoe groot het verdriet is en of het geen iemand uit terecht is of niet. Verlangen en gemis is niet door anderen te beoordelen of op een weegschaal te gooien, ook niet op basis van het hoeveelste kindje, de behandelingsvorm, hoe lang iemand al bezig is of de leeftijd. Iedereen ervaart dit anders en wat Naatje zegt ieder verlangen is er een teveel.
Ik dacht zelf altijd als iemand al een kind had ook. Je hebt er in ieder geval 1.... Nooit had ik gedacht dat de wens voor een 2de kindje net zo sterk zou zijn... Ik schaamde me dood toen ik het zh weer inliep (met mijn zoon van 1,5 want ik had geen oppas) en aangaf dat ik zo graag een 2de wilde en dat mijn cycli nog steed snergens op leken (ruim 65 dagen). Ik vond het zo asociaal.... Zoiets van deze was leuk maar nu wil ik er nog 1! Mijn gyn moest hier hard om lachen en heeft me gerustgesteld. Op dit forum ben ik er eerlijk over. Ik heb 1 kind uit de MMM en wil er dolgraag nog 1. En de pijn van moeite voor een 2de is anders maar minstens net zo groot.
Het is net wat ik zeg. Iedere wens is een wens. Ik heb er verder ook geen moeite mee hoor. Maar in alle eerlijkheid word er ook gezeurd. En ja daar bedoel ik mee dat als het niet in 1x lukt. Of dat er file stond naar het ziekenhuis of omdat de arts het toch niet helemaal is en omdat je toen je werd geholpen door die andere arts wel zwanger werd. Tuurlijk mag je teleurgesteld zijn, maar denk dan wel aan wat je wel hebt. Er zijn zat andere meiden die er nog steeds voor knokken, en het al zo vaak hebben zin misgaan of meer dan 6 pogingen moeten doen. Ik kan me daarom goed verplaatsen in de andere meiden, die hierom al niet reageren omdat de wel al mama's bang zijn om gekwest te worden. Sorry maar het mes snijd aan 2 kanten.
Nou, ik kan me dit goed voorstellen.... een collega zei tegen mij: "Ja, ik weet precies hoe je je voelt! Ik heb ook drie maanden moeten wachten totdat ik eindelijk ?) zwanger was." Goed... zij zat dan niet in de MMM, maar toch... Sorry... goed, maar dan verbijt ik me ook hoor. Onder invloed van mijn emoties noem ik dat dan ook net zo goed gezeur... Verder sluit ik me aan bij wat hier al eerder is gezegd: iedere wens tot een kindje is er een. Of je nu al een kind hebt of niet. Zal niet zeggen dat ik het er ooit ook wel moeilijk mee heb. Zeker als ik hoor dat mijn zusje nog wel een derde zou willen omdat een meisje ook zo leuk zou zijn. Het is helemaal niet eerlijk en ik voel me een enorme egoïst, maar ooit vraag ik me af of ik het zou kunnen handelen... We zijn allemaal mensen: met onze jaloerse, emotionele of gespannen kanten. Het is heel logisch denk ik. Liefs, Josien