Majo dat heb ik idd al vaker gedaan maar werkt helaas niet want ze gaat dan gewoon verder spelen. Nadeel is dat naast de school een speeltuin is en de meeste kindjes van school daar spelen, zo ook haar vriendinnetje, moeder van t vriendinnetje riep haar dochter ook niet oid, niet dat dat moet, maar even terug fluiten kan geen kwaad. T was helemaal vervelend omdat ik 15 minuten daarna nog een afspraak had.
Bamjolan ik had denk ik het zelfde gereageerd. Mijn dochter heeft toen ik zwanger was haar voet hard op mijn buik laten vallen ( ze lag op de bank met haar benen omhoog en klets zo op me buik) Ik gaf haar uit reactie ook een tik tegen haar been aan. Ik zei ook altijd ik zal me kind nooit slaan, maar helaas heb me woord niet kunnen houden. Ik vind slaan niet goed maar ik snap wel dat in een bepaalde situatie soms uit reactie als ik toen een tik geef. Ik heb ook niet gemerkt dat mijn dochter daarna trauma's had. Ik heb vroeger ook echt wel een tik voor me billen gehad, maar kan niet zeggen dat ik er slechter door geworden ben. laten ze kinderen helpen die echt worden mishandelt. Mijn zusje heeft een buurvrouw die haar zoontje iedere dag alle hoeken van de kamer laat zien, en denk maar niet dat daar iets aan gedaan word.
Tja, ik kan het wel begrijpen, als ze dat toestaan is het einde natuurlijk zoek, want wat valt precies onder een corrigerende tik, daar kunnen mensen hun eigen draai aan geven. Mijn dochtertje krijgt wel eens een tik op haar handje als ze voor de zoveelste keer iets wil pakken, waarvan ze weet dat dat niet mag. Maar een klap krijgt ze niet. Ze wil af en toe ook wel slaan of trappen en dan zet ik haar gelijk op de grond, zeg 'nee, dat mag niet' en negeer haar even. Vaak komt dat ook wel over. Eerst probeer ik nog met 'lief zijn en aai', maar dat werkt niet altijd.
Ik geef ook geen corrigerende tik, maar daarvoor moet ik soms wel even tot 100 tellen. Mijn zoontje liet laatst -weer eens- zijn eten uit zijn mond vallen nadat ik een half uur in de keuken had gestaan om wat lekkers voor hem te maken. #$%&* Dus ik alles zelf opeten want ik had wel honger Ik vraag 'wil je yoghurt met fruit?' 'ja!' roept ie. Dus ik yoghurt met fruit maken. Smeert ie het na 5 happen door zijn haar en houdt vervolgens zijn bakje ondersteboven. Ik zeg heel duidelijk dat ik dat NIET LEUK VIND! Dan ga ik hem verschonen en begint ie tegen me aan te trappen. Ik pak zijn enkels vast en zeg weer heel duidelijk dat ik dat NIET LEUK VIND! Hij begint te schaterlachen (haha wat een leuk spel) en hoe kwader ik word, hoe harder hij begint te lachen.. Eigenlijk wil ik hem dan een flinke hoek geven. Dat gevoel duurt maar even gelukkig Ik vind het een uitdaging om alles verbaal op te lossen, maar eigenlijk gaat het heel goed. Je moet gewoon niet teveel verwachten van een klein kind, en het tijd geven om dingen door te laten dringen, ze begrijpen nog niet alles. En vooral onthouden dat ze er niet op uit zijn om jou het leven zuur te maken, maar hun eigen grenzen aan het ontdekken zijn.
Ben het helemaal met je eens. Kinderen proberen de ouders niet het leven zuur te maken ze zijn aan het ontdekken en proberen hoe ver ze kunnen gaan. En ja soms word er gewoon teveel verwacht van een klein kind, ik zelf verwacht soms ook dingen van Yildiz en dan denk ik later goh ze is pas 2,5 ! dat kan ze toch nog niet!
Tot nu toe is het mij totaal niet opgevallen dat er met vingers gewezen is! Zoals ik al zei: Ik kan me je reactie voorstellen maar zou het zelf niet doen. Eigenlijk leer ik mijn kind, wanneer ik het wel doe, dat als ik iets niet leuk vind dat ik mag slaan. Kinderen kopieren alles, dus als ze de persoon waar ze het meest tegenop kijken zien slaan, kun je er donder op zeggen dat een kind dit ook weer gaat gebruiken. Is het niet thuis, dan wel op school. En je loopt mijn inziens juist het risico dat ze het volgende keer vrolijk weer doet. Het is ontzettend moeilijk om de juiste onderhandelingspositie te vinden met je kind, dat kunnen wij je hier niet met een paar tips leren. Daar zou een hele analyse van jouw manier van opvoeden in combinatie met het gedrag van jouw kinderen moeten voorafgaan. Wie weet ben je van nature wel veel te zachtaardig, en krijg je hier de tip zachtaardiger te zijn. Of ben je van nature fel in je stem, en krijg je hier de tip fel in je stem te zijn. Kortom: Tips zo uit de mouw geschut op een forum werken vaak niet op de juiste manier. Beter zou je eens in gesprek kunnen gaan (uiteraard wanneer dit gedrag vaker voorkomt) met een pedagoog/opvoedkundige. Maar nogmaals: Ik kan me je reflex wel voorstellen!
negeren hebben wij al zooooooooooooo lang geprobeerd maar onze dondersteen luistert echt niet hij blijft door gaan met alles! hij krijgt van ons dan ook altijd een tik op z'n handje als hij ergens aan zit of iets pakt wat niet mag.
Uiteraard maar op een forum zit je ook om tips en ervaringen te wisselen lijkt me Daarom vraag ik hoe jullie zoiets zouden oplossen! En idd, ik heb een hulp hier en zij zei ook wel dat t prima opgelost was voor die keer, maargoed echt 'goed' is het niet natuurlijk
dalijk mag je je kind ook niet straffen door het op een trap of stoel te laten zitten kan die ook trauma`s van krijgen geesterlijke mishandeling ik vind je hebt slaan en slaan . tik op de vingers moet kunnen vind ik . En ik denk dat het er ook aan ligt hoe oud je kind is want een kleintje heeft geen nut om te slaan . Niet dat ik slaan goed keur hoor maar ik vind wel je hebt slaan en slaan. Ik heb ook vroeger tikken gehad die ik echt verdient heb en nee ik heb geen trauma. Me moeder was radeloos stuurde ze me voor straf naar me kamer ging ik gewoon lezen of spelen . Ze vertelde dat ze een keer voor straf al me speelgoed weg gehaald had wat deed ik ik ging slapen . Dus me moeder was langer bezig geweest me speelgoed opruimen enz dan dat de straf hielp hahahah Maar ik kan me best voorstellen dat er momenten zijn dat ouders radeloos zijn. Misschien ben ik de enige die er nog zo ouderwets over denkt . ik vind je moet eerst kijken wat voor kind je hebt en daar je straf op aan passen. Ook heb ik mijn moeder toen ik klein was wel eens gebeten nou me moeder heeft me mooi terug gebeten ik heb het nooit meer gedaan en weet van dat bijten nu niks meer af. Dus ik zal de laatste zijn die zal zeggen ik zal mijn kind nooit slaan want je weet nooit wat je in radeloosheid zal doen.
nou toen mij dochter 2 jaar nog wat , mij ook harde klap op mij gezicht , werd ik echt boos en gaf haar klap terug , ze keek me verbaasd aan en begon te huilen , toen heb ik haar verteld als mensen slaan dat het pijn doet en dat ze zelf ook niet leuk vond , nooit meer heeft ze mij nog klap gegeven ,,komop zeg somige kinderen luisteren nou eenmaal niet ,dan vind ik dat je toch de baas moet blijven en je niet laten slaan door je eigen kind , ze is nu 6 kan me niet herinneren dat ik haar later ooit nog tik,of klap heb gegeven ik vind niet dat ik mij dochter heb mishandeld hoor zoontje van buurf slaat vaker zijn moeder (1,5) jaar en zij roept hele tijd mag niet enzo maar hij luisterd lekker niet echt zielig om te zien ,dat zal ik nooit laten gebeuren ,
Als mijn zoon aan de hond zit te trekken en steeds terug gaat naar haar heb ik 2 keuzes: Of ik geef m een tik op zn vingers of het gaat een keer fout en de hond geeft een snauw. Geef de hond dan groot gelijk ook hoor, dus dan krijgt hij toch echt een tik op zn vingers waardoor hij zo schrikt dat hij snel wegloopt.
Ik heb (nog) geen kinderen, dus deel ook geen pedagogische tikken uit en weet ook niet hoe ik hier in de toekomst tegenover zal staan. Het enige dat ik weet is dat ik als kind wel eens een pak slaag heb gehad en dat ik dat op dat moment ook gewoon verdiende. Ooit op school tijdens de opleiding (SPW) hebben we dit onderwerp ook behandeld. Het kind zou door het slaan psychische schade kunnen oplopen. Ik heb er niks aan overgehouden. Voor mij was het een duidelijke begrenzing voor verkeerd gedrag. Ik was tever gegaan en toen was het gewoon nog zo: wie niet horen wil moet maar voelen. En ik werd voor tijd echt wel meerdere keren gewaarschuwd. Ik ben niet minder van mijn ouders gaan houden, ik ben nooit bang voor ze geweest. Ik had altijd en heb nog steeds een hele goede band met ze. Maar ik ben het er helemaal mee eens hoor dat er andere manieren zijn om problemen op te lossen, dat zie je wel in programma's als EHBO en the Nanny. Ik denk dat wanneer je duidelijk grenzen stelt en je heel consequent bent, de pedagogische tik niet nodig zal zijn. Maar om nou meteen te spreken van kindermishandeling, dat gaat mij iets te ver.
de term opvoedkundige tik is heel breed uit te leggen. wat is de definitie van een opvoedkundige tik voor jullie? Vor mij is een opvoedkundige tik een alarmsignaal voor een kind dat het te ver is gegaan. maar het belangrijkste is dat het geen pijn doet, maar meer wakker schud. Ik geef Dano weleens een tikje op zijn vingers, en zeg nee dat mag niet afblijven. Maar dat is met de gedachte jij mag daar niet met je handen aankomen dus krijg je een tikje op je handje. Hij huilt daarna nooit, en zijn handjes zijn ook niet rood ofzo. Wat hij wel doet is driftig roepen 'stout' en tegelijk Nee schudden met zijn hoofd. Dit doe ik bijvoorbeeld als hij die dag voor de 3e keer de brokken van de kat met een handje uit haar bak haalt en op de grond gooit. Eerst moest hij het opruimen van me, maar dan gooide hij in een onbewaakt moment de bak gewoon om. Nu is het eerst 2x nee Dano afblijven, dan gaat ie ook weg, en de 3e keer tikje en duidelijk NEE zeggen Slaan uberhaupt ben ik strict op tegen. Dat is in mijn ogen inderdaad onmacht. Naar mijn idee leer je je kind dat zodra het zich machteloos voelt dat hij of zij mag slaan. Dano slaat mij nooit. terwijl ik vaak hoor dat kindjes van 1,5 veel slaan. Ik heb vroeger 1x een flinke klap in mijn gezicht gekregen van mijn moeder. ik schold haar uit ofzo (puberteit ) Maar ik weet nog goed mijn reactie "hoe durf je me te slaan" Erg he... pittig onderwerp trouwens.
Angel eyes een tik, als ik die geef, is dat om een schrikreactie op te wekken, niet mijn kind pijn doen. Dat vind ik idd niet kunnen. Een tik is hier echt het laatste middel hoor, praten en uitleggen is altijd de beste manier, al ligt t ook aan het kind, als ouders hoef je ook niet altijd alles helemaal uit te leggen. Maar uit je vraag, hier enkel om de schrikreactie.
Ik denk dat je dan ook een heel ander doel hebt als de mensen die moedwillig hun kinderen slaan bij het minste geringste. Daar ligt voor mij heel duidelijk de grens. En owja als je kinderen bang worden voor je dan gaat er ook iets niet goed.
Ik sta er zelf niet achter. Ik heb gewerkt met kinderen met een verst. beperking met een ontwikkelingsniveau van tussen de 9 maanden en 4 jaar. Bepaalde kids waren ongevoelig voor straffen natuurlijk omdat ze daar de mentale leeftijd nog niet voor hadden, maar een aantal wel. Heb gemerkt dat ze het prachtig vinden als je boos wordt; dat voelen ze aan. En ik kan gewoon niet nep boos zijn, komt niet overtuigend over en bovendien prikken kinderen daar volgens mij zo doorheen. Ik ben bang dat ik dan uit frustratie een tik ga uitdelen en dat lijkt me niet de bedoeling. Ik zou eerder veel meer energie steken in het proberen te voorkomen van irritant gedrag. Tuurlijk gaat vast niet altijd lukken en zal best eensuit m'n slof schieten maar slaan uit woede is in ieder geval geen oplossing. Een tik om bestwil; nee denk ik ook niet. Want dan zie jdat als laatste redmiddel en aangezien je van jezelf weet dat je een tik mag geven, denk ik dat je eerdere opties om gedrag bij je kind te stoppen een soort van half worden uitgevoerd. Omdat je dan erg gelooft dat die tik werkt en mogelijk geen zin hebt om andere dingen te proberen (ik weet dat van mezelf, heb weinig geduld). Ik denk dat het een grotere investering is om als opvoeder stevig in je schoenen te staan en dit ook uit te dragen naar je kind toe dan wanneer je een tik geeft. Soms moet een kind wel weten dat je boos bent en dat kun je laten merken door je stemgebruik, uitdrukking en lichaamshouding. Maar elk kind is weer anders, bij sommigen werkt het weer averechts om boos te zijn Anyways, de tik is voor mij out of the question en ik zoek liever naar manieren waarbij ik gewenst gedrag bij m'n dochter te weeg kan brengen later. Dat klieren moet ik gewoon onaantrekkelijk zien te maken....haha mag ik nu al vast creatief gaan worden
Elk kind moet anders worden gestraft. Bij ons thuis werd vroeger niet geslagen, maar apart gezet en genegeerd. Dat laatste doe ik nu ook al bij Isabella. Dat werkt bij haar echt heel goed. Gaat ze zeuren enz. negeer ik haar gedrag. Doet ze iets wat niet mag, haal ik haar er direct weg en vertel waarom. Maar ik jou geval, Bamjolan, snap ik dat je het zo hebt opgelost. Je kon op dat moment niet echt iets anders. En eerlijk, misschien had ik het in die situatie ook gedaan. Elke situatie is anders en elk kind is anders. Maar dat het verboden is bij wet vind ik wel goed.
Wij hebben het strafmuurtje, als Amanthis niet luisterd gaat ze 3 minuten tegen de strafmuur staan en daarna vragen we of ze weet wat ze verkeerd heeft gedaan, vragen een excuses en dan een knuffel en dan gaan we over tot de orde van de dag. Tuurlijk vertellen we als we haar bij de muur zetten waarom we dat doen.
Idd Bosi, ik had ff geen andere keuze helaas. Wat betreft negeren, bij een meid van 6 werkt het niet meer hoor haha die vind dat geweldig als mama er niks op zegt. Thuis heb ik strafstoeltjes, de oudste op haar kamer en de jongste in de gang. Ben geen voorstander van straffen op een kamer, maar die van 6 in de gang werkt niet. Ik zeg er ook bij "Jij zit nu hier omdat je.... heb gedaan en ik dat niet wil zien/horen!" Komen ze terug, komen er 5 minuten extra bij. Nu ik dat geregeld toegepast heb, blijven ze ook zitten, ze vertellen ook heel goed na de straf waarom ze er zaten. Kijk, zo los ik her thuis op, maar buiten straffen vind ik zelf heel erg moeilijk!
Ja en dat voelen ze aan die kinderen....buiten heb je al die mensen die kijken, dat maakt mama onzeker. Wederom, mijn kind is nog te klein, maar ik heb het met die ratjes van het kinderdienstencentrum meegemaakt. Geduld is behoorlijk op de proef gesteld daaro. En dan heb ik het over kinders die uit boosheid al hun kleren uittrekken midden op straat. Leg dan maar aan een voorbijganger uit dat een meid van 11 het verstand van een kind van een jaar heeft