Hoi Nadja, Helder bloed?! Dat klinkt als een menstruatie! Ik heb gehoord dat je lichaam na het stoppen met de pil rare dingen kan doen. Jouw lichaam doet kennelijk precies het tegenovergestelde als mijn lichaam. Je bloedt te vaak. Waarschijnlijk komt het allemaal goed. Het heeft gewoon even tijd nodig om goed te komen. Wacht nog een twee a drie maandjes en dan denk ik dat het helemaal weer op orde is. Ik zou wel stoppen met dat checken op dat slijm enzo. Je bent nog maar net gestopt. Doe het rustig aan! Je krijgt je kans echt wel. Als je over een paar maanden nog zo onregelmatig bent, zou ik naar de huisarts gaan. Ik zit vandaag op 89 dagen. Komende donderdag krijg ik een echo via de huisarts (dus niet bij een gynaecoloog). Ik heb een beetje gelogen tegen de huisarts hoelang ik zonder menstruatie zat. Ik weet dat het heel slecht is, maar ik ben zo blij dat er straks gekeken word of het nog een beetje goed eruitziet. Ik heb de laatste tijd zoveel buikpijn gehad.... Ik maak me echt zorgen. Ze verwees me trouwens alleen omdat ik zo aan het stressen was, want zelfs met de twee maanden, die ik erbij gelogen heb, kom ik niet in aanmerking voor de gynaecoloog. Ik wilde er niet meer bij liegen. Ik voel me nu al zo schuldig.... Groeten, Vera
Mooi zo dat je een eisprong had meis! En de kans goed benut . Ik wacht zoiezo nog tot januari. Dan heb ik 6 cyclus gehad. Ik heb nu ovu testen besteld! Zometeen faktuur op de bus gooien (ja nu nog hahah). En dan hopen dat ik ze binnen een week heb dan kan ik ze gaan gebruiken. Ik ben nu weer heel licht ongie. Heb geen tampon nodig. Stelt dus weer niks voor . Maar hopelijk krijg ik straks ook gewoon een eisprong...
Hoi Vera, Het 'gekke' is dat de bloeding heel eventjes en weinig is en dan roze-bruin slijm is. Nu is er alweer niks meer! Je hebt zeker gelijk dat ik geduld moet hebben en niet zo op het slijm moet letten, maar das toch wel lastig, ik wil echt heel graag zwanger worden.... Maar ik loop al niet meer zo hard van stapel als 2 weken geleden. Vervelend voor je dat je ongi wegblijft, kan me voorstellen dat je stresst hoor! En je moet maar zo denken: leugentje om bestwil mag, als jij daardoor gerustgesteld kan worden (bij de gyn) dan is het toch prima! Succes ermee en thanx voor je antwoord! Groetjes Nadja
Hej Nadja, Ow, ik dacht je dat echt rood bloed had... Dat is vreemd. Dan weet ik het ook niet. Wrs is het tussentijdse spotting. Ik hoop voor je dat het zo direct gewoon lekker doorzet in een goede menstruatie. Wat jij doet, heb ik in het begin ook heel erg gedaan. En doe ik nog steeds. Ik was ook heel enthousiast. Dat is er nu wel vanaf. Ik probeerde overal wat aan af te leiden, maar het bleek allemaal niks. Ik stelde mezelf telkens vreselijk teleur daarmee. Die eerste maand zou ik hebben gezworen dat ik zwanger was. Steekjes in mijn lies, raar gevoel in buik, continu misselijk. De teleurstelling van twee negatieve zwangerschapstesten was vreselijk en ik kan er nu nog om huilen als ik eraan terug denk. Ik weet wel dat ik erg optimistisch was, maar ik voelde gewoon vanalles. Vorige maand had ik ineens super rekbaar slijm, maar geen eisprong gezien. Vorige week daarom toch nog een zwangerschapstest gedaan, want misschien had ik geen temperatuursstijging. Het zou toch kunnen? Natuurlijk negatief! Ik heb nu in totaal zeven zwangerschapstesten gedaan en alles negatief. Ik heb afgelopen 2 maanden getemperatuurd en alles gelijk. Sinds 2 weken doe ik elke dag een ovulatie test. Ik heb zo'n 20 negatieve ovulatietesten nu, omdat ik uit wanhoop sommige dagen zelfs twee keer getest heb. Mijn buik doet weer raar, maar ik let er maar niet op, want het betekent niks. Sinds vorige maand moet ik elke week wel minstens 1 dag huilen. Deze week ben ik al sinds donderdag depri. Je kunt begrijpen dat mijn relatie met mijn vriend even niet top is. Maarruh, we gaan wel zien donderdag of er eindelijk reden voor actie is of dat ik nog een paar maanden voor me uit kan staren totdat mijn lichaam ook eens wil. Ik vind het super eng, maar wat ben ik blij als het donderdag is geweest. Vreemd genoeg weet ik niet waarop ik hoop. Enerzijds wil ik een verklaring waarom ik niet menstrueer, zodat we eindelijk eens kunnen proberen. Dat leek me juist spannend, maar zonder ovulatie valt er niets te proberen. Anderzijds hoop ik natuurlijk dat alles goed is.... Maja, dan blijft die gek makende onzekerheid. Groeten, een verwarde zwaar emotionele Vera
Hey Vera, tjonge, wat een verhaal zeg! Niet te geloven wat dat allemaal met je doet he!? Ik hoop in ieder geval dat je donderdag wat meer duidelijkheid krijgt. In ieder geval veel succes en sterkte en ik hoor graag hoe het verder gaat! Groetjes Nadja p.s. ik zou graag tegen je zeggen, relax en denk ergens anders aan...maar ik weet dat dat allemaal erg makkelijk is om te zeggen (en niet om te doen)!
Hej Nadja, Ja, ik weet dat ik heel extreem bezig ben. Ik heb daar wel een verklaring voor. Ik ben namelijk toen ik net 19 was ongewenst zwanger geraakt en heb toen een abortus laten plegen. Erg he? Niemand, behalve mijn huidige vriend, mijn moeder en mijn ex-vriend weten dit. Dit is de eerste keer dat ik er met iemand over praat..... En misschien is dat ook goed. Ook al verwacht ik geen positieve reacties daarop. Heel eerlijk, het is en blijft het domste wat ik ooit heb gedaan. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds denk dat het voor die tijd de beste beslissing was. Het was egoistisch, maar daarnaast had ik ook het gevoel dat ik het kind niet zou kunnen geven, waar het recht op zou hebben. Ik ben altijd een redelijk braaf meisje geweest, maar om een of andere reden begon ik in die tijd alle verkeerde beslissingen te nemen. Ik kreeg een vriend die absoluut niet goed voor me was. Ik kreeg ruzie met mijn ouders en verwaarloosde school en mijn vrienden. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was (na vier maanden relatie), dacht ik er zelfs juist over om het eigenlijk uit te maken met hem! Dat heb ik toen even uitgesteld. Het was een verschrikkelijke situatie. Ik heb toen voor een abortus gekozen, omdat ik echt dacht dat dit het beste was voor het kind. Ik weet dat dat heel stom klinkt, maar ik wilde het kind de hele situatie niet aandoen. Ik zat nog op school zonder inkomen. De relatie met mijn ouders was op dat moment verpest. Ik kon eigenlijk nergens naartoe. De relatie met mijn vriend wilde ik afbreken. Ik kreeg steeds meer een hekel aan die jongen. Toen ik het anderhalve maand later uitmaakte, heeft hij nog wat rot dingen gedaan. Zo heeft hij allerlei mensen verteld dat hij me zwanger had gekregen (alsof het zon top prestatie was) en is hij dezelfde dag met een vriendin van hem het bed in gedoken. De dag erna stond hij onder mijn raam mijn naam te schreeuwen en dat ie me zo miste. Toen ik hem een week later weer zag, probeerde hij me alleen maar het bed in te duwen. Dat kon ik dankzij nog enig besef van eigenwaarde wel weerstaan, maar ik liet me weer bespelen door hem en heb hem niet direct het huis uitgegooid, wat ik had moeten doen. Ik had hem kunnen aanklagen voor aanranding. Ik vind dat een kind het recht heeft op omgang met zijn vader. Maar ik weet niet hoe je je als kind moet voelen als je moeder je vader een totale eikel vindt en meent dat haar relatie met hem de grootste fout van haar leven tot dusver is. Wat denk je dan als kind? Ik kan me voorstellen dat je als kind je dan ook wel als een enorme fout ervaart. Of je afvraagt of je moeder wel van je houdt, als het erachter komt dat het op zijn vader lijkt. Ik kan me ook niet voorstellen dat ik erg gelukkig zou zijn geweest als ik continu contact had moeten onderhouden met die jongen. Of telkens zijn gezicht op het koppie van mijn kleine had gezien. Ten opzichte van dat kind voel ik me vreselijk schuldig. Ik heb een overtijdbehandeling gedaan, dus het was nog maar een vrucht van een paar weken. Ik heb het in een petri schaaltje zien liggen. Het waren slechts witte vliesjes. Maar het schuldgevoel is er niet minder om. Soms denk ik door die situatie dat ik het niet verdien om kinderen te krijgen. Ik zie dit als een soort straf. Sinds die tijd heb ik nooit meer zoiets stoms gedaan. Met mijn andere vriendjes sindsdien heb ik altijd de juiste maatregelen genomen. De relatie met mijn ouders is weer super en de meeste vrienden uit die tijd zijn zelfs nog steeds mijn vrienden. Het is nu 7 jaar geleden en ik kan me soms niet voorstellen dat ik dat echt heb gedaan. Soms denk ik echt dat ik door die abortus het verdien om onvruchtbaar te zijn. Ik heb mijn kans toen gehad. Die gedachte doet pijn. Ik heb heel veel verdriet van het uitblijven van mijn menstruatie, omdat ik het als een soort bevestiging van mijn onvruchtbaarheid zie. Ook speelt er wat anders. Ik werd na vier maanden door stommiteit zwanger, omdat het zoveel makkelijker ging dan ik dacht. Op basis van die ervaring dacht ik dat ik makkelijk zwanger werd en nu het uitblijft denk ik dus dat er iets mis moet zijn. Dat geeft stress. Ik voel me ook schuldig ten opzichte van mijn huidige vriend. Het is alsof ik minder van hem hou, omdat ik nu niet zwanger kan worden/word. Het slaat nergens op, maar emoties zijn denk ik ook niet logisch. Misschien zijn die tranen van nu niet alleen om het verdriet van nu dat ik maar niet menstrueer, of de angst dat er nu wat mis zal zijn, maar dat ik dit pijnlijk hoofdstuk uit mijn leven een plekje moet geven. Ik kan me er zo schuldig over voelen, eraan twijfelen of het echt de juiste beslissing was, verdriet erover hebben dat ik misschien mijn enige kans op een kind heb verkwanseld, of wat dan ook, maar ik kan er niks meer aan veranderen. Sorry voor het heftige verhaal. Ik denk niet dat je dit zag aankomen, maar ik moest het even kwijt. Groetjes, Vera
Hoi Vera, Nou meid, je hebt lekker je hart gelucht, doet goed toch? Knap dat je het met me deelt ook. ik kan me goed voorstellen dat je je schuldig voelt door het abortus, maar ik vind dat je er ook wel reeel in bent. Kijk eens om je heen, ik zie in ieder geval genoeg jonge moeders die kinderen hebben uit een ongewenste zwangerschap. Ik vraag me af of die kinderen (en hun ouders) echt happy zijn. Ik vind het heel knap en verstandig van je dat je die beslissing toen hebt genomen! het is zoals je het zelf zegt: het kwam absoluut niet gelegen. Alle respect en begrip daarvoor. Als ik het zo lees krijg ik de indruk dat je in een neerwaarste spiraal zit, je wordt niet ongi, hebt schuldgevoelens over het abortus en daardoor komen veel emoties vrij. je hebt het gevoel dat je zwanger worden niet verdiend. Daardoor wordt je weer emo. Lichaam en geest zijn aan elkaar verbonden en het een heet effect op het ander. Dat ji het niet verdient om zwanger te zijn is natuurlijk flauwekul. Misschien verdien je het zelfs nog wel meer als een ander. Jij hebt goed in de gaten wat een kind nodig heeft. Veel meiden hebben een babywens, maar denken niet na over wat er allemaal bij komt kijken. Jij wel en dat maakt je een goede moeder. Bovendien twijfel ik ook absoluut niet over de liefde die jij dat kind kunt geven. Dus stop met zeggen dat je het niet verdient, wees lief voor jezelf! Ik zag dit verhaal inderdaad niet aankomen, maar vind het fijn dat je het me vertelt. Ik hoop dat ik je een beetje heb geholpen met mijn reactie! Groetjes Nadja
Hoi Nadja, Bedankt voor je lieve reactie. Zo heb ik het nooit bekeken... Het schuldgevoel zal wel nooit weggaan, maar ik zal proberen jouw woorden te onthouden. Ik ben blij dat je er zo positief op reageert. Heel erg bedankt. Liefs, Vera
Hoi VeraV, ik vind het echt knap dat je je verhaal zo durft te vertellen op deze pagina. Je ging op je gevoel af toen dat het beter was zo. En geloof mij je hebt het goed gedaan door toen naar je gevoel te luisteren. Er zijn veel vrouwen die zwanger raken in een relatie die slecht is of een kind hebben van een man die ze niet mogen of zelfs haten. En het kind word daar enorm de dupe van. En inderdaad wat heefd een kind er nou aan als de moeder een bloedhekel aan de vader heefd? Dat doet heel veel met de eigenwaarde van een kind en dat worden vaak mensen met weinig zelfrespect en depressies. Ik snap hoe jeje voelt dat je denkt dat je terug word gepakt voor wat je toen gedaan hebt. Maar je hebt uit liefde gehandelt juist het is helemaal niet zo egoistish als mensen het doen lijken een abortus, zeker niet als ik jou verhaal zo lees. Jij besefte gewoon dat je dat kind op dat moment geen goed leven kon geven en geen liefde voor de vader had. En het is ECHT belangrijk dat ouders liefde hebben voor elkaar en respect. Je hebt gewoon uit liefde gehandelt toen je dat toen deed. En je moet gewoon in jezelf blijven geloven. Heel veel sterkte toegewenst en veel liefs.
Hoi Vera, Knap hoor! Dat je je verhaal durft te doen. En misschien ook wel een opluchting dat je het kwijt kunt. Ik denk niet dat je je moet schamen, je mag toch ook wel trots zijn op jezelf. Het is niet zomaar een beslissing geweest! En ik denk ook dat je het positief moet bekijken. Je hebt hier iets van moeten leren. Ik begrijp dat je een schuldgevoel hierover hebt, maar zoals appelslakje al schreef; je hebt uit liefde gehandeld! Dat mag je nooit vergeten! Probeer het een plekje te geven, dan krijg je vanzelf meer rust en komt de rest vanzelf. (makkelijk gezegd he?! ) Sterkte! Bij mij is er trouwens ook nog steeds niks veranderd....
Hoe staat het met iedereen? Ook nog lekker aan het ontpillen, Sunshins of heb je al leuk nieuws te melden?! Ik hoop binnenkort eens een ovulatie te zien. Maar ik ben de laatste tijd er gelukkig niet meer zo meer mee bezig. Verbazingwekkend hoe snel de dagen dan ineens voorbij kunnen vliegen. Liefs, Vera
Hey nog steeds onveranderd. Dag 42 ondertussen... Verhoging in de ovulatietesten gehad (2x zelfs), maar niet volledig positief. Redelijk donkere streepjes, maar niet zoals het zou moeten zijn (denk ik). Afwachten zeker ? Succes voor iedereen !
Hoelang duurt dat ontpillen eigenlijk ? Ik ben vorige maand gestopt met de pil, en hoelang duurt het voordat hij helemaal is uitgewerkt? Liefs
Hey vrees dat dat afhangt van vrouw tot vrouw. Je hoort verhalen van mensen die in ronde 1 zwanger zijn en dus niet moeten ontpillen en dan heb je jammer genoeg ook andere verhalen. Ik ben nu een half jaar gestopt. Ik weet zelfs niet of ik al ontpild ben :s
Oke, nee dan weet ik dat.. Ik ben nog niet zo heel lang gestopt.. Net een maandje eigenlijk .. 24 november om precies te zijn.. Eerder slikte ik de pil altijd gewoon door om niet ongi te worden.. 't laatste half jaar deed ik dat niet meer omdat ik hoorde dat je onvruchtbaar kon worden daarvan. Ik had zelf uitgerekend dat ik de 29ste ongi moest worden.. Maar dat werdt de 30ste.. Liefs
Ontpillen kan per vrouw veel verschillen. Waaraan dat ligt, geen idee.. Aan de zwaarte van de pil? of hoelang je hem geslikt hebt? en je gebruik ermee (veel doorslikken of niet) Geen idee. Ik was maar 4 dagen overtijd gelukkig.. Nu in ronde 1... Testen op kerstavond... vorig jaar was dat de 1e keer dat ik bij mijn vriend bleef slapen... Zou dus wel een erg leuke en ideale dag zijn... en een heerlijk kerstcadeautje..! maar goed, niet teveel op gaan hopen jullie succes met het ontpillen.... hoop dat het gauw klaar is!
Hallo, Ook ik ben nieuw op de site en heb even de verhalen gelezen over het ontpillen. Het is fijn om te lezen, maar het maakt mij ook onzeker. Eind oktober gestopt met de pil en tot op heden niet ongesteld geworden. Vanmorgen voor het eerst een test gedaan en helaas niks. Wat kun je daar verdrietig van worden zeg. Natuurlijk weet je wel, niet aan denken, je bent net begonnen....Maar het lijkt mij zo super. Daarnaast heb ik 's avonds al snel en vol gevoel in mijn buik, terwijl deze wel veel aan het rommelen is. Heb ook een tijd buikkrampen gehad, dit is nu over. Maar helaas vanmorgen bleek dus niet zwanger. Hoe gaat iedereen hier mee om......
Hey Janneke, ja dat is zoals je waarschijnlijk ook wel gelezen hebben het verradelijke van die pil. Je hebt allerlei kwaaltjes, waarvan je denkt... zou het?! en dan is het uiteindelijk het ontpillen wat even tijd nodig heeft.. Ik was maar 4 dagen overtijd, en geen kwaaltjes, dus ik heb niet dat lastige gevoel gehad, maar ik denk dat je het beste je eigen erop kunt richten dat je ongesteld moet worden, in de hoop dat het op gaat schieten. Makkelijker gezegd als gedaan, maar nja, dat is het enige wat je kunt doen...ben ik bang. Succes..!
Hallo, Bedankt voor je reactie Nou ben twee dagen ongesteld geweest en nu is het zo goed als over...Snap er niks van. Wat was dit nou....
Hoi Janneke, Welkom in de wereld die ontpillen heet. Je moet je er niet al te veel zorgen over maken. Het komt waarschijnlijk allemaal goed. Het is vrij gewoon dat de menstruatie niet helemaal was, wat ie vroeger altijd was, de eerste keer. Ik heb begrepen dat een menstruatie een menstruatie is, als je echt rood bloed hebt verloren. Als je het maandverband hebt moeten aanrukken, dan is het helemaal top! Dan kun je gewoon wachten op menstruatie nr 2! Of een zwangerschap natuurlijk. Je moet je eigenlijk niet zo veel aantrekken van de verhalen over meiden, die maanden moesten wachten enzovoorts. Het gebeurt weleens, maar de kans is niet zo groot. Gelukkig maar Groetjes, Vera