Ook ik ben iemand die veel gespest is met alles, oa had ik al weinig vrienden met een zieke moeder was dat gewoon niet goed mogelijk om ook nog veel vrienden te maken. Werd regelmatig de klas uitgehaald vanwege me moederomdat ze dan weer in het ziekenhuis lag, me klasgenoten zagen me als een te makkelijk doelwit, tot ooit een van de pestkoppen zelf werd gepest, Zij ging huilend naar de mentor toe en vertelde dat ze het niet meer trok, vervolgens probeerde ze bij mij steun te halen, heb haar keihard laten vallen en gezegt, dat dit haar verdiende loon was, had ze maar niemand moeten pesten, want je wordt uiteindelijk toch wel een keer gestraft. Tot de dag dat de andere pestkoppen, haar helemaal de grond intrapte, toen ben ik er wel tussen gesprongen, ik wist wat feiten over de pestkoppen heb met 1 slaande ruzie gehad, en het hele schoolplein wist gelijk de geheimen van deze pestkoppen, die meid wist niet wat haare overkwam, datik toch nog voor haar klaar stond, een paar dagen later, hadden we les bij de mentor van ons, ben toen met overleg van de mentor de les aan het overnemen, heb alles geuit wat me dwars zat, en gevraagd waarom dit moest? Niemand kon me antwoord geven behalve rotopmerkingen maken, heb ze toen gewaarschuwd, vanaf die dag negeren ze mij, en soms kom ik nog enkelen van hun tegen maar ze lopen met en grote boog om me heen. net alsof ze bangvoor mij zijn, misschien komt het omdat me achternaam te populair is hier, en omdat mensen mijn familiegeschiedenis weten. Denk dat ik de pestkoppen ook ga opzoeken en vragen waarom.
hier ook 1-tje die altijd was gepest. Ik was een beetje aan de mollige kant en ik was verlegen. Een leuk pispaaltje voor iedereen. Vanaf de basisschool tot aan de middelbare school. Toen ik eenmaal op de MEAO zat, veranderde ik plotseling. Oke, ik was nog steeds mollig, maar ik kreeg wel een grote bek. Ik heb eigenlijk nooit echt goede vriendinnen gehad alleen maar "vage" kennissen. Totdat ik iemand leerde kennen via via. Met haar was ik jaren bevriend, totdat ik een vriend kreeg en op een vaste relatie werd (nog steeds, want we hebben inmiddels een schat van een dochter), ging verhuizen en toen kreeg ik allemaal briefjes dat ze miste, het stappen miste en andere dingen. Ik weet wel dat je tijd moet maken voor je vriendinnen, maar ik woon aan de andere kant van het land, terwijl ze in het westen woont (lees: randstad). Je gaat niet meer zo vaak daar naar toe en als je daar naar toe gaat, dan is het meestal voor familiebezoek. Maar goed... dit was even offtopic. Het ging over pesten: en m'n broer is bevriend geraakt met 1 van de pesters op de lagere school. We raakten aan de praat (na lang wikken en wegen) en ik vroeg waarom dat hij mij gepest had. Zelfs als je 't na een lange tijd vraagt; dan weten ze het niet meer. Stoer, zelf bang om gepest te worden, ze weten het niet. Wat ze ook niet weten, dat ze degene die worden gepest zo hard laten vallen in een zelfrespect dat er sommige met zelfmoordplannen rondlopen (op de middelbare school is een meisje zo erg gepest geweest, dat ze zich voor de trein heeft gegooid). Ik niet.... ik kon gelukkig terecht bij mijn ouders. Ik had dit ook tegen desbetreffende jongen gezegd; maar daar schrok hij toch wel van. Hij vroeg ook dan ook: moet ik spijt gaan betuigen. Maar nee, het is te lang geleden. Ik heb tegen hem gezegd: als je dochter ooit besluit om te gaan pesten; confronteer haar er mee en neem een voorbeeld aan dat meisje die voor de trein is gesprongen. Want echt.... je maakt iemands leven echt kapto.
Gedeelde smart is halve smart? Doet me goed te lezen dat sommigen die hier zo zelf verzekerd klinken ook niet zo zelfverzekerd zijn als ze klinken. Is misschien vervelend voor jullie maar dan krijg ik n beetje t gevoel dat ik niet zo'n buitenbeendje ben als ik me nog altijd voel. Ik ben vanaf klas 3 van de basis school gepest en later op werk plekken ook. En dit is pas opgehouden toen ik ben verhuist naar de randstad en op n werkplek terecht kwam waar een aantal mensen zat die "normaal" met anderen om gingen. Ondanks dat ik nogal apart zal zijn over gekomen omdat ik dus al die tijd nooit echt normaal benadert ben door t gros van de anderen. Thuis had ik geen veilige omgeving omdat mn vader ALTIJD op mn nek zat. Kon niks goed doen en dat liet hij weten ook. Hij heeft altijd gezegd dat ik niks kon, niks voorstelde, dom was en nooit wat zou berijken. Mn moeder was zelf niet zo heel mondig en had ook een verleden van gepest worden en thuis geen veilige haven hebben. Is daar nu nog niet echt over heen al heeft ze zich wel wat sterker leren opstellen. Maar toen had ik vrij weinig aan haar (al heeft ze me als ze thuis kwam van dr werk...mn vader zat in de wao sinds mn 6e, wel altijd geholpen met mn pa) En als klap op de vuurpeil kreeg ik toen ik 14 was n vriend die me 3 jaar lang behandelde als oud vuil. Maar ik moest natuurlijk blij zijn dat HIJ iig nog wel wat om me gaf (niet dat hij dat liet blijken tussen het slaan en dwingen tot seks door...) Door dit alles ben ik op mn 17e van plan geweest van school te gaan. En dit is het enige wat mn vader ooit echt voor me gedaan heeft: hij is met de school gaan praten en men zou me steunen en helpen met t pest gedrag. Nou niet dus...ze hebben 0,0 niks gedaan (ja ok 1 x n gesprek geweest met een van de pesters....maar werd al zo ongeveer door heel de school gepest dus dat boeide erg...NOT!) Ben toch op school gebleven ondanks dat t gepest door ging en erger werd en het ergste kwam toen...ben op n keer van de trap gevallen daar (naja...eigenlijk verloor ik mn evenwicht en boeide t niet meer wat er met me gebeurde dus heb me laten gaan.... ja ik was mn leven voort redelijk beu...) en ben op mn gezicht terecht gekomen en toen door gegleden...mn voortand was er af en mn mond en kin lagen helemaal open (plus de nodige kleuzingen en blauwe plekken etc) Toen moest ik dus hevig bloedend enz door de aula naar het hok van de congerge en t was pauze dus die stond helemaal vol met kinderen. Blijkbaar was het helemaal geweldig dat ik gevallen was en er nu zo bij liep.... Dat was het hoogte punt van alle ellende.. Door alles wat ik mee gemaakt heb op school en privee was ik ZO verlegen en bang van anderen dat ik geen vervolg opleiding durfde te gaan doen. Dus heb alleen MAVO diploma. Ben gaan werken en dacht op n gegeve mment dit schiet niet op met alleen mavo. Dus ben in de tijd van "een slimme meid is op haar toekomst voorbereid" naar de gemeente gestapt om hulp te krijgen (ze hadden toen een project om domme meiden die dus gestopt waren met n opleiding als nog te helpen aan n nuttige diploma) en kreeg n gesprek. In dat gesprek (word er nog kwaad om) werd duidelijk dat deze meneer het helemaal niet zo meende als dat de slogan van dit project deed vermoeden (dat met die slimme meid etc) en zei letterlijk: "Maar straks wil je toch kinderen dus dan is die opleiding een beetje weg gegooit geld, niet? Dus ik denk niet dat we jou hiermee moeten helpen." En toen stond ik weer buiten....met mn mond vol tanden en idd ik wilde ooit kinderen....en daar voelde ik me rot om want schijnbaar was ik met die wens ook al niks waard? Ben maar weer allerlei rotbaantjes gaan doen...kreeg geen hulp en kon het zelf niet bekostigen (en mn ouders zagen t niet zitten want ik maakte toch niks af...had geen ruggegraad vonden ze) Over het pesten hadden ze toen ik op school zat al gezegd dat t wel mee zou vallen en mn vader heeft ooit gezegd dat ik t zelf wel zou uitlokken...."zal je eigen schuld wel zijn!" Dus dat ik op mn werk iedere keer weer het mikpunt was heb ik ze nooit verteld. Al heb ik wel eens geprobeert ontslag te nemen (mn vader deed erg moeilijk) omdat ik enorm gepest werd. op mn 21 nog de stoute schoenen aangetrokken en geprobeert om toch naar het grafisch lyceum te gaan..maar, zei de school, je bent al 21 en dus te oud (?! ). Kon nog op n wachtlijst van 2 jaar...maar was ondertussen ook al bezig n gezin te stichten... 3 jaar later woonde ik dus in de randstad...had n kind gekregen en ben omdat mn (ex) man erg veel verdiende maar gestopt met werken. Ben een STUK mondiger geworden door dat ik kinderen had. Kom aan mn kind en ik word n tijger! Helaas was mn ex ook nog n stukje erfgoed van alle negatieve ervaringen en heb ik veelste veel gepikt van hem... Heb vreemd genoeg op internet een heel stuk zelfvertrouwen gevonden door een internet clan waar ik vreemd genoeg (tja hoe heb ik dat toch voor elkaar gekregen?) na 2 maanden al leider van was geworden. Die mensen lieten me voelen dat ik wel leuk was en wat waard was etc. Heb ze ook in het echt ontmoet en er nu nog n heel regiem vrienden aan. En kon op den duur de hele wereld aan. Maar mn (ex) man werd steeds vreemder en steeds minder geintereseerd in ons gezin. Ben gaan scheiden en hij heeft na 2 weken zelfmoord gepleegd...bleek dus al jaren depressief (heb ook al 11 jaar geprobeert hem naar hulp te krijgen maar wilde hij niet...was niks mis vond hij...yeah right..) En ben toen in een depressie geraakt van 3 jaar. Die ik gelukkig meteen herkende dus meteen actie ondernomen. Maar ben hier door wel de meeste vrienden die ik had weer kwijt geraakt... En dat deed mn zelf vertrouwen en mn depressie geen goed. Ben nu een stuk mondiger...maar nog steeds wantrouw ik de meeste mensen. Ik doe normaal ik doe alsof je mn vriend/vriendin bent maar ik hou er altijd (joost mag weten waarom...sommige vrienden heb ik nu al bijna 10 jaar nml) rekening mee dat je het toch niet meent en je tegen me zal keren. Heb vroeger toen ik nog op school zat wel vriendinnen gehad maar die gingen niet naar dezelfde school als ik na de basis school en mn beste vriendin kreeg andere vriendinnen en liet mij toen zitten (dat deed ze al elke vakantie dus...ach). En anderen hebben me laten vallen toen ik van school ging/ naar de randstad verhuisde. De nieuwe vrienden hier dus grotendeels tijdens mn depressie. Ik voel me alleen en vertrouw (en dat heeft moeite gekost) buiten mn moeder nu alleen mn (huidige) man. Die heeft me laten zien dat hij door dik en dun er voor me is (heb me enorm terug getrokken 2 jaar terug door de depressie en je wil niet weten hoe moeilijk hij het gehad heeft met mij en de zorg van mijn 2 jongens) Dus hij heeft me bewezen dat hij t meent (daar kan IK zelfs niet omheen!) Groepen zijn ENORM eng. Ben nu zover dat mn benen het niet meer begeven als ik een ruimte binnen moet met n aantal mensen (dat had ik toen ik 17 was al gewoon helemaal niet geprobeert)...Heel soms gaat de kamer nog draaien maar op de een of andere manier heb ik n knopje om dat uit te zetten...al ben ik oh zo bang dat die ineens niet meer werkt...wat zal ik afgaan dan als ik ineens op de grond zit... Kom eindelijk uit mn woorden of als ik me verspreek of ergens niet op kom voel ik me niet meer zo'n enorme debiel. Kan me dus eindelijk handhaven in een groep en kleine grapjes over me weg lachen of van me af laten glijden. Nu mn depressie weg is (weet ook niet waar die heen is en ben ERG bang dat die terug gaat komen als de hormoontjes van de zwangerschap weg zijn) kan ik weer wat meer zelf verzekerd zijn. Want als ik depressief ben lijkt t net alsof ik in n vissekom zit en alles niet echt door dringt...of juist veel te veel waar door ik me nergens op kan concentreren (heb te doen met mn oudste zoon die pdd-nos heeft en dit dus altijd heeft...) Het lullige is nu dus dat ik gestopt ben met opleidingen omdat t toch telkens mis gaat door mn zelfbeeld (eerst durfde ik niet later zijn pogingen voor cursussen mislukt door depressie of omdat mn vaders stem door galmde van niks kunnen etc....en maar achten en negens scoren... ) en dus maar MAVO heb. En me hier rijkelijk voor schaam. Ik weet dat ik VEEL meer kan. Ik heb n IQ van 124 verdorie...en ik doe er niks mee omdat ik mn gevoel niet kan overtuigen dat ik dat KAN. Dus je kan wel zeggen dat t pesten mn zelfbeeld danig verkloot heeft (al heeft mn vader daar ook n groot aandeel in) Nu dr vraag...zal ik of zal ik niet op "ok" drukken... PS: sorry voor dit halve boek...maar is wel lekker t n keertje weg te typen...
Ik ben ook een slachtoffer van pesten helaas. Vanaf het moment dat ik in de brugklas terecht kwam totdat ik een jaar of 20 was, ben ik gepest. Mijn hele puberteit dus weg, dankzij die rotpesters. En waarom? Omdat ik nu eenmaal niet een gemiddelde lengte heb (ik ben ca. 1.55 m). Terwijl mijn zusjes dus vrolijk aan het flierefluiten waren en diverse vriendjes versleten, zat ik in mijn uppie thuis. Want ook tijdens het uitgaan werd ik flink gepest ("klein klein kleutertje" ik hoor ze het nu nog zingen), waardoor ik daar dus ook totaal geen zin meer in had. Op school werd ik uitgelachen en dus in discotheken ook. Er wat van zeggen? Dan gingen ze nog harder lachen. Toen ik uiteindelijk ging werken, werd het pesten minder, alhoewel ik soms nog wel opmerkingen naar mijn hoofd kreeg van "wat ben jij klein zeg!". Ik ben uiteindelijk ook nog bij een psycholoog onder behandeling geweest. Heb ook nog 2x een assertiviteitstraining gevolgd. Heb jarenlang mijn lichaam werkelijk gehaat en lag s'avonds huilend in bed. Wat een rottijd zeg. En nu? Nu gaat het gelukkig super. Af en toe komt er nog eens iemand met zo'n flauwe opmerking. Maar dan kom ik ze gewoon halfweg. Laatst ook met een vriend van mijn vriend. Die dacht lollig te zijn door een kwetsende opmerking over mijn lengte te maken. Ik gaf hem toch een sneer, hij hield gelijk zijn mond en begon ergens anders over. Elke gek heeft zijn gebrek, denk ik maar. Ik laat iedereen in zijn / haar waarde, laten ze mij dan ook accepteren zoals ik ben!
Iedereen denkt dat als je gewoon een beugel hebt, een bril te klein of wat dan ook je "apart "bent, maar valt me nu pas echt op, de pesters van mij, zitten allemaal nog op school hun tijd te verkloten, 1 ervan heeft 1 kind is al alleenstaande moeder, ze is 19 jaar oud. Ze doen het stuk voor stuk slechter dan mij, ik heb al veel bereikt zonder hulp van anderen, enhun hebben overal hulp bij nodig. Degene die gepest werden vroeger, doen het meestal een stuk beter dan de pestkoppen.
ik ben zelf nooit gepest en het kwam niet bij mij op om mensen te pesten. Wat is dat erg zeg! De pesters weten volgens mij echt niet dat mensen hun hele leven lang last ervan hebben!
Uiteindelijk denk ik dat die pesters zich nog wel een keer tegen komen... Er komt vanzelf een leraar of een baas voorbij die het allemaal niet pikt... Die door die gladde praatjes heenpikt, zeg maar... Ik heb zelf nooit meer wat gehoord van mijn vroegere pesters, maar ik weet ook niet of ik ze aan zou durven spreken op hun gedrag... Ik vertoon nog steeds vluchtgedrag als het om moeilijke situaties gaat... Zelfs bij mijn eigen familie durf ik het eigenlijk niet te zeggen als ik vind dat er iets niet goed gaat... Klein voorbeeldje: Mijn zus had geregeld dat we bij haar sinterklaas zouden vieren, en ze had samen met haar schoonzus een sinterklaas ingehuurd... Hardstikke lief, maar die sint kon pas om 17.45... Veel te laat voor Jelle als je dan bedenkt dat dààrna pas de cadeautjes uitgepakt worden.. Jelle is echt helemaal kapot aan het eind van de dag... In plaats van dat ze even overlegd met me, doet ze maar wat... Ik was laaiend (niet alleen daarover maar dit was de druppel) Het is toch een kleine moeite om even de telefoon te pakken? Maar goed, uiteindelijk durf ik er dan eigenlijk niks van te zeggen (dit speelde een week of drie geleden) en heeft mijn man er eergisteren iets van gezegd... Overigens heeft mijn zus een zoon van 7, een zoon van 3 en 1 van 4 maanden, en die schoonzus heeft een tweeling van ook 4 maanden. Voor de kleintjes is er nog weinig regelmaat in een dag en voor de grotere is een keer later naar bed niet zo'n probleem... En dat ben ik dan weer, dan ga ik het zitten afzwakken als ik haar later zelf aan de telefoon heb... Niet te geloven toch? Aan de andere kant heb ik wel voorgesteld om volgend jaar Sinterklaas gewoon bij mijn moeder te doen, op een normaal tijdstip... Oplossingen bedenken kan ik dan wel weer... Van pesten word je in elk geval wel creatief! Hmmm... schijnbaar zit het me allemaal toch nog dwars..
Ik ben vanaf de kleuterschool tot groep 8 gepest. En op de middelbare school was ik eigenlijk ook een beetje het buitenbeentje. Ik heb hier echt jaren last van gehad (en nog steeds eigenlijk). Ik weet namelijk nog steeds niet waarom ze mij als slachtoffer uitzochten. Waarschijnlijk omdat ik altijd de beste cijfers haalde in de klas, en ver voor liep op de rest met alles. Bij mij bleef het niet alleen bij schelden, ik werd ook opgewacht als ik van school naar huis liep. Als ik nu een groep mensen hoor lachen, en ik weet niet waarover, dan ga ik er automatisch van uit dat ze mij aan het uitlachen zijn. Ook kan ik me heel down voelen als mensen iets negatiefs over me zeggen en als ik kritiek van mensen krijg ga ik zitten janken. Voor mijn gevoel hebben al die pesters, ook al pesten ze me al lang niet meer, het voor mij aardig moeilijk gemaakt. Ik had ver kunnen komen, aangezien ik hoogbegaafd ben, maar door een gebrek aan zelfvertrouwen lukt dat niet. Ik ben ook niet naar de universiteit gegaan na mijn vwo, maar heb voor een thuisstudie gekozen.
Yeps; op de middelbare school door een groepje gasten van het VWO vaak belachelijk gemaakt om mijn kapsel (had nogal krullen). Smeten broodkorsten naar me, probeerden me te laten struikelen. 1 keer werd ik zo boos dat ik ze aansprak en toen was het over. Verder geregeld lelijke scheldwoorden naar mijn hoofd gekregen door willekeurige personen in en rondom school. In de brugklas zagen ze me ook niet voor vol aan geloof ik. Was heel erg onzeker op de middelbare en dat voelen de anderen dan aan he. Nogal een outsider; luisterde naar metalmuziekjes en dergelijke. Ik kon ook slecht omgaan met kritiek en vond het vreselijk als iemand boos op me werd (ohjee ik word afgewezen). Denk dat het er wel iets mee te maken heeft ookal werd ik nooit echt heel erg gepest op dat groepje na. Eerder genegeerd. Maar tijdens mijn studie heb ik flink aan mezelf gewerkt en kwam ik echt los; kreeg een vriendje (nu de papa van mijn kindje) en ging lekker stappen, naar concerten en festivals. Dat wilde ik altijd al maar ik had nooit vrienden om mee te gaan. Nu zit ik superlekker in m'n vel al is het nog wel moeilijk als iemand kritiek op me heeft. Zelfs al op het forum. Daarom houd ik ook niet van discussies. Op de basisschool niet; maar was wel het stille meisje van de groep totdat ik naar een andere basisschool ging wegens verhuizing.
Ik ben ook gepest...alleen niet toen ik op school zat ofzo maar toen ik verkering kreeg.....Ben gepest door mijn (toenmalige) schoonouders. Erg kinderachtig om het vriendinnetje van je zoon niet te accepteren alleen omdat ze wat verlegen is. Heb heel wat stomme opmerkingen naar mijn hoofd gekregen en ben op een gegeven moment totaal genegeerd. Ik ga hier niet alles schrijven, wil ik niet en kan ik niet, maar is voor mij echt een rot periode geweest Zo raar dat volwassen mensen zo met elkaar bezig kunnen zijn... Ik merk dit nog steeds hoewel t alweer jaren geleden is. Ik ben bang genegeerd te worden en buitengesloten. Probeer altijd wat te vertellen hebben en ben altijd bang dat mensen me niet accepteren. En soms klap ik nog steeds af en toe dicht en ben ik verlegen......Ik ben gewoon iemand die liever luistert op bijvoorbeeld een verjaardag dan t hoogste woord te hebben. Ik moet wennen aan mensen voordat ik helemaal ''mezelf'' kan zijn. Dit is moeilijk met vriendschappen sluiten. Omdat ik dus bang ben dat men me toch niet leuk vind ofzo. Nou heb ik vriendinnen die ik al jaren heb en die me kennen zoals ik ben maar t blijft in me zitten en blijf er regelmatig mee bezig. En ik ga vooruit hoor! Dingen als een meeting met bijv. de sept 2007 mama's is een hele stap voor mij...ook om weer bang te zijn niet ge-accepteerd te worden Maar ik ga dus wel! En dat is voor mij alweer een nieuwe stap om dit achter me te laten.
Ik herken dat gevoel wel... Zo bang zijn om genegeerd te worden dat je eigenlijk teveel gaat praten... En je je dus, onbedoeld, overal mee bemoeit... Gelukkig waren er een paar collega's die dit tegen me durfde te vertellen, en sndsdien let ik er wel op dat ik dta dus niet doe... Inmiddels ben ik wel zover dat ik op een verjaardag of een feest rustg in mijn eentje kan gaan zitten zonder dat ik meteen denk: "zie je wel, hier zit ik alleen, niemand vind me aardig" Ik kan nu echt even genieten van andere mensen die plezier hebben... Ik hoef niet meer persè iemand te hebben om tegen te praten...
Ik ben zelf ook gepest.... Zowel thuis als op school. Ik zat op een christelijke basisschool en werd gepest omdat ik nooit naar de kerk ging. Niemand wilde met mij spelen en ze lachte me altijd uit om mijn kleding. (hadden het ook niet zo breed) Ook heb ik een keer huilend voor de klas gestaan, omdat tijdens een spreekbeurt ik niet genoeg verteld had, de juf zei dat ik meer moest vertellen over het onderwerp. Ik zei dat ik niets meer wist, moest blijven staan totdat ik wel wat wist, want volgens haar was het niet zo moeilijk. Dat was groep 6, is trouwens ook de laatste keer geweest dat ik een spreekbeurt heb gehouden, daarna had ik allemaal 1en, want ik ging nooit meer. Toen ben ik door mijn ouders op een andere school gezet, daar zat mijn beste vriendin. Dit was alleen groep 8. Toen ging mijn beste vriendin mij pesten, omdat ze dan zelf stoer was. Het ergste is nog, dat we samen ook naar de middelbare school zijn gegaan, dus 1e en 2e klas ben ik ook heel erg gepest door haar. Iedereen ging met haar mee, dus had de hele klas tegen me. In de 3e ben ik naar de havo gegaan en zij naar de mavo, toen werd ik niet meer zo gepest. Thuis heb ik 3 broertjes en we hadden altijd namen voor elkaar. Hun noemde mij altijd nijlpaard, terwijl ik echt nooit dik ben geweest. Op school noemde iemand mij ook zo, dus dacht dat het dan wel waar zou zijn.
@marline... mijn broertje heeft ook een schisis en is helaas vroeger ook altijd gepest. Ze hebben echt de vreselijkste dingen tegen hem gezegd, die ik hier niet ga herhalen.
Wat een ongelovelijk slechte lerares die praktijken komen in het leger nog niet voor, wat vernederend zeg!
Ja weet ook nog precies hoe ze eruit zag en hoe ze heette juf Machteld, grrrr. Ben jankend de klas uitgerend naar huis toe. Mijn moeder was ook over de rooie... Trouwens... nog even over je ouders en gepest worden. Mijn ouders werden geen van beide vroeger gepest, daar had niemand de moed voor.
Jammer genoeg heb ik dit ook mee gemaakt. het is in groep 4 begonnen door mijn eigen stomme schuld, want ik had de o zo populaire jongen in mijn klas geklikt. Hij deed iets wat niet mocht en dat heb ik dus aan de juf verteld en toen begon alle ellende. Ik werd uitgescholden, er werd op me gespuugd en één keer hebben ze me van de trap laten vallen (dit hebben een aantal meesters en juffen gezien maar ze hebben het ontkend). Het begon steeds erger te worden en ik zat elke les weer te huilen. Mijn ouders zijn tig keer naar school gekomen en hebben met de leraren gepraat maar er werd niets aan gedaan. Er werd altijd weer tegen mijn ouders iets gezegd als "Ze moet er aan wennen" "Ah zo erg is het ook weer niet, het zijn gewoon geintjes, ze overdrijft". En noem maar op. Omdat ik uit het buitenland kom (Griekenland) kreeg ik ook altijd te horen dat ik maar naar mijn eigen land moest gaan. In de eerste en tweede klas van de middelbare school ging het nog verder maar niet zo erg meer. Toen gingen alle pesters naar het vmbo en ik naar havo. En nu sta ik toch wat sterker in mijn schoenen, maar toch heb ik niet genoeg zelfvertrouwen. Iedereen zegt wel 'Door het pesten word je sterker" maar dat gaat geldt echt niet voor mij. Ik ben er juist (meer) onzeker van geworden.
Ik ben ook gepest ... Ik heb een wijnvlek aan de zijkant van mijn gezicht.. Op de slaap richting nek... Het meeste is inmiddels al weg door lasertherapie waar ik al 15 jaar zekers mee bezig ben. Verder is er nog veel meer gebeurt waar ik niet over praten kan... Ik werd vroeger uit gemaakt voor gorbatjov, of gorba of je moeder heeft te veel wijn gedronken. Ik heb me heel erg geschaamd.. Liep altijd met schouders naar voren nu nog.. ben erg onzeker, heb vele psychiaters versleten, assertieve tijd training gehad, en net half jaar van de anti-depressiva af! Omdat ik zo gepest ben ben ik in mijn puberteit flink van me af gaan rammen! Echt rammen en mensen die mij uitscholde konden rekenen op pak slag. Ik ben heel bang dat als ik een kind heb dat deze ook gepest zal worden.. Of geboren zal worden met een wijnvlek.. Ze zeggen da tniet erfelijk is mar mijn moeder heeft ook een soort wijnvlek... Dit is echt nog iets wat ik van me af moet proberen te zetten..
valt het jullie ook op dat de pesters vaak naar een lagere opleiding gaan dan degenen die gepest worden?
Hoi hoi, Hier nog eentje die gepest is. En flink ook. Op de lagere school al. Mijn vader was directeur van die school, dus wij als kind, ook mijn broer kregen alles op hun bordje. Het was echt vreselijk. Altijd nageroepen worden, altijd geschopt, geslagen, stenen tegen de ruiten bij ons thuis, en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Doordat ik op de lagere school zo gepest ben, durfde ik ook niet goed naar het voortgezet onderwijs. Ook daar ben ik gepest, maar minder heftig. Het gevolg is wel, dat herken ik heel goed bij julllie, dat ik een superlaag zelfbeeld heb, gewoon niet het gevoel heb dat iets goed kan gaan, dat ik iemand kan vertrouwen. Mijn man wel, maar ik heb wel de neiging altijd te controleren. In contacten met vriendinnen zal ik ook zelf niet het initiatief nemen. Ik durf dat gewoon niet. Ook dat gevoel, lientje dat mensen om je lachen heb ik nog steeds. Heel gek, maar het is er wel. Pesten verpest inderdaad je zelfbeeld. Ik heb er tenminste nog steeds goed last van. Het blijft je gewoon heel je leven achtervolgen. Fijn die herkenning en dat ik niet de enige ben!