Hoi meiden, ik vroeg me af of er meer meiden in dezelfde situatie zitten en hoe jullie hier mee om gaan. Ik ben mijn moeder al tien jaar geleden verloren, maar het verdriet hierover is gedurende de zwangerschap steeds sterker geworden. Helemaal nu de bevalling nadert voel ik me steeds verdrietiger worden. Ik zou nog zoveel willen vragen aan haar! Ik kan hier gelukkig wel met mijn vriend over praten, maar echt begrijpen kan hij het natuurlijk niet. Hij heeft allebei z'n ouders (gelukkig!) nog. Zijn moeder is een schat van een mens en is hier ook al komen helpen met schoonmaken enzo (ik kan zelf niet echt veel meer, loop al twee maanden met krukken) maar als ze hier dan een paar dagen is voel ik me eigenlijk alleen maar verdrietiger worden omdat ik mijn moeder zo mis. Hoe gaan jullie hier mee om? Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die hier tegenaan loop.... Sandra
Ik heb er zelf geen ervaring mee maar vind het heel jammer voor je dat je moeder er niet meer is. Ik kan me voorstellen dat zoiets delen met je moeder heel mooi is! En dat dat voor je een heel groot gemis is. Ik weet niet precies wat ik hierop moet zeggen maar wilde wel even wat zeggen.
hey meis, wat verschrikkelijk zeg, het lijkt me echt heel erg om dat niet met je eigen moeder te kunnen delen, ik ken het niet, mijn moeder leeft nog maar ze is ziek en heeft de neiging meer op mij te leunen dan ik op haar kan leunen, maar dat is absoluut niet te vergelijken met jouw situatie. heel veel sterkte en geniet van je kindje straks, ik kan me niet anders voorstellen dan dat je moeder wil dat je gelukkig bent en geniet van je kindje, hoe moeilijk dat ook is. en het is volkomen normaal dat je haar juist nu heel erg mist. heel veel liefs xx
Hey meid, Ja het is moeilijk he! Ik was 12 toen mijn moeder stierf... Ben nu 24! ook al een hele tijd geleden dus maar ik vind dat het gemis alleen maar erger wordt! En idd met die bijzondere dingen zoals samenwonen,trouwen,zwanger zijn en geboorte van je kindje is dat gemis nog erger.... ik was 22 toen ik zwanger was van ons 1ste kindje Joey. tijdens de zwangerschap heeft mijn schoonmoeder ook heel erg veel geholpen en vond dat ook super fijn maar idd aan de andere kant denk je dan ook continu van , mijn moeder hoort hier ook te zijn! Tis heel oneerlijk en ik zat er ook heel erg mee! Tijdens de bevalling ben ik er niet mee bezig geweest maar zodra ons zoontje joey op mijn buik werd gelegt zei mijn man : Thea (zo heet mijn moeder) bedankt .... Want wij wisten dat ze erbij zou zijn ... Bij de geboorte van haar kleinkind! Maar ik snap je helemaal... Ze horen erbij te zijn en hun kleinkind straks in hun armen te kunnen nemen! Onze kinderen hadden hun oma moeten leren kennen! Helaas is dat niet zo... Maar weet dat ze erbij zal zijn! En dat je kindje zal volgen met alles wat hij/zij doet! Ze waakt over jullie en zal zorgen dat alles goed komt! Heel erg veel sucses met de bevalling straks.... Ze is bij je! dikke knuffel
Ik had het na de bevalling van mijn zoontje heel erg, was zo trots en had hem zo graag aan mijn moeder willen laten zien. Die was zeker weten ook supertrots geweest
mijn moeder leeft nog (gelukkig) maar we zijn zo ver van elkaar mn moeder is in Ned. en ben nu ong, 2jaar in turkije. en wat hierboven ook is genoemd je mist haar met bepaalde dingen. ik zie haar 1x hoogstens 2x per jaar ik kan niet even gezellig bij dr langs ook niet toen ik wist dat ik zw. was. vertelde het via msn (beeld/geluid) werd telkens de verbinding verbroken het duurde een kwartier voordat ik het hele verhaal kon vertellen TUURLIJK is het niet hetzelfde als dat je je moeder verloren heb maar gelukkig dat je veel aan je schoonmoeder heb. want aan mijn schoonmoeder heb ik 3x niks en ze woont 1 verd. hoger ın de dezelfde flat ze is zo genieperig tegen mij en andere schoonzus dus ik heb haar niet eens verteld dat ik zwanger ben, wacht nog tot de eerste 3 mnd voorbij zijn . dan zie ik wel verder. maar goed niks en niemand zal haar plaats kunnen in nemen, het is zeker normaal dat je haar mist en dat zal ook zo blijven maar ik weet zeker dat ze trots en bij je is. laat haar zien dat je sterk ben heel veel liefs, nisa
Dank jullie voor de lieve berichtjes, had ik echt ff nodig! Weet ook dat ze erbij zal zijn. Liefs, Sandra
mijn moeder is nog niet zo gek lang gelede gestorve maar sinds men zwangerschap word het misse idd alleen maar erger je ziet over blije oma's en opa's met hun kindere en de kleinste... ja dat doet heel veel... had ik dat ook maar denk ik vaak maar de gedachte dat me moeder bij me is en het toch mee krijgt is sterk en geeft me kracht zwanger zijn is toch heel erg bijzonder en geeft een goed gevoel... ondanks het gemis liefs debor
Als ik jullie verhalen lees, ben ik blij dat ik nog een moeder heb. Ik vind het wel erg voor jullie en hoop van harte dat het gemis door jullie aankomend kindje zal worden vervuld. Ik wens jullie een gezonde zwangerschap en een gelukkige tijd toe.
Ik heb zelf mijn ouders nog, maar mijn man is 10 jaar geleden zijn vader kwijt geraakt. En ik merk aan hem dat hij zo verdrietig kan zijn op momenten als zijn promotie, ons trouwen en nu dus het krijgen van een kind. Ik heb zijn vader nooit mogen leren kennen en dat vindt hij ook moeilijk. Ik vind het soms echt moeilijk om te zien hoe hij zich hierbij voelt. Dat gun je iemand niet Dus ik kan me voorstellen dat dit voor jou ook een ontzettend moeilijk moment in je leven is en dat je hierbij je moeder dus ontzettend mist.
Ik was 8 weken zwanger toen mijn moeder stierf. Volgens de kraamverpleegster heb ik de maanden van zwangerschap onbewust mijzelf en kind beschermd tegen verdriet. Dat kwam er na de geboorte wel uit. Heeft wel even geduurd eer dat ik alles een plekje had gegeven. Er blijven altijd momenten van...had mijn moeder dit maar meegemaakt. Maar dan geef ik mijn dochter een lekker grote knuffel en je gaat weer verder.
Mijn vader is 6 jaar geleden overleden. Ik begon zijn dood net een beetje te kunnen 'accepteren', maar sinds ik zwanger ben mis ik hem heel erg. Hij zou ontzettend trots en blij zijn en ik kan het niet met hem delen. Ik ga ook nog eens trouwen in januari, waar hij ook al niet bij kan zijn. Het is net of alles wat heel erg leuk is een schaduw krijgt en dat vind ik heel erg. Jeetje, word een beetje te emotioneel hier... Maar wat wil je, als je midden in de nacht in je uppie achter de computer gaat zitten...
De moeder van mijn vriend is 30 jaar geleden overleden. Op dit soort momenten mist hij haar nog steeds. Als de kleine een meisje was geweest, stond al meteen vast dat ze naar zijn moeder vernoemd moest worden. Ook al vond ik de naam helemaal niet mooi, dat zou dan ook gebeurd zijn. Ik denk dat iedereen op dit soort momenten zijn ouder mist. Sterkte dan ook ermee.
mijn moeder is nu 3 jaar geleden overleden toen ik 21 was..... haar allergrootste wens was oma worden . nu ik zwanger ben denk ik ng meer aan haar en vind ik het heel er dat ze dit niet mee kan maken.... maar ik denk altijd maar dat ze het wel mee maakt maar dat ik dan alleen niet zie.... mijn moeder zit op een wolkje heerlijk mee te genieten van mijn zwangerschap. ik vind het wel moeilijk dat de vrouw van mijn vader nu eigenlijk de oma word want wat vertel ik mijn kindje straks? die snapt dat allemaal toch niet? gelukkig is dat ook een heel lief mens en zal ze zeker een leuke oma zijn. maar toen ik mijn vader ging vertellen dat hij opa werd ( ik had een speen voor hem gekocht i love opa) kreeg ik later te horen dat zij dat niet leuk vind dat ik er nieteen voor haar had gehaald met i love oma.... wat moet ik hier nu weer mee
Karola24: Daar kan je ook niks mee. Het is nog zo vers, dat je die vrouw helemaal nog niet ziet als een oma. En als zij wijs is, doet ze ook een stapje terug. Het komt allemaal vanzelf wel, alleen het heeft tijd nodig.
jeetje dat lijkt me idd erg moeilijk om een zwangerschap zonder je moeder door te maken! mijn moeder moest dat ook, ze is erg blij dat ze de mijne wel meemaakt. ik zou het ook niet zonder haar willen natuurlijk... heel veel sterkte meis!
Hoi Mijn moeder is vier jaar geleden overleden. Nij mijn eerste zwangerschap leefde ze niet meer, dus ben er nu wel aangewend dat ik het niet op die manier kan delen en geen vragen kan stellen. Erg jammer natuurlijk, maar ik kan het een plekje geven. Ik heb hetzelfde "probleem" wat btreft oma's. Wij hebbe ner voor gekozen om de achternamen te noemen, dus Oma ? en Oma ? en Oma ?. Dus de kleine heeft dan drie oma's
misschien stel ik nu een hele domme vraag maar ik begrijp het niet helemaal, hoe kom je aan 3 oma's gr. nisa
HAy, Ik heb mijn moeder gelukkig ook nog, alleen kan ik haar niet vragen of hoe of wat!Want mijn moeder zit in een Psygiatrice zieknhuis en heeft zware Bordeline, ze is wel helder maar als het om moeder dochter dingen aankomen kan ik ook niks!Ze heeft heel erg stemmingswisselingen, en vragen over hoe het bij haar ging kan ik niet stellen....bij de eerste kon het niet en nu ook weer niet.Ik mis dat wel heel erg en ook als ik iemand zie die dochter moeder dingen doe word ik soms wel eens jarlooers.... Maar ik kan me niet helemaal in jouw situatie zetten, maar wel een beetje denk ik. Groetjes Ramona
Mijn moeder is ook 10 jaar geleden overleden. Soms als ik naar mijn kinderen kijk, dan denk ik aan haar en dan doet het zo'n pijn, dat ik bijna stik. (Qua gevoel dan). Ik mis haar verschrikkelijk, terwijl ik ook vaak probeer om het naar de achtergrond te duwen. Ik heb het nog nooit echt verwerkt. Mag ik vragen aan jullie (zonder moeder en/of vader) waar ze aan overleden zijn? Ik had net een topic geopend op zwanger worden over hetzelfde, werdt toen gewezen op deze.