Heb er al eerder een topic over gemaakt maar mike heeft nu sinds 2 weken of zo zoveel moeite om in zijn bedje te liggen en (moeten) slapen. Zal 1 voorbeeld geven. Na zijn pap(dat was dus 20 geleden op) brengen wij hem meestal naar bed. Normaal nooit geen probleem en meestal ligt hij dan te spelen, soms slaapt hij tot een uur of 9.30 uur en dan haal ik hem er uit voor zijn bad en fruit. Maar nu schreeuwt hij het met tranen en tuinen uit als ik bij hem wegloop en wordt simpelweg niet meer stil. Hij schreeuwt zo hard dat hij gewoon schor is . Zelfs de buren kunnen meegenieten al zal me dat een rotzorg zijn , ze klagen ook niet hoor want ze hebben zelf 2 koters groot gebracht.En zo gaat t dus ook smorgens rond een uurtje of 5 en savonds als we hem naar bed brengen. Enige waar hij het nog niet doet is zijn midddag dutje. En tis allemaal zo plotseling gekomen want tot een week of 2 terug was het een maand zo heerlijk. Hij vond alles wel best. Daarvoor was het trouwens ook altijd wel wat drama maar niet zo erg als nu. De 1 zegt laat hem maar ff lekker huilen/schreeuwen, de ander zegt nee meteen naar toe gaan en geruststellen. Denk dat wij de middenweg nemen op het moment. IK laat hem een minuut of 5 schreeuwen maar langer kan ik niet hebben. Dan breekt mijn hart en vind toch dat er een verschil is tussen aandacht vragen en aandacht vragen. Maar goed zo loop ik dan wel 10 keer naar zijn bed toe, 10 keer stel ik hem gerust en 10 keer helpt het niet. Tot dat hij of na een hele tijd t zo zat en moe is of dat hij simpelweg in slaap is gevallen. Verder krijgen we het slaan er ook nog ff niet uit want hij mag je graag slaan alleen is hij mss nog wel te jong omdat er uit te krijgen. We wijzen hem er wel elke keer op dat het niet mag en pak dan zijn handje en zeg , aaien en ga dan zachtjes over mijn gezicht met mijn handje. Maar goed dat zal vanzelf wel een keer komen. Verder is hij overdag zo lief(gelukkig haha), loopt sinds gister een stap of 6 a 7(heerlijk om te zien) lacht veel en voelt zich verder goed. Geen tandjes of iets anders. Best vermoeiend
ik las laatst ergens dat slaan een soort van aaien was maar dat ze nog niet voorzichtig kunnen zijn en het daarom meer op slaan lijkt dan op lief met betrekking tot het slapen.. geen idee
Hoi, Mijn dochter is van 5 oktober, de afgelopen weken is bij haar het ochtendslaapje weggevallen, ze wilde altijd graag terug naar bed na haar ontbijt, maar sins haar 1ste verjaardag wil ze niet meer. Wellicht is jouw zoontje er ook aan toe om niet 2 maar 1 slaapje per dag te hebben? Over het slaan, ook mijn dochter heeft hier last van, duidelijk nee zeggen en haar handje weghalen / eventueel wegzetten op de grond en negeren. Meer kan ik bij mijn dochter niet doen. Het is een fase van ontdekken, gaat op den duur (wanneer ze het niet meer interessant vinden) wel over denk ik. Leuk he als ze stapjes gaan zetten, die van ons loopt achter haar loopwagen, ze probeert sinds enkele weken los te staan (eng hoor!) ! We kunnen niet wachten totdat ze gaat lopen. Wellicht, wanneer je je zoontje smorgens niet meer slaapt, tussen de middag en 's avonds het slapen een stuk beter gaat? Succes, Groetjes Patricia
Dank je maar ik heb het dan mss wat verkeerd omschreven. Hij slaapt ook eigenlijk maar 1 keer op een dag. Smorgens leg ik hem altijd even terug en dat was nooit een probleem en meestal speelde hij dan lekker totdat ik hem er dan weer uit haalde. Bedoelde eigenlijk dat hij wel eens in slaap valt smorgens maar dat is iets meer van de laatste week omdat hij nachten heeft dat hij 3 a 4 uur wakker is of smorgens al om half 5 wakker is. Lijkt ook wel een soort van verlatingsangst. Het absoluut niet alleen meer willen zijn. Maar hij zal toch moeten want als ik nu ehct de hele dag bij hem blijf en al helemaal bij hem blijf als hij eigenlijk moet slapen dan kunnen we er straks helemaal niks meer mee beginnen. Zo moeilijk want je kan je eigen kind niet zien krijzen ook al hoort dat er bij en heeft mss elk kind wel eens zo een periode. En idd het bijna kunnen lopen van je kind is geweldig om te zien. Gisteren de oppas dag van mijn ma deed hij het tegen de avond toen we er allemaal bij waren(oma mamma en ik) en liep ineens een stap of 6 ongeveer naar ons toe en de rest van de avond wou hij niet anders. Das dan weer de andere kant en die maakt alles natuurlijk goed maar ik blijf moe hehehe
Hoi, Ooh oke, zo had ik het inderdaad niet begrepen. Mijn dochter heeft (nog) geen last van verlatingsangst, maar inderdaad zijn er dreumesen die rond 15 maanden last krijgen van verlatingsangst. Ik heb dan helaas geen tips voor je, Je blijft inderdaad wel bezig rond deze leeftijd (maar wel hartstikke leuk om die ontwikkeling te zien! ) Succes, Groetjes Patricia
Ik denk dat het een fase van verlatingsangst is. Misschien toch volhouden, om de 5 min. troosten. Gaat vanzelf weer over lijkt me.
heel herkenbaar! mijn oudste zoon heeft dit gehad toen hij 11 maanden oud was en heeft ongeveer 2 weken geduurd. Het was bij hem echt verlatingsangst. Zo gauw je wegliep bij het naar bed brengen schreeuwde hij de hele toko bij elkaar. Wij hebben het zo gedaan: De eerste paar dagen als hij begon te huilen zijn we op zijn kamer gebleven met het licht uit.....af en toe laten voelen dat je er bent....aai over de bol of handje....en dan viel hij in slaap En na een paar dagen bleef een van ons op de kamer maar bleef gewoon staan bij de deur zeg maar En daarna lieten we de deur op een kier en gingen we even boven de was opvouwen of wat dan ook zodat hij wist dat we er nog waren.... Heel rustig alles afgebouwd en met 2 weken was het voorbij en nooit weer last van gehad...
Mee eens alleen heeft hij die fase al gehad. Ook zo rond 11 maanden , 1 jaar was het ook best heftig en toen hebben we het net zo gedaan als jij dat zegt en 1,5 maand geleden draaide hij als een blad aan de boom positief om. We hadden geen kind meer aan hem(figuurlijk dan hahaah). Tot dus 2 weken terug maar en nu is het in alle hevigheid terug gekeerd. We pakken het denk ik ook zo weer aan zoals toen en zoals jij beschrijft maar het is echt heftig op het moment. Maar goed zal die ook wel weer door heen komen maar vervelend is het wel ff(weer).
vervelend inderdaad als het vaker voor komt ik vond die twee weken toen al erg en ben al erg blij dat mijn tweede het niet heeft gehad (afkloppen ) Succes ermee hoop dat het snel weer over is
Heb geen tips voor je, wil alleen even laten weten dat ik met je mee doe. Sinds een paar dagen is het gillen krijsen brullen als ze in bed ligt en ik ga weg. Bij het middagslaapje en de nacht. Weet ook niet wat ik eraan moet doen. Dacht dat we de verlatingsangst met de 11 maanden al gehad hadden. Hier komen er wel 2 of 3 kiezen tegelijk door weet niet of het ook daar mee te maken kan hebben. Ik blijf er nu bij zitten tot ze slaapt alleen duurt dat voor de nacht soms wel 1 uur soms langer soms korter.Ik laat haar ook eerst even huilen maar vind dat eigenlijk geen optie vind het zielig dus ga er na een paar minuten toch naar toe. Denk dat we even moeten doorbijten want met de 11 maanden was het van de een op andere dag ineens over. Hopelijk duurt het hier niet te lang.
Ik denk ook verlatingsangst. Mirre heeft ook een periode gehad van een aantal weken (8 ofzo ). Ik heb haar niet laten huilen en het is vanzelf over gegaan ... Troosten in bed hielp ook niet, dus gewoon eruit en knuffelen tot ze weer sliep. Heel zwaar en was soms wanhopig, maar ik ben zo blij dat ik haar door deze moeilijke periode heb geholpen Bovendien ... als het verlatingsangst is en je komt niet ... dan bevestig je kindje toch alleen maar in zn angst! Sterkte! (o en Mirre slaat dus ook als je aai aai aai zegt ... ik pak dan dr handje en doe voor wat wij bedoelen met aai, als ze dan weer 'slaat' dan zet ik haar neer en leid ik haar af met een leuk spelletje)
Ik heb niet alle antwoorden gelezen, dus weet niet of ik hier raredingen ga zeggen. Ik denk dat hij misschien toe is aan minder slaap. Dus , helaas, 's morgens niet meer terugleggen. Verder helpt het misschien als je hem duidelijk weet te maken dat je er altijd bent. Dit kun je o.a. doen door kiekeboe spelletjes. Ik heb ook altijd uitgelegd wat er ging gebeuren, maakt niet uit met wat (badderen, boodschappen doen, naar bed etc), eerst uitleggen en dan zien ze dat dat inderdaad gebeurd. Als jij dus zegt dat je vlak bij bent dan moet hij dat ook gaan begrijpen. Een voorbeeld van uitleggen: Als mijn dochter bijvoorbeeld op een andere plek moet slapen (bij oma of een vakantiehuisje), laat ik dat bij binnenkomst allemaal even aan haar zien (bij oma alleen de eerste keer) "kijk hier gaan we straks slapen", en het helpt echt.
Dank je wel tot nu toe voor alle antwoorden. Ik zei geloof ik in mijn begin post dat het smiddags nog wel mee viel. Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Kwam net van mijn moeder , hij heeft daar ook gegeten, en hij was zo moe. Toen ik thuis kwam even in de box gezet want moest paar dingen doen. En hij was zo rustig en tevree. Dus , zoals gewoonlijk en normaal niks mis mee, opgepakt naar boven gelopen , luier verschoond(ook een drama inmiddels want meneer wil niet meer op het aankleedkussen liggen) en in bed gelegd. Hij zag het bed al en begon al te huilen. Maar toch erin gelegd en drama weer. In totaal 30 min.lang gehuild gekrijsd en weet ik veel niet wat. ben tot 5 keer toe terug geweest, over zijn bol geaaid, zachtjes toegesproken en weer weggelopen. Als ik dan zo vlak boven hem sta en zijn bolletje aai en hij wat rustiger wordt en alleen nog wat snikt van t vele huilen dan gaat t wel weer maar ik hoef mijn rug maar te strekken en hij begint alweer te huilen en staat alweer rechtop in de box terwijl hij echt doodmoe is, dat zie je aan alles. Na nr zoveel weer weggelopen en ineens(denk dus wel 30 min later) was het stil. Net na 3 kwartier slaap begon hij weer te huilen maar dit was 20 sec en tis alweer stil. mss droomt hij nu al eng? + in combi met verlatingsangst? We komen er wel weer uit dat zeker maar is gewoon vermoeiend en heb(buiten hoor haha niet bij hem in de buurt) ook al paar keer zitten vloeken. Soms heb je dat