Update Belle (KID)

We weten inmiddels al een week dat we weer in verwachting zijn. Maar deze keer houden we het voor ons, zeker totdat we de eerste echo hebben gezien. Het voelt zo dubbel: Aan de ene kant wil je dat de mensen die met je meeleven samen met jou blij zijn, aan de andere kant wil je eerst weten of je wel blij kúnt zijn. En we proberen een beetje terughoudend te zijn. Maar ondertussen spreekt Meneer Belle me alweer in meervoud aan en giechel ik als ik een keer iets vergeet dat het de hormonen zijn. We willen het nog niet toegeven, maar we zijn ontzettend gelukkig met deze nieuwe zwangerschap.

Lief, lief kindje, blijf je bij ons deze keer? Mooi klein mensje, mogen we jou zien groeien en opgroeien? Je weet dat papa en mama al jaren naar je komst uitkijken en dat jij de vervulling bent van alles wat we ons nog wensen. Je zou ons gezin compleet maken. En papa en mama kunnen niet wachten om je te ontmoeten en om te ontdekken wie je eigenlijk bent. We zijn zo nieuwsgierig naar je. Lief kindje, we hielden al van je voordat je bestond. Kom, laat ons niet langer wachten. Uniek klein wonderkindje, het is jouw tijd. Wees welkom.

*zucht...* Nog een kleine twee weken tot de eerste echo. Was het maar vast zover...

Belle, al zo lang aan het wachten, en nu ineens ongeduldig.

 

Inderdaad Hope, nog een week... Ik vóel me wel zwanger, zij het anders dan de vorige keer. Mijn boobs zijn weer een maatje gegroeid (niet dat ik dat nodig had met mijn d-cup, maar ja...) en mijn tepels zijn pijnlijk gevoelig voor kou. Ik heb voortdurend een zeurend gevoel in mijn onderbuik, en af en toe (vooral 's avonds) word ik ineens overvallen door een vlaag van misselijkheid. Het is nog niet tot overgeven gekomen gelukkig, maar gek genoeg is het vooral die misselijkheid waar ik een beetje houvast aan ontleen. Als ik zo'n klassiek zwangerschapssymptoom heb, dan zal het wel goed komen.

Nog een week en dan weet ik meer. Ik ben me ervan bewust dat een echo met nog geen zeven weken geen garanties geeft, maar ik zou zo blij zijn als ik een kloppend hartje zag. Dat hebben we de vorige keer niet gezien, omdat we ons levenloze embryootje pas met negen weken voor het eerst zagen terwijl het met zeven weken al gestopt was met groeien. Oh, als ik maar een hartje heb zien kloppen... En dan hoop ik dat de verloskundigen voor mijn geruststelling ook een echo op ruim negen en op ruim twaalf weken willen maken. Mijn gynaecoloog raadde me dat aan na de curettage en ik denk dat ik daar wel wat aan heb. Mijn zwangerschap is in principe een natuurlijke zwangerschap (ZI-D in eigen cyclus, daar is geen ziekenhuis aan te pas gekomen), maar desnoods betaal ik die echo's zelf.

En nee Ginny, we hebben het echt nog niemand verteld. Mijn schoonmoeder heeft het de vorige keer zonder onze toestemming aan allerlei familie doorverteld, net voordat we hoorden dat het mis was, dus we moeten sowieso even nadenken over wanneer we het haar vertellen. (Het is een schat hoor, en ze deed het puur uit enthousiasme, maar we waren er niet blij mee.) Mijn zusje had ik het graag verteld, maar zij zit momenteel in Ecuador, zonder telefoon of internet, dus ik kan het haar pas vertellen als ze met de kerst weer in Nederland is. Maar voorlopig, zeker tot aan de eerste echo volgende week, houden we het helemaal voor ons. Ja, en voor jullie, lieve schatjes van het forum.

Affijn... Ik heb vanavond een glamourfeestje... Het wordt tijd dat ik mijn haren in de krullers ga zetten.

Liefs,

Belle.

 

Inderdaad Elmo, ik kreeg erg veel complimenten, mijn lieve collega's vonden dat ik er heel mooi uitzag. Nou had ik ook wel heel erg mijn best gedaan op mijn haar, mijn make-up, mijn kleding en mijn accessoires hoor. Maar van binnen moest ik vooral heel erg giechelen. Ze moesten eens weten... Ik heb een half uur met een glas champagne in mijn hand gelopen, zonder er een druppel van te drinken uiteraard. En daarna kon ik zonder argwaan te wekken over op de Spa Rood. 'Ik heb morgen een vroege dienst, het is beter als ik niet drink.' Zo heeft onregelmatigheid toch nog zijn voordelen.

Vanmorgen voel ik me dan weer een stuk minder glamourous: Ik heb een kop koffie, een kop thee en een appel op, en ik ben misselijk. Niet zo misselijk dat ik moet overgeven, maar ik kan niet zeggen dat ik me fit voel, ondanks het feit dat ik gisteren al om half tien naar bed ben gegaan.

Vanmorgen op de fiets naar het station was ik ineens heel bang dat het niet goed was, maar de misselijkheid stelt me wel een beetje gerust. Ik probeer positief te blijven... Maar het is moeilijk. Ik wéét dat mijn vorige miskraam helemaal niets zegt over deze zwangerschap, maar ik kan onmogelijk doen alsof het niet gebeurd is. En ik ben gewoon bang. Nog vijf nachtjes slapen, en dan heb ik mijn eerste echo. Nog vijf nachtjes... Hou vol Belle! Hou vol! Pfffft...

 

Fuck! Vandaag op het werk was ik, zoals ik al schreef, een tikkie misselijk, en ik de loop van de dienst voelde ik de vermoeidheid toeslaan. Ik herkende de vermoeidheid, zo voelde ik me tijdens de vorige zwangerschap ook.
Mijn collega zag dat ik er moe uitzag, en hij stelde voor dat ik wat eerder naar huis zou gaan. Het was rustig op de afdeling, dus het kon wel. Dankbaar maakte ik gebruik van zijn aanbod.

Ik fietste de laatste paar kilometer naar huis en ik kwam doodmoe thuis. Een paar uur slapen zou me goed doen. Dus ik poetste mijn tanden, ik ging naar de wc... En toen ik afveegde zag ik bloed. Niet heel veel, maar wel onmiskenbaar bloed. Bloed! En ik had op de fiets wel wat last van mijn buik gehad, maar ik ging er vanuit dat dat gewoon het groeien van mijn baarmoeder was, of weet ik veel. Maar geen bloed. Ik ben zes weken zwanger, ik wil geen bloed zien. Ik wil niet nog een keer een zwangerschap verliezen. Ik vind dat we onze portie al wel gehad hebben. Nee. Nee! NEE!

En nu zit ik op bed met een maandverband in mijn onderbroek en tranen in mijn ogen en ik kan niets anders doen dan afwachten. Er zijn niet veel onschuldige redenen te bedenken waarom een vrouw bloed zou verliezen in de eerste weken van haar zwangerschap. Drie weken geleden heb ik al een forse innestelingsbloeding gehad, dus dat kan hem niet zijn. Ik heb geen afwijkingen aan mijn baarmoedermond, ik heb de laatste weken geen seks gehad, ik drink niet, ik rook niet, ik eet gezond, ik heb goddomme al meer dan drie jaar op deze zwangerschap gewacht, ik héb al een missed abortuin en een curettage gehad, IK WIL DIT NIET! IK VERDIEN DIT NIET! Wat doe ik verkeerd?

Meiden, ik ben zo bang...

Belle.

 

Ik heb even geslapen en toen ik daarna opnieuw naar de wc ging, verloor ik geen bloed meer. Meneer Belle probeert rustig te blijven en hij hoopt dat ik me niet teveel zorgen maak, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik weet dat ik niets aan de situatie kan veranderen door me zorgen te maken, maar na het verlies van mijn vorige zwangerschap ben ik mijn natuurlijke zorgeloosheid kwijtgeraakt.

Ik heb inmiddels besloten dat ik me in ieder geval tot en met vrijdag (de dag van de echo) ziek ga melden op mijn werk. Als de echo goed is, dan ga ik met de kerstdagen weer aan het werk. Maar ik heb nu zoveel aan mijn hoofd dat ik me niet in staat voel om goed voor mijn patiënten te zorgen. Als psychiatrisch verpleegkundige moet je stevig in je schoenen staan, en dat sta ik nu niet.

En ik bel morgen ook even met de verloskunde-praktijk. Ik hoop dat het bloeden weer helemaal is opgehouden en dat dit gewoon zo'n freaky dingetje is dat nu eenmaal kan gebeuren, ook al is er niks met het embryootje aan de hand. Ik hoop het. Maar ik kan er niets aan doen, ik maak me ontzettend veel zorgen nu. En ik ben zo bang voor een tweede miskraam. Zo bang om weer dat verlies te voelen, die leegte, die pijn die met niets anders te vergelijken is... Ik wil het niet, maar ik ben volkomen machteloos, ik kan alleen maar afwachten.

Lieffies, ik weet echt niet wat ik moet doen. Fuck, waarom loopt er nou nooit eens iets normaal bij ons?

Een piepkleine Belle.