Mja ik stel aan jullie voor, Muts pam! Ik ben nog niet eens zwanger maar ik kan me nu al zooo druk maken over hoe er gereageerd wordt mocht t straks zo zijn! Het was voor mij een hele stap om "ervoor te gaan" omdat ik heel erg zit met "wat andere denken" en ik ben dus ook als de dood dat mn ouders het niet leuk vinden! Mn vriend en mn beste vriendin hebben dat gewoon uit mn hoofd moeten praten ongeveer.. Het punt is ook nog dat mn schoonfamilie bijna een kind in mn buik plant! en dat er in onze vriendengroep een heuse babyboom aan de gang is.. ik ben dus echt bang voor de eigen familie.. Ik heb echt al jaaaaaaaaren een kinderwens, zo heftig dat ik er echt tegen heb moeten vechten.. dat ik jong moeder wil worden weten mn ouders maarja.. wat als ze het niet leuk vinden? Wat als de reactie van "ongelukje kan gebeuren" komt, schreeuw je dan dat t gepland was?! Wat als de vraag naar abortus komt (zal bij mij niet zijn, ze weten hoe fel ik ertegen ben)? Wordt je dan boos? Wat als ze teleurgesteld zijn, doet het je dan wat? of vind je dat ze dan maar gewoon pech hebben? En hoe hebben jullie ouders gereageerd, en hoe oud was je toen? Sorry voor de berg vragen maar kon er zo gauw niets over vinden en ik zit er echt best wel mee
Nou dat vraag ik me dus ook iedere keer af Mijn moeder zou het wel leuk vinden Maar mijn vader en schoonmoeder week ik niet...daar kan ik geen pijl op trekken En de rest van de fam(ooms, tantes, neven en nichten) zou ik het ook niet weten En mijn opa en omaword ook een moeilijke...terwijl mijn andere oma het wel leuk zou vinden Dus dat moeten we nog even afwachten tot het zover is
Mijn ouders zouden het prachtig vinden, dat gevoel heb ik gewoon. We zitten nu in de 6e ronde en ik heb nog niets gezegd dat we bezig zijn. Dus voor iedereen is het een verrassing dan. Mijn schoonfamilie.... Mijn schoonmoeder heeft liever dat ik nog 10 jaar wacht, advies neem ik graag aan maar ze moeten niet overdrijven omdat ze zelf jong kinderen heeft gekregen. Ik dacht op mijn 14e al serieus na over een kleine, en nu ik 20 ben en achteruit kijk ben ik blij dat ik niets te snel heb gedaan. Nu hebben we alles goed voor elkaar en financieel mogen we niet klagen.. We hadden het er weleens voor de gein over, toen we net hier kwamen wonen. Maar mijn moeder zei dan: "het is jullie eigen beslissing ik hoef er niet voor te zorgen". Op haar manier: voorzichtig gezegd dat ze het heel erg leuk zou vinden. Natuurlijk komt ze wel oppassen en ervoor zorgen wanneer het nodig is . Ik zou me er dus niet teveel zorgen over maken wat een ander denkt!
hey pam, als je er zelf van overtuigd bent dat het goed is, dan zou ik er voor gaan. je moet gewoon je eigen mening op de eerste plaats hebben staan. of er moeten natuurlijk nog andere twijfels zijn die je hebt m.b.t. het krijgen van een kind. en anders zou ik het er gewoon over hebben met m'n ouders. meestal zijn het gewoon zorgen die ze hebben als ze niet enthousiast reageren, maar als jij goede redenen kunt aandragen voor het krijgen van een kind en dat je er over nagedacht hebt...tja...dan zou er toch over te praten moeten zijn denk ik zo. gr. Cat
Ik heb mezelf erg vaak "Nee t kan niet!" verteld.. daardoor heb ik t idee uit mn hoofd kunnen krijgen.. ook heb ik mezelf ervan overtuigd dat ik het niet kon door mn gezondheid.. gewoon om niet overal dikke buiken en baby's te zien en er depressief van te worden! Toen mijn vriend hier ineens mee kwam had ik dan ook een nee klaar.. maar ik ging wel denken.. Na dat goede gesprek met hem en mn vriendin erbij hebben ze me met mn neus op de feiten gedrukt.. We hebben een eengezinswoning met 4 slaapkamers, gekocht vorig jaar dec. We hebben ook een samenlevingscontract getekend toen. Mn vriend heeft een vaste baan met een goed inkomen. Ik zit door mn gezondheid hele dagen thuis en uitzicht/hoop op carriere heb ik niet.. Mijn enige "toekomstdroom" is moeder worden! En wat voor mij heel wat was, zij geloofden er heilig in dat t gel*l was dat ik het niet zou kunnen en dat ik het wel degelijk zou redden! zij geloofde in mij.. Dat heeft zo mn ogen open gemaakt.. tuurlijk kan de situatie altijd beter, ik zou ook graag multimillionair zijn en in een babywinkel alles kopen wat er maar leuk uitziet! maar dat is niet rieel.. T enige punt is dus dat ik het gewoon niet durf te bespreken met mn ouders! ergens moeten zij ook weten dat ze "blij" moeten zijn dat ik voor mn 18e niet al moeder was.. ergens zullen ze t ook wel leuk vinden.. Maar ik ben zo bang voor het "Is dat wel verstandig" praatje.. Ik denk dat ik dan dichtklap, niet meer met argmenten kom.. ja en amen zeg en thuis een potje ga zitten janken.. waarna ik tegen mn vriend zeg dat ik t niet meer wil.. Klinkt misschien stom maar mn ouders hebben dat effect op mij.. woon nu al jaren op mezelf en ben ook al heel jong heel zelfstandig geworden door omstandigheden maar ik heb zon extreme drang alles goed te willen doen zoals zij t willen zien..
klinkt inderdaad allemaal erg moeilijk. en ouders kunnen inderdaad erg beïnvloedbaar zijn. maar is het dan geen idee om dit gesprek met z'n 4en te doen? jij en je partner, en je ouders? dan hoef je niet alleen te beargumenteren, dan zit er nog een tweede persoon bij die aan jou kant staat. mocht het je te veel worden als je alleen gaat, dan kun je altijd nog naar huis gaan, en proberen rustig na te denken, alles met je partner op een rijtje te zetten, en per argument dat je ouders geven, een argument terug geven aan hun, zodat je terug in gesprek kunt gaan met ze. je hoeft immers niet direct een antwoord of je verweer klaar te hebben toch? gun je zelf de tijd. en gun hun ook de tijd. misschien valt het ze wat rauw op hun dak...dan hebben zij ook de tijd om na te denken. en verder tja multi miljonair zijn, of een kind daar gelukkig van wordt? ... ik denk dat veel liefde meer waard is. xx Cat
Veel liefde zou het hier zeker krijgen! en misschien zijn mn ouders wel heel blij.. maar ergens heb ik zoiets dat als ik er nu over begin ze gelijk zeggen.. "wacht nog even" maar als t al zo is, ze misschien wel gewoon heel blij zijn.. Klinkt dat stom? En kijk ik mag dan wel heel jong zijn maar dat is bij mij echt een nummertje.. ik heb me nooit op mn plek gevoeld bij leeftijdsgenootjes en ben altijd overal te jong voor geweest.. voor elk gevoel, elke wens, elke beslissing.. En wij zijn helemaal zeker samen.. ik ben gewoon bang voor de reacties..
gewoon doen wat je gevoel je zegt is wij hebben aan mij schoonouders verteld dat we gestopt waren met de pil nou die vonden het helemaal geweldig toen kwamen mij ouders en ow wat vondt ik dat moeilijk en wat denk je mijn moeder vondt het helemaal geweldig!dus je ziet het wel weer het zal allemaal wel meevallen en wat goede vrienden van ons die weten dat we bezig zijn en iederee reageert super leuk!dus komt allemaal goed!
ik moet het inderdaad eens zijn met sjaantje. als je er zelf van overtuigd bent...dan ga er gewoon voor! xx Cat
Thanks meiden! dat zijn fijne antwoorden! T is heel stom maar ik voel me snel "schuldig" hierover.. Alsof ik door mijn leeftijd niet MAG kiezen voor een kind.. en alsof ik dus een misdaad bega! heb dus ook echt t gevoel dat t stiekem moet.. en ik baal erg echt van! Het helpt als er dan mensen zijn die me niet "veroordelen" en als ik zie dat t geen schande is wat we doen! Dat moet ik gewoon echt in mn koppie krijgen...
Ik kan je maar 1 ding zeggen: ik heb altijd jong moeder willen worden, maar door omstandigheden is het er nog niet van gekomen. Het is de vraag of het nu of het me ooit nog zal lukken. Wacht dus niet te lang. Dus: als je er klaar voor bent kan ik maar 1 advies geven: DOEN!!!!!!!
Ga ik even iets anders zeggen en dat bedoel ik niet veroordelend maar vragend want ik ken jou en jouw situatie niet. Maar waarom ben jij daar zo onzeker over dat jouw famillie het niet goedkeurd? Dat kan zijn omdat je nog jong bent? Er zijn er heel veel die 19 jaar zijn en er klaar voor zijn, maar ook heel veel niet ( de behoefte aan een kindje komt dan eigenlijk uit iets anders). Ik weet ook van jonge moeders dat ze er nooit spijt van hebben, maar aan de andere kant over 3 jaar ben je ook nog jong en dan kan je al wat meer opgebouwd hebben. (zeg niet dat dit voor jou geldt). of ben je niet erg verantwoordelijk in het verleden of tot voor kort geweest, is je relatie nog maar kort of onstabiel? Kan je voor jezelf zorgen? enz. Dus kortom is er een reden waarom jij denkt dat je negatieve reacties kan krijgen? Zo niet en heb jij het gevoel er klaar voor te zijn dan moet je denk ik doen wat je gevoel je ingeeft. Ik heb ook altijd geweten dat ik kinderen wilde, wist ook altijd dat ik dat jong wilde worden. Heb lange en leuke (maar ook een minder leuke relatie) gehad, maar die waren voor mij niet goed geoeg om daaraan te beginnen, + ik vond het belangrijk dat ik financieel er toe in staat zou zijn en niet net aan. Ik weet er zijn veel meiden die het willen en het heel goed doen, maar waarom de haast? Begrijp me niet verkeerd ik snap de moedergevoelens zeer zeker maar waarom de haast? Toen ik 19 was dacht ik ook al heel wijs te zijn en dat was ik vind ik, nog steeds door bepaalde ervaringen die ik heb gehad. (maar ben achteraf blij dat ik er geen kindje bij had) Maar echt er kan nog heel veel veranderen op die leeftijd en je hebt nog heel veel jaren voor je die, zonder kind ook heel waardevol, mooi en geweldig kunnen zijn. Ik lees uit jouw bericht dat jij eigenlijk al de keuze hebt gemaakt en dat is jouw goed recht, maar 22 of 23 vind ik ook nog een jonge moeder en dan heb je iig nog wel een vervolgopleiding na je middelbareschool kunnen doen, of werkervaring, je weet weer iets meer wat je wilt en van het leven en of die jongen echt de man is met wie jij een kind wilt. Dus niet om uit je hoofd te praten en, ik zal wel veel commentaar krijgen dat er heel veel jonge moeders het heel goed doen en dat weet ik ook, maar waarom de haast wanneer we de luxe hebben om nog iets meer te doen en het iets beter voor elkaar te hebben wanneer we een kleintje op deze wereld zetten...
Hey Pam, Volg gewoon je hart, jij bent degene die dat alleen kan beoordelen.. Ik was ook er bang voor deze reakties, en ze zullen ook echt wel komen. Maar degene die het meest dierbaar zijn vonden het geweldig om te horen dat ik zwanger was.. En de rest... tja... Kan ik niet echt mee zitten Het is jullie keuze waar je goed over na hebt gedacht.. Volg je hart, en naar mijn idee... Als je er zo mee bezig bent ben je er ook echt wel klaar voor, laat de rest maar lullen! Liefs
Pam, zet de voordelen en de nadelen op een rijtje. Ik denk ook dat je zekerder moet worden over jezelf en dat het nu zo niet eens meer over een kindje gaat. Maar dat je je misschien ergens anders schuldig over voelt? Of dat je jezelf het beste niet gunt? Meid, als jij gelukkig bent met je man en een kindje dan zijn jou ouders dat vast ook! Ik betrapte mijn moeder er al een paar keer op dat ze zo naar baby's zit te kijken, hoe kunnen jou ouders nou ook niet verliefd worden als ze straks een kleinkind mogen verwachten.
Ik vind dit helemaal geen stomme gedachte hoor! ik snap m helemaal.. En ik zal over mijn situatie wel wat uitleg geven, ik schiet niet in de verdediging hoor! als t misschien zo klinkt! maar zo wordt het misschien wat duidelijker allemaal.. Noem mij maar: "De uitzondering die de regel bevestigd" Wat bij mij het punt is is dat die moedergevoels er nu al ruim 5 jaar zijn, ik heb toen voor mezelf eisen gesteld wat ik minimaal wilde hebben voordat ik eraan begon.. Ik wilde natuurlijk de financiele ruimte, huis en de juiste man.. Ik wilde mn kind alles kunnen geven wat zijn/haar hartje begeerd. en ik wist ook dondersgoed dat een kind liefde niet kan eten Ondertussen zijn we een eind verder en door mijn verleden ben ik in die 5 jaar misschien wel 10 jaar ouder geworden.. Dit door veel nare dingen, en door mn lichaam en hoewel t erg persoonlijk is mag van mij iedereen t weten. ik leef al ruim 5 jaar met dagelijks chronische pijn(en). niks aan te doen, leer er maar mee leven.. en dat doe je, voor zover het gaat. Maar hierdoor ben ik wel heel hard volwassen geworden (al was ik altijd al de wijsneus ) en ik heb hierdoor mn school niet af kunnen maken (na een hele zware strijd!) en na vele pogingen tot werken ben ik keer op keer teleurgesteld, mijn lichaam werkt gewoon niet mee! Een cariere is niks voor mij, 40 uur per week werken zal ook nooit wat voor mij worden.. en een leuke opleiding of baan? nee ik zie t niet snel gebeuren helaas.. ik heb wat dat betreft alles geprobeerd maar zo is het nu eenmaal.. en dat heb ik leren accepteren Ik ben nu lekker een thuisblijfmama geweest voor ons pupje en de rest van de beestenboel hier en dat zal ik ook blijven! misschien dat ik ooit part-time ga werken, zoals je zegt.. ik ben erg jong er kan vanalles gebeuren! maar dan nog zou een kind dat niet in de weg staan.. (20 uur per week max) En als ik een opleiding zou volgen zou dat sowieso een thuis of avond studie worden, het terug naar school gaan is ook niets voor mij (klinkt heel fout, maar wat een pubers op scholen hahaha) Wat mn relatie betreft, die is perfect. we zijn komende januari 3 jaar samen en wonen er dan ook al ruim 2.5 samen..Vorig jaar dec. hebben we samen dit huis gekocht, een ruime eengezinswoning in een dorp vlakbij onze families, dit hadden we natuurlijk ook nooit gedaan als het niet serieus was! Hij is echt degene waar ik de rest van mn leven bij wil blijven en ik weet ook zeker dat ie een geweldige vader zou zijn! Het jonge meiden bestaan qua uitgaan, relatie hier/relatie daar is nooit wat voor mij geweest.. ik ben echt een huismus! Dusja.. dan rest de vraag, waarom ik bang ben voor slechte reacties.. eigenlijk geen idee! ik heb gewoon zo ontzettend vaak die stempel "TE JONG" op mn voorhoofd gedrukt gehad dat ik bang ben dat mensen niet voorbij dat cijfertje kijken.. en tuurlijk zullen mn ouders blij zijn met een kleinkind! maar misschien zien die ook liever dat we nog even wachten.. en dat is gewoon waar ik bang voor ben..
Ik denk ook dat dit niet alleen over het onderwerp baby gaat in mn hoofd.. ik denk stiekem dat ik gewoon heeeeeel bang ben mn ouders teleur te stellen.. en dat zal ook wel met mn verleden te maken hebben
Ik was zelf 18 dat ik zwanger raakte van mijn tweeling. Ik was 19 dat mijn tweeling geboren werd. Ik heb eigenlijk alleen maar positieve reacties gehad. Ook al was ik erg jong en niet een van de makkelijkste. Verder zouden er wel vooroordelen zijn geweest, maar die zijn niet echt naar mij uitgesproken. Ik kan me voorstellen dat je je druk maakt om de reacties. Maar het is jouw keus en jouw leven. Je hoeft niemand echt verantwoording af te leggen. succes meis!
Nou meis als ik dit zo lees kan ik alleen maar zeggen dat jer er goed over na hebt gedacht en dat je redenen oprecht zijn. Ik zou zeggen GA ERVOOR!. Je hebt het zelfs zo voor elkaar dat je lekker thuis kan zijn voor je kindje, al is de reden misschien niet zo leuk. Mensen in jouw omgeving zullen dan ook wel weten wat jij hebt meegemaakt, hoe je situatie is en dat jij er best eens aan toe kan zijn. Wat vreemde vinden van jouw leeftijd, is niet boeiend, jij moet er gelukkig mee zijn. Ouders zien tegenwoordig graag dat hun kinderen even wachten omdat ze bijv. nog studeren, maar dat zit er voor jou (voorlopig) niet in. ook moet je niet nog je wilde haren kwijt raken door te stappen. Het is misschien juist door jouw ziektebeeld wel verstandig om nu al te beginnen. Want misschien verbeterd het en misschien ook niet, maar nu ben je jong en heb je dus wel meer energie over voor een kindje (misschien goede argumentatie voor je ouders, mochten ze een praatje afsteken). Ik wens jou heel veel succes en geluk!
als ik zwanger ben en mijn ouders zijn er niet blij mee dan heb ik zoiets van: nou dan heb je pech! het is onze keuze wij willen ervoor gaan en als anderen er niet mee eens zijn dan hebben ze gewoon pech... Ik heb in het begin ook zoiets gehad van mmmm wat zullen mensen er wel niet van denken etc etc. maar toen heb ik met een vriendin van me gepraat die al een kleine heeft (zij is dan wel 24) en die zei: laat ze maar lekker denken het is toch jullie keuze? en als jullie ervoor willen gaan dan ga ervoor!