Hoi Leonizzie, Hoe gaat ie? Ik zag dat je dat je aan de duphaston bent/gaat. Jammer. Ik had echt stiekem gehoopt dat je zwanger was. Ik kon wel wat positief nieuws gebruiken. Ik ben helemaal depressief. Ik voel me daar wel schuldig over. Er zijn zoveel meiden, die veel langer erover doen om kinderen te krijgen en ik ben al depri dat ik na ruim vier maanden nog geen eisprong heb gehad. Ik weet het. Het spijt me. Het is alleen het idee dat ik misschien echt onvruchtbaar ben. Zo'n echo met een pco beeld op je eierstokken hakt er toch in en blijft je maar bij. Ik heb de brief voor de gyn nog niet opgestuurd. Ik twijfel nog steeds. Ik eet op dit moment super weinig koolhydraten. Mijn darmen vinden dat niet zo geweldig. Sorry voor de details, maar ik zit soms meer dan een halfuur op het toilet om iets van achteren te laten passeren. Maja, als ik daar zit en me zorgen maak over of het uberhaupt er ooit nog uit wil komen, dan bedenk ik dat het vast wel een peuleschilletje is bij een zwangerschap, waar ik nu al die lekker dingen voor laten liggen en al die moeite voor doe. Ik krijg al helemaal een super schuld complex als ik een beetje koolhydraten eet. Ik maak me ook super zorgen over de komende kerst. Ik moet toegeven dat ik ook echt wel depri ben vanwege het gebrek aan lekker eten. Ik wil die lekkere koekjes (ik ben dol op mergpijpjes en cakejes), ijs met kersen en besjes, stracciatelli yoghurt, kroketten, kaassouffles, frietjes en chips... Maar ik krijg alleen eieren, vlees, sla en kaas. Wat yoghurt soms, wat groente en soms een appeltje. Mijn vriend denkt dat ik te streng ben voor mezelf. Ik denk dat ik niet streng genoeg ben voor mezelf. Ik wil dit zo graag, dat als het moet ik echt niks meer met koolhydraten zou eten. Maja, ik ben ook bang dat het niet gaat helpen. Ik zal zo teleurgesteld zijn als ik geen eisprong heb deze maand en daar ben ik toch best benauwd voor. Als ik geen eisprong heb deze maand, dan weet ik niet of ik het nog allemaal wel wil doen. Als het toch nergens goed voor is... Ik heb me nu dan ook voorgenomen dat als ik deze maand geen eisprong ga krijgen, dan stuur ik de brief naar de gyn. Ik ben het gewoon ZAT. Het is alleen maar wachten en wachten op helemaal niks, nakkes, nada. Zucht. Het zou gewoon leuk zijn als we eens konden beginnen met proberen. Dan maar met Clomid. Pech gehad. Ik voel me wel als een mislukkeling. Ik heb het gevoel dat ik kapot ben van binnen. Ik heb ook echt issues met mijn gevoel van eigenwaarde op dit moment. Mijn vriend vindt zichzelf vooral heel zielig. Ik ben vandaag dus uit boosheid naar de winkel gegaan en heb een bak eten gekocht, dat ik allemaal niet meer mag eten. En heb het op tafel gelegd. Zo. Over opoffering gesproken! Dit is wat ik allemaal laat liggen. En wat doet mijn vriend? Hij heeft het alleen zwaar onder mijn verdriet! Moeilijk hoor. -kuch- Die verdriet voel ik dubbel en dwars, want het is mijn lichaam dat kapot is en daarmee maak ik mijn vriend dan ook nog ongelukkig. Ik voel me ontoereikend en niet goed genoeg. Sorry dat ik dit zo hier allemaal typ. Ik moet dit gewoon kwijt en met mijn vriend kan ik het echt niet delen. We hadden vroeger weinig ruzie, maar sinds het duidelijk is dat ik zeer waarschijnlijk onvruchtbaar ben, hebben we door de spanning en verdriet erom geregeld ruzie. Groetjes, Vera Ps. Ben ik trouwens de enige idioot, die het leuk vindt om zichzelf te kwellen door in super depri buien fopspeentjes en baby crème te kopen? Ik heb al eens eerder een speentje gekocht en die heb ik een paar weken later uit frustratie weggegooid. Ik weet dat dat echt zonde is, maar ik kon het niet meer zien liggen. Nu heb ik het als kadootjes ingepakt in de la liggen. Ik denk niet dat ik het komende jaar ze nodig zal hebben. Voorlopig laat ik ze ingepakt in de kast liggen. We zien wel wat ermee gebeurd....
Och meisje toch, wees niet zo hard voor jezelf. Ten eerste je hoeft je niet schuldig te voelen dat je klaagt of het lang vindt duren. Ik had dat een paar dagen terug ook toen ik bedacht dat ik dan pas in jan. een eisprong ga hebben. Vond dat ineens zo ver weg en werd er verdrietig van dat ik een jaar geleden dacht deze kerstdagen zwanger door te brengen. En toen dacht ik ook: Tjee Leonie als je er nu al down of ongeduldig van gaat worden kan je net zo goed stoppen, want je weet niet wat er allemaal nog op je pad komt, als je dat zo leest hier op het forum. Bedacht toen maar dat ik dan lekker gewoon wijntjes enzo kan drinken tijdens de feestdagen en lekkere kaasjes. Ik raad jou dat ook aan. Je doet hartstikke je best, maar het leven is er ook om een beetje te genieten. Neem met de feestdagen gewoon ook de lekkere dingen, want anders zit je er hartstikke depressief en ongelukkig bij. Dat is niet leuk voor je vriend en eventueel famillie maar zeker ook niet voor jou. Na die dagen kan je weer op je eten gaan letten. Als ik jou was zou ik die brief naar de gyn ook alvast lekker versturen hoor. Het duurt vaak 2 weken voordat je die afspraak hebt en meestal ga je niet meteen naar huis met een doosje pillen (dat duurde bij mij wel 8 maanden). Dus je hebt nog tijd zat om het zelf te proberen en met je gyn kan je het ook allemaal bespreken en kan je nog altijd aangeven het even zelf te willen proberen, wanneer je het te snel vindt gaan. Misschien even iets positiefs. Een aantal jaar terug had ik dus ook echt een kralenkrans, maar de laatste keer dat ik bij de gyn was vertelde ze dat alles er van binnen heel rustig uitzag en had ik helemaal geen cystes, terwijl ik dus al een jaar zonder de pil ben. Het kan dus schijnbaar ook verdwijnen! Jouw gevoelens over jezelf zijn niet vreemd. Ik voelde me in het begin ook mislukt als vrouw, maar haalde na een tijdje de positiviteit eruit dat het niet het einde is en dat ik met wat hulp net zoveel kans maak om zwanger te raken als normaal. Daarnaast is het zo dat steeds meer vrouwen vruchtbaarheidsproblemen hebben, eigenlijk best veel. Dus je bent niet alleen. Ook ik heb in het begin wel wat ruzies gehad met mijn vriendje. Zij ervaren het toch allemaal heel anders dan wij en gaan er ook anders mee om. Ik had ook het gevoel dat ik degene was die dingen moest opgeven, tot zich nemen en in de beugels hangen en was gefrustreerd erover. Mijn droom over hoe ik romantisch zwanger zou worden was even geknapt. Ik zat me maar te verdiepen in boeken over "wanneer zwanger worden niet vanzelf gaat" enz. En hij helemaal niet! Heb meerdere keren geroepen dat ik het idee had dat ik er alleen voor stond enz. En hij zei vaak dat ik er misschien niet zoveel mee bezig moest zijn. Nou er niet meebezig zijn dat kan dus niet! en anders gebeurd er nooit wat. Uiteindelijk heb ik een rustig moment gekozen en met hem gepraat over hoe dit voor mij is en wat ik soms aan hem mis of van hem nodig heb. Dat ik zijn standpunt ook best begrijp, maar wat het voor mij inhoudt. Dit is een goed gesprek geweest en heeft mij enorm opgelucht. Hij is hierna meer betrokken of houdt bepaalde opmerkingen voor zich omdat hij nu iets meer begrijpt waarom ik soms zo reageer. Daarnaast heb ik het wat meer kunnen loslaten en heb het gewoon wat minder over babys en zwanger worden (dat doe ik lekker hier op het forum) waardoor er voor hem denk ik wat druk af is. Dat is ook beter want soms lees je hier op het forum dat mannen uiteindelijk geen seks meer willen of het wel willen maar dus niet meer kunnen presteren. Ik wil dat voorkomen en roep dus ook bijna nooit: dit zijn mijn vruchtbare dagen!" Want ik wil seks hebben omdat we dat fijn vinden en niet alleen maar met 1 doel. Gelukkig hebben wij bijna dagelijks seks dus hoef ik bang te zijn dat we "kansen" laten liggen. Nu vraagt mijn vriend soms zelf naar hoe hoog mijn temp. is en vroeg of hij bij de volgende inwendige echo mee mag kijken (dit wilde ik eerst nooit). We doen het nu dus meer samen. Het hoort er dus bij de ruzietjes in het begin (het is een acceptatie- en aanpasproces) Maar weet dus ook waar het vandaan komt en voorkom dat het jullie relatie verpest. Dus als jij echt depri wordt van het dieeten en dit heel veel invloed gaat hebben op je relatie verminder het dan. Wees niet zo hard voor jezelf je bent geen mislukking, het is niet leuk, maar het is zeker niet het einde van de wereld. Clomid zijn maar 5 pilletjes per maand en als je dan weet dat je daardoor een goede cyclus krijgt, geeft dat heel veel rust. Dus wees lief voor je vriend trek een fles wijn of iets anders open vertel hem je gevoelens en of hij daar misschien iets meer rekening mee kan houden, dat je gek op hem bent en zijn steun nodig hebt (mannen houden ervan wanneer ze nodig zijn) en sleur hem het bed in hihi. Ik weet dat je daar niet meteen mee geholpen bent, maar het is belangrijk je relatie goed te houden. Mocht je echt depri blijven praat daar dan over met je gyn, zij kan je daar misschien iets verder meehelpen, want je bent echt niet de enige met die gevoelens. Ik wil je dus niks opdringen maar zou dus echt een afspraak maken, dat kan duidelijkheid en dus rust geven, nu blijft het allemaal zo onzeker voor je. Dikke knuffel (en klaag maar raak tegen me hoor)
Hoi Leonizzie, Wat een lang antwoord, zeg! Bedankt daarvoor. Tja, ik ben ook heel bang dat Clomid niet werkt. En dan ben ik helemaal depri. De kans dat het aanslaat is 80%. Dan wordt 40% zwanger en is de kans op een miskraam ook vrij groot. Alles bij elkaar is de kans om een kind te krijgen met Clomid helemaal niet zo groot volgens mij. Ik ben dus gewoon super bang dat Clomid niet werkt. Dan wordt het spuiten, dan wordt het dit en dan dat en dan eindig je met ivf. Ik weet dat ik niet zo negatief moet denken, maar als ik vier a vijf jaar geleden nog regelmatig menstrueerde, dan moet ik echt van mezelf zwanger kunnen worden. En zolang ik me daar vast aan hou, dan kan ik niet aan Clomid gaan. We zien wel... Misschien is het allemaal dom van me enzo, loop ik tijd te verspillen, alleen omdat ik niet kan accepteren dat ik onvruchtbaar ben. Ik weet het ook niet. Soms is het heel verleidelijk om gewoon naar een gyn te gaan en dan Clomid te krijgen (by the way hoelang duurt dat ongeveer?). Maar dan denk ik aan die statistieken en dan vraag ik me af of ik er echt wel aan wil beginnen. Want als het niet werkt, dan raak ik alleen nog verder in de put. En daarbij, hoe kan ik dan vier jaar geleden nog regelmatig zijn geweest? En wat betekende die lichte bloedingen van de afgelopen maand? Al met al, ik accepteer het niet. En ik weet niet wat ik dan bij een gyn te zoeken heb... Groetjes, Vera Sorry voor mijn frustraties.... Het zal nog wel een hele tijd duren voordat ik de situatie kan accepteren. En ik blijf hopen dat ik nog ga ovuleren. Misschien is dat mezelf opzetten voor nog meer verdriet... Ik weet het ook niet.
Hoi Leonizzie, Heb vandaag besloten geen kinderen meer te nemen. Ik ben het zat. Mijn lichaam verraadt me continu sinds ik met de pil gestopt ben en ik heb alleen maar verdriet! Mijn borsten doen vandaag weer zeer. Dit keer heb ik telkens steken. Waarom heb ik telkens opnieuw last van die borsten?! Als ik toch niet ovuleer wat heeft het dan voor zin? Wat hebben die lichte kut bloedingen voor zin, behalve mij valse hoop geven? Wat hebben die veranderingen in slijm (had laatst super rekbaar slijm) voor zin? Waarom moet ik telkens die hoop krijgen dat ik eindelijk een ovulatie krijg en dan niks!? Doet jouw lichaam dat ook? Is dat PCOS? Of is dat gewoon mijn kut lichaam? Hoe dan ook, ik hoef geen kinderen meer. Iedereen lijkt zwanger te zijn of kinderen te baren. De overburen hebben er een kleine bij. Een paar huizen verderop is een week geleden een kleine geboren. Ik heb de geboortekaart uit frustratie kapot gescheurd. En nu hebben onze buren aangekondigd een kleine te verwachten in april. En ik ben uit zinnen van jaloezie en woede. Dit is de druppel voor mij! Waarom kan ik geen blijdschap voor een ander voelen? Als kinderen of een kinderwens dat met me doet, dan hoef ik ze niet meer. Ik heb geen zin in een gyn, die in me tuurt en me verteld wat er allemaal mis is met me. Ik kap er gewoon mee. Pech gehad, dan maar geen kinderen. Als mijn lichaam niet in staat is het uit zichzelf te doen, dan ben ik misschien niet goed genoeg om kinderen te krijgen. En daarmee basta. Ik heb de ovulatietesten in de vuilnisemmer gegooid samen met de twee decimalen thermometer. Het is over. Ik hoef niet meer zwanger te worden. Ik heb mijn vriend ook gezegd dat ik ermee kap. Weg met die zwangerschapsvitaminen! Weg met dat gedoe met die kattenbak enzo. Weg met al die onzinnige dingen, terwijl ik geeneens vruchtbaar ben. Ik moet dit eerst leren accepteren voordat ik voor een kind ga. Ik wens je veel succes met zwanger worden. Ik hoop voor je dat het je snel lukt. Tenminste een van ons, die haar dromen uit ziet komen. Sorry dat ik zo doe. Misschien dat ik later weer op dit forum verschijn, maar voorlopig kap ik ermee. Dag, Vera
Hoi Vera, wat een heftige beslissing, misschien verandert dat nog over een tijdje. Het feit dat je rekbaardere slijm hebt, steken in je borsten en lichte bloedingen, houdt in dat er wel wat gebeurd of gaande is in je lichaam. Wie weet is het zichzelf in balans aan het krijgen? Iig zijn er hormonen werkzaam. Ik heb ook weleens het gevoel dat mijn lichaam me voor de gek houdt hoor. Ik moest namelijk ook temperaturen, maar mijn gyn. kon niks van mijn temp.kaart aflezen, mijn temp. is altijd hoog. Dat wil niet perse zeggen dat je geen eisprong hebt. Voor sommigen is dat temperaturen enzo niet weggelegd. Misschien is het goed voor jezelf om even een pauze in te lassen. Vrij wel onveilig, maar dus niet met een doel. Wie weet wat er dan gebeurd? Bedenk dat ook degene waarbij niks aan de hand is in principe ook 6 maanden tot een jaar geduld moeten hebben. Ik snap dat je ook niet een gyn aan je wilt laten plukken. Maar ials ik jouw was zou ik er wel heen gaan, gewoon omdat ik precies wil weten wat er met mijn lichaam aan de hand is en of ik niet iets ernstigs heb, waar ik dan mee rond blijf lopen of iets als een verkleving die met een operatie verholpen kan worden en dat het dan wel weer werkt. Maar dat is ieders zijn keus. Staat jouw vriend er ook achter dat je geen kinderen meer wilt? want dat is toch ook een beetje beslissing die je samen moet nemen? Ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk lees ik je nog eens terug!
Hee Vera, Zie nu pas je topic. Voor mij gold hetzelfde, was regelmatig maar PCO beeld aan de eierstokken toen ik met de pil stopte. Ik kreeg 50 mg Chlomid, dat sloeg erg goed aan. De derde ronde was ik zwanger. En na mijn zwangerschap was de hele hormonen handel weer op orde! De tweede is dus ook zonder Chlomid gekomen. Zelf zie ik het als dat Chlomid net dat extra zetje heeft gegeven om mijn lijf de hormonenhandel weer op de rails te laten krijgen. Geef het niet op! Grts Neeke
Vera ,ik snap het ergens niet je hebt een positieve zwangerschapstest op 16/01 en gepost op het fotoalbum gedeelte ,waarom panikeer je nu ineens zo gek?
Misschien is dat een andere Vera? Want deze heeft besloten geen kinderen meer te willen als het zo moest. En daarna heb ik nooit meer wat van haar vernomen... Dus denk niet dat ze hier verder nog schrijft?
nee hoor is deze vera! kijk maar in fotoalbum met zwangerschapstesten , dan de vera met kvtest als je dan op t profiel klikt zie je al gaar berichten ooit gepost.... dus vind het maar raar :
Oh sorry, had dat niet gezien want ik had op haar berichten gekeken en daar zag ik alleen deze. Haar test is dus van een paar dagen terug en wat ze hier heeft geschreven is van vorige maand. Dus ze is gelukkig niet na de test in paniek geraakt hierover. Iig super dat ze zwanger is!