Hoe heb jij je bevalling ervaren?

Hmm, hoe heb ik het ervaren? Als zeer traumatisch, extreem pijnlijk, te lang en heel vervelend....... En dat vind ik nu een jaar na de bevalling nog steeds. Als je mij ook op foto's van vlak erna ziet, dan zie ik er echt totaal lamgeslagen uit... Het duurde bij mij ook echt wel even voor ik blij was na de bevalling.
De bevalling is ook 1 van de redenen waarom ik geen tweede wil.

 

Ik heb echt een eitje van een bevalling gehad. Tuurlijk doen weeën pijn en het gevoel dat de baby steeds een stukje vooruit schoof en dan weer terug, was ook niet echt prettig, maar alles bij elkaar doe ik het zo nog een keer (over een week of 10 dan, haha).
Het duurde bij mij ook maar iets meer dan 3 uur van eerste wee tot baby. Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens het persen dacht dat ik nooit had verwacht dat het zo verschrikkelijk veel pijn zou doen, maar direct na de bevalling riep ik al dat ik er zo wel 10 kon krijgen. Het heeft wel een hele diepe indruk op mij gemaakt, ik heb mijn bevallingsverhaal wel 3x opgeschreven en er inmiddels al talloze keren over gepraat met vriendinnen die ook een kind hebben. Het is echt de meest heftige en intense gebeurtenis van mijn leven geweest.

 

Het is mij allemaal erg meegevallen en ik was zo weer op de been !
Natuurlijk waren de weeen niet fijn, maar ze waren goed te doen en ik had geen pijnbestrijding nodig.
Misschien komt het ook wel omdat ik mij op een lange en pijnlijke bevalling had ingesteld (net als mijn zus), maar mijn bevalling duurde maar 10 uur.

 

Tjah, tijdens en vlak na de bevalling riep ik ook dat ik het nooit meer doe. Ik was tijdens mijn zwangerschap ontzettend relaxed over de naderende bevalling. Zag er totaal niet tegenop. Maar 32 uur lang ween had ik niet verwacht. Ik vond het ontzettend heftig. De ontsluiting schoot totaal niet op, waardoor ik na 30 uur uiteindelijk aan de weenopwekkers lag.
Ik was wel heel snel weer bovenop Een uur na het bevallen heb ik zelf lang gedoucht en zag er weer fris uit.

Het is toch een slimmigheidje van de natuur, want nu kan ik de ween die ik had niet meer beschrijven waardoor ik graag ooit nog een kindje zou willen.

 

Hi ladies,

Ik ben afgelopen zondag 28 dec bevallen van mijn dochtertje (eerste kindje) en had een hele mooie bevalling, Idylisch bijna . Eerste 4cm volgens het boekje en daarna hele sterke weeen om de 1 a 1,5 minuut en daardoor in 1,5 uur naar 9 cm!
Persen was heerlijk want toen kon ik eindelijk zelf wat doen en die weeen waren ook minder pijnlijk. Ben in totaal in 8,5 uur bevallen, lekker thuis op mijn eigen manier in allerlei houdingen . Had ook maar paar kleine scheurtjes. Zou het zo weer doen, ja het is zwaar werk, maar ook heel bijzonder om mee te maken. Had het echt niet willen missen. Pijn wordt pas echt lijden wanneer je er geestelijk onder lijdt en dus bang bent of wanhoopt, lekker blijven relativeren dus. Tip: voor de meiden die nog moeten, neem het toch maar op op video ook al lijkt dat je nu niets of twijfel je nog. Het is heel mooi/bijzonder om terug te zien, zeker als het erg snel ging of je het gevoel hebt dat je stukjes hebt 'gemist'. Deleten kan altijd nog

 

Ik probeer van het ergste uit te gaan, maar ik laat het geheel op me afkomen. Als het een zware/pijnlijke bevalling zal worden dan moet ik het nou eenmaal doorstaan, of ik wil of niet. Dus je geheel overgeven aan de pijn is het beste en jezelf gedeist houden en geconcentreerd de weeen wegpuffen en niet in paniek raken. Mooi gezegd natuurlijk, de vraag is of je op dat moment ook netjes houdt aan deze zaken. Laten we daar maar op hopen. We doen het ook voor iets goeds, dus dat motiveert je om krachtig te blijven.

 

In het kort gezegd vond ik het "hard werken".
Het is mij vreselijk mee gevallen. Ik ben 7 uur bezig geweest totaal. Weeën waren niet echt pijnlijk kon ze heel goed wegpuffen en was binnen no-time zo ver dat de vliezen gebroken mochten worden. Alleen het persen heeft 2 uur geduurt en dat was wel vervelend.
Echt pijn heb ik pas gehad tijdens het hechten van de knip.
Ik heb echt mazzel gehad en zou op die manier rustig vaker willen bevallen

 

Iets minder stellig mag ook

Ik was niet bang of aan t wanhopen maar mijn pijn was toch echt ondraaglijk en mijn bevalling was hels. Daar valt weinig aan te relativeren.

 

nou ik heb een bevalling gehad van 49 en n half uur waarin ik echt alles tegen heb gehad wat je tegen kunt hebben :S zo heb ik bv 3 keer antibiotica gehad vanwege hoge koorts ze hebben me vliezen gebroken later weeënversterkers gehad omdat de ontsluiting niet snel genoeg ging, daarbij rugweeën, buikweeën en n weeënstorm wordt je niet blij van... toen n ruggenprik eindelijk maar toen ging mijn dochtertje der hartslag heel hoog dus waren ze alsnog aan het twijfelen of ze geen keizersnee zouden gaan doen maar ff daarna had ik gelukkig 10 cm en toen was ze er dan wel al na 20 minuten
en dan 3 weken daarna alsnog met spoed naar het ziekenhuis omdat ze n stuk placenta hadden laten zitten met als gevolg dat ik zo'n 4 liter bloed verloor in n half uur tijd :S dus nee denk nog steeds 3 maanden later dat ik niet meer aan n tweede begin...

 

bij mij was het ook een lijdensweg. Mij werd zelfs een ruggenprik aangeboden, terwijl je daar normaal zelf om moet vragen.
Maar na een maandje of 6 kan ik er wel wat luchtiger over praten en durf ik het nog wel een keer aan!

 

Ik ben 2 uur naar de geboorte van Elle nog nagetast op de ok omdat er een stolsel was achter gebleven.. Dit vond ik zoveel zwaarder dan de hele bevalling...

Ik was tijdens de weeen zo in mezelf gekeerd dat ik helemaal niets heb gemerkt wat er om me heen gebeurde.. Ik heb wel een ruggeprik gekregen maar goed daar heb ik maar 3 weeen mee gehad en toen kreeg ik al persweeen ik ben in 1,5 uur van 5 cm naar 10 cm gegaan dus dat was opeens heel snel...

Elle was eruit en ik zei tegen tegen mijn vriend wanneer komt de volgende

 

Ik vond het echt 100 % meevallen.

Het duurde alles bij elkaar, vanaf de allereerste wee ongeveer 4,5 uur. Sowieso de weeën zelf vond ik eigenlijk een eitje, zat binnen 2,5 uur op 10 cm ontsluiting, zonder dat ik eigenlijk in de gaten had dat er iets gebeurde. Alleen de persweeën waren vervelend, maar niet zo dat ik het nooit meer mee wilde maken ofzo. Ik zei onder de bevalling ook al van is dit alles? Dat doe ik gerust nog een keer.

Ik hoop ook echt dat het bij een eventueel volgende bevalling weer zo gemakkelijk gaat, want als ik soms die verhalen lees... Pff!

 

,
Nou als er iemand ontzettend nuchter is en helemaal niet tegen de bevalling op zag was ik het wel. Ik dacht: "Oh, ik doe het even, pijn is geestelijk". Na 30 uur ween die soms om 1,5 minuut kwamen en vaak gewoon niet meer stopten (weenstorm) en nog steeds geen volledige ontsluiting dacht ik er toch ietsjes anders over.
Fijn dat het bij jou zo kort heeft geduurd en dat je het zo prettig hebt ervaren, maar helaas geldt het niet voor iedereen en hoe je er tegenaan kijkt verandert er niets aan.

 

Ik vond het heel zwaar.. de hele zwangerschap keek ik uit naar een intieme thuisbevalling. Alles was geregeld, ik was er klaar voor en de baby was er klaar voor... dachten we. Al die tijd werd namelijk door de vk gezegd dat ze mooi met het koppie naar beneden lag. Op de laatste controle (39+4) twijfelde ze en moest ik naar het zh voor een liggingsecho. Daar bleek dat Louise horizontaal lag! Een hele pijnlijke draaipoging die mislukte en heel wat tranen later zei de gyn, maandag krijg je een ks want dit gaat niet lukken...

De ks is me meegevallen maar het herstel vond ik erg zwaar.

 

De eerste dagen, weken, zelfs maanden na de bevalling wilde ik nooit meer een kind...Terwijl het volgens de v.k. een bevalling "volgens het boekje was"... Hoewel een flinke knip en keihard op mijn buik geduwd om dat ie steeds terug schoot.
Nu na 7 jaar komt toch de tweede en ik zie wel tegen de bevalling op.
Maar ik heb ook dingen geleerd van de eerste keer.
Ik zei steeds; het lukt niet, het gaat niet, ik kan het niet. Zo'n pijn! Ik hield onbewust mezelf in.
Maar het ging wel en het moest gewoon.
Ik ga mijn energie niet meer steken in deze gedachten en ga keihard werken voor het kindje en mezelf, om het positief en krachtig te doen.
Kom maar op met die weeen denk ik nu, ik kan het!

 

45 uur...vanaf eerste stevige wee tot dat ze op me buik lag...

Vond het heftig, lang en pijnlijk...maar mijn hemel wat zou ik het graag nog eens beleven (en dat dacht ik al de dag na de bevalling)...vond het heerlijk toen ze er was. Echt al was het 90 uur...het is het zooooooooooooo waard

 

hard werken alles bijelkaar duurde het 38 uur ontsluiting vorderde niet weeènstorm van 3 uur die niks opleverde en ook mij is een ruggeprik aangeboden die echt wel verlichting gaf moest ook wel anders was het een KS geworden omdat ik uitgeput was.. de eerste weken kon ik er niet echt over praten het was me zo tegengevallen. Ik dacht doe ik wel ff in 4 uurtjes dat gezeur altijd van die vrouwen iedereen bevalt dus ik kan het ook..

Nu denk ik ja het was heel hard werken en heel vervelend allemaal maar ik zou het toch zo weer doen!

 

Ik vond het erg tegenvallen, schoot niet op, bleef gewoon maar op 1 cm ontsluiting hangen, maar wel de hele dag al weeen kort op elkaar. Erg pijnlijk. Van tevoren heb ik me geen zorgen gemaakt, je weet toch nooit hoe het gaat. Wat me nog het meest tegen viel is hoe ik behandeld werd in het ziekenhuis, of beter gezegd, niet behandeld, want er was gewoon steeds niemand voorhanden, heb tot St. Juttemus persweeen weg mogen puffen, omdat de arts geen tijd had. Dat mens was sowieso chagerijnig en snauwerig. Volgende bevalling hoop ik gewoon op wat betere zorg en een beetje sneller en minder pijnlijk zou ook wel lekker zijn . Maar goed, we zien wel, je hoort vaak dat een tweede bevalling makkelijker gaat.