chronisch vermoeid en een kindje opvoeden?

Hoi Athina

Ik herken het zeker, ik heb een schildklieraandoening, waardoor ik ook beperkter energie heb. En een kleintje dat veel aandacht vraagt natuurlijk.

Gelukkig is mijn meisje ook gek op kroelen en knuffelen en kan ik op die manier toch ook met haar spelen terwijl ik op de bank zit

 

Ik heb sinds 4 jaar medicatie, maar ben nog steeds niet goed ingesteld inderdaad. Vorige maand weer een dosisverhoging gehad. Maar ik merk enorm veel verschil met voor de medicatie hoor, ik zeg vaak 'ik ben 30 jaar jonger geworden'. Toen kon ik echt bijna niks, als ik had afgewassen moest ik eerst gaan uitrusten voor ik kon afdrogen zeg maar.

Enerzijds vind ik het makkelijker worden nu ze wat ouder is, ze kan wat meer zelf, ik hoef haar minder te 'entertainen'. Anderszijds is ze natuurlijk zwaarder en wil ze meer de wereld ontdekken natuurlijk. Maar ik heb denk ik ook wel erg mazzel dat ze nog rustig in de box wil en zelf kan spelen. Zodra ze gaat lopen is dat ook voorbij vrees ik haha.

Ik moet wel zeggen, ik krijg ook veel energie van haar hoor, als ik zo'n energiedip heb en me gewoon ff heel erg kl*** voel daardoor, dan hoef ik maar naar haar te kijken en voel ik me weer beter. En door haar wíl ik ook net even meer, trotseer ik m'n vermoeidheid toch en ga ik met haar naar buiten etc. Dus het heeft 2 kanten.

Wat ik wel moeilijk vind is het onbegrip van de buitenwereld, merk jij dat ook?

Ik neem aan dat jij ook fulltime thuis bent?

 

Oh das wel lekker, dat je toch een beetje kunt werken. Ik ben ook al tijden op zoek naar een baantje voor 1 dag (of hooguit 2) maar kan niks vinden. En meer kan ik echt niet aan (en wil ik ook niet hoor).

Onbegrip merk ik vooral bij mensen die niet weten wat het is, en dat zijn er veel. Net wat je zegt, van kanker schrikken mensen en iedereen weet dat dat erg is. Bij een schildklieraandoening denken mensen snel 'oh is dat alles'. Ik krijg snel het stempel 'lui' terwijl ik dat absoluut niet ben. Daarnaast ebn ik door die aandoening ook nog eens flink dik, wat het vooroordeel helemaal compleet maakt natuurlijk.

In contacten merk ik het inderdaad ook, ik stap minder snel in de auto om het land door te crossen, wat ik vroeger, voor ik mama was, wel deed. Maarja, toen kon ik de dag erna uitrusten en hele dag op bed liggen als het nodig was, en nu niet meer. En op de een of andere manier komen de mensen ook niet hier heen dus houdt het snel op.

Maar ach, verder wil ik niet klagen hoor, ik ben al heel blij dat ik nu zoveel meer kan dan voor de medicatie en dat ik zo'n geweldige dochter heb

 

hier een MS-'patient'...ik ben eigenlijk ook altijd moe...gelukkig kan Rubin zich tegenwoordig prima zelf vermaken..maar dat is ook wel eens anders geweest...dan is het met zo'n ukkie best erg vermoeiend...inmiddels is nummer 2 onderweg ...en we zullen wel zien hoe het loopt...ik vind het iig wel makkelijker worden nu Rubin wat ouder wordt...(ps hier staat de tv ook wel vaak aan hoor....zolang ze zich ook maar goed zonder kunnen vermaken vind ik het niet zo'n probleem...

 

Hier ook een ms mama dus ook een vermoeide mama

wisten jullie dat er ook een speciaal topic voor 'ons' is

http://www.zwangerschapspagina.nl/viewt ... 24&start=0

Er zijn inderdaad dagen (zoals vandaag) dat er weinig van 'ons' terecht komt.
Kylian kijkt dan wat meer tv nu, mede omdat het hier spiegelglad is en ik dus niet durf te lopen met hem.

Straks lig ik op de stoep te kronkelen met mijn kruk om me heen gebogen

Groetjes Anita

 

Ik heb ook een schildklierziekte, hashimoto.
Hierdoor ben ik veel moe, koud enz.
Maar goed zolang ik goed ingesteld ben gaat het allemaal goed maar helaas ben ik door de zwangerschap en het ontzwangeren weer flinkt aan het schommelen in de waarden.

Het blijft passen en meten met zo'n ziekte. Het meest vervelende vind ik toch dat bijna niemand echt begrijpt wat het inhoud ze denken dat je van de ziekte alleen dik wordt...

 

Ik heb ME/CVS juist sinds ik een kind heb is het minder erg geworden zolang ik maar een strak schema aanhoud dat werkt voor mij heel goed maar merk ook dat onze jongen het er super op doet.. ik heb mazzel met een flinke slaper (slaapt uit en tussen de middag ook nog)

Ik werk thuis 20 uurtjes wat ik soms wel heftig vind en sinds ik zwanger ben van #2 gaat hij 2 middagen naar het KDV om te spelen, ik merkte dat hij daar behoefte aan kreeg en hij graag met andere kids speelde. Twee vliegen in 1 klap want ik heb zo iets meer energie over.

Ja ik voel me ook wel eens schuldig (zeker omdat nummer 2 onderweg is) maar hij kent niet beter en hij is altijd vrolijk, kan zichzelf heel goed bezighouden (zelf spelen) DAT leren ze er wel van natuurlijk, ik ben heel nuchter en makkelijk erin, ik doe mijn best meer gaat niet als je je daaraan toegeeft zal je zien dat je uiteindelijk zelf MEER energie krijgt (waarom? omdat je als je steeds tegen jezelf vecht DAAR juist energie in gaat zitten terwijl als je toegeeft en kijkt per dag hoe het gaat, je uiteindelijk meer gedaan krijgt)

Ik houd mijn gezondheid goed in de gaten, wij gaan nooit uit, drinken niet, roken niet, ik krijg spuiten met vitamine B12 (omdat ik die niet meer kan aanmaken uit eten) en hoge doseringen foliumzuur (ook buiten mijn zwangerschappen) heb een tijdje accupunctuur gedaan hielp ook wel wat.

Ik had anti depresiva wat me hield maar me ook echt een stuk zwaarder maakt, ik ben nu gestopt en maakt me wel eens bang omdat ik bang ben dat het me in mijn kont komt bijten ofzo maar voorlopig gaat het goed en we kijken week voor week aan.

Wat mij ontzettende helpt is de steun van mijn man (ondanks dat ie 60-90 uur per week werkt het gaat OM BEGRIP! is al heel wat) en mijn familie (ik werk thuis met hun samen en hun helpen me vaak genoeg met dingetjes...

Ik zie moeders met hun kindjes lekker naar buiten gaan in de sneeuw spelen dat soort dingen doe ik niet (het is te vermoeiend en door mijn slechte weerstand ben ik zo ziek en dan heeft ie helemaal niets aan me) dus ik plan dingen anders in als andere mama's en vaak ook verder van te voren (zodat ik genoeg rust krijg voor en achteraf)

Dit is mijn laatste zwangerschap omdat mijn lichaam gewoon niet meer kan en ik het niet wil uitdagen (niet nog meer als ik nu al doe) deze zwangerschap gaat het best goed maar vaak komt erna een flinke terugval, ach we zien wel wanneer of OF die wel komt, ik heb hulp en houd van mijn kids met heel mijn hart meer kan je niet doen als mama, misschien kunnen sommige mama's meer maar die doen dan misschien weer meer dingen buiten hun kids (zoals werken, uitgaan, vrienden e.d.) meeste tijd die ik heb gaat naar onze zoon en qua sociaal probeer ik lekker te forummen DAT heb ik echt wel nodig (klinkt zielig haha) maar is echt wel omdat je niet zoveel "buiten" komt is dat DE manier voor mij en gelukkig steunen ze dat hier 200%

 

IK ben ook chronisch vermoeid.
Heb fybromyalgie.
Ik herken veel dingen bij jullie. Ook helaas onbegrip of gebrek aan erkenning van andere.
Voor mij werkt het ook heel goed om gestructureerd te leven. Ons kindje is gelukkig best een gemakkelijke en vaart inderdaad ook wel bij de structuur.
Ik plan mijn hele leven rondom de vermoeidheid en zorg ook zo veel mogelijk dat andere er niet al te veel van merken. Niet omdat ik me schaam of zo, maar ik heb gemerkt dat heel veel mensen het op de lange termijn toch niet snappen. Verspilde energie vind ik het dan. Het moet uiteindelijk toch weer beter gaan schijnt. En dat doet het niet.

Ik zorg ervoor dat we zeker eenmaal per dag de deur uit zijn. Al is het maar voor een boodschapje.
Veel contact heb ik doordeweek niet en dat vind ik wel erg voor ons kindje. Maar daar tegenover staat dan wel, dat hij veel één op één contact van mij krijgt.
In het weekend gaan we met het gezin de deur uit en dat scheelt voor mij veel energie. Ik hoef dan ook niet in mijn eentje voor ons kindje te zorgen en contacten lopen dan ook anders natuurlijk. Bovendien hebben we dan de auto die mijn man doordeweeks in gebruik heeft en hoef ik niet met de fiets of te voet.

Eén keer in de week gaat ons kindje naar het kdv. Geregeld op medische indicatie, anders zouden we het niet kunnen betalen. Ik ben 100% afgekeurd en werk dus niet.
Hij heeft het daar goed naar zijn zin en ik vind het ook goed voor zijn sociale contact. Lekker spelen met andere kindjes.
Mijn schoonmoeder vangt me ook op wanneer nodig. Echt een schat.

En wanneer hij slaapt doe ik vaak ook even een dutje.

Het is echt roeien met de riemen die je hebt, maar als ik dat gezichtje zie dan smelt ik en dan lopen we maar nog wat langer op de tenen.
Ik kijk wel altijd heel kritisch naar mezelf dat ik hem niet te kort doe.

We houden het ook bij ons ventje. Erg last gehad van bekkeninstabiliteit en soms nog steeds terugkomend (reumatisch misschien?)
Zo zijn we gelukkig. Ik ben veel te bang dat door een tweede zwangerschap mijn lijf zowat in zou gaan storten, het is zo al zo gammel.

Heel fijn om ook andere verhalen te lezen. Allemaal veel succes.
Mama zijn zit in je hart en ik denk zoals ik jullie verhalen lees je al geen betere mama kan zijn voor jullie kindjes. Jullie staan stil bij dingen waar een ander niet eens aan denkt.

 

Ik heb ook Hashimoto, ik ben nu (weer) goed ingesteld. Ben een paar weken geleden weer omhoog gegaan.
Ben gelukkig niet dik geworden maar ben wel vaak moe. Nu door de zwangerschap en omdat Julian 's nachts weer spookt helemaal. Ik kom 's ochtends ook langzaam op gang en ik ga vaak even zitten.
Vanavond ga ik paardrijden en dan ben ik morgen de hele dag moe...Maar het is zo gezellig dat ik toch gewoon ga.

 

Hoi hier ook een mama..met chronische vermoeidheid...eerst cvs geconstateerd en nu ook LE ( waarvoor ik elk half jaar gecontroleerd moet worden of het systematisch is)
moet zeggen dat ik het ook behoorlijk pittig vindt..ik heb een zoontje van 20 maanden en 1 van bijna 3 maanden en moet zeggen je wordt geleefd..
met beiden jongens opstartproblemen gehad..Kiss-syndroom..reflux en koemelkallergie..dus twee x een huilbaby..

dan heb je ook niet echt de tijd om weer op krachten te komen na de bevalling..gelukkig heb ik een hele liieve man die ook heel veel met de kinders doet..en voornamelijk de nachten op zich neemt..maar als ik de ochtendfles geef ben ik de rest van de dag al kapot..maar ik wijt het ook aan het feit dat ik nog helemaal niet uit heb kunnen rusten na de bevalling..

verder heb ik op het moment geen vast werk..werk op oproep..

maar ach het is het allemaal wel waardt..als je die twee kleine mannetjes ziet dan mag ik sávonds wel helemaal kapot wezen maar geniet er met volle teugen van..

 

Ik heb fybromialgie. Ik merk dat wanneer ik zelf in balans ben dat Emiel het ook beter doet. Emiel is erg ondernemend, rent de hele dag door het huis en kan nog geen 5 minuten ergens mee spelen. De tv interesseert hem ook maar eventjes.
Gelukkig kan ik wel werken, heb een kantoorbaan voor 3 dagen per week. Op deze dagen gaan Emiel naar het KDV. Soms ben ik blij dat hij hierheen kan en ik mag werken. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het super met Emiel thuis en zou ook absoluut niet meer zonder hem kunnen maar ben soms bekaf als ik een dag alleen met hem ben.
We hebben besloten om wel voor een tweede kindje te gaan dit mede omdat ik goed kan omgaan met de fybromialgie.

 

Heee hallo, ik heb al sinds 2001 ME/CVS en inderdaad...het is soms loodzwaar! Maar ik merk ook dat door het strakke ritme en het verbeteren van mn conditie ik wel meer aankan. Ik heb echt een sterker lichaam gekregen door het hele dag sjouwen met bijna 10 kilo! Maar ook ik voel me wel eens bezwaard en schuldig naar mn kindje toe...Ik ben gestopt met werken want dat zou ik denk ik niet trekken. Hoewel ik ook wel eens hoor van moeders die vinden dat thuis zijn met hun kind(eren) veel zwaarder is dan buitenshuis werken.
Toen ik zwanger was, zei iedereen in mn omgeving als ik me zorgen maakte of ik het wel aankon, ajoh zo'n babietje slaapt in het begin zoveel overdag, dan ga jij ook even lekker liggen...Ja, en toen kregen we dus een baby die hooguit 2 x een half uurtje keer slaapt iedere dag.... en dus heel veel wakker is overdag en dus vrij veel bezig gehouden moet worden want uiteindelijk wordt hij wel moe en wil dan niets meer en dan mag mama alles uit de kast trekken om hem bezig te houden!
Op mn relatie trekt dit wel een zware wissel. De energie die ik heb, gaat bijna helemaal op aan mn zoontje. En 's avonds wil ik dan maar 1 ding; in bad en naar bed! Dus dat is best lastig.
Maar het moederschap is zooo de moeite waard!

 

Hier nog een mama met fibromyalgie.
Mijn zoontje is inmiddels bijna 2 en ik moet zeggen dat ik het wel getroffen heb met hem . Hij heeft veel slaap nodig, slaapt lekker uit 's ochtends (tot een uur of 9) en 's middags ook nog wel zo'n 2 uur, zodat ik ook nog kan rusten. En dan nog is het af en toe best zwaar! Met mijn zoontje kan ik me op zich wel redden, maar de dingen er om heen (huishouden enzo) blijven nog wel eens liggen. Maar goed, daar maak ik me allang niet zo druk meer om.
Ik heb ook nog eens het geluk dat er veel familie in de buurt woont, dus als ik echt even een dagje rust nodig heb, kan ik hem zo even weg brengen. In het begin was dat best een stap, je moet wel durven toegeven dat het niet altijd lukt, maar goed, uiteindelijk heb je jezelf ermee als je het niet doet.
Verder vind ik het nog wel eens moeilijk, dat vaak als ik even geen energie heb, mijn zoontje juist extra 'vervelend' doet, alsof hij mijn stemming aanvoelt. Daar probeer ik me dan wel overheen te zetten, maar dat lukt ook niet altijd. En ja, dan gaat de tv maar wat vaker of langer aan op zo'n dag, dat geeft dan toch ook niet.
En ik ben ook wel wat makkelijker geworden in wat wel of niet mag... misschien niet altijd even pedagogisch verantwoord, maar goed (haha, en ik ben nog wel orthopedagoog). Ik bedoel dan bijvoorbeeld met dingen laten spelen die niet als speelgoed bedoeld zijn (sleutelbossen, afstandbediening e.d.). En gelukkig vindt hij het ook heerlijk om samen met mama een boekje (of 5 achter elkaar) te lezen, waar je dus lekker bij kunt zitten.

Verder werk ik 1 dag in de week, dat is voor mij meer dan genoeg. En ik vind het dan ook heerlijk om een dagje iets anders te doen.

groetjes Liesbeth

 

ja die kleintjes hebben dat goed door als je moe bent en haken daar snel op in (soms LIJKT het ook of ze testen maarja kan ook voelen op zo'n moment)

Ik lees hier wel veel herkenbare dingen trouwens is wel fijn. Veel mensen begrijpen me niet (of verklaren me voor gek dat ik een tweede wil) je ziet het namelijk niet aan mij (ik ben juist heel erg klepgraag, vrolijk, positief enzo) en word juist drukker naarmate ik moe word) is natuurlijk heel lastig voor mensen maarja ik kan me gewoonweg niet "ziek" gedragen dan ga ik me nog slechter voelen.

Wat ik het vervelendst vind van allemaal is nu zwanger en al dat ik licht slaap en hierdoor moeier word en ik heb heel veel "spierpijn" (verzuurde) spieren vooral in mijn armen en dat maakt onze zoon tillen soms lastig want dan ga ik de ene arm ontzien en krijg ik daar weer pijn en zo blijven we bezig..

 

Hoi,

ik heb ook sinds 2001 het stempeltje CVS gekregen. Merk inderdaad dat structuur veel voor mij doet en ik bof erg met het slaapritme (=veel!) van mijn zoontje, wat ik zo ongeveer op mijn vrije dagen ook volg.
Ik kan ook niet/moeilijk tegen verandering, dan raak ik van slag en dat kost me ontzettend veel energie.

Ik herken ook veel in jullie verhalen. Ik merk ook dat ik hem regelmatig alleen laat spelen (gelukkig vermaakt ie zich dan ook goed hoor) of even voor de tv zet/met de afstandbediening laat spelen. En ik vind het wel makkelijk om hem s ochtends nog een fles pap te geven ipv in een bord Ik probeer op mijn vrije dagen en in het weekend wel lekker even met m naar buiten te gaan.

Ik werk 22 uur (ga per mei terug naar 14 ) en ik vind het heel lastig te combineren met Thijn en het huishouden. (Ik heb wel een leuke baan hoor, het geeft me ook wel weer ontspanning).
In tegenstelling tot Liesbeth79 vind ik het wel moeilijk als dingen blijven liggen. Ik kan me er tot nu toe niet overheen zetten, ik zou dit graag kunnen. Hebben jullie tips?

Dit is zo herkenbaar! Ik vind dit heel vervelend, want ik wil mijn vriend ook niet tekort doen, maar ik ben s avonds helemaal op. Dit is ook vaak een discussie bij ons en ik begrijp het ook dat het vervelend is om continu met iemand te zijn die ergens te moe voor is.
Hoe gaan jij/jullie hiermee om?

Dus heel pittig af en toe, maar als ik de lach op dat guitige gezichtje van mijn zoontje zie, maakt dat zoveel goed!

 

qua relatie heb ik het helemaal niet moeilijk, mijn partner snapt me helemaal van binnen en buiten en komt juist heel vaak voor me op als andere mensen (buitenstaanders maar ook soms familie) me niet serieus genoeg nemen of me teveel laten doen..

Mijn man kent me ook niet anders misschien dat dat fijn is? wij doen hele andere dingen voor onze fun als normale mensen denk ik wel (nooit uitgaan ofzo, of naar vriendin) echte huismussen hebben we wel mazzel mee... mijn man werkt ook 60-90 uur dus die is zelf ook vaak moe zelfs als ik zeg dat ik bv lui ben of vind dat ik niet genoeg heb gedaan krijg ik altijd op mijn flikker haha, zolang Dean maar de meeste aandacht krijgt, hij heeft liever dat ik pizza klaarmaak als dat Dean tekort komt bij wijze van spreken.

 

Ook ik heb fibromyalgie en ik vind het best zwaar zo af en toe. Gelukkig hebben we een schat van een dochter die zich prima zelf kan vermaken als het nodig is. Alleen is ze nu op een leeftijd (13 maanden) dat ze begint te lopen en te klimmen. En 12 kilo de hele dag overal op en af tillen is wat minder. Bovendien ben ik nu ook 21 weken zwanger van de tweede
Maar goed, mijn prioriteit ligt nu duidelijk bij mij en mijn kindjes. Dan maar geen brandschoon huis, dan maar niet zoveel sociale verplichtingen. Als wij de dag maar gezellig en liefst een beetje pijnloos doorkomen...
Helaas is mijn dochtertje geen echte slaper overdag. Maar dat ene uurtje dat ze dan 's middags op bed ligt dan gaat Mama ook hoor!