Hoi, Ik ben moeder van de 15 maanden oude Serafino. Zijn geboorte heeft van mij een veel gevoeligere vrouw gemaakt, veel meer dan dat ik al was. Het is zelfs zo erg dat ik bij treurige verhalen op tv bv moeders die hun kind hebben verloren, gewoon in huilen uitbarst. Hebben jullie daar nou ok wel eens last van, of ben ik gewoon zo emotioneel Liefs Francoise
Jah zeker weten, ook droevige dingen op tv maken me aan het huilen waar ik dat normaal nooit deed .. en mijn zus toevallig netzo.. Het zal wel een beetje ingebouwd zijn bij het moederschap denk ik dan
Ik heb precies hetzelfde sinds de geboorte van mijn dochter. Raak veel sneller geemotioneerd en dan vooral om 'kinderverhalen'. Voel nu ook pas echt de kwetsbaarheid van het leven, vind het helemaal geen fijn idee om zonder kind op pad te gaan samen met mijn partner, dan schiet er door mijn hoofd, als er iets gebeurt heeft ze beide ouders niet meer. En van die gedachte alleen al zou ik al kunnen huilen! Maar goed, ik probeer het wel te relativeren, anders zou ik de hele dag treurig zijn en dat is niet de bedoeling, het is natuurlijk bovenal genieten! Groet Snoozie
Ik voel me vooral erg bezorgd als ik moet gaan slapen. Zo bang dat er iets misgaat 's nachts. Droom ook vaak over nare dingen. Volgens mij wordt dit wel minder. Je krijgt wat meer zelfvertrouwen en het leven van je kindje wordt makkelijker (minder kwetsbaar). Als ik samen met haar ben ben ik in de wolken !
ja hoor hier ook! De eerste maanden na de bevalling was het erger, kan nu wel weer rationeel denken. Maar de tranen schieten me veel sneller in mn ogen en nog belangrijker; ik ben veel gelukkiger met kleine dingen. Snoozie wat jij omschrijft heb ik ook gehad, maar dat is wel overgegaan. Nu is mn leven weer heel stabiel en ik voel me ijzersterk
Zo herkenbaar. Ik ben zo emotioneel, ik kan echt huilen bij alle min of meer mooie, verdrietige, zielige etc moment op TV of zelfs als ik een verhaal te horen krijg. Wel een beetje vreemd voor mij want zo was ik nooit maar ach, het hoort erbij. De eerste twee maanden kon ik ook echt naar dromen maar gelukkig is dat nu helemaal over. Ik kan gewoon genieten van hem en van ons. Wel vind ik het nog altijd eng wanneer mijn man met hem alleen in de auto zit. Stel je voor dat er iets gebeurd... dan zijn ze er allemaal niet meer!
Hier ook precies hetzelfde, terwijl ik dus altijd zo nuchter als de weet-niet-wat was... Zo te horen gaat het niet echt meer over, ik had nog de illusie dat het weg zou zijn als alle hormonen uit m'n lijf zouden zijn met een maand of 9, :-D
ja hoor! Hier ook...heb zelfs zitten huilen bij Les miserables en ik haaaat musicals... (kreeg een gratis kaartje dus dacht..ga's kijken..vond het nog leuk ook) Oja en bij alles wat maar een beetje zielig is, schieten mijn ogen al vol. Vroeger was ik toch best een ijskonijn...maar da's over hahaha
Hier precies hetzelfde, nog steeds helaas... Het emotioneel zijn vind ik niet erg, eigenlijk juist wel fijn want je beleeft alles veel intenser. Ik ben altijd erg bang geweest om Eva te verliezen en net toen dat weer wat beter ging, overleed de zoon van een collega... Ik kan vaak alleen maar denken aan het verdriet dat hij moet hebben en ik kan alleen maar hopen dat het ons nooit zal overkomen. (en ook nu komen de tranen weer )
Ja ik heb dat ook! Als ik idd die kinderverhalen hoor of op tv ziet! Maar ik heb het ook vaak van geluk dan kijk ik naar mn meiden, als ik Luna lekker tevreden zie slapen of als ik Danique lekker zie spelen, dan kan ik zo lekker naar ze kijken en dan geniet ik echt!dan ben ik zo gelukkig dat ik er een traantje van kan laten! gek he! Dat had ik nooit! Niet dat ik het erg vind hoor
hou op schei uit en ik was al zo'n emomuts. HEt is alleen maar erger geworden. Ik hoopte nog dat het nog van het ontzwangeren kwam, maar nu een jaar later, vrees ik dat ik maar moet gaan accepteren
Gelukkig ben ik dus niet alleen. Krijg ook al weer tranen alleen al bij het lezen van sommige reacties ik heb het inderdaad ook als naar mijn kleintje kijk terwijl hij slaapt, maar dan zijn het tranen van intens geluk.
Sinds onze dochter er is leef ik veel intenser. Ik ben snel verdrietig en emotioneel, maar kan ook veel meer dan vroeger genieten van de kleine dinger. Een lach van mijn dochter kan mijn dag goed maken en al mijn zorgen doen verdwijnen. Het lijkt wel of ik sinds ze geboren is pas echt leef!
hier hetzelfde, ik kan niks zien op tv over kinderleed, ik zag laatst een stukje van die documentaire van kindjes in china in een weeshuis, man man man ben er bijna een week kapot van geweest. Vreselijk gewoon! Ja intenser is het juiste woord, de angst om dominque te verliezen is ook groot geweest in het begin. Nu gaat het een stuk beter. Maar de gedachte dat je je kindje kunt verliezen kan me heel onzeker en verdrietig maken. Maar gelukkig staan de gelukkige en vrolijke momenten op nr. 1, heerlijk om je kleintje te zien spelen, lachen en gek doen. Zelf spelletjes beginnen als kiekeboe en dan die big smile te zien doet mijn hart smelten! Henriette
Die docu heb ik ook gezien, het was gewoon bijna onmogelijk om te blijven kijken, echt vreselijk. Terwijl ik dit typ rollen de tranen over mijn wangen. Je voelt inderdaad hoe kwetsbaar het leven is en hoe machteloos je eigenlijk bent. Oh bah Ik kan er 's nachts nog steeds niet van slapen.. die arme arme kinderen. sorry, moest ik even kwijt
ja vreselijk he, heb zelfs tegen mijn man gezegd dat we daar een kindje moeten proberen weg te halen, zo vreselijk vond ik het! wat hebben onze kindjes het dan goed he? henriette
Inderdaad.. als ik dan mijn dochter zie, met haar lekkere toetje en alle liefde/ spullen die ze nodig heeft.. Wat is het leven toch oneerlijk he?
Ja, hier ook en met name ook kinderleed. Daar kan iedereen slecht tegen denk ik, maar de watersluizen gaan bij mij per direkt open. Afgelopen week zat ik dat programma 'ik mis je' te kijken. My god.... ik wist niet meer hoe ik het had en de tranen bleven maar komen. (ging over een klein ventje dat plostseling was overleden, 2e overleden kind in dat gezin). Vreselijk! Ik kan ook al emo worden als ik alleen al aan iets naars denk.
Die docu heb ik ook gezien, en inderdaag een week van de rel geweest. Hier ook om de haverklap tranen, en meestal bij kinderleed. Gister nog, had voor werk een contactpersoon aan de lijn (kende haar helemaal niet) en die vertelde dat ze met haar dochtertje (ong 1 jaar oud) naar het ziekenhuis moest omdat ze leukemie heeft en het hoogst waarschijnlijk niet gaat redden. En ja hoor.. de tranen rolde over mijn wangen, en het was zo erg dat ik niet eens meer kon praten. Lekker professioneel.. Haar verteld dat ik ook een kleintje heb en toen nog even samen gehuild.. oef...