Veel ligt denk ik aan je beginsituatie. Bij ons was het na de onderzoeken gelijk duidelijk dat een kindje van ons beiden er gewoon niet in zat. Bij mij leek alles prima in orde, maar mijn lief prduceert om onverklaarbare redenen geen zaad. Ik heb altijd open gestaan voor adoptie, maar gezien onze leeftijd en de huidige wachttijden, zat dat er ook al niet meer in. De enige optie die we hadden, was dus donorzaad. We hebben het onvoorstelbare geluk gehad dat een hele goede vriend zich aanbood als donor, en daardoor konden we het helemaal buiten het ziekenhuis om doen. Mijn grens is altijd geweest: Als ik er voor aan de hormonen moet, dan hoeft het van mij niet. En gezien onze situatie kon ik die grens makkelijk stellen, want ik ben nu voor de tweede keer zwanger met behulp van donorzaad. Maar mocht het bij mij nou ook moeilijker zijn geweest om zwanger te worden, dan weet ik niet welke grens ik had gesteld. Eén kindje vinden we wel genoeg. Waren we jonger geweest, dan was dat misschien ook anders geweest, maar gezien de omstandigheden zouden we al heel gelukkig zijn als deze zwangerschap tot een goed einde kwam. Meer wensen hebben we eigenlijk niet. Maar nogmaals, bij andere omstandigheden hadden we ongetwijfeld ook hele andere keuzes moeten maken.
@ 2bb, ben het helemaal met jou eens. Ik dacht ook net aan die feiten, en toen noemde je ze precies op. Bij icsi is toch alleen een hoger risico, bij ivf in principe niet. Het sterkste zaadje bevrucht de eicel en bij icsi wordt dan het best oogende zaadje gekozen. Maar goed wij hebben geen grens gesteld nog eigenlijk.. we gaan in principe tot we ons einddoel hebben bereikt, een kindje. Als het zaad uiteindelijk onbruikbaar blijkt oid, zouden we voor donorzaad gaan. De wens voor een kindje is zó groot, en het liefst was ik op een natuurlijke manier zwanger geworden natuurlijk, maar door ivf is ook prima zolang er maar een kindje komt. Adoptie wilde ik vroeger ook, maar ik ben nu van mening om adoptiekinderen voor mensen te laten die echt geen kinderen kunnen krijgen. Misschien klinkt dat gek maar ik heb deze mening puur voor mezelf niet voor als een ander het zou doen. Iedereen moet zelf doen waar hij/zij zich goed bij voelt.
2bb jij verwoord precies wat ik wilde zeggen! Eerlijk gezegd heb ik van dit proces tot nu toe met name geleerd dat je eigenlijk niet kan zeggen, wat zou ik doen en hoe ver ga ik eigenlijk. Dat veranderd namelijk ook steeds met wat je weer meemaakt. Iedereen mag schrijven en denken wat hij of zij wil als ik alleen sommige meningen lees, schrik ik daar wel van en dat doet wel een beetje pijn. Mijn conclusie is daaruit wel dat heel veel mensen niet goed op de hoogte zijn en daarom nogmaals sluit ik mij aan bij 2bb.
Tja, hier blijkt wel dat ieder een andere mening heeft hierover. Je moet doen waar je je goed bij voelt. Ook ik zou doorgaan tot het eind. Heb bij mijn eerste IVF-poging met levensbedreigende complicaties in het ziekenhuis gelegen. Dat zet je wel even aan het denken. Maar aangezien de wens zo groot is, zou ik het zo weer doen. Wij zijn op dit moment in afwachting of onze cryo's blijven zitten. We hebben nog 7 cryo's over, maar mochten deze op zijn, zou ik onder heel goede controle de volgende stap wel weer maken.
Moeilijk topic! Na 2 miskramen (eentje 7 weken met partner) (eentje bij bijna 14 weken en dus compleet kindje in mijn handen te hebben gehad na KID IUI) en nog steeds helaas gaan partner gevonden om mijn leven mee te delen ben ik aangewezen op donorzaad. Ik begon met IUI in natuurlijke cyclus. De druk werd opgevoerd naar Clomid. Hiermee raakte in voor de 2e keer zwanger. Na miskraam allerlei problemen en ik als "anti-spuit en snijden" ben hormonen gaan spuiten. Grens werd nogmaals verlegd. Tot op heden na 4 pogingen nog niet zwanger....de 5e poging is nu hopelijk raak . Door alle romplslomp die lang heeft geduurd ben ik 2 jaar verder en heb ik inmiddels overgangsverschijnselen. Een vriendin van me die in IVF traject zit biedt plotseling een cryo aan als zij zwanger raakt. Tja en toen? Ik besef dat er niets van "mij" meer aan zit dan alleen het eventueel kunnen dragen van een cryo.... Ik heb nog geen antwoord...wordt vervolgd... Ow en iedereen mag veroordelen....gelukkig is het mijn leven en mijn beslissing. Vooralsnog probeer ik het met eigen eitjes zolang het duurt...
Mijn ervaring is dat je pas kunt zeggen hoe ver je gaat op het moment dat je voor die keuze staat. Na bij vrienden te hebben gezien wat de mm met je kon doen, hebben we zeer stellig tegen elkaar gezegd dat wij dat absoluut niet zouden doen. Maar ja, toen zei de gyn dat dit onze enige optie was, dus ga je nadenken en dan moet je afwegen hoe groot je wens om een kindje is ... En dan ga je zomaar morgen voor een eerste punctie Wat betreft de afwijkingen, volgens mij heeft 2bb het helemaal correct! Dat is voor ons in ieder geval geen bedenking geweest, sterker nog, we hebben daar helemaal niet over nagedacht! Groetjes, snoopy
Wij zouden doorgegaan zijn tot het eind. Als het moest zouden wij ook voor kid zijn gegaan, of voor adoptie. Wij zijn zwanger geworden door icsi, en embryo selectie, juist om de kans op aangeboren afwijkingen te verkleinen. Als ik spontaan zwanger zou worden, is de kans op een miskraam of aangeboren afwijking veek kleiner. Ik begrijp dat er mensen zijn die niet tot het uiterste willen gaan, maar voor ons is kinderloos blijven geen optie. Sommige opmerkingen hier vind ik wel kwetsend voor hen die wel tot het uiterste willen gaan.
Ik vind het zo jammer dat er in veel gevallen van kwetsend wordt gesproken. Het lijkt wel of je hier maar met de wind mee moet waaien bij sommige. Want anders is het kwetsend. Ik snap dat niet zo goed moet ik eerlijk zeggen, want waarom zou je je perse aangesproken moeten voelen voor een mening van een ander? Het is dan toch die ander zijn mening en niet die van jou. Het hele leven is kwetsend en dat zou dus betekenen dat er nergens meer over gesproken kan worden.
Correctie: ik heb IVF gedaan met embryo selectie. En we hadden prachtige embryo`s Maar verder ben ik het helemaal eens met je. Wij gaan ook al veel verder dan we ooit hadden kunnen denken. En adoptie, daar denk ik hetzelfde over als Belle. Ik vind het trouwens "belachelijk" dat je voor adoptie gescreend moet worden, terwijl de meest %*^%&*%$^% mensen gewoon kinderen op de wereld zetten. Maar dat is weer MIJN MENING. Hope
ik had ook nooit gedacht dat ik ivf of icsi zou gaan doen.. maar nu de tijd kwam en wij met kinderen zijn begonnen.. bleek dat dat dus de enigste optie was voor ons.. en wij gaan er dus voor.. mijn vriend staat zelfs open voor donorzaad.. wil het echt niet meer lukken..dus we gaan redelijk ver al zeg ik t zelf..
ik kan zelf een 2ling van ivf en die zijn nu alweer 15 jaar en daar is niks mis mee. ze doen op school zelfs vwo. maar ik zou ook door gaan tot het einde
hallo meiden, Wij zouden ook zover gaan totdat we er echt alles aan gedaan hebben. Ik denk ook dat als je zelf niet weet dat jij (of je partner) iets mankeert je er dan heel anders over denkt dan wanneer je zelf in de situatie zit dat het dichtbij komt. Wij zijn al 1,5 jaar bezig en hebben al 9 IUI behandelingen gehad door slecht zaad. WIj gaan zeker door voor ICSI. Het is precies wat sommige mensen hier al zeggen, soms heb je de keuze, of geen kinderen of een IVF/ICSI kind. Voor ons is een leven zonder kinderen absoluut ondenkbaar. Ik zou zelfs donorzaad overwegen. Mijn man roept alleen dat hij dat niet wil, maar wie weet als we echt alles gedaan hebben en dit is de enige optie dat hij er dan wel anders over denkt. Adoptie is voor ons geen optie. Heb laatst in de Ouders van Nu een stuk zitten lezen over adoptie en daar stond in het stukje 'cijfers en feiten over adoptie' dat er steeds minder landen zijn die adoptiekindjes aanbieden. De wachttijd is op dit moment 6 tot 8 jaar. Daarnaast kost een gemiddelde adoptie inderdaad 15.000 euro. Het is niet eens dat ik niet net zoveel van een adoptiekindje zou houden, maar 8 jaar is me toch echt te lang om er nog mee bezig te zijn. Bovendien denk ik dan: Het is of adoptie, of nog 4 ICSI pogingen extra..... Het aller belangrijkste is natuurlijk dat je doet waar je je goed bij voelt. Hoop dat jullie allemaal heeeeeeeel snel zwanger zijn.
vb. Dat ivf/icsi kinderen meer kans hebben op aangeboren afwijkingen, leerproblemen of zelf vruchtbaarheidsproblemen. In het fertiliteitscentrum hebben ze ons verteld dat dit niet het geval is. Er zijn verschillende onderzoeken naar geweest, en niets geeft aan dat deze problemen meer voorkomen bij kinderen die verwekt zijn door ivf/icsi dan bij kinderen die op een natuurlijke manier verwekt zijn. Het komt een beetje over alsof wij ons niets aantrekken over de toekomst van onze kinderen.
hm ik denk niet dat dit zo bedoeld was. ik denk meer dat degene die het schreef zich zelf daarover zo veel zorgen maakt dat zij het niet zou willen. De mogelijkheden zijn er en daarom heeft iedereen de keuze om het wel of niet te doen. als je jezelf er maar goed bij voelt toch?!
Je moet inderdaad doen waar je je goed bij voelt. En ik denk ook dat je pas echt definitieve keuzes kunt maken als je er daadwerkelijk voor staat. Ik had er vooraf wel eens over nagedacht hoe ver ik zou willen gaan, en toen dacht ik ook dat ik wel behandelingen zou willen als het niet anders kon, maar toen we te horen kregen dat het zonder behandelingen niet zou lukken, toen wist ik zeker dat ik er voluit voor wilde gaan.
@ Timonneke: je hebt gelijk embryoselectie kan natuurlijk ook bij ivf, ligt aan je indicatie! En ja iedereen mag er anders over denken, maar geloof me, je past een hoop aan als je mogelijkheden zich alleen maar beperken. De keuze om toch verder te gaan en voor een kindje te gaan wordt dan een steeds sterkere en bewustere en dat is de mooie kant van de MMM. Wij worden nl gedwongen echt overal over na te denken en echt elke beslissing weloverwogen te nemen, niks is meer spontaan. Je stapt niet meer "romantisch" en "ongedwongen" in een zwanger- en ouderschap, maar daarna zal het genieten ook super intens zijn hoop ik. Ach grenzen verleggen is echt zo gebeurd, geloof me.... groetjes
wij gaan door tot het einde. begin binnekort aan me eerste iui en als dat niet lukt ivf en dan icsi en als dat niet lukt.. gaan wij zelfs voor eiceldonatie. als het maar wel van iemand uit me eigen familie is